04 December 2024

🔴 Psarotaverna e Çelibashit - nga K. P. Traboini

 


🔴 PSAROTAVERNA E ÇELIBASHIT
 
Rotacion si në rradhë të peshkut, një herë ne dhe një herë ata, marrëveshje padrinosh xhetellmen, pse, a nuk e dëgjuat shefin e opozitës të deklaronte nga taraca me dhjetra herë "Është radha jonë". Sepse ka rradhë në dyqan të peshkut, or byrazer. Komisioni Zgjedhor i Çelibashit qëndron dinjitar si Psarotavernë *. As nuk vihet në hesap se çfarë mendon e çfarë do popull zeza.
 

K. P. TRABOINI
Politically Independent

Në këtë vend gjithçka është e molepsur dhe e menderosur me stil komunist imponues, me m. bolshevikësh, dhunues, shkatërrues, e të etshëm deri në marrëzi për pushtet. Dhe Europa qesh me ne, prit tek dera - thotë. E kjo opozitë koti që kemi, një tufë karrieristësh që shqyhen kush e kush ta kap partinë, si nuk u dëgjua një herë të thoshte se nuk e duam ish ministrin e Brendshëm të Diktaturës Gramoz Ruçi në asnjë post. Squk të gjithë këta "antikomunistë" të llangusur. Thonë këta tartufë ta dënojmë diktaturën me fjalë e në realitet janë bashkë në allishverishe, madje edhe me lidhje familjare çfarë përbën klanin politik që ndërron pushtetin mes vetes.
Në të vërtetë kush i do këto matrahula që e drejtojnë jetën shqiptare si feudalë mesjete. Kjo Europa a ka sy në ballë apo i ka në vend tjetër, që nuk u bën presion të qërohen nga pushteti e politika gjithë kjo plehërishte dhe skotë çakejsh qe vjedhin kudo e çdo send? Po si erdhën punët deri këtu?
Në dhjetor 1990, por edhe shkurt 1991 nuk ishte aspak e vështirë të vihej re se pushteti po kalonte nga komunistët tek po komunistët. Mjafton të sjellësh emrat e personave që i kishin zgjedhur për pardesy të bardha, o komunistë ose bashkëpunëtorë të sigurimit. Siç merrnim ushqimet me listë, Ramiz Alia i zgjodhi politikanët e të ardhmes me listë.
Të gjithë pardesytë e bardha, të piketuar për udhëheqës duheshin mbrojtur nga sigurimi i shtetit në situata të turbullta nëse gjendja dilte jashtë kontrollit. Lexoni emrat e atyre që u gjenden dhe formuan Partinë Demokratike. Dhe dëgjoni pohimin fantastik të Preç Zogajt kur në një emision TV ku tha se në formimin e partisë të gjithë ishin të ftuar, pra formimi ishte i hapur, çfarë nuk ishte aspak e vërtetë, po nuk thotë se kush i bëri ftesat, kush i hartoi listat dhe si na u gjendën ta zëmë i biri i kriminelit komunist Josif Pashko, anëtar i Komitetit Qendror të PPSH, pra i ati ka qenë kryetar gjykate në dënimet me vdekje të nacionalistëve shqiptarë kur e morën pushtetin komunistët, çfarë shënonte jo çlirimin por robëruan popullin. Ky do të përfaqësonte përmbysjen e madhe të komunizmit, ky bashkë me ish agjentët e sigurimit që u gjendën në atë mbledhje. Pra bijtë po përmbysnin baballarët?! Po kush kishte qenë armiku kryesor i komunizmit në dyzet vjet, kush kishte hequr mizoritë në burgje e internimet. Ku ishin bijtë e të pushkatuarve, pse nuk i bënë vend as dhe njërit.
Preç Zogaj është një poet i mirë, por një politikan i keq, sepse kushtëzohet prej pengut të vet në diktaturë, është si puna e kalit që nëse e rreh një herë ai nuk bën më për kalë shale, por veç të mbrehet në karrocë, kështu që mbrehur në karrocë vazhdon edhe sot e kësaj dite të tregoj e shkruaj për gjoja përmbysjen e madhe kur asgjë nuk është përmbysur. Mirë këta të PD-së që gjetën një ish sekretar partie e komunist prej 24 vjetësh dhe e vunë në krye, është afër mendsh që nuk mund të vinin një njeri që nuk kish qenë komunist e nuk kishte lidhje me udhëheqësit komunistë. Po kush i thirri këta, kush i bëri vend në atë formim të partisë “opozitare”? Padyshim krejt udhëheqës-ekipi i Partisë së re u hartua nga të dërguarit e Ramiz Alisë. Kishin përvojë komunistët në këtë drejtim dhe ka një përqasje aspak të çuditshme në mes të formimit të PD dhe të PKSH. Më 8 nëntor 1941 të gjitha letrat i luante jugosllavi Miladin Popoviç, i cili gjeti tek Enver Hoxha dishepullin e vet a më mirë të thuash gjeti shërbëtorin e vet siç e pohuar edhe Liri Belishova në intervistën e vet tek gazeta “Panorama” 15 janar 2015.
Kështu ndodhi edhe në dhjetor 1990 kur Ramiz Ali kish afruar pranë studentëve njerëzit e vet për të parë mundësitë për të ndikuar në çdo lëvizje që ato do të bënin. Sigurimi shqiptar ka qenë shumë i zhvilluar, dinte edhe sa lugë kishe në shtëpi, siç thoshte populli dhe nuk na paska qenë në gjendje të kontrollonte zhvillimet në qytetin e studenteve. Problemi i saj ishin disa studentë të cilët për shkak të temperamentit të tyre ishte e vështirë t’i përpunoje, prandaj dhe për të krijuar një solucion zbutës u dërgua tropojani i mjekësisë. Le ta mbulojnë sa të duan, të gjithë që në atë kohë i kanë përjetuar ngjarjet kanë thënë, nga na doli ky doktori si udhëheqës politik, e kur u shfaqën Gramoz Pashko, Aleksander Meksi, e të tjerë, nga na dolën edhe këta.
Por këto dilema nuk i kishte as ministria e brendshme, as Komiteti Qendror i Partisë së Punës. Gjithçka shkonte sipas parashikimit ani pse të dërguarit e Ramiz Alisë i dolën fjale e nisën të mendojnë për vete, por gjithnjë duke e ruajtur mesazhin që ishte dhënë, që udhëheqja e komunistët pavarësisht që për 40 vjet kishin shtypur me egërsi me dhunë, nuk do të pësonin asgjë dhe pushteti do t’u jepej bijve të tyre dhe jo reaksionit, nacionalistëve e ballistëve. Pra kemi dy formatime që përqasin aq shumë, një formin nga Miladin Popoviçi 1941, tjetri prej Ramiz Alisë 1990, ndryshimi i vetëm është se ky i fundit u bë nga një shqiptar dhe jo nga një jugosllav.
Kulmi ka qenë kur na doli edhe ministri i diktaturës Gjinushi e bëri dhe ai parti bashkë me Lisjen Bashkurtin që ka qenë sekretar i parë i Komitetit Qendror të Rinisë Komuniste dhe në atë kohë ruaj në kujtesë që dërgova një shkrim rreth diplomacisë së shtetit komunist e riciklimit të komunistëve nëpër parti të reja dhe ia dërgova Frrok Çupit në gazetën e sapo dalë RD, në fund të janarit 1991, por nuk ma botoi. Më kishte botuar më parë më 16 janar shkrimin “Vlera e simboleve kombëtare” ku kërkoja heqjen e yllit komunist nga flamuri kombëtar, por këtë për riciklimin e komunistëve në partitë kërpudha që po mbinin në prag të derës së PPSH, nuk ma botoi.
Me refuzimin e atij shkrimi, dyshimi që kisha mu vërtetua katërçipërisht. Në të gjitha partitë po gëlonin ish komunistët. Prandaj kam mendimin se gjithçka ka qenë e manipuluar veç rasteve të veçanta kur kjo nuk ka qenë e mundur dhe u ka dalë dore. Xhelil Gjoni, ish anëtar i Byrosë Politike që ka dalë me një intervistë ka të drejtë kur thotë se ishte piketuar rruga nëpër të cilën do të ecte demokracia me pikatore. Sepse ja ku jemi, vërtet iku Xhelili nga pushteti asokohe, por ja ku mbeti i biri. U bë ministër i brendshëm. A mendohej kjo në dhjetor 1990 apo në shkurt 1991? E keni pas deputet deri vonë e kush e di mbase është ambasador diku. Se shteti vazhdon të jetë i ish komunistëve dhe bijëve të tyre.
Po të kish ndodhur demokracia e vërtetë kjo vazhdimësi e pjella bastardhe komuniste nuk do të kishin vend në parlament dhe as në pushtet. Kurrsesi në ndonjë post qeveritar, nuk do të kishte as bashkëpunëtorë të sigurimit ministra e deputetë. Prandaj është jo pandehmë, por bindje e plotë se siç e planifikuan ashtu ndodhi. Nga ana tjetër Xhelil Gjoni gënjen kur thotë se mitingu që organizoi ai kundër atyre që u futën në ambasada më 2 korrik 1990, ishte i lirë. Jo. Ka pas urdhër të rreptë nga Komiteti i Partisë së Tiranës që duhej të ishin të gjithë punonjësit në miting tek Pallati i Kulturës, dhe po mungove pushoheshe nga puna. Për këtë kishin vënë edhe njerëz të merrnin firmat nëpër institucione që do të shkoje patjetër në miting. Janë gjallë njerëzit që i vunë ata të Byrosë së Partisë të na i merrnin firmat në Kinostudio në korrik 1990. Në është gjallë daktilografistja e Kinostudios Nazmije Pepa le të flasë. Pra ka qenë miting me detyrim dhe me firmë, ndryshe nuk do të shkonte asnjë veç komunistëve.
Por edhe gjendja reale që kemi ende dhe sot e kësaj dite tregon se dekomunistizimi i shoqërisë shqiptare nuk është bërë kurrë, ndaj edhe më tej Shqipëria do të jetë e kapur prej pinjollëve të tyre, edhe kur këta shtiren si demokratë të mëdhenj. Ja edhe mendësinë e medias që ka kurajën të shpalosë në publik edhe lajme të këtij lloji, në “A1 Report TV” thuhet se "Nipi i Spiro Kolekës arreston nipin e Enver Hoxhës". Pra edhe prej televizionit që është afër Qeverisë e përkëdhelet prej saj, duke i dhënë tenderë, i konsideronte këtë arrestim të Ermal Hoxhes për drogë, si luftë brenda llojit. Kujtojmë se me tenderin Bunker Art #1 dhe #2, italiani bos i shtyp -TV në Tiranë Carlo Bollino fitoi miliona euro.
Konkluzioni që del është se që nga viti 1944 e sot pushtetin vazhdojnë ta kenë komunistët e pinjollët e tyre biologjikë. Rasti më tipik është i vitit 2017, kryeministri shqiptar në mes të parlamentit afishoi pozicionin e tij duke thënë se jam partizan (kuptohet partizan i Enver Hoxhës se ai i kishte partizanët) dhe jo i Ballit Kombëtar, që sipas tij hanin e vazhdojnë të hanë pula. Një fjalor krejt i ngjashëm me atë të Enver Hoxhës gjatë 40 vjetëve të sundimit të tij. Asnjë protestë nuk u pa nga opozita për këtë skandal, as nuk e dërgoi çështjen në Gjykate Kushtetuese sepse kryeministri është i gjithë popullit e jo i komunistëve e partizanëve të Enver Hoxhës. Si kryeministër ka bërë një betim të cilin e thyen publikisht në parlament e ku deputetët, që kanë një nivel kulturor mjeran, heshtin si mumie egjiptiane. Dhe e dini se pse nuk u ankuan, se edhe këta te Enver Hoxhës kanë qenë, madje me shumicë spiunë sigurimi të emëruar për faqe të zezë deri edhe ministra.
E vetmja gjë që ka ndryshuar në këto dekata te lodhshme, të emërtuara tinëzisht si tranzicion, është liria për të folur dhe shkruar, por edhe kjo e kufizuar se nuk ka një Media plotësisht të lirë e jashtë politikës në Shqipëri. Nuk gjen dot një organ që kritikon e investigon të dy palët e politikës, partitë e korruptuara deri në palcë prej të cilave buron një pushtet i kalbur, që veprojnë si banda, të cilat nuk janë opozitarë me njëra-tjetrën, por thjeshtë kundërshtare në pamje e solidare në thelb. Me qëllim për të zhvatur popullin, çfarë e tha hapur nga kryeministri. Vetingu nuk bëhet për ne, - ju drejtua kundërshtarëve të vet, por për të tjerë. Kësisoj i qetësoi dhe i siguroi bashkë hajdutet kundërshtarë se nuk ju prek njeri. Pra ai që do të kontrollohet se mos vjedh qenka populli dhe jo qeveria, as nëpunësit e lartë, as deputetët apo krerët e opozitës e ish kryeministri, e ish ministrat. Kjo po është reformë si ato të Tanzimatit në epokën e mallkuar të sulltanëve, sikur të ishim në shekullin e 19. Dhe diplomatët e huaj shohin dëgjojnë e heshtin si bufa.
Këto parti gjoja kundërshtare nuk dallohen nga njëra-tjetra prej ideve a platformave, por thjeshtë prej kolltukëve për të cilët bëhet lufta si qëllim në vetvete. A nuk u vu re se Kryeministri shqiptar, që është dhe kryetar i PS, nuk përmendi asnjë program për mirëqenien e popullit, punësimin a pensionet. Madje nuk premtoi për ndonjë zhvillim ekonomik apo kujdes social. Rast unik në botë të shkosh dhe të zgjidhesh pa premtuar asgjë. Gjithë kohën në një fushat të kaluar u morën me bejte e zhargone deri në banalitet estradash: “Që të mos na e luaj tjetri timonin andej e këndej na jepni atë dreq vote”.
Pra fushata kishte qëllim në vetvete pushtetin, “timonin” e as gjë tjetër, pa thëne as se çfarë do të bënte me këtë pushtet e si do ta dredhonte timonin. Ndërsa tjetri nga opozita lëshon kushtrimin "Është rradha jonë, është rradha jonë!" sikur të ishin në radhë të peshkut.
Një fushata e tillë vulgare pa asnjë premtim real, dhe me genjeshtra ordinere, e ka degjeneruar tërë sistemin zgjedhor në Shqipëri duke e bërë të pakuptimtë. Gjithsesi të shfaqet e çfarëdo demagogjie që të përdoret, demokracia komuniste e platformës së Ramiz Alisë me pikatore ka triumfuar. Duam apo nuk duam ne, duan apo nuk duan ta pranojnë të huajt, dielli me shoshë nuk mbulohet.

♨️* Psarotavernë/ restorant peshku/ si ngjalat në gjirin e Lalëzit.

🟠 Robert Martiko, me fytyrë nga drita - nga K. P. Traboini


ROBERT MARTIKO, ME FYTYRË NGA DRITA 

Nga K. P. Traboini

      Shkrimtari dhe esteti Robert Martiko kërkon e përçon dritë në mendimin estetik të kohës e në mendjet njerëzore. Romanin "Përjetësi pa kohë" e kam lexuar dhe siç jam shprehur dhe më parë, është një libër që më ka impresionuar për nga atmosfera që krijon, idetë dritëndriçuese që përcjell, një vepër e madhe që në çdo episod më kujtoi mjeshtrit e mëdhenj të prozës botërore e thashë, ky autor i vesh veprat e veta me një aureolë drite e cila e ndriçon shpirtin e lexuesit. Dhe pasi e lexova, nëpër vorbullat e dritës e kuptova mirëfilli se kategoria e pseudokritikëve në Tiranë e Prishtinë nuk do të flasin për këtë vepër se dalin picak me rrokanisjen e tyre nëpër vepra mediokrre që kanë mbushur tregun letrar. Ndaj i shkrova: "Të faleminderit Robert Martiko, misioni yt është drita dhe rilindja shpirtërore e njeriut!"
        Këtë mendim shpreha më 24 dhjetor 2022. Kaluan dy vjet. U bënë panaire. U dhanë çmime. U vetlavdëruan plot autorë për mediokrritetet e veta, u asdisen e u lazdruan, por as në Tiranë e as në Prishtinë nuk u ndje një zë nga ata që udhëheqin grixhën, a thënë ndryshe ky taborr i kritikës për romanin madhor "Përjetësi pa kohë" nuk tha asnjë fjalë. Vallë kaq mediokërr është mendimi estetik i atyre që manipulojnë botime të marramendshme të letërsisë së huaj dhe ato pak prurje të letërsisë shqipe me të cilën merren ligsht?
        Kjo vepër e madhe e Martikos ribotohet këto ditë, pra lexuesi e kërkon, por mendimi estetik ( nëse e kemi) hesht. Këto janë paravolitë e kohës pa kohë, i mendjeve ende të pandriçuara që përfitimet materiale u kanë zënë sytë.
Por flasin a nuk flasin për "Përjetësi pa kohë", ky roman me titull sinjifikativ, për mendimin tim është një vepër monumentale, ka vështrim të thellë human e psikologjik se çfar ndodh në shpirtat e njerëzve kur të krisurit e kësaj bote ndërmarrin revolucione të përgjakura duke mbjellë kudo frikë, tmerr dhe vdekje, duke përmbysur e rroposur shtete e kombe më keq se fatkeqësitë e natyrës.
        Duhet të kesh një shpirt të madh, mendime të kthjellta e të ndritshme të realizosh vepra të tilla që pasqyrojnë epoka dhe i tejkalojnë ato, siç është "Përjetësi pa kohë" i shkrimtarit erudit Robert Martiko.
Kam lexuar edhe esenë për De Raden, në të njëjtën hulli dhe kjo analizë ideoestetike që mund ta quaja radiografia e spektrit të dritës Deradiane.
        E shohim dritën e kokën e kthejmë nga errësira. Çfarë paradoksi! Çfarë mjerimi! 
        Tek lexon veprat e Robert Martikos ndjen të bëhen aq të pranishme fjalët e shkrimtares amerikane Helen Keller: "Ktheje fytyrën nga dielli dhe nuk do ta shohësh errësirën."
 
3 dhjetor 2024

22 November 2024

Γιώργος Μίχας: Çfarë kanë të përbashkët, Thesauros, Thesali dhe Selanik?

Γιώργος Μίχας: ÇFARË KANË TË PËRBASHKËT?
THESAUROS, THESALI dhe SELANIK?

ÇFARË KANË TË PËRBASHKËT? THESAUROS, THESALI dhe SELANIK?
Τι κοινό έχουν, Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ, Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ και Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ;


Nga JORGO MIHAS
Γιώργος Μίχας

Shqiptarët do të na thonë:
Siç e dini, në gjuhën greke "shumë ar" quhet "Thesar". Në gjuhën arvanitase tani, "shumë flori" quhet "Thessar". Këto dy fjalë, "Thesar" dhe "Thessar", duket se janë të njëjta dhe kanë një rrënjë të përbashkët. Po kush e kopjoi nga kush? Arvanitasit konsiderohen si “të dyshuarit e zakonshëm”, të cilët, siç na thonë “Kalemxhijtë”, se shqiptarët kanë vjedhur dhe kopjuar shumë fjalë nga gjuha greke, për të pasuruar fjalorin e gjuhës së tyre... “të varfër”!
Por le të shohim, kështu janë gjërat apo janë krejtësisht të ndryshme?
Pra, "Thessar" i arvanitasve është një fjalë e përbërë, e cila zbërthehet në fjalët "Thess" + "ar" (thes + ar), që na japin pikërisht kuptimin "shumë ar".
“Thesauros”, megjithatë, nuk duket se interpretohet ndryshe dhe pa marrë parasysh “Thessarin” (Thess + ar) të gjuhës arvanite.
Por, përveç fjalës “Thesar” dhe emrit të “Thesalisë”, që të lashtët e quanin edhe Argos Pellazgjik, ai ka si “rrënjë” edhe “Thess” (thes). Ky e ka interpretimin e vet në faktin se rajoni i Thesalisë konsiderohej si “hambari” i Greqisë. Domethënë, ky rajon ishte ai që prodhonte më shumë “Thes” (qese) drithëra.
“Thessalonica” tani, siç dihet, ia detyron emrin vajzës së Filipit “Thesalonica”, emri i së cilës iu dha falë “fitores” së maqedonasve mbi Thesalinë. D.m.th. "Selaniku" ka ardhur nga "Thesaloni + fitore" !!!
Pra, sipas sa më sipër, vërtetohet edhe një herë se kalamarët( kalemxhijtë) kanë qenë ata që kanë marrë apo kanë kopjuar nga gjuha e pashkruar e arvanitasve, që është mbetje e gjuhës së pellazgëve të lashtë, dhe jo arvanitasit analfabetë.
Prandaj është “Thesauros” që ka ardhur nga “Thessar”, dhe jo “Thessar” nga “Thessauro”!



_____________________________



Τι κοινό έχουν,
Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ, Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ και Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ;


Θα μας το πουν τα αρβανίτικα !
Ως γνωστόν, στην ελληνική γλώσσα το «πολύ χρυσάφι» το αποκαλούν ως «Θησαυρό». Στην αρβανίτικη γλώσσα τώρα, το «πολύ χρυσάφι» το αποκαλούν ως «Θεσσάρ».
Οι δύο αυτές λέξεις, «Θησαυρός» και «Θεσσάρ», φαίνεται πως είναι ίδιες και ότι έχουν κοινή ρίζα. Αλλά ποιος αντέγραψε από ποιον; Ως «συνήθεις ύποπτοι» θεωρούνται οι Αρβανίτες, οι οποίοι, όπως μας λένε οι «Καλαμαράδες», έχουν κλέψει και αντιγράψει πολλές λέξεις της ελληνικής γλώσσας, προκειμένου να πλουτίσουν το λεξιλόγιο της δικής τους ... φτωχής γλώσσας !
Για να δούμε όμως, έτσι είναι τα πράγματα ή είναι εντελώς διαφορετικά;
Το «Θεσσάρ» λοιπόν των Αρβανιτών είναι μία σύνθετη λέξη, η οποία αναλύεται στις λέξεις «Θεσσ» + «αρ» (σάκος + χρυσάφι), που μας δίνουν ακριβώς την έννοια για το «πολύ χρυσάφι».
Ο «Θησαυρός» όμως, δεν φαίνεται να ερμηνεύεται διαφορετικά και χωρίς να λάβουμε υπόψη μας το «Θεσσάρ» (Θεσσ + αρ) της αρβανίτικης γλώσσας.
Αλλά, πέρα από την λέξη «Θησαυρός» και το όνομα της «Θεσσαλίας», που οι αρχαίοι την αποκαλούσαν και ως Πελασγικό Άργος, έχει και αυτό ως «ρίζα» του το «Θεσσ» (σάκος ή τσουβάλι). Αυτό, έχει την ερμηνεία του στο γεγονός ότι η περιοχή της Θεσσαλίας θεωρούνταν ως ο «σιτοβολώνας» της Ελλάδας. Δηλαδή, η περιοχή αυτή ήταν εκείνη που παρήγαγε τα περισσότερα «Θεσσ» (τσουβάλια) δημητριακών.
Η «Θεσσαλονίκη» τώρα, όπως είναι γνωστό, οφείλει το όνομά της στην κόρη του Φιλίππου «Θεσσαλονίκη», της οποίας, το όνομα αυτό, της δόθηκε χάρις στη «νίκη» των Μακεδόνων επί των Θεσσαλών. Δηλαδή, το «Θεσσαλονίκη» έχει προέλθει από το «Θεσσαλών + νίκη» !!!
Άρα, σύμφωνα με τα παραπάνω, αποδεικνύεται, για μία ακόμη φορά, ότι οι καλαμαράδες ήταν αυτοί που πήραν ή αντέγραψαν από την άγραφη γλώσσα των Αρβανιτών, η οποία είναι κατάλοιπο της γλώσσας των αρχαίων Πελασγών, και όχι οι αγράμματοι Αρβανίτες.
Επομένως, ο «Θησαυρός» είναι που προήλθε από το «Θεσσάρ», και όχι το «Θεσσάρ» από το «Θησαυρό»!
KUSH ËSHTË JORGO MIHAS
arvanitas me përkushtim të jashtzakonshëm.

Jorgo Miha eshte sot nje nga njerëzit më të përkushtuar që edhe në kushtet e presioneve të jashtëzakonshme kurrë nuk është tërhequr nga kauza Arvanite. Ndonjë mendimi nihilist do ti thosha, pse çfarë kërkoni të bëjë më tepër ky arbëror i Greqisë, kur shteti shqiptar as në aspektin kulturor nuk u hap derën studiuesve, punonjësve shkencor dhe artistëve nga bashkësia arvanite që janë miliona por të shtypur në pikpamje kulturore e gjuhësore. Pse Akademia e Shkencave Tiranë, nuk i ka ftuar asnjëherë në kuvendet e saj studiuesit arvanitë. Pse Ministria teveqele e Kulturës nuk fton grupet kulturore arvanite, por duhet ti paguajmë miliona një Riki Martin? Sepse shtetaret shqiptar e bejne ne breke nga frika e Greqise. Paburrnia e tyre i çon në antikombtarizëm. Po drejtohemi nga ata që i shesin përditë interesat kombëtare. Dhe duhet ta dimë mirë se të flasësh gjuhën shqipe në Greqi është akt kurajo e jo më të shkruash e botosh libra për shqiptarët e Greqisë.
Respekt e nderim per arvanitasin me gjak shqiptar, Jorgo MihaGjaku ujë nuk bëhet- thone arvanitet.

Përgatiti: Kolec P. Traboini

🛐🔜 Miti i Hotit 2. - nga K. P. Traboini

 🇦🇱  M I T I  I  H O T I T 🇦🇱

 (Vazhdimi 2)

ME NJË TË RAME TË LAPSIT, AS  SHKRUHET E AS NUK SHUHET HISTORIA

Mos u ngutni të thoni se Hoti nuk mori pjesë në qendresën antikomuniste kur hordhitë e kuqe të Enver Hoxhës ja mësynë maleve të Veriut si të ishte një epidemi murtaje. E di që sot bijt e murtajës na sundojnë, por kjo nuk më ndalon të them të verteten. Për ato që kanë ngjarë në 1944 e më pas, vertetë askush nuk i di të gjitha se të dekunit nuk flasin e të gjallët i thonë gjërat si tua dojë mideja. Mos merrni persipër me thanë as kështu dhe as ashtu vetëm duke u nis nga kujtesa e do njerëzëve që nuk kanë qenë as dëshmitar. E para duhet të shkoqitim se për cilën kohë flitet, kujt ngjarje i referoheni? Janë dy ngjarje në atë kohë tragjike në Malësi të Madhe që të kujtojnë mësymjet mizore të osmanëllinjëve të Turgut Pashës. Hordhitë e Enver Hoxhës nuk ishin më pak mizore. Kur repartet partizane mësynë me hi në Kelmend pati kundershti për mos me i lanë, pra në 1945 nuk pati kryengritje, por rezistencë. Kjo rezistencë nuk ishte e organizuar, por aty këtu ku shfaqesh murtaja e kuqe komuniste malësorët i bënin ballë. Në këtë qendresë pati të vramë nga dy palët. Shqiptar me shqiptarë vriteshin, dhe këtu secila palë quan heroj të vetet, por në të vërtetë ishin viktima të luftës civile që historianët e kulisave, xhufkëkuqët e komunizmit më kot i mohojnë. Si kudo në Ballkan ku mbinte bari i keq i ndikimeve të Kremlinit. Në këtë qendresë kishte nga Kelmendi ma shumë se atje shkuan partizanët e Enver Hoxhës. Por u vranë edhe nga Hoti. Nuk i lejohet askujt të thotë se Hoti ndihmoi partizanët për të hy tradhtisht në Kelmend. Së pari Hoti ishte i nda përgjysë. Në gjysmën andej kufirit partizanët e Titos pushkatuan në Hot kë deshen. Edhe priftin e Traboinit At Zefin me disa dashamirë të tij i pushkatuan pa gjyq. Pa gjyq pushkatuan në Pejë edhe femra shqiptare si Domenika Skanjeti Vila, vajza e Motres Tone, mbesë e Kol Idromenos. Pushkatuan në Kosovë edhe vajzën shkodrane Marie Shllaku dhe priftin Benardin Llupi, e dy të tjerë. Këtej kish mbet Gjelosh Luli i Traboinit të Hotit, qendrestar deri në vdekje. Ai që ndihmoi partizanët që shkonin me vra në Kelmend ishte një Rapshjanë, faqja e  zezë Kol Maçi që dhe ai viktimë e komunisteve u bë. E vranë pas disa vitesh komunistët në burg "Ruben e kuqe". Tash shkollës i kanë vu emrin e tij në Rapsh. Dy herë faqja e zezë. Po të kishin vu emrin e një mesuesi të gjimnazit të Pejës,  Gjergj Martinit, i pushkatuar në Kosovë djalë trim dhe i talentuar nga Traboini i Hotit. Punë për Rapshjanët por ata me Kol Maçin nuk e përfaqësojnë tërë Hotin. Një njeri që çnderon veten nuk mund të nderoj askend e jo më Hotin kreshnik më bëma në histori " Pushka e Hotit e dora e Zotit" siç thotë tan Malësia e Shkodra. Prandaj mos thoni se nuk e luajtu stolin Hoti kunder komunistëve. E gjithë kjo nuk ishtë kryengritje, por qendresë madje spontane dhe e pa organizuar si Malësi e Madhe. Kryengritje quhet ajo që në 1945 bëri Gjergj Shabani në Zadrimë, kryengritsi i parë kunder komunistëve, por dështoi. Ndër ata që u pushkatuan,  nëntë burra katolikë në një ditë,  ishte edhe një djalë trim nga familja e Marash Ucit, Palok Uci i Traboinit të Hotit, u pushkatue në mars 1945. Organizimi i një kryengritje me përmasa të mëdha është ajo që ka emrin Kryengritja e Postribës. Megjithëse emri i mbeti Postribës, se aty përgjakja nga hordhitë komuniste u bë më e madhe, më mizore, por në fakt ish lidh besa me tan krahinat rreth e qark Shkodres dhe në kryengritje kishte edhe eksponentë nga Shkodra dhe katundet e tjera. Nuk arrit të kordinoheshin dhe Kryengritja filloi e pjesëshme. I mbeti puna Postribës dhe atyre shkodranëve e të tjerëve që ishin vendue në Postribë. Aty bënin pjeshë shumë burra nga Hoti, dy nga të cilët i kam njohur Gjon Luc Gjeloshi Lekaj i vëllai i kompozitorit Zef Lekaj, dhe Gjelosh Vata të dy këta nga Traboini i Hotit që u burgosën si kryengritës e s'duhen harruar. Kryengritja dështoi se nuk u ngritën të gjithë në një kohë siç qe parashikuar duke perfshi Nënshkodren. Ishte dyshimi se komunistët kishin dijeni për ditën e Kryengritjes prandaj nisi para kohe. Veç luftëtarëve që zbriten nga ura e Mesit askush nga rrethinat e Shkodrës nuk lëvizi. Por gjithësesi kryengritja nuk ishte vetëm e Postribës, por Postriba u bë qendra ku mblidheshin ata që e urreni  komunizmin. Dhe nder pushkatime që bënë komunistët është dhe ndonjë shkodran si Guljerm Suma, por edhe një mësues kryengritës nga Traboini i Hotit Pjeter Pali që ishte edhe mik edhe kushëri me babën tem. Pra nuk mund të thojë askush se nuk luajti Hoti nga stoli e ndenji në një qoshe kur bijte e tij pushkatoheshin nga komunistët. Fatkeqësia kombëtare e shqiptarëve në histori ka qenë e mbetet mos përbashkësia, edhe pse e dinë mirë se shkopinjt thyhen më lehtë një e nga një se të gjithë bashkë vazhduan e vazhdojnë të jenë krye në vedi. E ka stigmatizue At Fishta këtë dukuri shqiptare, por nuk nxirret asnjë mësim kur veshi punon e mendja flë. Që ti kthehemi fjalës ku e nisëm: Me një të rënë të lapsit as shkruhet e as shuhet historia.

©️ Kolec P. Traboini