MAKTHI I EKSTREMEVE I NJË ISH KRYEMINISTRI
Nga KOLEC TRABOINI
Gjykimi që paraqet
Aleksandër Meksi në revistën "Leka", i marrë shkas nga rasti i
gazetares Eva Herman të televizionit gjerman ARD, për 18 vite, që u pushua nga
puna sepse gjatë një emisioni promovimi të një libri të saj, (citojmë Meksin) "shprehu
një gjykimi personal për familjen naziste", është vërtetë një gjykim i
cungët i ish kryeministrit të Shqipërisë, i cili pushtetëroi në një nga
periudhat më të mbrapshta, konfuze e gjakderdhëse në jetës e shqiptarëve.
Së pari zoti Meksi bën një lapsus që nuk i
lejohen një njeriu të rangut të tij, jo vetëm si ish kryeministër por as edhe
si historian mesjetar. Sistemet janë sisteme, diktatorët janë diktatorë dhe
shtypës, por nuk mund që, kur vjen puna për jetën e një populli që e vuan atë
sistem ti vëmë një diçiturë të zezë, t’ia nxijmë fytyrën një populli që e pati
atë fatkeqësi e që e pagoi shtrenjtë me gjakun e lirinë e vet. Gjermania nuk ka
pasur "familje naziste" siç përgjithëson gabueshëm z. Meksi, (nuk
është fjala për familjet e hierarkive por mbarë Gjermanisë), nuk ka pas popull
nazist. Po e thellojmë mendimin për të shkuar edhe më tej, familja shqiptare në
vitet 1924-1939 nuk ka qenë zogiste, në vitet 1944 e deri që erdhi Meksi në
pushtet në 1992, nuk ka qenë familje komuniste. Të pranosh që diktaturat
arrijnë që familjen ta shpërfytyrojnë e ti japin frymën e vet të fanatizmit
ideologjik, është një absurditet. Sepse po të shkonim edhe më tej me kësisoj
gjykim të mbrapshtë, atëherë, meqë sistemi i instaluar nga Meksi e co. që mori
simbolin e urryer të piramidave e korrupsionit më të egër të njohur ndonjëherë
nga shqiptarët, atëherë edhe familjen shqiptare të aso kohe të mbrapsht, do ta
quanim familja e korrupsionit.
Po jo, o zoti
ish-kryeministër. Nuk mund t’ia ngjitësh me zamkë në fytyrë prapësitë e
mizoritë e pushtetarëve një populli, kushdo qoftë ai popull.
Ky gjykim i cungët i
Meksit tregon se ai vërtetë është shfaqur si antikomunist, por i ka ngelur ora
në komunizëm si një nëpunës mjaft i zellshëm i të cilit ka qenë e mjerisht,
fare pak ka ndryshuar nga mentaliteti i asaj kohe të trishtë, paçka se me fjalë
në publik i lufton me trumbetë komunistët. Kjo, sepse ai vazhdon ti gjykojë
familjet dhe qytetarët me një sistem klasifikimi që bënin komunistët, si
familje e deklasuar, armike, zogiste, fashiste, naziste a tjetër lloj.
Dihet që diktatura
familjen dhe moralin shoqëror përpiqet ta komandojë dhe shpërfytyrojë, ta
tjetërsojë, t’u shpëlaje trutë njerëzve me dhunë të pamëshirshme dhe në shtratin
e Prokustit ideologjik. Kjo është një aspekt i traumës që pëson shoqëria civile
kur në pushtet vinë forcat e errëta që nuk njohin logjikë tjetër veç dhunës. Po
nuk ka dhunë as sistem që e shpërfytyron familjen, jetën sociale dhe vetë popullin.
Nuk është e lehtë të çrrënjosesh atë traditë, a normë morale qoftë, që është
ngulitur në shekuj në jetën e një populli.
Por, veç treguesve
sociale, sistemet kanë edhe tregues ekonomike. Ne mund të themi çfarë të duam
sot për të djeshmen, si në të djeshmen flisnim për të pardjeshmen, por
treguesit, shifrat, statistikat e çdo kohe janë fort të vështira të manipulohen
me demagogjitë e reja që zëvendësojnë demagogjitë e vjetra. Statistikat nuk
duan të dinë cili është sistemi që sundon. Ato janë apolitike. Nuk i shërbejnë
kurrkujt. E vërteta është se në diktaturë janë dënuar njerëz që thoshin se në
kohën e Italisë hante qeni petulla. Nuk po i hyjmë asaj të vërtete që, për
qëllime propagande, pushtuesit italian sillnin këtej Adriatikut furnizime
ushqimore, kur populli italian jetonte zinë e bukës. Mos vallë edhe sot Meksi e
Co do të kërkojnë të dënojnë ndonjë që ende thotë se... në kohën e Italisë
hante qeni petulla, ndërsa sot lypësit e hajdutët mbushin rrugët. Nuk po i
hyjmë faktit se kaq lypës sa ka sot Shqipëria, brenda e jashtë shtetit, nuk ka
pasur kurrë, as në kohë lufte e as në kohë paqe, as nën pushtimin fashist e as
nën diktaturë.
Sa i përket e jetës
në shoqëri e familje, duhet thënë se diktatura çdo tregues të jetës e ka
mbajtur nën presion e frikë. Nuk duhet ti hyjmë debatit ishte mirë a keq se
kështu gabojmë, biem në gjykimin e Meksit, por të tregojmë ca statistika të
ftohta apolitike.
Sa prostituta kishte
Shqipëria në kohën e diktaturës dhe sa prostituta ka pasur Shqipëria( se tani
mbase janë dyfishuar ) kur ishte për afro 5 vjet në qeverisje i nderuari Aleksandër
Meksi? Nuk ka nevojë të shkohet më tej për të parë tablonë e mjerimit të një
kohe të palavdishme, kur frynin tamtamet e demagogjisë po aq bujshëm si në
vitet meranë të vetmisë moniste të perënduar me turp.
Si nuk i vret ndërgjegjja
politikanët e pushtetarët shqiptarë për prapësitë që i sjellin popullit të vet.
Si kanë guximin të dalin në opinionin publik, pasi kanë keqpërdorur pushtetin
në 8 vjet. Bëjnë të njëjtën gjë si ata që e kanë sunduar për 50 vjet, i kanë
pirë gjakun këtij populli dhe dalin në media lugë e lame. Mos vallë pushtetarët
mendojnë se kanë të bëjnë me një popull hajvan, që nuk di të gjykojë e të
krahasojë sistemet, qeverisjet, demagogjinë, prapësitë e haraçin që ai paguan
për këto prapësi qeverisjesh të mbrapshta? Që nuk e dika ky popull, se çfarë
është e keqe nën diktaturë dhe çfarë është po ashtu e keqe edhe në demokraci.
Sepse e keqja, korrupsioni, prostitucioni, perversiteti institucional,
amoraliteti politik, mashtrimi e gënjeshtra nuk kanë pse të jenë pjellë e pronë
e vetëm një sistemi, qoftë ky fashizmi, nazizmi, komunizmi apo demokracia
kapitaliste. Nuk ka sisteme imune kur vinë në krye të punëve njerëz që e kanë
mendjen vetëm për të mbushur xhepat e tyre, ndërsa populli, pa ujë e drita,
edhe bukën e merr me listë.
Diktaturat janë të
këqija se të privojnë nga liritë. Kjo është themelore. Por nëse dikush thotë,
duke sjellë shifra e fakte, se zhvillimi industrial në vitet 1980 kishte këta e
ata tregues e që sot janë më të vegjël, se u kthyen uzinat e kombinatet në gërmadha,
kjo nuk do të thotë ti hidhemi përsipër se ky na mbroka diktaturën, a zogizmin,
a dreqin e të birin.
Veç mediokrit,
njerëzit pa vizion mund ta gjykojnë një sistem aq strikt, duke mohuar apriori
çdo tregues madje edhe rritjen e popullsisë, se kush e di, mbase mendojnë se në
diktaturë njerëzit nuk bëjnë as seks. Çfarë nuk dëgjon nga njerëzit e
fanatizuar që jetojnë makthin e ekstremeve bardhë e zi, pa kurrfarë gjykimi
tjetër. Nga ky Meks, që është i zoti në studimet e mesjetës, pra për kohët e
vdekura e mure kështjellash mesjetare, por krejt i dobët në gjykimet e
fenomeneve e problemeve sociale të jetës së përditshme, nuk është çudi të
dëgjosh dhe proçka të tilla se pulat në diktaturë i bënin vezët të vogla nga
frika, ndërsa sot i bëjnë të mëdha nga liria që u solli Meksi e Berisha në
bashkëveprim edhe me Nanon e Ramën, pa arritur të kuptojë ky qeveritar dështak
se sot, pulat nuk arrijnë ti bëjnë vezët as të vogla e as të mëdha në qymezin e
fshatarit shqiptar sepse ja vjedhin, ja hajdutët, ja qeveritarët batakçinj.
Me gjithë keqardhjen
për gjykimet e cungëta që shfaq në median shqiptare, edhe fort nuk është për të
ardhur keq për Meksin, kjo për faktin se, falë pozitës së lartë që ka pasur,
sot ka një firmë ndërtimesh dhe bashkë me dhëndrin e Enver Hoxhës konsiderohej
ndër bosat më të mëdhenj të Tiranës. Ata po e ndërtojnë Tiranën mbrapsht e
mbarë duke mos i lënë as dhe një pëllëmbë hapësire të gjelbër kryeqytetit të
pluhurit kanceroz, që po gërryen mushkëritë e qytetarëve.
Dhe një gjë nuk e
thotë që nuk e thotë i nderuari Meksi, se si duhet të sillet populli shqiptar
me minidiktaturën që instaloi ai me shefin e tij në periudhën 1992-1997. Se si
nën qeverisjen e tij, në institucionet e shtetit, u zhduk njeriu nga SHIK-u si
të ishte në gestapon gjermane. A e vret ndërgjegjja për tregtarin shqiptar nga
Kosova, luftëtarin e rezistencës Remzi Hoxha, që jo vetën e vranë gjatë
torturave çnjerëzore, por edhe trupin ja zhdukën, e dogjën shik-asit mesa
duket, për të mos u gjendur kurrë e për të mbetur edhe pa varr....Ishin ato
vite kur shkëlqente në oratori boshe kryeministri hije Aleksander Gabriel
Meksi, që sot në vend që të rrëfejë në publik bëmë-gjëmat e veta piramidale, ku firaksën paratë e
popullit, na mban ca leksione në gazetën “Leka” mbi “familjet naziste” në
Gjermaninë e mesit të shekullit të perënduar.
Një inkursion fort i
përshtatshëm për profilin e vet gërmadha rrëmues.
Gazeta “Ndryshe”, Tiranë - Boston 11
mars 2008
