KUR SHPRESE S'ËSHTË VEÇSE NJË KURVË
Në përpjekje për të spjeguar çfarë është shpresa në këtë Zulullandin tonë Konician, ku shumëkush vuan e vajton e ndërkohë 700 dreqen hedhin valle.
Nga K. P. TRABOINI
Qytetarët
shqiptarë në përditshmëri dëgjojnë lajme që ua shkallojnë trurin. Lajme që të krijojnë
sindromën e njerëzve që jetojnë jo në Europë, por nëpër fiset e xhunglave të
Afrikës ku ca janë me fatin e luanit e të tjerët të presë, të viktimës së përjetshme.
Kësisoj ata që kanë arritur të zënë një vend në bazë të lidhjeve fisnore,
klanore, politike, tarafit e interesave mafioze ndjehen të plotfuqishëm, ndërkohë
që të tjerët në fat të zi e me shpresë të vdekur sa nuk u mbetet tjetër; o ikja nga sytë këmbët
prej këtij vendi të vetmallkuar ose të bëjnë vetvrasje si i vetmi shpëtim i
sigurt prej kësaj katrahure ku kurrkush nuk e ka sigurinë e të nesërmes. Rrugë
tjetër nuk ka në këtë trishtim shqiptar.
Edhe
shpresa se ndërrimi i qeverisjes do të lëvizte ujin e qelbur në pushtet e
administratë, sa vjen e po flashket sepse sikush po mendon të rregullojë të vetët,
pra familjen, rrethin, fisin. Lexova një shkrim dhe m’u nxinë sytë, të gjithë fëmijët
e deputetëve të dy krahëve të politikës, pozitë e opozitë ishin punësuar e me rroga të majme, të gjithë
vëllëzerit e motrat e deputetëve, ministrave, funksionarëve të lartë janë të
punësuar në vendet më të mira. Ndërkohë ata që për 8 vjet i mbajti qeveria e
shkuar në papunësi ani pse të kualifikuar, vazhdojnë të jenë po ashtu të
papunë, sepse edhe kur bëhet ndonjë konkurs, gjejnë një shkak a sajojnë një të
tillë, që të vendoset ai që duan, ai për të cilin kanë bërë kompromis pas kuintave
të dy palët, ata që kanë qënë e mbeten
zotër të këtij vendi pavarësisht rotacionit të pushtetit. Kaq shumë është
konsoliduar mendimi se pushtetet ndërrohen, por ne të tarafit e miqësive jemi
po këta, se armiq jemi në foltore të parlamentit, por në interesa jemi aleatë, sa
nuk jam çuditur aspak kur pasi e shkarkuan drejtoreshën e Arkivit të Shtetit (e
njohur kjo si pjesë e strukturës politike që populli me verdiktin e vet e
rrëzoi), doli në median vizive ku denoncoi me ashpërsi shkarkimin e saj e foli
kundër qeverisë së sapozgjedhur. Dhe e dini çfarë ndodhi? Në pseudokonkursin që
u zhvillua për administratën e Parlamentit, në sektorin shtypit, doli fituese
pa konkurim, pra u emërua, pikërisht ish-drejtoresha e Arkivit të Shtetit. Tashmë ajo nuk del në TV
të kritikojë qeverinë.
Nderkohë
ata që votuan për rotacionin dhe shpresën, hanë veten me dhëmbë tek vazhdojnë
të rrinë të papunë e pa asnjë të ardhur, shohin gjithashtu, për ironi të kohës
mizore ku i ka sjellë rasti të jetojnë, që të emërohen nëpër funksione e zyra
po ata që deri më dje bënin ligjin e Maliqin.
Këta që
sot kanë shumicën mesa duket kanë menduar se më mirë t’i japin vendin e t’i
mbyllin gojën sesa ta lënë të flasë e të prish punë në Media në mënyrë të përnatshme.
Mbase me kësisoj zgjidhjesh e kanë mirë për veten e tyre politikanët në
pushtet, larg sherrit, por për ata që me
votën e vet i sollën në pushtet kurrsesi
jo. Kemi parasysh efektin domino
që vjen prej shëmbujve të tillë që nuk ikin pa lënë gjurmë tek njerëzit. Ka një të vërtetë publike tashmë, kudo ka
nisur të shfaqet zhgënjimi.
Ata që
votuan për rotacionin, që pritën me shpresë, vazhdojnë të jenë kontigjenti i të
dënuarve të përjetshëm. Dhe nuk ka asnjë garanci që kjo masë njerëzish që përbëjnë
qindra e mijëra të jenë edhe më tej besnikë të verbër të shpresës së thyer. Partitë
nuk duhet të mendojnë se njerëzit janë budallenj dhe se votojnë për sytë e
bukur të ndonjë politikani a ndonjë deputeti, që mjerisht vazhdojnë të zgjidhen me listë si
në kohën e diktaturës. Asnjë ndryshim nuk ka. Jetojmë në një demokraci të dhunuar
që ta kufizon lirinë e zgjedhjes.
Ndaj
dhe shumë zhurmë për asgjë e demostrime minore që bëhen nga opozita se gjoja na
i kanë pushuar nga puna itharët tanë partiakë nuk është se ka ndonjë të vërtetë
shqetësuese. Madje edhe kur mund të pushohet nga puna ndonjë për shkelje apo
paaftësi, ai merr menjëherë pozën e opozitarit dhe del e bën zhurmë, duke
harruar se janë mijëra të tjerë të papunë anipse të kualifikuar që as nuk
guxonin të protestonin në 8 vjet pushtet arbitrar e të dhunshëm. Kjo kategori të
privilegjuarish që edhe zhvatën sa mundën në këto vite, as duan t’ia dinë se edhe ata, të tjerët pra, duhet
të punojnë, duhet të jetojnë. Por kjo
kohë me paradokse ka nxjerrë edhe një praktikë të re. Atyre që u ka kaluar
mandati në një funksion dhe ka ardhur koha të lëvizin dalin me bujë në media e
thonë nuk ikim. Këta edhe sfidojnë shtetin siç bën një zonjë që pa asnjë meritë(veç
si veprimtare politike) ka vite që drejton një institucion rregullator të
medias vizive dhe kur mandati i ka përfunduar ligjërisht, deklaron se nuk e lëshon
vendin për një tjetër. Tani na del edhe një gjeneral që na përfaqësonte në NATO
dhe thotë se anipse me mandat të tejkaluar, nuk e lë vendin që kam dhe nuk i
zbatoj urdhërat e ministres apo shefit të Shtabit të Ushtrisë. Çfarë po ndodh në
këtë vend që na janë bërë nënpunësit e shtetit
nga shërbyes të tij në padronë e uzurpatorë të funksioneve të larta,
sikur të ishin senatorë të përjetshëm të kolltukëve. Po nuk kanë faj se kur
shohin se një kryetar partie mbetet i tillë me vite pa iu dridhur qerpiku(aty
rri kryetar se mirë je, muri lu e burri s’lu), krijohet lehtësisht mendësia e të
përhershmit e të përjetshmit, psikologjia e të fortit, pra e xhunglës. Ndaj kur
i thonë të lërë detyrën sepse për këtë është emëruar një tjetër, bëjnë të çuditurin....e
ndoshta kanë të drejtë.
Si more
të ikin...Çfarë është kjo pyetje marroke në Shqipëri. Ku ka shqiptar që ikën
nga posti. E shoh se shoqëria shqiptare shumë shpejt e paska harruar Namik
Fadile Hotin, të ndjerin, që duke tipizuar shqiptarin e politikës dhe kolltukëve,
thoshte "pa i ra plumbi në lule të
ballit nuk rrëzohet Bali nga kali"...
Prandaj gjenerali i NATOS, ajo zonja e kryetare
e AMA-s profesore
e asociuar, një titull ky që një Zot e di ku e ka marrë, ai ambasadori i klanit familjar politik,
ai Avokati gjoja i Popullit(pif-puf)
që bën politikë financiare korruptive për
italianen e vet, ai tjetri më tej, ambasadori që ende e quan vetën poet,
që ka pasuri pafund të padeklaruara(ku i mori, nga dolën, si u vunë?) e plot matrahulë
të tjerë në këtë vend të rrinë aty ku janë. Aty të rrinë edhe të tjerët, fshatarë,
krahinarë, kushërinj, farefis, ish të dënuar për drogë në Itali e funksionarë
në Shqipëri, mafiozë të gjithçfarë soji, të gjithë që i ka vënë regjimi taliban
shkuar ose dinë të ndrrojnë lëkurë e të infiltrojnë në regjimin e ri, sepse or miq, kush më mirë se ofiqari i
qeverive (as mos pyet çfarë ngjyre kanë)
e di atë këngën me të hipur e të
pazbritur : “ato maja rripa rripa, një
herë ma hipe e një herë ta hipa, por kur ta hipa më s'ta zbrita....”
Prandaj
edhe sot e kësaj dite hyjmë e dalim nëpër zyra e shohim të njëjtët fytyra si kurva te vjetra.
Me pak makiazh pink e blu sigurisht.
Me pak makiazh pink e blu sigurisht.
