03 April 2014

đŸ”” Portreti i poetit permes vargjeve tĂ« tij - nga Vllasova Musta




PORTRETI I POETIT PERMES VARGJEVE TË TIJ

Nga Vllasova MUSTA

ËshtĂ« kĂ«naqĂ«si tĂ« marrĂ«sh njĂ«herazi dy vĂ«llime poetike nĂ« duar, e pĂ«r mĂ« tepĂ«r, kur kĂ«to i ka shkruar i njĂ«jti autor, qĂ« Ă«shtĂ« edhe miku yt. Jam njohur me Kolecin para shumĂ« vitesh, gati 40 vjet mĂ« parĂ«, kur ai u emĂ«rua me punĂ« nĂ« Kinostudio dhe kishte fare pak kohĂ«, qĂ« kishte botuar librin e tij tĂ« parĂ« me tregime “Petalet e bajames sĂ« hidhur“.  dy librat e rinj, vinĂ« pas njĂ« vargu tĂ« gjatĂ« botimesh nĂ« prozĂ« dhe poezi dhe qĂ« çuditĂ«risht mua mĂ« kujtuan apo mĂ« sollĂ«n pranĂ« freskinĂ«, aromĂ«n dhe bukurinĂ« e ”Petaleve tĂ« bajames sĂ« hidhur“ qĂ« si njĂ« biskajĂ« pĂ«rherĂ« e blertĂ«, u prin gjithĂ« atyre qĂ« erdhĂ«n dhe do tĂ« vinĂ« pas...
Tek lexon nga njëra poezi tek tjetra befas ndjen se të kanë marrë me vete, të kanë futur në magjinë e tyre dhe krahas leximit, ndjen zë, ndjen tingull dhe kaq e plotë të bëhet kjo tingëllimë, sa të duket sikur nuk ke përpara një poezi, por një qënieje të gjallë, që të flet, të zgjon, të troket e të merr pas vetes duke të shpalosur pafundësi ngjyrash, stinësh dhe ditësh njerëzore.
Poezitë e Kolec Traboinit, përcjellin ngrohtësi, kanë dhimbje, kanë trishtim, kanë brenga apo mall, po aq sa kanë edhe dritë dhe forcë dashurie. E ndoshta për këtë lexohen me një frymë, si në një rrëfenjë, ku janë të mpleksur hijshëm të gjithë elementët që i duhen për tŽi dhënë ngjyrë, hapësirë dhe frymë. Përmes poezive vizatohet me një elegancë të hollë dhe tepër i spikatur, portreti i tij, bota e tij, ëndrrat e tij dhe gjithçka që përmbart në të tërën poeti Kolec Traboini.
Dhe kĂ«sisoj, nga njĂ«ra poezi tek tjetra, Ă«shtĂ« pranĂ« teje jo vetĂ«m poeti, por njĂ«herazi qytetari-intelektual, qĂ« sÂŽmund tĂ« jetĂ« indiferent dhe pĂ«rmes njĂ« trishtimi njĂ«rĂ«zor, na pohon: / Para pallatit tonĂ« tĂ« vogĂ«l me tulla tĂ« kuqe/ NgritĂ«n njĂ« ndĂ«rtesĂ« tĂ« stĂ«rmadhe gri/ QĂ« tĂ« kujton dinosaurĂ«t /E lartĂ«, hijerĂ«ndĂ« e tĂ« egĂ«r. /Tani nuk kam mĂ« veç njĂ« pĂ«rçik qiell /E njĂ« çarçaf tĂ« verdhĂ« /Varur nĂ« ballkon si diell
/.
MĂ« tej, tĂ« shfaqet njeriu me shpirt tĂ« ndjeshĂ«m, qĂ« preket qoftĂ« dhe nga njĂ« detaj qĂ« ndesh nĂ« tĂ« pĂ«rditshmen, qĂ« ka pĂ«rjetuar dhe mban tĂ« ndrydhur fĂ«mininĂ« e jetimit, qĂ« e ndjen mĂ« mirĂ« se kushdo tjetĂ«r kĂ«tĂ« varfĂ«ri shpirti dhe natyrshĂ«m thotĂ«ne poezine “ShtĂ«pia e fĂ«mijes” - mikut tim Ilir Çumani: /NjĂ« plagĂ« NjĂ« dhimbje /NjĂ« dashuri /QĂ« tĂ« ndjek pas gjithĂ« jetĂ«n /PĂ«r pĂ«llumbat e lagur nĂ« shi /NjĂ« strehĂ«z. /
Me tjetĂ«r forcĂ«, me tjetĂ«r zĂ« e vetĂ«m duke pulsuar tĂ« vjen pranĂ« atdhedashĂ«si, ai, qĂ« e ka atdheun tek porta, qĂ« e merr me vete kudo qĂ« shkon e qĂ« malli pĂ«r tĂ« Ă«shtĂ« i pĂ«rhershĂ«m e i pandshĂ«m, i plotĂ« dhe i dridhshĂ«m brenda botĂ« sĂ« tij. Ky zĂ« gati gati si nĂ« njĂ« lĂ«ngatĂ« thĂ«rret pĂ«rvajshĂ«m: ”ma vodhĂ«n atdheun“:  /Ma vodhĂ«n Atdheun kur ika/ Ma vodhĂ«n Atdheun si tĂ« mos ish/ Erdh koha tĂ« ndjehem i huaj /NĂ« vendin tim kur u shfaqa sĂ«rish./ E vetmja mundĂ«si Ă«shtĂ« tĂ« thĂ«rras /Deri nĂ« kupĂ« tĂ« qiellit mĂ« zĂ«rin prush:/ Ma vodhĂ«n Atdheun! Ma vodhĂ«n! /Po kĂ«tu nuk tĂ« dĂ«gjon mĂ« askush. /.
E midis tyre, si njĂ« kalorĂ«s qĂ« veçse trokon e s`di tĂ« ndalet, pĂ«rherĂ« rrezĂ«llitĂ«s e gjithĂ«stinĂ«sh, vjen i dashuruari, e kur fjala Ă«shtĂ« pĂ«r dashurinĂ«, duket se tek poeti ravijĂ«zohen gjithĂ« ngjyrat e ylberit, fryjnĂ« gjithĂ« flladet dhe erĂ«mirat, kĂ«ndojnĂ« e cicĂ«rojnĂ« gjithĂ« shpendĂ«t e hapĂ«sirave qiellore dhe zemra e tij, Ă«shtĂ« strehĂ«z pĂ«r tĂ« gjitha, Ă«shtĂ« fyell, kĂ«mbanĂ«, trumpetĂ« qĂ« bie e troket nĂ« çdo stinĂ«. ËshtĂ« njĂ« e vĂ«rtetĂ« e dĂ«shiruar prej kujtdo e pĂ«r mĂ« tepĂ«r e njĂ« shpirti artistik siç Ă«shtĂ« poeti, qĂ« tĂ« jetojĂ« bashkĂ« me dashurinĂ«, ndaj ai pĂ«rsĂ«rit: /NĂ«se viktimĂ« quhet njĂ« vajzĂ« /QĂ« unĂ« nĂ« kupĂ« kĂ«rkoj ta pi /Ma merrni jetĂ«n pa mĂ«shirĂ« /Se sa tĂ« rroj pa dashuri./
Ose në një tjetër poezi, ai thotë:
/Nuk e di, nuk e di /Pse dashuria më shfaqet si Dielli /Që del e më ngroh bash atë çast /Kur shpatullat i kam të ngrira./
Kolec Traboini është poeti dhe shkrimtari në kërkim të një motivi të ri, përherë i prekshëm dhe i ndjeshëm, përherë i freskët dhe me ngjyrë e kështu do ta kemi pafundësisht, se ai ka tharmin e krijimit, të pjekjes e të lindjes, të mrekullisë që sjell krijimi që buron nga shpirti, i lirë, i pastër dhe tingullshumë.

 14 shkurt 2014
Pena shqiptare suplement i  gazetes "Telegraf"e Ejte 3 prill 2014 f. 19.
Editor: ©