KOOPERATIVA E SHKRIMTARËVE

KOOPERATIVA
E
SHKRIMTARËVE

...nuk duhet folur vetëm atëherë kur e pësojmë prej kryetarëve, por përpara, që të mos i lëmë të guxojnë të gabojnë.

KOLEC TRABOINI

E drejtë vrejtja që bëhet për squk-squlljen e antarëve shoqatës së shkrimtarëve shqiptaro-amerikanë. Shkrimtari më i mirë i kësaj shoqate, një personalitet i letrave shqipe, Naum Prifti, në moshën 75 vjeçare, në shënjë proteste të sjelljeve denigruese ndaj tij prej kryetarit te SHSHSHA , del publikisht prej radhëve të kësaj shoqate ku punohet në mënyrë mafioze siç thuhet tekstualisht ne deklarimin publik te Naum Priftit, por kurrnji antar nuk flet. Ata që nuk e dinë çfarë ndodh në këtë organizëm të mykur e kanë të vështirë ta kuptojnë këtë paradoks. E kanë vështirë ta mendojnë se si mund të ketë mungesë demokracie në një shoqatë krijuesish të lirë. E kjo është afër menç, sepse gjithkush e di se krijuesit janë simbol i shpirtit të lirë.
Ata, antarët pra, nuk flasin a thënë më saktë nuk guxojnë të flasin sepse kush digjet nga qumështi i fryn kosit, për më tepër ata ishin dëshmitarë të skenës kur unë fola dhe e "pësova", nga kryetari, aso kohe i sapozgjedhur, vetë vulë e vetë firmë që më përjashtoi me nje vendim të deklaruar bujshëm si të ishte një perjashtim nga pleniumi i Komitetit Qëndror i PPSH… Dhe guxova të flas e të marr nën mbrojtje një antar, Lek Gjokën, që kryetari e kishte kërcënuar në telefon me perjashtim nëse nuk i jepte 100 dollarët e antarësisë, e kështu tërhoqa mbi veten atë mllef fshatarak që ende sot e kësaj dite, paçka se në atdheun e Linkolnit, punon me stilin e Enver Hoxhës e të ca të tjerëve, ish komunistë, që lyen vetëm surratin me bojë blu, por në thelb mbetën po ata që ishin. Jo pak njerëz që kanë ardhur në Amerikë prej fshatrave më të humbura të Shqipërisë, që kanë pas kontakte të ralla me mjediset e kulturuara, kanë marrë përpjetë si misra hibridë. Ju duket se me të shkelur në Amerikë janë bërë si me magji të ditur, të kulturuar, të shkolluar, se i dinë të gjitha e nuk kanë më nevojë të mësojnë kurrgjë, madje e quajnë vetën shkrimtarë, pa patur kurrëfarë shkolle e dije mbi letërsinë, dhe po u zgjodhën në kryetarllëk nuk e kanë për gjë i bëjnë hatanë madje dhe një autoriteti në letërsi si Naum Prifti. Mjerë ata për mëndjen që kanë. Është turpi tyre e nderi i Naum Priftit dalja publike prej atij mjedisi ku fjalës së lirë i zihet fryma.
Kjo shoqatë në fillimet e veta u nis si një ide e bukur për të patur lidhje e komunikim krijuesish, një shoqatë e hapur demokratike, e kështu ishte sa kohë ishte në krye Naum Prifti. Duke u nisur nga fryma e komunikimit që Naumi kishte krijuar me kolegët, propozova rizgjedhjen e tij edhe në një mandat të dytë, por mu kundërshtua rreptë nga mbikqyrsi i përjetshëm i kësaj shoqate Gjek Marinaj duke më treguar rregulloren që kishte hartuar Gjeka si të ishte një kushtetutë shteti. Pra kjo shoqatë nuk do të kishte rizgjedhje të kryetarit. Mirëpo kjo e gjitha ishte një lojë, sepse pasi u zgjodh me makinacione ky kryetar që është sot, Ramiz Gjini, u bë rizgjedhja e tij duke e thyer atë ligjin e rreptë të mosrizgjedhjes së kryetarit. Që këtu duket hapur se ajo shoqatë ka rënë në duar të njerëzve që bëjnë makinacione, që e kanë kthyer në një instrument për të kënaqur egon e vet.
I kam ndjerë këto qysh herët dhe kam konstatuar dy gjëra: e para: që, ata që e drejtojnë aktualisht këtë shoqatë janë një kult i vertetë, nuk marrin mendimin e kurrkujt dhe as pyesin njeri, të gjitha i ka e i bën kryetari, me një antar apo dy si hije. E dyta: kanë arritur që të krijojnë tek antarët mefshtësinë, mungesën e kurajos për të folur, për të kritikuar kur venë në dukje diçka që nuk shkon, që bëhet mbrapsht që manipulohet. Mjaft prej shkrimtarëve realisht janë shmangur prej kësaj shoqate pa fjale e pa bujë. Antarësia sot përbëhet në shumicën e saj prej amatorëve që nuk kanë kurrfarë kualiteti krijues, kanë ndonjë botim mediokerr dhe duke qënë të tillë nuk kanë autoritet të flasin. Por veç duhet pranuar se edhe ata që janë shkrimtarë apo poetë me reputacion, edhe ata heshtin. Nuk duan ta prishin me kryesinë e kryetarin sepse e dinë se çfarë pasoje do të kenë. Gabim e kanë sepse, nisur prej përvojës sime mund tu them se përjashtimi prej kësaj shoqate mua më ka shërbyer për mirë, e kam ndjerë veten krijues të lirë, produktiv dhe larg atyre njerëzve që punojnë pas kuintave. E për këtë mund të them me plot gojë, mund të falenderoj publikisht kryetarin që më ka përjashtuar si të isha Sejfulla Malëshova apo Fadil Paçrami: Të faleminderit Ramiz!
Për makinacionet e prapaskenat që janë bërë me Naum Priftin nuk çuditem fare, sepse i di fort mirë opinionet e këtyre njerëzve që e manipulojnë këtë shoqatë vertetë inekzistente siç thotë gazetari Vasil Qesari. Që kur u shpreha publikisht dhe individualisht në biseda me ata që luajnë gishtat e bishtat e fshehin dorën, më janë shprehur me doza mosbesimi e nënvleftësimi për Naum Priftin. Nuk do të them hollësira sepse nuk është qellimi për të hapur plagë të vjetra por dua thjeshtë të shprehem se ajo çfarë ndodhi me Naum Priftin nuk është e papritur.
Kur ja bëjnë këtë gjë Naum Priftit që është një nga shkrimtarët më të njohur të letersisë shqipe, i njohur kudo në Shqipëri e Kosovë, kur nuk përtuan të ma bënin edhe mua që kam ndihmuar në formimin e kësaj shoqate duke sjellë dy të tretat e antarësisë e kam botuar 11 libra, çfarë mund të presin disa autorë që kanë botuar një a dy libra e janë kujtuar pertej të pesëdhjetave të merren me poezi rapsodike. Kuptohen, ata janë mirënjohës që janë në listën e kryetarit me vulë dhe nuk guxojnë ti thonë madje as shëndet, kur teshtin.
A tështin kryetari,... a e dhjesin mizat portretin e perandorit... Të perandorit mbase po, por të kryetarit të shoqatës së shkrimtarëve koperativiste kurrsësi....sepse një kryetar, kur është shqiptar, të bën gjëmen, të bën të flasësh me vete, të bën më shumë se mund të bënte asokohe perandori i Habsburgëve.
Se ja ku janë bëm-gjëmat...ec e flisni për to po deshët....a ua mban? Ju nxorrën prej shoqate, o antarë!
E fundit që dua të them, e mbështes shkrimtarin Faruk Myrtaj në mendimin se, nuk duhet folur vetëm atëhere kur e pësojmë prej kryetarëve, por përpara, që të mos i lëmë të guxojnë të gabojnë...

maj 2007

www.traboini.com

IDOLET E RREJSHME TË PAJTIMIT

Idolet

e rrejshme

të pajtimit

KOLEC TRABOINI

Ka ditë që po percillet me këmbëngulje një Apel për pajtim me popullin serb, pretendim i madh në dukje por që në thelb nuk qëndron. Kryekrejet nuk merret vesh se si mund të bëhet pajtimi me serbët nëpër faqet e internetit, kur populli shqiptar i Kosovës, se atij i bëhet ky apel, nuk e ka ende mundësinë e pasjes masivisht të rrjetit kompiuterik, siç e ka, ta zeme SHBA, ku rreth 90 përqind të familjeve kanë lidhje interneti, kështu që edhe jehona e kësaj nisme është e vakët e më shumë si një dëshirë farfuritese.
E më tej, për çka do të pajtohen shqiptarët me serbët? Ç’ka është ky vëllazërim popujsh. Kush sot ka ende idole të rrejshme të së shkuarës kur "popujt ishin të pajtuar e vllazëruar" teorikisht, por të shtypur realisht.. Ku konsiston ky pajtim ndërpopujsh që të kujton pajtimet e gjakut, plagë që historikisht i ka patur mjedisi shqiptar.
Më kryesorja kush ka thënë ndonjë herë se populli shqiptar e ka konsideruar popullin serb armik me të cilin qënka prishur a shprishur e tani duhen ndrequr?! Kurrë në histori kjo nuk ka ndodhur. As nuk ka patur e as nuk ka popuj armiq. Nuk duhet ti konceptojmë as luftrat e mëparshme e as atë që bëri UÇK-ja si luftë kundër popullit serb. Jo. Ajo luftë ishte çlirimtare. Ajo kerkonte dëbimin e ushtrisë pushtuese e çlirimin e vendit prej okupatoreve. Dhe okupator nuk ishte populli, nuk ishin njerëzit e thjeshtë, por sistemet e strukturat e organizuara nga shteti vrasës që shtypte saora dhe popullin e vet.
Popujt nuk bëjnë politikë e demagogji. Ata më së shumti bien vetë viktimë nga keqpërdorimi i pushtetit, apo mashtrimi që u bëhet. Nëse nuk do të ishin sistemet që krijohen, qarqet e klanet që e tërheqin popullin për freri me përdhunë, siç e tërhoqi Hitleri popullin gjerman, Millosheviqi popullin serb, të jeni të bindur se kurrnji popull nuk do të kishte armiqësi a ftohje me një popull tjetër.
Nuk e pushtoi Shqipërinë populli italian që vuante nën zgjedhën e fashizmit, nën dhunë e pa bukë, por falangat e Duçes, të cilin italianët, kur shpëtuan prej zgjedhës, e varën me kokë poshtë bashkë me të dashurën Klareta Petaçi.
Prandaj nuk kuptohet se pse u kërkoka pajtimi i popujve. Për çfarë. Në emër të kujt. Çfarë nënkuptojnë hartuesit me emrin popull serb, të cilit i janë referuar. Ata që e kanë vrarë popullin shqiptar të Kosovës nuk është populli serb por janë: shteti, ushtria, policia, radikalët, “Tigrat”, falangat e zeza të nacionalistëve ekstremistë.
Një gjë duhet kuptuar, se populli serb herët a vonë do të ndergjegjësohet për faktin se udhëheqja e shtetit të vet e ka keqpërdorur emrin e tij, janë bërë masakra të përbindëshme prej kriminelëve të veshur me pushtet, të cilët kanë dalë rrejshëm në emër të popullit te vet.
Me këtë nisëm që është marrë e me këtë mënyrë që është formuluar apeli, nuk bëhet kurrgjë tjetër por shkarkohet barra e krimit nga nacionalistët e shovenistët e tipit të Millosheviqit, në kurrizin e popullit serb, pra nga kriminelët Arkan e gjeneralët e ushtrisë tek njerëzit e thjeshtë, ata që përbëjnë shumicën dërmuese të një populli . Sepse apeli i shpallur disi me eufori, po kërkon pajtim me popullin, çka nënkupton të harrohen krimet, dhuna e gjaku të cilat kurrëqysh nuk mund ti faturohen një populli. Ata që i kanë bërë krimet dihen botërisht dhe u dënuan rreptë nga amerikanët dhe forcat e Natos, ai që ngordhi në një qeli të Hagës ishte kryekreu në bashkpunim me të tjerë që janë fshehur si mijtë vrima për ti shpëtuar drejtesisë e dënimit. Atyre nuk mund tu falet kurrgjë, as dhe një pikë gjaku, nuk mund të ketë kurrë pajtim me kriminelat, vrasësit që mjerisht ende janë në pushtet dhe në forcat politike që rolin një rol dominant në Beograd
Pajtimi i vertetë(më mirë do të ishte ta quanim paqëtimi) bëhët në mënyrë institucionale në mes të qeverive, parlamenteve, akademive, mirëpo a kanë arritur institucionet e Serbisë deri në atë shkallë ndërgjegjësimi sa të kërkojnë falje publike për krimet që janë bërë në Kosovë. Pa kerkimin zyrtarisht të kësaj falje zor se mund të ketë paqëtim. Aq me teper ata nuk kanë shpëtuar ende nga meningjiti i tërbimit nacionalist, ato akoma nuk janë pastruar prej të keqes, prej krimit, prej gjakut. Fakti që shteti serb, institucionet e tij, parlamenti, partitë, nuk pranojnë që populli shqiptar i Kosovës të vetvendosë për tu bërë e pavarur zot i fateve të veta, madje organizojnë edhe banda terroriste për të sulmuar Kosovën, mbajnë Mitrovicën nën tension gati për të ndezur zjarrin e luftës, tregon se jemi ende larg prej reflektimit, prej katarsisit, prej afrimit në fqinjësi të mirë, për të harruar të kaluarën e për të hyrë në një udhë të re të mirëkuptimi. Vertetë akoma larg.
A do të vijë ajo ditë që shteti e politika e Serbisë ti nënshtrohet arsyes e të shpëtojë prej maktheve të legjendave mesjetare me Stefan Dushan e princ Llazar? Padyshim që do vijë, sepse ajo rrugë që gjer më tani kanë ndjekur, nuk ka të ardhme në një Europë të Bashkuar me mirëqënie e mirëkuptim në mes shtetesh. E sa për popujt, ata janë si ti udhëheqësh, si ti drejtosh por mbi ta kurrë nuk mund të bjerë mallkimi kolektiv për një krim a gjenocid të bërë nga kastat që kanë uzurpuar pushtetin apo me dinakeri e mashtrim kanë arritur të dalin në krye e ta keqperdorin atë pushtet.
Popujt, çka nënkupton njerëzit e thjeshtë, duke përfshirë intelektualët si ndergjegje progresive e tij, artistët, shkrimtarët, specialistët e fushave humane, gjithmonë e gjejnë gjuhën e afrimit e të paqes. E në këtë kuptim, të vjen keq kur ndodhesh përpara një shfrimi antikulturë që shprehnin disa nga bashkatdhetarët tanë, madje edhe në shtyp, kundër vajzave këngëtare serbe që kënduan e fituan me meritë interpretimi ( me ose pa plagjiaturë kjo është një çeshtje tjetër, profesionale) në Finlandën e qetësinë e butësisë njerëzore. E këto shfrymje të shoqëruara me fyerje të krijonin përshtypjen se ende jemi në llogore lufte me bomba e barut, e jo para ekraneve të një festivali ndërkombëtar, ku binin në sy të rinjtë europianë me fytyra të qeshura, që simbolizojnë të ardhmen, miqësinë e dashurinë në mes të njerëzve.
Popujt gjithmonë e gjejnë gjuhën e përbashkët, nga natyra janë gjithmonë për pajtim, por është politika shpesh herë agresive që i armiqëson mardhëniet në mes të shteteve e për rrjedhim në mes popujve krijohen hendeqe e gremina tragjike.
Këto hapsira të ngrira, artistët e shkrimtarët ballkanas me fuqinë e artit të tyre duhet të kontribuojnë që ti bëjnë të paqëna, që të përshpejtohet ardhja e asaj dite kur, shqiptarët, grekët, malazezet, maqedonasit, bullgarët, rumunët, kroatët, sllovenët, serbet, boshnjaket e turqit, pra mbarë popujt e Ballkanit ta ndjejnë me të vertetë veten të vëllazëruar në familjen e përbashkët europiane.
Gjithësesi këtë pajtim, edhe pse qëllimmirë, nuk ka pse të nxitojmë tua kërkojmë popujve, popujt nuk bëjnë gjenocid ndaj njëri tjetrit, nuk kanë shkak për ta urryer njëri tjetrin. Anipse shumica e maskaralleqëve të pushtetmbajtësve të kësaj bote së shumti bëhen krejt rrejshëm në emër të popujve, nuk duhet kurrësesi t’u vihen popujve në shpatull e as në ndërgjegje gurët e rëndë të pendimin për masakrat që kanë bërë eksponentet e politikës së krimit e gjenocidit ndaj popujve të tjerë.

maj 2007

www.traboini.com

NËN QYRKUN E FAJIT...

NËN QYRKUN E FAJIT...

Cilin atdhe përfaqësojnë të çmëndurit?!
Kush ja hodhi shqiptarizmit këtë qyrk përsipër?!


KOLEC TRABOINI

Në të hyrë të majit ( drithërimë akulli na solli kjo pranverë 2007)u arrestua një grup terroristësh që ishin prej kohësh nën vezhgim në Nju Xhersi. Nga gjashtë antarët, lajmet theksuan se katër ishin shqiptar. Se çfarë soj shqiptarësh ishin kurrkund nuk e vuri në dukje e kështu papritur e kujtuar u ndjenë bashfajtorë shqiptarët anë e mbanë botës. Një faj kolektiv i çuditshëm. Në qëndër të propogandës televizive e mjeteve të informacionit u ndjemë për disa ditë, a qoftë për disa çaste popull fajtor. Një paradoks i çuditshëm ky. Por nuk ishin të tjerët shkaku kryesor që na bënë të ndjehemi të tillë, më tepër qenë tanët, bashëkombasit që u ngutën të na vënë në pozitat e fajtorit, që duhet patjetër të shlyej fajin që ti falen mëkatet e të bjerë në paqe me shpirtin e vet. Por, edhe të ritregojë besnikerinë e patundur ndaj mikut më të madh të shqiptarëve, por kësaj radhe me ritualin të perbetimit publik se, pavarësisht çfarë kishin dashur të bënin katër terroristët shqip-sllavo folës, ne ishim të patundur në miqësinë tonë. Shfletoni vetëm dy faqe të gazetës shqiptaro amerikane dhe do te vini re kolona shkrimesh të ngjeshura me germa të mëdha të këshillit Kombëtar Shqiptaro-Amerikan, të kryesisë së Vatrës, të shoqatës”Dibrane”, të LDK-së për Nju Jorkun e LD Dardanisë po ashtu, të Lëvizjes së Legalitetit, Bashkësia myslimane SHBA-Kanada, Instituti “Gjergj Kastrioti Skanderbeg” në Staten Island të Nju Jorkut, demonstrim në Nju Jork, përbetim në Çikago…një marramandje e çuditëshme që të drithëron sikur Amerikës ti ketë ndodhur prej shqiptarëve një gjëmë më e madhe se ajo në 11 shtatorit 2001.
O zot çfarë po ndodh. Cunam në shpirtin e shqiptarit… E kurrkush nuk ulet ti marrë punët shtruar se ja, pasi kaluan dy ditë, të gjitha gazetat amerikane e stacionet televizive të lajmeve e harruan atë grup fanatikësh islamikë që u vunë në pranga e me to do të merret drejtësia amerikane. Mirëpo avazi brëndashqiptar mediatik vazhdon duke harruar në krye të kresë se në bazë të gjitha ligjeve ndërkombëtare ata "të katërt e Nju Xhersit" janë maqedonas. Përderisa është një shtet ku ata kanë lindur e shtetësinë e të cilit e kanë, që quhet Maqedoni, pranuar zyrtarisht kjo në OKB, nuk ka pse të rrethrrotullohemi si qeni rreth bishtit të vet. E shumta që mund të thuhet është se ata katër të fandaksurit e terrorizmit islamik janë shtetas maqedon që i përkasin etnitetit shqiptar. Janë nga ata shqiptarë që janë ndarë arbitrarisht nga trungu mëmë e të dënuar prej diplomacisë europiane për të mos u bashkuar kurrë si komb e si shtet. A, sikur Maqedonia të ishte aneksuar prej Shqipërisë( mos o zot, se ne mezi na mbajnë këmbët), ateherë po, do të thonim me plot gojë se ata katër qafirët, apo idiotët e fanatizuar deri në çmënduri, janë shqiptarë, me etnitet e shtetësi, por veç shqiptarë patologjikë që përfaqësojnë çmëndurinë e vet e kurrnji tjetër në këtë botë.
Si shqiptar i Shqipërisë e me prejardhje nga trojet shqiptare të aneksueme padrejtësisht prej Malit te Zi ( nën bekimin e mallëkuar të Europës), thënë të drejtën nuk e kam kurrqysh kompleksin e fajit të katër fanatikëve islamike maqedonas. Por edhe shqiptarë Kosove të ishin, shqiptarë të Malit të Zi të ishin, të Shqipërisë të ishin, të njëjtën gjë do të thoja sepse fanatizmi është pragu i çmendurisë e për të çmëndurit ka çmëndi ku, nuk besoj se bëhen dallime në përkatësi kombëtare, shtetërore apo fetare. Në një spital të çmëndurish nuk ka as kishë e as xhami, as kufij shtetesh aq më tepër etni. Kryeministra me gozhda në tru, ministra të jashtëm të dalë boje, deputet të pacipë, të tradhëtuar prej grave, hajdutë, batakçi, fanatikë fetarë me tavan të shëmbur ka...mirëpo këta kurrë nuk kanë atdhe, kanë xhep, kanë taraf, kanë miqësi, kanë klan, por kurrë atdhe.
Prandaj më duket se letra e një zonje shqiptaro amerikane dërguar gazetës "Nju Jork Tajms", deklarimet e ca studentëve shqiptarë në Nju York apo ca fletë rrufe të degëve partiake kosovare, shoqatave apo individëve, nuk thonë kurgjë nga ajo që në thelb duhej të thoshnin. Letra, deklarata dhe ato flet rrufe të partive e shoqatave sado që përpiqen të thonë një të vertetë, atë të dashurisë e mirënjohjes së shqiptarëve për Amerikën, nuk e fshehin dot kompleksin e fajit, paradoksalisht krejt pa faj e krejt pa llogjikë.
Me kësisoj tërci verci fjalësh me të cilat rëndojmë veten duke dashur gjoja të shfajsohemi, mos vallë kërkojmë të lehtësojmë maqedonasit që nuk ndjehen fare fajtorë për terrorizmat e shtetasve të vet. Dhe mirë bëjnë. Largojnë vemëndjen prej shtetit të vet të brishtë që para se të bëhej shtet ishte gati në shpërbërje.
Po sikur ata të katër të ishin prej Vrake, vrakaçorë Shkodre, mos vallë do të akuzohej Serbia, po sikur të ishin çifut nga Selaniku i Greqisë mos do të akuzohej Izraeli?! Po sikur të ishin frëngjishfolës nga Montreali i Kanadasë mos do të akuzohej Franca. Po Timothy Mc Veight që bëri masakren Oklahoma ku u vranë 168 njerëz të pafajshëm, kryesisht fëmijë e gra, kë përfaqesonte? ! Mos fajin e kanë Irlanda apo Skocia se andej e ka origjinën e lëngstërlëngut. I sjell këta shëmbuj me sikur që s'kanë fund, për të treguar se mizoritë e ndonjë individi nuk mund tia veshesh si qyrk kombësisë veç, kur këtë ja do qëllimi i mbrapshtë e dashaligësia e atyre që përpunojnë informacionin në situata tepër delikate e deçizive, si në rastin e Kosovës.
Madje pati edhe deformime të tilla të papërgjegjëshme duke i quajtur edhe kosovarë. Mos vallë mendoni se gazetarët e “Nju Jork Tajms” dhe ata të CNN nuk dinë të bëjnë dallimin në mes të dy shteteve( paçka se Kosova ende nuk është shtet) të cilët kanë kufij në mes vedit, kur ato hapsira gazetarët amerikanë i kanë shkelur me këmbë gjithandej, në kohën e gjenocidit serb mbi popullin shqiptar të Kosovës.
Ky konfuzion informativ “ shqiptarë të ish Jugosllavisë” të kujton atë episodin e bombardimit të ambasadës kineze (pro serbe aso e kso kohe) kur në shtyp u tha se pilotët nuk e kishin harten e re, por kanë përdoruar të vjetrën. E kush të përdorte harta të vjetra, amerikanët?! Sapun për djathë shiti atëherë diplomacia e paskuintave. Eja merre vesh se si e pse luajti me hartat ish shefi i dështuar i CIA-s, shqiptari që shtiret si grek Xhorxh Tenet. Janë ca punë të ngatrruara, kurrkush nuk të thotë hapur si e pse u gjëndën punët kështu që ..."shqiptarët" paskan dashur të bëjnë terror në Amerikë.Pikërisht shqiptarët!!!E nuk thuhet kurrkund se janë katër qytetarë maqedonas, nuk përmendet emri Maqedoni kurrkund. Ec e gjeje pse-në e mospërmëndjes.
Nuk ka pse të biem viktimë e spekulimeve, e propogandave që qëllimin e fshehin por është krejt i dukshëm si bishti i dhelprës, se ja çfarë thotë një qytetar amerikan që jeton pranë Fort Dix "ajo çfarë pretendojnë ata( gjashtë terroristët fanatikët islamikë) se kishin ndërmënd të bënin, është krejt e pamundur sepse ata nuk mund të depërtonin kurrë në gazermën e sofistikuar ushtarake. Ata duket hapur se janë njerëz të çmëndur".
Kur thonë qytetarët amerikanë kështu, atëhere juve që në mënyrë krejt alogjike ju rëndon kompleksi i fajit mbarëkombëtar, ju lutem na thoni se cili është identiteti i një çmëndurie për të cilën folëm më lart. Po fakti se ata kishin dërguar një vidio “me materiale filmike terroriste” në një dyqan të zakonshëm për ti kthyer nga sistemi europian në atë amerikan, si spjegohet. Të ishte një grup i fshehtë dhe i lidhur me grupe të tjera do të kishin aq pare sa të blenin një vidio për kthim filmash në dy sisteme që nuk kushton më shumë se 300 dollarë dhe një instruksion mbi fshehtësinë do ta kishin, dreqi e mori. Të tillë naivitet konspiratorësh nuk kisha dëgjuar në jetën time. Kaq vështirë është për tu kuptuar thelbi i këtij grupi sharlatanësh. Po ata ishin nga ajo kategori ordinere që nuk kishin jo para, por në radhë të parë nuk kishin mend. Njerëz me tru të shplarë prej fanatizmit. Kjo nuk do të thotë se tuafet dhe idiotët nuk të bëjnë gjëmën, por se ata nuk përfaqësojnë kurrkënd veç vetes, veç errësirës që kanë në kokë.
Të më falni por unë kam një mendje tjetër nga shumë prej atyre që kanë vënë alarmin se po ja skuqin faqen shqiptarizmës disa fanatikë islamikë; sepse shumë po trumbetohet kësaj ane. Kushdo që ka kompleksin e fajit të katër bashkfolësve me shtetësi maqedone, le ta mbajë për vete, unë nuk kam ndërmënd ti hyj kurrkund e kurrkujt në pjesën e fajit. Bota e madhe është shtëpia e gjithkujt e çdokush, në këtë botë të madhe, ka mbi shpatulla një botë të vogël që nuk përfaqëson kurrgjë veç vetes.
Çdo të mirë a të keqe që bën njeriu në këtë jetë e bën nën emrin vet.
Kombi e kombësia nuk janë një shami me të cilën mund të fshij hundët çdo idiot, qoftë qeveritar apo fanatik me tru të shplarë...

Boston 2007

www.traboini.com