TRABOINI INTERVISTE NE ALB-SCREEN TV 2011

KUR FLET PER TE TJERET POHON VETVETEN

KUR FLET PER TE TJERET POHON VETVETEN

Meditim tek “E për7shtatshmja”

Ishte një mbrëmje shumë e bukur fillimdhjetori dhe ndjeva kënaqësi kur pashë se lexues me fytyra të reja e të bukura, studentë apo dhe profesorë, lexonin poezitë e 40 poetëve nga libri “Kujto poetin” në mbrëmjen poetike tek kafe-libraria e admirueshme “E përshtatshmja”. Ishte një akt mirënjohjeje për çfarë kanë shkruar poetët që nuk jetojnë më, për çfarë kanë ndjerë, për çfarë kanë sakrifikuar në një kohë të tmerrshme mbytëse të lirisë e të shpirtit krijues....
U fol në takim për Lazër Shantojën, Trifon Xhagjikën, Havzi Nelën, Vilson Blloshmin e Genc Lekën, u kujtuan Lasgush Poradeci dhe Martin Camaj, Arshi Pipa dhe Ndoc Gjetja, Bilal Xhaferri dhe Viktor Qurku, Zef Zorba dhe Agim Spahiu, Ali Asllani, Lame Kodra, Nexhat Hakiu, Azem Shkreli, Enver Gjergjeku, Murat Isaku, Vehbi Skenderi, Din Mehmeti, Dalan Luzaj dhe Vorea Ujka e plot të tjerë, për të veçantën Drita Çomo, për poetin tragjik dhe impresionant Ilir Belliu si dhe Anvi Mulaj që ndrroi jetë në Amerikë. Por edhe për një poete që botohet për herë të parë Suzana Selenica (falë kujtimeve të Roland Gjozes), e cila u masakrua nga diktatura për shpirtin e lirë.
Eshte për t`u falenderuar përkushtimi (në këtë kohë paradoksale antiart) i organizatores së mbrëmjeve të përjavshme poetike, Elvana Zaimi, dhe mjedisin e ngrohtë që krijoi Agron Tufa, i cili e drejtoi aq bukur atë mbrëmje poetike ku folëm si autorë të albumit “Kujto poetin” Iliriana Sulkuqi edhe unë, që kam patur fatin e madh që disa prej poetëve të këtij Albumi, si Dodë Kaçaj, Frederik Rreshpja, Tonin Shtjefni, Pirro Kuqi, Zyhdi Morava, Jamarbër Marko i kam patur shokë fëmijërie, rinie, në bankat e Universitetit apo kolegë pune.
Qenka shumë herë më bukur kur mblidhesh e flet për krijimet e miqve sesa për vete, aq më tepër kur këta miq poetë nuk mund t’i shohim e takojmë më si dikur. Duke ma ditur këtë natyrë, është kjo arsyeja që kur po hyja në një emision Albanin Screen TV për një intervistë mbi krijimtarine time filmike dhe poetike, mikja ime poete Luljeta Lleshanaku më tha:- "Kolec, fol për vete se ke çfarë thua." E unë i thashë mikes sime të mirë: "Ah sikur të dija të flisja për vete", dhe në emisionin “Orkidea” me Ema Andrea nisa te flas për Hotin-përndryshe, shkatërrimin e një miti... Sepse kam mendimin, se duke folë për të tjerët, për shokët e miqtë, për prindërit, qytetin, fshatin, prejardhjen e historinë, kemi folë shumë më mirë e shumë më bukur edhe për veten...

KOLEC TRABOINI

Fotografia një montazh grafik nga fondi i aktiviteteve poetike të Elvana Zaimit tek e Për7shmja.

QE TE JEMI TE LIRE SOT DUHET TE KUJTOJME TE DJESHMEN....

QE TE JEMI TE LIRE SOT DUHET TE KUJTOJME TE DJESHMEN....

Një film dhe një intervistë per masakrimin e Klerit katolik Shqiptar nga diktatura
bashkë me librin "Kujto poetin".

Kineasti dhe poeti Kolec Traboini dha një shfaqje filmash dokumentar ne AQSHF, nder te cilet terhoqi vemendje filmi i shkurter dokumentar "Martiret", realizim i vitit 2011. Ai dha gjithashtu intervistë per Televizionin ABC News dhe aktivitetin e shfaqjes se filmave te tij e pasqyruan mediat ne Tirane duke përfshire gazetat dhe televizionet.

Kolec Traboini gjatë intervistes me gazetarin e televizionit ABC News Enkel Demi.



Kolec Traboini paraqiti para shikuesve edhe librin e tij të fundit me bashkautor "Kujto poetin".


KOLEC TRABOINI, PORTRET ARTISTIK NE ARKIVIN E FILMIT

E kanë menduar si një takim ekspoze nga krijimtaria e Kolec Traboinit. Arkivi Qëndror Shtetëror i Filmit (AQSHF), më datë 23 nëntor 2011, organizoi një takim-ekspoze nga krijimtaria e Kolec Traboinit, gjatë së cilës do u shfaqen filmat: “Dëshmi nga Barleti”- dokumentar historik, realizim i vitit 1990, “Martirët”, realizim i vitit 2011, që ka si subjekt masakrën që është bërë në vitet e diktaturës ndaj klerit katolik shqiptar, ku u ekzekutuan 32 meshtarë, njerëz të kulturës dhe të dijeve, poetë, studiues dhe folkloristë. Traboini paraqiti gjithashtu edhe dhjetë etyde filmike të realizuara prej tij vitet e fundit si sintezë poetike e krijimtarisë së vet si poet dhe kineast.
Kolec Traboini, autor i 16 librave me poezi, prozë dhe esè, u lind në Shkodër dhe është i biri i patriotit të njohur Palok Traboini - mësues, publiçist dhe sekretar i Dedë Gjo Lulit, Flamurtar i Deçiqit më 6 prill 1911, pjesmarrës në dy luftëra kombëtare, ajo e Pavarësisë dhe Lufta e Koplikut 1920.
I mbetur jetim në moshë të vogël, jetoi për disa vite në Shtëpinë e Fëmijës në Shkodër. Ka ndjekur për dy vjet shkollën Pedagogjike "Ndrec Ndue Gjoka" në Tiranë. Pas kryerjes së shërbimit ushtarak në Tropojë, ka punuar rreth 4 vjet në Kombinatin e Drurit në Shkodër. Më pas ka vazhduar studimet në Universitetin e Tiranës, dega Gazetari. Gjatë kohës që ishte student botoi librin me tregime "Petalet e bajames së hidhur" 1973, i cili u vlerësua me çmim inkurajues në konkursin Kombëtar të Letërsisë dhe Arteve.
Pas mbarimit të studimeve është emëruar redaktor-skenarist në Kinostudio, Tiranë, ku punoi 16-të vjet, ndërsa për një dekadë drejtoi redaksinë e filmit dokumentar. Është fitues i kupave për filmat dokumentarë në dy festivale kombëtare të filmit shqiptar: "Asdreni" 1976, "Kështjella e këngëve" 1990. Filmi "Dëshmi nga Barleti" me skenar e regji të K. Traboinit u vlerësua si filmi më i mirë i Kinostudios për vitin 1990. Eshtë autor i mjaft filmave të vlerësuar, si "Kol Idromeno", "Hasan Prishtina", etj, si dhe skenarist edhe i disa filmave vizatimorë ndër të cilët "Portreti" me regji të Artan Makut, film i cili stigmatizonte me guxim megallomaninë e udhëheqësve të kohës së diktaturës. Eshtë skenarist i filmit dokumentar "Përse kështu"(Estetika e veshjeve) që kritikonte të metat e dobësitë e sistemit të prodhimit konfeksional në kushtet e mekanizmit të vjetëruar të ekonomisë së ngecur shqiptare(1989-1990), film që u ndalua të qarkullonte sepse organet e nomenklaturës komuniste e konsideruan nxirje të realitetit socialist (Gazeta Mapo, 17 mars 2011).
Situatën e krijuar në 1990, Traboini e priti me entuziazëm dhe mori pjesë gjallërisht në veprimtarinë demokratike. Në 16 janar 1991 boton në Gazetën "RD" shkrimin me titull "Vlera e simboleve kombëtare", ku kërkonte publikisht heqjen e yllit komunist nga flamuri kombëtar. Eshtë nisiator dhe organizator i të parit tubim të krijuesve dhe intelektualëve të Tiranës në përkrahje të zhvillimeve demokratike, e cila u kthye në një demostratë të fuqishme antikomuniste.
Traboini largohet nga Shqipëria në 28 shkurt të vitit 1991 dhe vendoset si emigrant jo legal në Athinë. Kjo gjendje pasigurie nuk e pengoi atë që më 10 Prill 1993, të krijonte e të shpërndante ndër emigrantë, të parën gazetë në gjuhën shqipe në Greqi “Egnatia”. Në Greqi bashkëpunoi me presidentin e arvanitasve të Greqisë, studiuesin e publiçistin e madh, Aristidh Kola (1944-2000). Gjatë viteve të jetës si emigrant në Athinë botoi tre libra midis të cilëve “Balada e largësive” - i pari libër në gjuhën shqipe i botuar në Greqi, një album me poezitë e emigrantëve shqiptarë.
Në gusht 1995, Traboini me status legal emigroi në SHBA dhe u vendos në qytetin e Bostonit. Në Amerikë shkroi e botoi rreth dhjetë libra me poezi, prozë e publicistikë ndër të cilët: “Katërkëndëshi i mundimeve”-prozë, “Mos vdis dashuri”- poezi, “E vërteta përvëluese e Aristidh Kolias”-esè, “Requiem për një gjethe”-poezi, “Lufta e Maleve-Palok Traboini”-letërsi dokumentare, “Koha e prostitutave”-lirika&etyde. Në vitet e fundit ka botuar "Itaka grua"-lirika, “Kujto poetin”, një album poetik për 40 poetë që nuk jetojnë më, në mes tyre pesë të ekzekutuar nga diktatura si dhe përmbledhjen e fundit me lirika “Lule Pellazgjike”. Së shpejti sheh dritën e botimit libri i tij me shqipërime nga poezia botërore “Nga Safo tek Bukowski”.
Në dekadën e fundit ka realizuar mbi pesëdhjetë krijime filmike të metrazhit të shkurtër, duke përfshirë filma dokumentarë si “Martirët”, realizim i vitit 2011, që ka si subjekt masakrën e bërë në vitet e diktaturës ndaj klerit katolik shqiptar, ku u ekzekutuan 32 meshtarë, njerëz të kulturës dhe të dijeve, poetë, studiues dhe folkloristë. Traboini është autor i dhjetra etydeve filmike - poezia në ekran, të realizuara prej tij si sintezë e krijimtarisë së vet si poet dhe kineast.
Për veprimtarinë poetike dhe esèistike është vlerësuar me çmimin e përvitshëm letrar “Pena e Artë-Kadmus” 2008 nga Klubi i Shkrimtarëve “Drita” Athinë. Në vitin 1994, Kolec Traboini është pranuar anëtar i Federatës Ndërkombëtare të Gazetarëve, me qendër në Bruksel, ndërsa në nëntor 2001 nga Kongresi i Lidhjes Shqiptare në Botë mbajtur në Prizren, është zgjedhur anëtar i këshillit drejtues të LSHB-së. Eshtë ndër krijuesit shqiptaro-amerikanë më aktiv në shtypin e Komunitetit Shqiptar në Amerikë dhe Diasporë.

Gazeta "Metropol" 23 nëntor 2011 Nr. 2521 f.22
gjithashtu në "Telegraf"22 nëntor 2011 Nr. 282(1832) f.18, "Shqip" 23 nëntor 2011,Nr.320 f.29, "Shekulli "23 nëntor 2011, Nr. 3516 f. 19.

Presidenti Arvanitas Jorgo Jeru në Tiranë

JORGO JERU & KOLEC TRABOINIPresidentin e Arvanitasve te Greqise studiuesin JORGO JERU ishte ne Panairin e Librit Tirana 2011. Studiuesi shqiptar Niko Stillos kishte hapur nje stende te veçante me libra te tij studimore per etrusket dhe pellazget, kishte vendosur gjithashtu edhe mjaft botime te studuesve arvanitas.

RRENACAKE ME FLAMUR

RRENACAKE ME FLAMUR

Shkruar nga Kolec Traboini

Përtej populizmit pragmatik nuk di tjetër ku po rreh kjo lëvizje politike me Flamur. Fort po drue se atë të shkretin flamur, me të cilin ka një shekull që po tregtojnë laskandraqët e historisë, e kanë veç si strehë. Nuk e kam të qartë asprogramin e tyre. Më shumë më duket si bashkim fansash të ekipit kombëtar të futbollit. Ata që e komandojnë në prapaskenë apo dhe në tribunë, nëse kanë ambicje politike së pari duhet të jenë të qartë në programin e tyre.
E them këtë sepse të gjitha grupimet në Shqipëri, që kur mbahet mend historia,i kanë shërbyer kryetarit të fisit, të klanit, Njëshit, me Zog e me Enver, me dhelpra e sorra, e me të gjithë ç’kanë ardhur më pas.
Mjerisht ndër shqiptarë ideal është kulti. Ende nuk jam i qartë se kush do të jetë kulti i këtij pështjellimi pa formë. Nuk besoj se mund të dalë prej rrjedhave historike për të qënë ndryshe. Sepse edhe kur thonë sot ndryshe ata janë kurrgjë më shumë se kopja e së djeshmes.
Në Shqipëri kur je nr.1 i një partie ke si platformë dy qëllime, të jesh absolut dhe i përjetshëm. Dhe prezenca e numrit 1 të partisë të jetë në plan të parë kahmos.
Ne jemi një vend i vogël, aq i vogël sa konsiderohemi të papërfillshëm në hullitë e zhvillimet historike të kësaj bote. Mirëpo kemi nja 100 liderë partish që janë prezent kudo, sa na kanë mbirë në sy deri në shpifje.
Në Amerikë askush nuk e di kush është lider i partisë Republikane apo i Partisë demokrate. Ejani e më thoni kush janë liderët e partive të shtetit më të fuqishëm në botë. Nuk i dini me shkakun e thjeshtë se nuk i shihni të dalin kurrkund në Median e shkruar e vizive. Ja që nuk i njeh kurrkush as në Amerikë e as në Shqipëri....
Pse duhet të ndodhë ndryshe tek ne? Pse duhet që Pinxho Kapella i partisë lëng groshe të njihet nga kushdo dhe të llomotisë në TV sa të çajë menderen.
Sa për Kreshnikun e vogël kaçurrel të lëvizjes populiste për t`u bërë parti e për të kërcyernë kolltuk e qeveri, do të thosha se kam një përvojë të hidhur të hipokrizisë së këtij udhëheqesi të ri të Aleancës Kuqe Zi.
Duke parëse tërë shtigjet ku mund të kërkonte drejtësi, në këtë vend ku korrupsioni merret si virtyt, i kishte të mbyllura, i kam këshilluar gruas së një komandanti të UÇK-së të vrarë në luftën e 2001 në trojet shqiptare, Dëshmor i Atdheut, (kur e nxorrën në rrugë me dy fëmijë jetimë nga gjykata mediokre e Tiranës dhe deputeti i lëvizjes “Vetvendosja” F.K., një ish-spekullator në New York me paratë e fondit"Vendlindja thërret"), të shkojë pra tek dera e zyrës së Kreshnik Spahiut, që është nënkryetar i Këshillit të Lartë të Drejtësisë, t’ikërkojë drejtësi sepse gjyqi, si palë epaditur që ishte, i kish zhvilluar seancat e nxjerrë vendimin pa i lajmëruar dhe pa praninë e tyre. Pra të kërkonte prej Kreshnik Spahiut, nën/kryetar i KLD-së së këtij vendi që drejtësia të bëhej drejtësi e jo lesh e li në Gjykatën e Tiranës.
E çfarë bëri ky burrë i vogël që kërkon të bëhet politikan i madh....Nuk e priti.
Sekretari që rrinte në portë të tij tha se nuk qe në zyrë, por në të vërtetë Kreshnik Spahiu ishte në zyrë ku në vend të drejtësisë merrej me politikë të madhe. Edhe të nesërmen e njëjta skenë. Kreshnik Spahiu gjoja nuk gjendej në zyrë. E megjithatë aty ish. Një hipokrizie gjallë dhe e paprinciptë për një njeri që pretendon të mbikqyrë drejtësinë shqiptare.
Si nuk i dhëmbi shpirti për dy jetimët e Dëshmorit të Atdheut që edhe sot e kësaj dite vuajnë për faktin që një gjyqtar mediokër apo një gjykatë e kopromentuar i la pa strehë, kur ata i kanë dhënë këtij kombi jetën e babain e tyre, i cili kurrë më nuk mund t’u kthehet.
Nëse të vdekurit ndjejnë, çfarë torturë është për Dëshmorin e Atdheut, Komandant Teli, kur fëmijëte tij janë braktisur e lënë pa strehë pikërisht prej këtij shteti që duhej të shfaqej si prind e jo si despot mbi ta. Faqja e zezë. Turpi i të gjallëve.
Mjerimi i mjerimit për një popull është kur harron bijtë e vet që kanë sakrifikuar jetën që ai të gëzojë dritë e liri. Mosmirënjohja në këtë rast konsiderohet si shkatërrim i vlerave mbi të cilat ngrihet një shtet.
Si e ndjejnë veten sot dhe si do ta ndjejnë në të ardhmen këta fëmijë të braktisurnga drejtësia shqiptare, të anashkaluar nga nënkryetari i Këshillit të Lartë të Drejtësisë. E si mund të kemi besim që ky farë burri me kaçurrela përmbi hundë se mund të bëjë diçka për Shqipërinë e shqiptarinë. Jo more jo. Nëse nuk bën dot asgjë për Njerinë, asgjë nuk mund të bësh për Shqipërinë. Ndaj i kam hequr vizë se është një kameleon i ngjyer kuq e zi, por shpejt do t`i dalë e kuqja e do të shfaqetsi fundi i tenxheres...
Kështu përshtypja ime për Kreshnikun e vogël që kur i vura shënimin në faqen e tij internetike për serbët që u shfaqën si nëpër tymra mesjete tek Pallati i Kongreseve, u kujtua që të nesërmen të shprehte një qëndrimme dy rrjeshta (më ka çue nana me la gojën) kur tregtarët serbët po iknin, pa harruar të hiqte shënimin tim, se mos i binte reputacioni njeriut që i mbeti dora në shkop të flamurit. Kështu doli në skenë si kofini pas të vjeli beniamini i ri i politikës në skenën zhurmëmadhe shqiptare ku yjet veç lindin e kurrë nuk shuhen.
O Zot, deri kur do të fahemi me kësisoj rrypash e qypash, kësisoj rrenash e kësisoj rrenacakësh kësulkuqë.
Tanimë edhe rrenacakë me Flamur!

Vitori Çeli - regjisorja e parë e montazhit të filmit shqiptar.

Vitori Çeli - regjisorja e parë e montazhit të filmit shqiptar.
U lind dhe ndërroi jetë në New York

Këto ditë fundtetori kineastët kanë humbur një prej kolegeve më të vjetra në profesion, regjisoren e parë të montazhit të filmit shqiptar, Vitori Çeli. Mbase sot shumëkush në moshë të re nuk e ka dëgjuar emrin e saj sepse ajo prej dy dekadash jetonte në Amerikë. Ndërroi jetë në moshën 83 vjeçare New York, në qytetin ku kishte lindur në një familje emigrantësh shqiptarë më 24 maj të vitit 1928. Prindërit e saj janë kthyer në Shqipëri kur ishte në moshë të vogël dhe studimet e shkollës së mesme i kreu në Liceun e Tiranës.
Nevoja për kuadro të profilizuar në kinematografi, arti i shtatë që sapo kishte nisur të zhvillohej në Shqipëri me krijimin e Kinostudios në vitin 1952, bëri që ajo të dërgohej në Moskë për t`u specializuar në montimin e filmave. Me t`u kthyer nisi punën në montimin e filmave kronikalë, i vetmi zhanër që zhvillohej në atë kohë. Kështu me punën e saj, u bë regjisorja e parë e montazhit të filmave shqiptarë. Në vazhdimësi ajo bëhet edhe regjisorja e montazhit të filmave të parë artistikë shqiptarë, “Fëmijët e saj” 1957 me regjisor Hysen Hakani dhe “Tana” 1958 me regjisor Kristaq Dhamo. Gjithashtu bashkautore në montimin e filmit shqiptaro-sovjetik “Furtuna”1959, si dhe regjisore montazhi në filmat “Debatik”1961, “Toka jonë”1964, “Vitet e para”1965, “Përse bie kjo daulle” 1969. Realizoi edhe film artistik si regjisore, por ajo që e bëri emrin e saj akoma më të njohur ishin 35 filmat dokumentarë dhe kronikalë që realizoi si regjisore e filmit dokumentar ndër të cilët “Asdreni” me të cilin fitoi kupën e festivalit të parë të filmit shqiptar në 1976, “Vëllezërit Topulli”, “Bekim Fehmiu në Shqipëri”, “Pr. Dr. Aleksandër Xhuvani”, “Lidhja Shqiptare e Prizrenit”, “Prite, prite Skënderbenë” e tjerë.
Vitori Çeli ka qënë një shkollë e vërtetë e kineastëve të rinj shqiptarë, veçmas në vitet `70-`80, kur prodhimi kinematografik u shtua deri në 10-14 filma artistikë dhe rreth 50 filma dokumentarë në vit.
Ajo ishte nga ata njerëz që ia kushtojnë jetën e vet artit. Filmi ishte çdo gjë në jetën e saj. Nuk krijoi familje. Fëmijët e saj ishin dhe mbetën filmat që krijoi të cilët nga ana profesionale(nëse mund t`i përjashtojmë imponimet ideologjike që sillte koha e regjimi) ishin të një niveli shumë të lartë. Ajo e vlerësonte montazhin art dhe bënte që ekrani të ndjehej sa më afër lëvizjeve dhe atmosferës së realitetit. Kjo u theksua edhe në mars të këtij viti, kur kineastët u mblodhën e folën për krijimtarinë e saj në Arkivin e Filmit Shqiptar, i cili bën një punë shumë të mirë në ruajtjen dhe afirmimin e traditave në artin e ekranit të madh në të cilin Vitori Çeli ka lënë punën, pasionin dhe emrin e saj të merituar. E të vjen keq se ndërsa bëhen dekorime e vlerësime, emri i ndokujt me ose pa dashje harrohet, çfarë nuk duhet të ndodhë sepse pa ato kuadro të xhiruara të arkivës së filmit, ku tjetër mund ta shohin brezat që vijnë të shkuarën, që për mirë apo për keq ajo ishte një pjesë e jetës së popullit shqiptar.

Kolec Traboini
kineast

Regjisorja Vitori Çeli me skenaristin Kolec Traboini dhe operatorin Niko Theodhosi, fitues të kupës së Festivalit të Parë të Filmit Shqiptar 1976.

PER NJE GOTE BIRRE STRUGANE

PER NJE GOTE BIRRE STRUGANE

Më pëlqeu shumë shkrim yt se si e shite darkën e poezisë strugane për një gotë birrë, o Kalosh Çeliku. Ja vlen ndonjë herë të shesësh jo veç darkën por edhe shumë e shumë më tepër për një gotë birrë.


KOLEC TRABOINI

Më pëlqeu sidomos ajo puna e mbretërve të poezisë nga nahija e Shqiperisë së vitit 1913, sepse vërtetë në hapsirën vjershëtare shqiptare 1913 ka mbretër, por ka edhe feudalë, po ka edhe veqilë e taksidarë, po ka klane, po ka edhe politikë, ka edhe parti në poezi. Të gjitha i ka.
Problemi është se çfarë soj mbretërish ka këtej kufirit, o i nderuar Kalosh Çeliku matanë kufirit, se ka mbretër e mbretër. Ka mbretër me gjak blu por edhe të vetshpallur e vetkurorëzuar. Dihen mirë këto punë ndër ne.
Po këta mbretërit tanë janë as më pak e as më shumë por mbretër bërsish e jo poezish. Nuk ka nevojë ti them lexuesit se bërsitë janë mbetjet e rrushit pasi ti nxirret rakia. Ashtu dhe poezia. Fut një gotë në gurmaz e shkruaj dy rrjeshta. E me nder jush; shurrë dhe poezi. Të paktën qe pesëdhjetë vjet kjo ka funksionuar në Shqipëri. Se partia ka qënë kundër Lirisë por jo kundër rakisë.
Për të thënë të vërtetën e këtyre pesëdhjetë vjetëve të fundit, përveç Frederik Rreshpes, (dritë i bëftë shpirti poetit në atë botë të pasosun), që ishte i vërtetë si drita e diellit, përpara të cilit dukemi lakuriq edhe sot e kësaj dite, të tjerët veç shkruanin vargje të sforcuara, ku thonin shumë po nuk ndjenin kurrgjë e nuk ngurronin të ngrinin frone për të vënë vetën e sajesat e veta pseudopoetike ndersa Rreshpen( pra poezinë) e rrasnin dy herë në burg. Por edhe sot nga varri si dje nga burgu ky prap po i sfidon. Besa dikush shumë kish dashtë që ky poet të mos kish ekzistuar kurrë, sepse është as më pak e as më shumë por modeli i të vertetës në poezi, ai shteg që vështirë është të kalohet.
Të mos harrojmë se bëjnë edhe këndej nga 1913-ta festivale poezish ku u japin çmime njëri tjetrit. Apo ftojnë ca gra teveqele nga Italia apo gjetkë, i miklojnë e dorovisin me çmime me kusht që tua kthejnë nderin në vendin e tyre.E vërteta është se kjo marrveshje funksionon e pseudopoezia lundron në mes të dy brigjeve.
Edhe Struga nuk mendoj se shpëton nga këto simptoma se poezia e vërtetë kurrë nuk ka pritur ta vënë nëpër tribuna e as ti vënë kurora dafinash. Ajo është poezi pa patur nevojë të ketë kumbar e ti vënë një ëmër, a ta nxjerrin me xhingla mingla në pazar.
Satiriku Niko Nikolla, që paska patur fatin të shkojë në Strugë, ka pas të drejtë kur ka thënë “Jemi popull shkrimtar”. Ai qerrata humorist ka imituar parullat e Enverit kur thoshte jemi popull ushtar. Po ne jemi edhe popull rapsodik e pse jo satirik.
Duke qënë se edhe vetë kam pas dëshirë të vjetër marr pjesë si çdo shqiptar tjetër andej e këndej vitit 1913 , kisha dasht me ditë se kush nga Shqipëria ishte ftuar dhe çfarë produkti poetik kanë sjellë me vete këtë herë. Them produkt se ka ardhë koha ti shohim gjërat siç janë. Se po ftohen më shumë do pseudopoete për kofshë e lezete se sa për poezi. Unë nuk kam ndërmënd t’u vë poezive pseudonine me emrin e ndonjë bukuroshje cicëmadhe tiranase që t’u ndezë fantazinë, të erektohen e zhulaten, që të kandisën të më ftojnë Abdylaqimat e poezise së netëve strugane.
Kam pas nëpër vite dyshimet e mia, por tani që mësoj prej teje se nuk i kanë dhënë kurrfarë çmimi një kollosi si Murat Isaku, krejt origjinal ky, modern e i papërsëritshëm në letërsinë shqipe, tani pra nuk kam më pse të çuditëm që punët kanë ardhur deri në atë zgrip me shit darkën festivalit të poezisë për një gotë birrë.
Nuk e di ku janë poezitë e atyre mizave, brumbujve a ndoshta gjenive që kanë marrë çmime, por di se poezia e Murat Isakut këtu është e pranishme, anipse Murati Isaku i madh nuk jeton më.
Poezia e tij, që po ta shënoj këtu më poshtë çarmatos tërë këta soj mbretërisht lakuriq që thurin shtëpi poezish me purteka ndersa Isaku i thurte me fijet e zemrës e të shpirtit të vet:


ARTA’ MBYLLE DRITAREN

Arta’ mbylle dritaren-me fytyrë në oborr
Se duhmë e të vdekurve vjen nga jug i largët.
Qindra vjet’e dashur’me plumba në kraharor
Trualli po vjell vetëm vrer e gjak....

Arta’ mbylle dritaren se drithmën ma ngjesin
të vdekurit’ që këmbët i lidhin mbi gur
Nga shtizat në grykë-shoqet e tua s‘dua të vdesin
bijë e dashur’
se e rëndë është vdekja me dhunë.

Arta’ mbylle dritaren’krisma zemrën ma shkund’
Prej vdekjes së dytë tremben të vdekurit gjithkund.


Që të davaris retë që lënë nën hije dyshimi mendimet e mia, të kisha lutë pra o Kalosh Çeliku, të më thuash se kush nga Shqipëria kish ardhë në atë kuvend poezie këtë vit në Strugë dhe për më tepër t’i pergjigjesh kësaj pyetje: Abdylaqimat e Maqedonisë që i organizojnë këto festivale a dinë kund ku bie me shtëpi poezia?
Se kush e di, mbase nuk e dinë e nuk kanë fa,j e ne veç po rrahim ujë në havan.
Po më pëlqen shumë shkrim yt se si e shite darkën për një gotë birre o Kalosh Çeliku por( se të gjitha dardhat e kanë një bisht apoetik nga mbrapa), t’i kishe ndrruar edhe Abdylaqimët e poezisë së rremë për një poezi të vërtetë nuk do të kishe bërë keq.
Por Abdylaqimët prap në skenë do të dalin, ndaj të bëjmë sabër deri vitin që vjen.

Shtator 2011

VETVENDOSJA & TRADHTIA E DYTE NDAJ KOMANDANT TELIT

VETVENDOSJA
& TRADHETIA E DYTE NDAJ KOMANDANT TELIT

Nga KOLEC TRABOINI

Vendimi absurd i organeve gjyqësore të Tiranës, të njohura tashmë për drejtësinë e cunguar dhe korrupsionin, siç me të drejtë vë në dukje një anketim i ditëve të fundit nga një qendër studimore, për flakjen në rrugë prej një banese që ka qënë bazë e UÇK-së të familjes së luftëtarit të shquar, Dëshmor i Atdheut, Komandant Teli, ka gjetur jehonë të gjerë në opinionin publik në Kosovë e Maqedoni. Mediat shqiptare të Prishtinës e Shkupit i kanë kushtuar një kujdes të veçantë. Janë me qindra lexues që në komentet e tyre shprehin indinjatën për këtë vendim absurd që po ndodh në Tiranë nën indiferencën totale të mjeteve të informimit, por edhe të autoriteteve shqiptare.
Nuk gjen as një gazetë apo stacion televiziv në Tiranë të ketë trajtuar këtë problem sikur ajo çfarë po ndodh nuk është në mes të kryeqytetit, por diku në ndonjë pikë tjetër të globit. Bashkëshortja e Komandant Telit është përpjekur të takojë autoritetet shqiptare, por ka qenë e pamundur, nxirren njëqind arsye për të shmangur takimet, duke thënë madje edhe se axhenda e aksh titullari është për tre muaj e zënë, apo edhe më keq kur në Këshillin e Lartë të Drejtësisë e përcjellin tek një zyrtaruc i vogël i cili e këshilloi të bëjë një ankesë tek një avokat (kur avokatët e saj e braktisën çështjen), e të bëjë kështu e ashtu, sikur të mos e kuptonte se gjendja është e jashtëzakonshme dhe nuk është një proçedurë që kërkon ditë pa fund, sepse fëmijët nuk mund të rrinë në rrugë.
Pse hesht shtypi shqiptar, çfarë problemesh ka media më të rëndësishme se jetët njerëzore. A e dinë këto media çfarë flitet në popull. Se dikur para disa vitesh një prej qeveritarëve të lartë i dhuroi një këngëtareje një apartament për “kontribut” shoqëror. Se çfarë kontributi ka qënë ai një zot e di, por njerëzit e dinë mirë e flasin për ca gjëra të çuditshme deri në kufinjtë e intimitetit. Tani kjo medja të na shpjegojë se cili kontribut qenka më i rëndësishëm, ai i një këngëtareje me vokalica nëpër koncerte qeveritare apo të japësh jetën për Atdhe. E megjithatë kjo paçavure media hesht. Kjo media e përdalë, kjo prostitutë ideologjike nuk i dhemb fare se çfarë ndodh me njeriun. Nuk i dhemb fare se heroin e UÇK-së po e vrasin tradhtisht për herë të dytë, po kësaj radhe jo në Gazi Babë të Shkupit, por në mes të Tiranës nën indiferencën e tërë hallkave e strukturave të shtetit shqiptar.
Kjo Tiranë me mediat e veta sikur jeton në delire, sikur nuk është pjesë e realitetit, por fluturon në qiej të trëndafiltë. Për këtë Tiranë ka shumë rëndësi se si një këngëtare e shpullosi kolegen e saj dhe mbushen gazetat, apo se si u bënë gjyqet e qyqeve të komunizmit e si ja rrasën njëri tjetrit ujqit e Byrosë Politike(bythë e plasur). Për këtë Tiranë që mendohet të jetë truri e zemra e Atdheut kanë më shumë rëndësi se kush do ta marrë atë dreq kolltuku të kryetarit të bashkisë dhe jo se kush prej kandidatëve do të ishte potencialisht më i mirë për të zgjidhur problemet e hallet e popullit. Sepse e di mirë media shqiptare se Kryetarët në Shqipëri nuk zgjidhen fare për popullin, por për të bërë pirueta politike. Nuk zgjidhen njerëz që i vënë gjoksin punës, por ata që dinë të bëjnë allishverishe e korrupsione marramendëse.
Kjo Tiranë kryeneçe nuk do të dijë fare për ndjesi atdhetare e njerëzore por veç për kurvëritë politike, aq sa lë pa mend për indiferencën e saj edhe edhe kryetarin e organizates se veteranëve të luftës OVL të UÇK-së në Maqedoni, Besim Hoda, i cili me ta marrë vesh këtë skandal të gjyqit absurd të Tiranës, erdhi pranë familjes duke i premtuar të bëjnë ç`të jetë e mundur që kjo familje të mos dalë në rrugë të madhe, se është një turp kombëtar. Por, ai tha gjithashtu një gjë të vërtetë e fort therëse e tronditëse: - Do të përpiqemi ta zgjidhim këtë çeshtje në mes të Shkupit e Prishtinës se nga Tirana nuk kemi asnjë shpresë. E vërtetë përvëluese, drithëruese dhe tronditëse. Tirana që duhej të ishte qendra e shqiptarëve atdhetare të gjithë botës është bërë një fole karrieristësh, mafiozësh, të korruptuarish, që bëjnë luftë të përbindshme për kolltukë, që nuk flasin asnjë fjalë për ekonominë, por për ideologjinë shterpë sikur këtu të ishte kërthiza politike botës. Me të drejtë i madhi Aristidh Kolia ka thënë, jo shumë kohë para se ta vrisnin grekët në 2000, se Tirana e ka humbur shansin historik të bëhet kryeqendra e shqiptarizmës e se kjo tashmë do ti takojë Prishtinës. Ky realitet është mjerimi i gjallë i politikave mediokrre dhe i politikaneve tartabiqë që janë kthyer në parazitë kombëtar. Sikur të bëhej një analizë për bagazhin intelektual e krijues të deputetëve të parlamentit shqiptar do të kishim kurrgjë më shumë se një grumbull statistikash të një grupimi amorf në nivelin e kryesive të koperativave bujqësore socialiste të monizmit. Dihet se shumica e deputetëve janë injorantë, të pasuruar vrullshëm nëpër punë të pista, nëpër llagëmet e shoqërisë dhe i kanë marrë diplomat me ryshfete apo të blera, kusuri me tarafe. Ky soj deputetësh pa pike personaliteti shoqëror, nuk e kanë për gjë të dalin nëpër metingje duke hëngër fara luledielli në mes të një shoqërie ordinere, kjo skotë me kostum e me kollaro nuk e kanë për gjë të shahen e të shtyhen në parlament apo kafeneve si karrocierë apo brigadierë zifti.
Pas gjyqit skandaloz të Tiranës që mund të bëhej veç në vendet afrikane, apo diktatoriale ku pala ndaj të cilës bëhet ankimi nuk thërritet, vjen absurdi tjetër që zyra e përmbarimit e shtyn edhe 4 ditë e të thotë me datën 6 korrik, dua çelësat e shtëpisë të blerë me paratë e UÇK-së prej deputetit të Vetvendosjes Florin Krasniqi, ndryshe bashkëshorten e dy fëmijët e vegjël të dëshmorit të Atdheut, komandant Teli, do t`i nxjerrim me police nenkuptohet me dhunë. Por këta trushkulurit e përmbarimit nuk e kanë thënë nëse policët ndaj fëmijëve a do të përdorin armët nëse ata nuk pranojnë të dalin në rrugë. Nuk u kanë thënë gjithashtu a do përdorin plumba luftarakë apo mësimorë nëse lind nevoja. Çfarë do të bëjë ky përmbarim e kjo polici nëse familja e Dëshmorit të Atdheut refuzon të dalë sepse bashkëshortja e komandant Telit na tha këtë fjalë me porosi për t`ia drejtuar medias në Prishtinë e Shkup, sepse medias shurdhe të Tiranës është kot t`i flasësh: “Nëse ndonjë tradhtar që vrau Komandant Telin në 2001 po e nxit tërë këtë histori e barbarizëm ndaj familjes së tij sot pas 10 vjetësh, po ju themi: Nuk dalim! Të paktën unë gjallë prej këtej nuk dal sa kohe që gjyqi nuk bëhet publikisht i hapur dhe në praninë time Ejani dhe na vrisni. Plotësoni çfarë keni lenë përgjysëm. Vriteni për herë të dytë Komandant Telin, sepse nuk paskeni të ngopur me tradhtinë e mizorinë tuaj. I bëjmë thirrje Ali Ahmetit të mos bëjë sikur nuk po di çfarë po ndodh me ne, por të bisedojë me Prishtinën dhe të gjej një zgjidhje e të mos ndodhë sërish ajo çfarë ndodhi në Gazi Babë që është plagë në zemrën e çdo shqiptari në Maqedoni.”
Padyshim se vëmendja e shumë njerëzve është drejtuar nga formacioni politik që drejton Albin Kurti, shumë ish luftëtarë të UÇK-së po kërkojnë në komentet e tyre në faqet elektronike të medias që të distancohet prej deputetit të partisë së tij, Florin Krasniqi, nëse nuk gjen mirëkuptim në zgjidhjen e problemit. Por Albin Kurti po hesht. A nuk po e kupton Albin Kurti se u ka dashtë të jetë tek kjo familje ne Tiranë me t`u botuar lajmi i parë për bëmat e deputetit të tij. Të vinte të shihte çfarë po ndodh, e jo të lëshonte ithtarët e tij duke e konsideruar tërë këtë si një manipulim politik i partive të tij kundërshtare. Nuk po e kuptojmë këtë heshtje të tij, kur ai përdor në mitingje aq shumë sllogane nacionaliste për Bashkimin Kombëtar. Po komandant Teli ishte luftëtar i kësaj ideje të madhe e për këtë dha jetën. Me të drejtë njerëzit në Tiranë, Prishtinë e Shkup po pyesin mos vallë disa forca politike po spekullojnë me ndjesitë kombëtare të njerzve dhe i përdorin ato për qëllime demagogjike populiste. Por politika të ketë kujdes se nuk luhet lojë kukafshehti me ndjenjat atdhetare të shqiptarëve.
Heshtja nga media e Tiranës, nga autoritete zyrtare dhe partia e Vetvendosjes tregojnë se në thelbin e tyre nuk ka kurrgjë kombëtare, se janë si tollumbacet ku vizatohen simbolet e shqiptarizmit dhe lëshohen t`i marrë era në qiell.


Kush dëshëron të ndihmojë familjen e Komandant Telit, ju kujtojmë se familja ka këto numura llogarie: Kodi SWIFT :FEFAALTR Emri i bankes :ProCredit Bank , Albania IBAN : AL15209111080000103178050102 (per transfertat ne Euro) Nr.telefonit cel. +355-684-628-930 Te gjithe emrat e dhuruesve do te botohen tek faqja elektronike e komandant Telit http://komandant-teli.blogspot.com/

LETER E BASHKESHORTES SE KOMANDANT TELIT PER OPINIONIN PUBLIK
GJITHASHTU PER AUTORITET SHQIPTARE NE SHQIPERI, KOSOVE DHE MAQEDONI

Tiranë 27 qershor 2011


Ju drejtohem Ju i nderuar Popull im, ju drejtohem Ju, Burra të Luftës bashkluftëtarët e burrit tim. Ju drejtohem të gjithë Juve bashkëkombasit e mi kudo ku ndodheni në trojet etnike dhe gjitha skajet e Globit, të gjithë atyre që e ndjejnë veten shqiptarë dhe atdhetarë. Ju drejtohem Ju, nënave shqiptare që dini ç`është dhimbja, ç`është gjaku i derdhur i bijve për kombin e larine, që edhe ju ta thoni fjalën tuaj. Ju lutem veproni, sepse sot unë, bashkëshortja e dëshmorit të Atdheut Komandant Teli dhe dy fëmijët tanë kemi nevojë më shumë se kurrë për ju.
Sot unë dhe dy fëmijët e mi të vegjël të mbetur jetimë, në gjendje të papunë e pa përkrahje, jemi tragjikisht në rrugë të madhe, diku në Tiranë pranë Bulevardit “Bajram Curri”. Pa çati mbi kokë dhe me lot në sy po na merret nëpër këmbë dinjiteti prej disa njerzve që dinë si ta vërtisin ligjin e të na na përdorin si mish për top.
Në vitin 2003 Komandantët dhe Shtabi i UÇK-së duke parë gjendjen tonë vendosën që të na ndihmonin në kujtim të bashkluftëtarit të tyre të rënë, i cili tregoi aq trimëri gjatë luftës, që u bë aq i dashur për shqiptarët e Maqedonisë sa edhe sot e kujtojnë me dashuri dhe i thurin këngë, vendosën pra, që shtëpinë bazë të luftës së UÇK-së në Tiranë të na e dhuronin.
E gëzuam këtë shtëpi 8-vjet, kur papritur një tufë burrash nga Kosova ia behën dhe pa pritur të sqarohen se cilët ishin, ai që i printe na tha: - “Zonjë kjo banesë është e imja!”
Ata nuk dinin as në emër të kujt është kjo banesë, as sa dhoma ishin e të tjera dhe si ikën këta, pas tre ditësh, në mes të acarit na vjen Florin Krasniqi (sot deputet i Vetvendosjes në Parlamentin e Kosovës) dhe na deklaron që banesa ishte në emër të tij. Unë iu përgjigja se banesa nuk ishte në emrin e tij dhe ai më paraqiti dy fatura nga shoqata bamirëse që i kishin dhënë të hollat. Unë iu shpjegova se në këtë shtëpi më kanë futur ish-komandantë të UÇK-së, mirëpo me djallëzitë e tyre këta shpirtzinj nuk kishin pushuar nga intrigat e tyre, kishin bërë gjyq në mungesën tonë dhe pa na njoftuar në kundërshtim me ligjet shqiptare të drejtësisë.
Papritur një ditë, me aktin e ekzekutimit për të dalë nga shtëpia, na vijnë 30 veta, të dërguarit e deputetit Florin Krasniqi, duke na kërcënuar që të dalim nga shtëpia edhe pse jemi në çështje gjyqësore të hapur.
Sot që po ju shkruaj këtë letër, mua me dy fëmijët e mi, policia e përmbarimit më kanë kërkuar të dal në rrugë të madhe sepse ne jemi pa mbrojtje.

Ne u dashkemi vetëm atëhere kur duhet derdhur gjak për këtë komb e për këtë popull. Përtej kësaj ne jemi të humbur, pa përkrahje, jetime, të pastrehë, të papunë e nën mëshirën e fatit. Po a e meritojmë ne këtë? A e meriton bashkëshorti dhe babai atje në varr këtë shpërblim mizor për sakrificën e tij sublime.
A e dini të dashur bashkatdhetarët e mi cila është letra që i ka dërguar Komandant Teli, fëmijëve të vet vetëm pak ditë para se të binte dëshmor i Atdheut? I shkruante: “ Ta doni nënën, ta doni njëri-tjetrin, por mbi të gjitha ta doni Atdheun. Edhe sikur të mos kthehem një ditë, Atdheun do ta keni si prind!” Po tani që na nxorrën në rrugë, çfarë do t`i thonë fëmijët e mi babait të tyre tek varri.
Fjala ime e fundit plot dhimbje është kjo:
Na ndihmoni! As familjet e dëshmorëve, as fëmijët e tyre dhe as dëshmorët, ata që pushojnë në panteonin e atdheut, nuk e meritojnë këtë barbarizëm!


Bashkëshortja e Komandant Telit
me dy fëmijët.

Komandant Teli në Betejen e Haraçinës, beteja më e lavdishme ku 300 shqiptarë si të ishin spartanët e historisë përballuan një shtet me tanke e avion e artileri supermoderne dhe jo vetëm që nuk u mposhtën, por trimat shqiptarë dolën edhe fitimtare.Ende pa u mbushur dhjet vjet nga rënia e këtij kryetrimi, i hidhen femijet në rrugë.

FLAKEN NE RRUGE FEMIJET E KOMANDANT TELIT

Nga KOLEC TRABOINI

Një telefonatë nga familja e komandant Telit, i cili para disa muajve u shpall nga qeveria shqiptare “Dëshmor i Atdheut” dhe familja e tij “Familje Dëshmori” më bëri të drithërohem. Po i flaknin pa mëshirë në rrugët e Tiranës nga apartamenti ku jetonin që nga marsi vitit 2003, i cili u është dhuruar nga Shtabi i UÇK-së me firmat e tre komandantëve të njohur. Por tronditja akoma më e madhe do të më vinte kur do të mësoja se ai që po i flakte në rrugë ishte deputeti i “Vetvendosjes” Florin Krasniqi. E rëndë për t`u besuar, por e vertetë. Dhe sipari i hipokrizisë njerëzore pritet të bjerë në Tiranë me 11 korrik 2011.
Mbas disa ditësh u gjënda pranë familjes së Komandant Telit. Më vunë në dorë tërë dokumentat e një procesi gjyqësor të bërë në mungesë të kësaj familje dhe avokatit të saj.
Duke i parë këto dokumenta që datojnë që në vitin 1999, kur ky apartament u ble për nevojat e UÇK-së si bazë logjistike e deri më sot, vura re se ky gjyq është një prej absurdeve të cilat po i takojmë përditë në drejtësinë shqiptare. Po kësaj rradhe absurdi rëndone mbi familjen e një dëshmori me të tillë dimensione që shumëkush, në Shqipëri, Kosovë e Maqedoni e konsiderojnë hero mbarëkombëtar që meriton ti ngrihet një monument në Shkup, “atje tek Ura e Gurit ku Teli donte të ngrinte Flamurin” siç këndon populli për të.
Po çfarë dokumenta ka në dorë gjykata e shkallës së parë që ngutet habitshëm ta ekzekutojë vendimin e saj? Si e pse ajo vendosi pa praninë e familjes së dëshmorit Lefter Koxhaj , që kjo familje të dilte nga apartamenti ku jetonte prej vitit 2003, për t`ia lëshuar personit të quajtur Blerim Muharrem Krasniqi që mendohet të jetë vëllai i deputetit Florin Krasniqi ose tek e fundit kushuri i afërt i tij?
Le t`i hedhim një veshtrim kronologjik tërë kësaj situate dramatike për familjen e dëshmorit e cila ka mundur të mbijetojë me sakrifica të mëdha, pa të ardhura, me dy fëmijë të vegjël, e që banon në një apartament të falur nga shtabi i UÇK-së për meritat e jashtzakonëshme që ka treguar luftëtari i madh Komandant Teli nga Shqipëria në luftën e UÇK-së.
Familja e fëmijët e Komandant Telit zotërojnë dokumentin original me firmat e tre komandantëve të lartë UÇK-së, ( njëri prej të cilëve, Komandant Kushtrimi, ka rënë dëshmor vitin e kaluar) në të cilin dokument në të tekstualisht thuhet:
“Shtabi i Përgjithshëm i Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare sot me datë 10 mars 2003 pasi analizuam shumë probleme të karakterit politik dhe ushtarak, u diskutua dhe për prona të blera në Shqipëri e Maqedoni për nevojat e me paratë e UÇK-së, objekte të cilat janë përdorur gjatë luftës si baza dhe qëndra grumbullimi, armatimi, logjistike dhe strehimi për luftëtarët në ilegalitet. Ndër të tjera u vendos që:
“Apartamenti i blerë në Tiranë në emrin Blerim Krasniqi (pseudonim) të kalojë në pronësi të familjes së dëshmorit Lefter Goxhaj, i cili ra në luftë kundër forcave maqedone me 7 gusht 2001.
Përpilohet ky dokument, më të cilin do të kryhet kalimi i pronësisë së këtij apartamenti pranë Zyrës së Regjistrimeve të Pasurive të Palujtshme Tiranë….
Komandant Hoxha( Xhezair Shaqiri), Komandant Sokoli( Sami Ukshini), Komandant Kushtrimi (Harun Aliu) - me firmat origjinale dhe vulë të Shtabit të UÇK-së.”
Familja e Komandant Telit ka qënë në proces të kalimit të pronësisë, kur pas 7 vjetëve që jetonin në atë banesë, pra në fillimin e vitit 2009, i trokitën në derë një tufë burrash nga Kosova. Menduan se kishin ardhur nga Kosova në kujtim të Komandant Telit, por jo. Fytyrëngrysur e hijerëndë ata hynë brënda në shtëpi e thanë që i kish dërguar Florin Krasniqi për t’i lajmëruar se duhej ta lëshonin sa më parë këtë shtëpi se është pronë e tij. Duke qënë se nuk kishin asnjë dokument me vete, e shoqja e Komandant Telit u ka thënë se nuk e njihte Florin Krasniqin dhe në një dokument që ajo kishte nxjerrë në noteri rezultonte emri pseudonim, sipas UÇK-së, i Blerim Muharrem Krasniqit i datëlindjes 22.2 1966. Duke mos mundur të sjellin farë argumenti, tufa e burrave kanë ikur duke turfulluar drejt Prishtinës.
Tre ditë më pas janë gjëndur në derë të apartamentit një tufë akoma më e madhe, rreth tetë burra të ardhur nga Kosova. Njëri nga ata është paraqitur si Florin Krasniqi i cili ka përsëritur kërkesën për lirimin e banesës. Kur i është paraqitur dokumenti i Shtabit të UÇK për dhurimin e pronës, ai ka thënë se nuk njihte asnjë vendim të saj (UÇK-së), sepse këtë pronë e kishte blerë vetë ai, Florin Krasniqi . Shënojmë fjalët e tij autentike “e kam blerë me para të dhuruara nga dy Shoqata Bamirëse Islamike.” Pastaj ka nxjerrë dy fatura dhe ja ka treguar shumat e parave të kaluara nga shoqatat islamike në emrin e tij. Duke hasur kundërshtinë e të shoqes së Komandant Telit, Florin Krasniqi ka thënë prerë: “Edhe sikur motrës sime ti qe vrarë burri në luftë, nuk do ta lija në këtë shtëpi. Shtëpinë do ta marr e do ta shes se më duhen paratë!”
Pas kësaj bisede të tensionuar, të bërë diku nga shkurti i 2009, familja e Komandant Telit nuk ka dëgjuar më për Florin Krasniqin dhe as për karvanin e burrave hijerendë që i vinin nga pas në linjën Prishtin-Tiranë e kthim.
Do të kalonin shumë kohë, aq sa të mendohej se këtë familje që mezi mbijeton(e shoqja e komandant Telit nuk ka një punë të përhershme), do ta linin rehat e nuk do t`ua prishnin jetën fëmijeve. Por nuk qe e thënë. Së fundi ju kanë ardhur në shtëpi nënpunsit e përmbarimit gjyqësor shqiptar me policë dhe u kanë kërkuar të dalin jashtë në bazë të vendimit të gjyqit në favor të kosovarit Blerim Krasniqi.
Po cilit gjyq, lind pyetja? Cili qënka ai gjyq që bëhet pa patur dy palë në zgjidhjen e një konflikt-ankese apo padi civile. Por gjyqinë Tiranë qënkesh bërë se ashtu deshën gjyqtarët. Gjyq në mungesë që të kujton kohën trishtueshme të komunizmit.
Familjen e komandant Telit nuk kanë begenisur ta thërrisnin dhe ata, gjyqtarët,( që merret me mend se si e kanë zhvilluar atë gjyq) kanë nxjerrë vendimin duke u ngutur ta ekzekutonin pa asnjë lajmërim. E habitshme, e paimagjinueshme, vetëm në shtete diktatoriale e jo në një vend demokratik mund të ndodh kësisoj. Nuk e di çfarë do të mund të thoshte Kreshnik Spahiu që merret me Kuq e Zi e çeshtje atdhetare e që është nënkryetar i Këshillit të Lartë të Drejtësisë, për ato që ndodhin në Drejtesinë e Poshtme.
E megjithë se thonë se ka drejtësi në këtë botë, gjyqtari shqiptar ka marrë vendimin për nxjerrjen në rrugë të madhe në mes të Tiranës, të fëmijëve të një luftëtari që konsiderohet si kryeheroi i shqiptarëve në betejat e vitit 2001, i cili as më pak e as më shumë, por u masakrua barbarisht në gjumë bashkë me 4 shokë prej forcave maqedone, por të informuar nga tradhtarët.
Nuk dimë si mund të spjegohet ai gjyqtar e ajo trupë gjykuese e Tiranës. Ne do ta ndjekim këtë çeshtje sepse kjo jo vetëm që është një akt antihuman por bie erë korrupsion, si një vendim me porosi e i nxjerrë shpejt e shpejt e në fshehtësi. Aq më tepër që jo vetëm është bërë në mungesë të pjestarëve të kësaj familjeje apo përfaqesuesit te saj ligjor, por edhe sepse vendimi që ka nxjerrë gjykata mbështetet mbi një dokument që mund të konsiderohet i pavlefshëm sepse ka pasaktësi që rrëzon çdo besushmeri ndaj saj.
Si mund ta konsideronte Gjykata e Tiranës të rregullt një dokument kontrate shitje ku shkruhet: “Sot me datë 17.05.1999 në Dhomën e Noterisë në Tiranë, në mbështetje të neneve 83 dhe 246 të Kodit Civil, redaktohet kjo kontrate shitje….”
Dhe më poshtë në fund të dokumentit noterial shkruhet “ Shoqëria ( Teknoprojekt-shënimi im KT), ia shet apartamentin bashkë me një garazh Z. Blerim Krasniqi me një shumë 50,000(Pesdhjetmijë) USD, të cilat janë likujduar me mandat arkëtimi të xhiruara në llogarinë përkatëse të llogarisë me Nr.145 datë 18.05.1999, të cilat i a ka paguar shoqërisë “Teknoprojekt” para nënshkrimit të kësaj kontrate.”.
Në vështrim të parë të bie ne sy se ky dokument është i dyshimtë sepse ka pasaktësi të tilla si, data e hartimit të këtij dokumenti është 17 maj, ndërsa brenda dokumentit thuhet se paratë janë paguar para se të hartohej ky dokument çfarë supozohet para datës 17 maj, por çudia është se trajta e kryer e plotë “I ka paguar para nënshkrimit të kësaj kontrate” shoqërohet me datën e derdhjes se parave 18 maj 1999, pra çfarë tregon se paratë nuk janë paguar para datës 17 maj kur është nënshkruar ky dokument. Kjo mospërputhje në mënyrë të padyshimtë do të bënte që të mos merrej shumë në konsideratë për të dhënë një vendim gjyqësor të mbeshtetur mbi të sepse në drejtësi një gënjeshtër sado e vogël e rrëzon dhe e bën të pavlefshëm një dokument sado i rëndësishëm të jetë. Vetëm për ngatrrimin e një germe në dokumenta të indentitetit detyrohesh të bësh kerkësë për ndryshim e madje edhe gjyq.
Si ka mundësi që Blerim Krasniqit nuk i tregohet vendbanimi, shtetësia siç (në vitin 1999) kërkohej në çdo dokument që hartohej për ata që nuk kanë patur nënshtetësi shqiptare. Shkruhet një nr. Pasaporte 524494, por jo e shtetit që i ka lëshuar atë pasaportë Blerim Krasniqit. Shkruhet se është banor i Tiranës, por vendbanimi tregohet pikërisht adresa e shtëpisë të cilën ai ende nuk e ka marrë në pronësi dhe nuk i pa paguar ende paratë. Po cila është adresa e këtij njeriu në momentin që e blinte një pronë Shqipëri? Çudia më e madhe që e bën këtë dokument krejt të dyshimtë është se tregon një llogari rrjedhese ku janë derdhur 50,000( pesëdhjetë mijë dollarë) por nuk thuhet se në cilën bankë është kjo llogari rrjedhëse e shoqërisë “Teknoprojekt”. Sepse po të shënohej se cila bankë, shumë lehtë gjyqtari mund ta verifikonte se në çfarë rruge kanë ardhur ato dollarë tek llogaria rrjedhëse e “Teknoprojekt”. Mos vallë dollarët kanë rrjedhur nga llogaritë e shoqatave bamirëse( shpesh herë ndër thonjëza) islamike apo mbase nga ndonjë bankë amerikane nga llogaria rrjedhse e Florin Krasniqit ku kanë kaluar jo pak por diç më shumë se 30 milion dollarë ndihma të shqiptaro-amerikanëve, duke përfshirë edhe kontributin modest të autorit të këtij shkrimi.
Si mund një gjykatë me të tilla pasaktësira të marrë një vendim pa marrë fare në konsideratë faktin e pretenduar besueshëm se është pronë e UÇK-së, blerë me paratë e shqiptarëve dhënë fondit të luftës “Vendlindja thërret”. Si t`ia kalojë pra me aq lehtësi vëllait të pretenduar (ose real) të Florin Krasniqi pa patur asnjë dokumet tjetër plotësues veç aktit noterial me gabime që e bëjnë të pavlefshëm e që të bëhet i vlefshëm duhet të paktën një gjyq tjetër i veçantë.
E gjithë kjo tregon se Florin Krasniqi ka ditur të merret vesh me gjyqtarët të cilët në Shqipëri kanë një emër e nam tmerrësisht të keq. Ne nuk i dimë prapaskenat, por ajo çfarë kemi në dorë me këtë dokument na bind se edhe një njeri dritëshkurtër në rreze shikimi, do të mund të dallonte këto pasaktësi që e bëjnë çdo dokument të dyshimtë për një séancë gjyqësore. Ndoshta ky ka qënë shkaku që gjyqi është bërë në fshehtësi e pa lajmëruar familjen e dëshmorit të UÇK-së, të cilës i është falur kjo pronë, por nuk e ka kthyer mbi vete me kohë, vetëm me shkakun se donte aq para sa ajo nuk ishte në gjëndje ta paguante për shkak të një gjendje ekonomike katastrofike.
Me t`i shkuar Përmbarimi në derë, familja e komandant Telit ka vënë kujën tek shokët e miqte e dëshmorit, të cilët disa i janë gjëndur duke e ndihmuar për të bërë gjyqin për anullimin e Përmbarimit, apo shtyrjen për të fituar kështu kohë e mundësi që të bëjë një gjyq tjetër ku familja banuesë në apartament prej 7 vjetësh, të paraqesë pretendimet e saj e ku Komandantët e UÇK-së nga Kosova e Maqedonia të thonë fjalën e tyre për këtë aktdhurim.
Çeshtja e pezullimit të përmbarimit derisa procesi të zgjidhet prej organevë më të larta të drejtësisë po zvarritet. Gjyqtarja që ka marrë përsipër këtë ankimim deklarohet se as nuk do të dijë për vendimin e shtabit dhe komandantëve të UÇK-së, çfarë të bën çudi se janë fjalë krejt të ngjashme me ato që i ka thënë Florin Krasniqi familjes së komandant Telit në vitin 1999, e për më tepër ajo, ashtu si dhe gjyqtari i mëparshëm as që nuk po vè re se dokumenti i blerjes me emrin Blerim Muharrem Krasniqi, është me aq parregullsi e pasaktësi sa e bën të pavlefshëm për pretendimet që paraqesin të dërguarit e Florin Krasniqit, tashmë deputet i “Vetvendosjes” në parlamentin e Kosovës. Gjykata as po e merr mundimin të kërkojë tek firma “Teknoprojekt”( nëse ende ekziston) apo tek përfaqësuesi i saj Edmond Pinguli për të sjellë dokumenta e të dhëna se më çfarë është blerë apartamenti, nga cila llogari rrjedhëse kanë ardhur dhe në cilën bankë është derdhur shuma në fjalë. Të spjegojë se si kjo firmë nuk deklaron bankën ku kalojnë shuma të tilla të mëdha në një akt shitje që paraqitet krejt i dyshimtë. Të shpjegojë se çfarë kriteresh janë ndjekur apo ndiqen kur një pronë i shitet një personi që nuk e ka shtetësinë shqiptare dhe as vendbanimin në Shqipëri. Të kërkojë dokumenta apo fatura pagese apo taksa, që shtetasit i një vendi tjetër ka qënë i detyruar, konformë ligjeve, të paguajë kur blen prona në Shqipëri, dhe a janë paguar taksa për këtë blerje. Nese jo a nuk ka të drejtë shteti të ndërhyjë?
Duke parë një dokument krejt të parregullt nga pikpamja juridike, nga ana e gjyqit ishte dashur të thirrej noterja Hatixhe me mbiemer krejt të palexueshëm( po e paraqesim dokumentin origjinal bashkë me shkrimin) të jepte shpjegime se pse ky akt shitje është në këtë gjendje konfuze.
Por asnjë nga këto nuk është bërë e as nuk po bëhet sepse….kush e di, deputeti i “Vetvendosjes” Florin Krasniqi di si t`i rregullojë punët e veta. Por megjithatë, meqënëse është deputet i Parlamentit të Kosovës, disa pyetje publike duhet t`ia bëjmë.

1- Me cilat para e keni blerë shtëpinë në rrugën “Anton Zako Çajupi” pallati teknoprojekt në Tiranë, në maj të vitit 1999, i nderuar zoti deputet i Kosovës Florin Krasniqi?
2- Në një emision televiziv amerikan( transmetuar edhe në Shqipëri, ku mund të verifikohet) keni deklaruar se keni marrë ndihma për UÇK-në edhe nga disa burime që ligjërisht mund të duket si shkelje por që nevoja na bënte t`i merrnim. A mund ta konkretizoni këtë me dokumenta hyrëse në fondin “Vendlindja thërret” në New York.
3-Mos vallë ndër këto ndihma janë edhe dy dokumentat të Shoqatave Bamirëse Islamike Arabe me 50 mijë dollarë që ja ke treguar në shtëpinë e saj familjes së Komandat Telit, ku shprehimisht keni thënë pa t’u dridhur qërpiku se “Apartamentin e kam blerë me paratë e shoqatave bamirëse.”.
4- Meqë keni qënë mbledhësi i dollarëve ndër shqiptaro-amerikanë( mbi 30 milion të deklaruara për të blerë armatime), a i keni deklaruar në instancat përkatëse në Amerikë paratë që keni marrë nga “Fondacionet Bamirëse Islamike” dhe a i keni derdhur ata në ndonjë bankë? A keni dokumenta për këtë?
5- A keni blerë me paratë e Fondacionit”Vendlindja thërret” prona të patundshme duke përfshirë apartamente banimi në Shqipëri apo vende të tjera në Europë dhe çfarë është bërë me këto prona të UÇK-së. Kjo pyetje bëhet për faktin se në Tiranë ka dalë emri i Xhavit Halitit, epror i lartë i UÇK-së i cili rezulton që në Tiranë të ketë ( a të fshehur apo të hapur) një kat pallati me tre apartamente, jo shumë larg shtëpisë që keni blerë ju Florian Krasniqi, tek shkolla “11 Janari” Tiranë. Të dyja këto prona, sipas dyshimeve( që mbetet të vertetohen apo përgënjeshtrohen prej jush), të blera me paratë e UÇK-së dhe të vëna nën emra miqëve të afërt apo të pjestarëve të familjeve tuaja.
6- A keni obligim si deputet i Kosovës,z. Florin Krasniqi, që të bëni kujdes për familjet ë dëshmorëve të UÇK-së në Kosovë, Maqedoni dhe Shqipëri, për fëmijët e mbetur jetimë që nuk arrijnë të mbijetojnë prej varfërisë, kur prindët e tyre kanë derdhur gjakun për këtë liri që ty të jep mundësinë për të qënë deputet.
7- A ju lejohet ju z. Florian Krasniqi të shkoni në një shtëpi ku jeton gruaja e komandantit heroik Lefter Koxhaj me dy fëmijë të vegjël, i pasuar nga 6 -7 burra që i mbaje pas e duke u sjellë një presion psikologjik dhe tronditje të jashzakonshme, sepse e ndjenin veten pa mbrojtje dhe viktimë të egoizmit tuaj për para. A nuk konsiderohet kjo e dënueshme në çdo vend të qytetruar të botës, aq më tepër kur ju vinit nga Amerika dhe nuk duhet të keni të tilla koncepte patriarkale e imponuese që të pakten mendohet se i kemi lënë pas në shekullin e kaluar?
8- A e dini ju, z. Florin Krasniqi se fëmijëve të komandant Telit në moshën fëmijënore ju po u ushqeni urrejtje. A e dini se tashmë ju që kërkoni t`i flakni në rrugë urreheni me po atë forcë sa ata që e tradhtuan dhe vranë babain e tyre në Masakrën e Gazi Babës. E gjithë kjo kur prej jush pritej dashuri e përkujdesje njerzore si respekt për djemtë e baballarët që dhanë gjakun e tyre për liri dhe idealet e larta kombëtare?
9- A e ndjen veten mirë në grupin e deputetëve të Albin Kurtit, zoti Florin Krasniqi, në atë grup deputetësh rinorë, të zjarrtë, ku flitet për ideale të larta mbarkombëtare, ndërkohë që pikerisht ju, personalisht, vini njerëzit e tu dhe të klanit tuaj për të flakur në rrugë fëmijët e dëshmorëve?
10- Dhe e fundit, po të ngjallej për një çast Komandant Teli, para të cilit dridheshin e iknin në panik mijtë armiqtë e shqiptarëve, si do ta ndjeje, i nderuar deputet Florian Krasniqi dhe a do ta përballoje shikimin e tij?
Për Albin Kurtin, kryetarin e lëvizjës( tashmë parti), “Vetvendosja” që ka nxjerrë deputet Florin Krasniqin do të thosha veç një fjalë: “Në mos qofsh i zoti me e bind Florin Krasniqin që të mos flakë në rrugë të madhe fëmijët e komandant Telit, por të veprojë siç ka vendosur Shtabi i UÇK-së, atëherë distancohu prej bëmave të turpshmë të deputetit tënd, përndryshe prano se idealet tuaja partiake janë një mënyrë tjetër e re për të bërë politikë të vjetër, për të mashtruar popullin e për të mbushur xhepat e deputetëve. Eshtë koha e të vertetës pertej fjalëve të bukura në parlament e në metingje populiste.
Cilesia më e poshtër e çdo individi në këtë botë është mosmirënjohja, por kur kjo bëhet në mënyrë institucionale, atëherë kemi një zvetënim të idealeve kombëtare dhe ashtu siç me të drejtë shkruante poeti, shkrimtari dhe analisti i njohur anglez Samuel Johnson: “Patriotism is the last refuge of the scoundrel.”- Nacionalizmi është streha me e fundit e maskarenjve.

26 qershor 2011

Vendimi i Komandantave te UÇK-se per Maqedonine per tia kaluar shtepine familjes se Heroit Komandant Teli.

Akti i blerjes se shtepise qe Florin Krasniqi e ka paguar me parat e Fondit te ndihmave per UÇK-se dhe e ka vene ne emer te vellait te vet.

Pamja e shtepise qe ka qene baze e UÇK-se deri sa ju fal familjes se Deshmorit te Atdheut Komandant Teli ne 2003. Ne fasaden e murit foto e Komandant Telit e familjes, duken dhe ty femijet e tij.


Vellezrit Florin dhe vellai i tij Blerim Krasniqi i arrestuar si i dyshuar per Binladenist nga FBI amerikane, te cilet se bashku po nxjerrin nga shtepia femijet e komandant Telit blere me parate e UÇK-se.

Kryetari i Parlamentit të Kosovës ka komunikuar me familjen e Komandat Telit

by Traboini Kolec on Wednesday, June 29, 2011 at 12:27am

Kryetari i Parlamentit të Kosovës Jakup Krasniqi.

NJOFTIM

Mbas jehohës që ka ngjallur në media publikimi i ngjarjes së dhimbshme të flakjes në rrugë të familjes dhe fëmijëve të Komandant Telit, Kryetari i Parlamentit të Kosovës i nderuari z. Jakup Krasniqi ka komunikuar në telefon me familjen e Dëshmorit dhe i ka shprehur shqetësimin e tij për situatën e krijuar dhe shpresën që gjërat do të zgjidhen.

Familja e Komandant Telit falenderon Ambasadën e Kosovës në Tiranë për pritjen dhe përcjelljen e shqetësimeve të kësaj familjeje në Prishtinë.

GIKT - Grupi Investigativ Komandant Teli

Reagim i Shoqatës të Veteranëve të Luftës së UÇK-së Tiranë

KUSH DHUNON DËSHMORËT, DHUNON KOMBIN

Në fundin dhe fillimin e dy shekujve që zëvendësuan njëri-tjetrin, në trevat etnike të Shqipërisë veriore dhe lindore, u zhvilluan tri luftra çlirimtare, njëra më e rreptë se tjetra. Për ato përpjekje luftarake, është folur e shkruajtur nga shumë luftëtarë, analistë, historianë e shumë dashamirës të popullit tonë. Në këtë shkrim, nuk do të ndalemi e pasqyrojmë vlerat dhe rëndësinë e këtyre luftërave, por për një problem shumë serioz dhe të paparë në historinë e njerëzimit. Bëhet fjalë për një paradoks shqiptar, fenomen i perifrazuar nga i madhi Konica, i cili në shkrimet e tij ka lënë një amanet duke theksuar “se e keqja e Shqiptarëve janë vetë Shqiptarët”.

Tri luftërat e zhvilluara nga Shqiptarët, patën lidhje të gjithanshme njëra me tjetrën, por ajo që doli në dukje dhe që ka të bëjë me problemin për të cilin po reagojmë, është gatishmëria e popullit, për të ndihmuar këto luftëra, me mjete financiare, për t`i përdorur ato, atëherë kur i kërkonte koha dhe vendi, në përputhje të plotë me situatat që parashtronin këto luftra. Shqiptarët u mblodhën dhe u bënë një e të pandarë. U krijua fondacioni “Vendlindja thërret” dhe secili sipas mundësisë, hoqi pjesë nga kafshata e gojës, për ta vënë në dispozicion të atyre, që u përballën me murtajën e zezë Serbe.

Me këto fonde u blenë dhe disa banesa, për të strehuar luftëtarë të ndryshëm dhe materiale ndihmëse, për Ushtritë Çlirimtare përkatëse, të kohërave në të cilat u zhvilluan këto luftëra. Ato banesa u blenë nga disa individë të cilët, sot në këto pasluftra, me veprimet e tyre marramendëse, po shpalosin para Shqiptarëve dhe krejt botës dyfytyrësinë që ata kanë në realitet. Ato banesa u blenë me gjakun e këtij populli dhe ndihmat që i erdhën nga popujt e tjerë anë e kënd botës humanitare e demokratike. Poshtërsia në këtë rast qëndron në atë që hajnat i mblodhën këto ndihma, nuk i regjistruan në emër të Ushtrive Çlirimtare, por në emër të pjestarve të familjeve të tyre e të ndonjë të afërmi, në mënyrë që tani në pasluftë, ai gjak i dhuruar nga populli, të kthehet në pronë e tyre.

Një nga këto banesa, është dhe ajo në bulevardin “Bajram Curri” në Tiranë. Pas luftës së fundit të Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare, në këtë banesë, u strehua familja e dëshmorit të Kombit Lefter Koxhaj. Por nuk ishte thënë që kjo familje të jetonte e qetë pas asaj ndodhie tragjike. Fill këtu nis kalvari i vuajtjeve dhe keqtrajtimit të kësaj familje dëshmori. Ka dalë në skenë një farë Blerim Muharrem Krasniqi, nga fshati Vërnoc i Komunës Pejë, si blerës i kësaj banese të UÇK-së. Shprehemi në këtë mënyrë, sepse deri tani për të përvetësuar banesën, janë paraqitur disa, si Florin Krasniqi, deputet i “Lëvizjes për Vetvendosje” dhe një farë Flora Krasniqi, punonjëse e një administrate diku këtu në Tiranë. Nga këto raste, më i avancuari, është Blerim Krasniqi, i cili është paraqitur këto ditë me një vendim gjykate të vitit 2009, për të nxjerrë në mes të katër rrugëve, dy fëmijët e mitur të mbetur jetimë, të dëshmorit Lefter Koxhaj.

Nuk duam të zgjatemi në shpjegimet përkatëse, se si kanë rrjedhur dhe ecur ngjarjet e deritanishme, sepse ato janë shpjeguar me shumë hollësi nga gazetari Kolec Traboini në faqen e tij të internetit. Kushdo që do të njihet me realitetin e hajnit të mandatuar si deputet në kuvendin e Kosovës, Florin Krasniqi, mund të të hyjë në atë faqe dhe të lexojë tragjikomedinë e shkaktuar nga deputeti i “Lëvizjes për Vetvendosje” të Albin Kurti, i cili bërtet brenda dhe jashtë Kuvendit të Kosovës, duke akuzuar Hashim Thaçin dhe nuk sheh brenda vetes hajnitë e rafinuara të Florin Krasniqit, i cili kërkon të përvetësojë djersën e mundin e popullit Shqiptar dhe gjakun e derdhur të bijve të tij më të mirë gjatë tri luftrave të fundit.

I drejtohemi opinionit Shqiptar në Prishtinë, Skënderaj, Prizren, Gjakovë, Pejë, Mitrovicë, Gjilan, Preshevë, Bujanovc, Kumanovë, Tetovë , Gostivar, Shkup, Dibër, Strugë, Ohër, Manastir dhe kudo ku jetojnë Shqiptarë e bir Shqiptari, të ngrihen të gjithë në këmbë, për t`i treguar këtij hajni, se Ushtritë Çlirimtare e luftëtarët e tyre janë gjallë. Nëse ai nuk tërhiqet nga manipulimet dhe fallsifikimet e kryera me matrapazin e quajtur Blerim Krasniqi, do të mbajë përgjegjësi për pasojat, që mund të ndodhin për mbrojtjen e fëmijëve të dëshmorit të Kombit Lefter Koxhaj. Në të njëjtën kohë, i bëjmë thirrje Presidentes, Kryeparlamentarit dhe Kryeministrit të Kosovës, që të ndërhyjnë për rastin konkret, sepse ata duke qenë ish-udhëheqës e drejtues të UÇK-së, e dinë më mirë se kushdo tjetër, se cili është Florin Krasniqi dhe hajnitë e tij, në fushën e grumbullimit të ndihmave për luftën dhe abuzimet e kryera prej tij.

Në këtë reagim të luftëtarëve të tri Ushtrive Çlirimtare të tri luftrave të fundit të Shqiptarëve, duam të theksojmë, se këto vuajtje që i shkaktohen familjes së dëshmorit Lefter Koxhaj, vijnë si pasojë e sistemit gjyqësor të korruptuar të Tiranës, ku zhvillohen e gjykohen çështje e merren vendime në vitin 2009, pa u thirrur e lajmëruar familja e dëshmorit me dokumentet që zotëron. Të korruptuarit e atij sistemi, shkojnë dhe më tej në paudhësitë e përbashkëta të Florin e Blerim Krasniqit, duke angazhuar tani pas dy vitesh përmbaruesit privatë për zbatimin e një vendimi të padrejtë.

Shqiptarë të Pejës e të krejt Shqipërisë Shqiptare! Ngrehuni në këmbë të gjithë njëherësh, se ajo që po ndodh sot me familjen e dëshmorit Lefter Koxhaj, është një sinjal ogurzi për të nesërmen, që mund t`i ndodhë kujdo.

Familjarë të dëshmorëve! Tregojini vendin ku e ka bastardi e aventurieri Blerim Krasniqi i arrestuar si i dyshuar për pamjen e tij prej Binladeni nga FBI amerikane, i cili vjen në mes të Tiranës me disa hajna të tjerë shoqërues e i ushtron presion fëmijëve të dëshmorit Lefter Koxhaj. Shqiptarë të kudondodhur! Ato toka Shqiptare në ato tri luftra u mbuluan me gjak Shqiptari, pjesë e të cilit është dhe gjaku i heroit të tri luftrave e dëshmor i kombit Lefter Koxhaj. Gjaku i tij ashtu si dhe i mijëra të tjerëve është shumë i rëndësishëm dhe vlera e tij, kurrsesi nuk mund të barazohet me një banesë që i është akorduar asaj familje nga ish drejtuesit e Ushtrive Çlirimtare. Mos lejoni që dhe kjo përkujdesje kaq e vogël, të nëpërkëmbet nga hajni i rafinuar Florin Krasniqi e njerëzit e tij hajna.

Luftëtarët e tri ushtrive Çlirimtare, nisen nga parimi se kush dhunon dëshmorët, dhunon kombin. Ne nuk e lejojmë një veprim të tillë edhe nëse të tjerë njerëz mbyllin sytë e veshët. Ne jemi ata që kemi qënë e do të mbetemi të tillë deri në vdekje. Nuk duam gjakderdhje, por nëse individë të veçantë e kërkojnë atë, ne në mbrojtje të gjakut të derdhur, do t’u qëndrojmë besnik idealeve tona.

Tiranë 28.06.2011 Kryesia SHVL UÇK Tiranë