OFSHAMA E FUNDIT E GJOK BECIT
Tek po hartonim antologjinë poetike “Çamëri - zemra ime”, që tashmë po
shtypet në Kosovë, i kërkova Gjok Becit të na përcillte për botim
ndonjë poezi për Çamërinë, dhe shtova se, edhe në mos e paç shkrue deri
tash, ulu e shkruaje se pendës tënde kurrë nuk i është shterr
frymëzimi. Nuk shkoi gjatë dhe i miri Gjok Beci e dërgoi poezinë e tij.
Kaluan muaj dhe më 22 maj 2013 më dërgoi një letër që po e shënoj më
poshtë:
“I dashur dhe i nderuar Kolec, nuk di se ku më ka humbur “Ofshamë buzë detit Jon" e , s' po e gjej ma. Bën vaki ta keni ruejt ju e më ndihmoni tue ma postue se po më mungon për botim. Të fala!
Me respekt Gjokë Beci
Të nesërmen e gjeta dhe ia dërgova poezinë me shënimin se ofshama e Gjok Becit është poezi dhe poezia nuk humb kurrë. E tani që poeti ndrroi jetë, po e përcjell edhe për lexuesit e miqtë e poetit Gjok Beci, që tashmë e quaj edhe Ofshama e Gjok Becit se mesa duket është ndër poezitë e tij të fundit, sepse Bilbili i Mirditës e prajti zërin e vet. Por përtej dhëmbjes për humbjen fizike, mund të themi se poeti lumturisht e la shpirtin e tij në vargje, dhe kurrkund më mirë se në vargje e pranë tingujve mund ta ndjente veten shpirti i poetit Gjokë Beci. Aty e kemi, aty gjithnjë mund ta takojmë.
K.Traboini
14 shkurt 2014
GJOKE BECI:
OFSHAME BUZE DETIT JON
Vinte nga Çamëria bashkë me lotin e shkretë,
shtrëngata helene e shkuli,
kishte Nënë Tereza ky zgjatim i dheut të vet
ku poeti vargje dhimbje nguli.
E përshëndesnin zambakët e i thonin: je poet
ai ulte kryet : thonë se jam,
e pickonin spiunët : ku e ke shtëpinë poet ?
përsëri ulte kryet : jam Çam.
Në gjithë ëndrrat vorbullonte një tokë e lashtë
zgjohej e më kërkonte gjithmonë
trokisnin gota gëzimi e helmi bashkë
me buzën e rreshkur fliste : jemi vonë.
Një ditë u mat të çante kufirin te shpirti
nuk e linte terri
Në Kastri varret prindërore ia mallkonte prifti
Ishte Bilal Xhaferri.
Guximi e çau një ditë kufirin me tela
dhe shkoi larg,larg në Amerikë ,
nuk tha ku isha e ku erdha
veç çapitej me habi dhe frikë.
Më jepni pak zë rënkimit t'i falem
për poetin që u shua si flaka e dëshpërimit
ditë e natë tani Deti Jon ia dëgjon fjalën
atje në Sarandë për krah Hasan Tahsinit.
E përshëndesin zambakët e i thonë : je poet
me ballin lart thotë : po ,jam.
i ledhatoj bustin : ç' po thua o poet ?
me ballin lart ofshanë dhe bronxi : jam Çam!
“I dashur dhe i nderuar Kolec, nuk di se ku më ka humbur “Ofshamë buzë detit Jon" e , s' po e gjej ma. Bën vaki ta keni ruejt ju e më ndihmoni tue ma postue se po më mungon për botim. Të fala!
Me respekt Gjokë Beci
Të nesërmen e gjeta dhe ia dërgova poezinë me shënimin se ofshama e Gjok Becit është poezi dhe poezia nuk humb kurrë. E tani që poeti ndrroi jetë, po e përcjell edhe për lexuesit e miqtë e poetit Gjok Beci, që tashmë e quaj edhe Ofshama e Gjok Becit se mesa duket është ndër poezitë e tij të fundit, sepse Bilbili i Mirditës e prajti zërin e vet. Por përtej dhëmbjes për humbjen fizike, mund të themi se poeti lumturisht e la shpirtin e tij në vargje, dhe kurrkund më mirë se në vargje e pranë tingujve mund ta ndjente veten shpirti i poetit Gjokë Beci. Aty e kemi, aty gjithnjë mund ta takojmë.
K.Traboini
14 shkurt 2014
GJOKE BECI:
OFSHAME BUZE DETIT JON
Vinte nga Çamëria bashkë me lotin e shkretë,
shtrëngata helene e shkuli,
kishte Nënë Tereza ky zgjatim i dheut të vet
ku poeti vargje dhimbje nguli.
E përshëndesnin zambakët e i thonin: je poet
ai ulte kryet : thonë se jam,
e pickonin spiunët : ku e ke shtëpinë poet ?
përsëri ulte kryet : jam Çam.
Në gjithë ëndrrat vorbullonte një tokë e lashtë
zgjohej e më kërkonte gjithmonë
trokisnin gota gëzimi e helmi bashkë
me buzën e rreshkur fliste : jemi vonë.
Një ditë u mat të çante kufirin te shpirti
nuk e linte terri
Në Kastri varret prindërore ia mallkonte prifti
Ishte Bilal Xhaferri.
Guximi e çau një ditë kufirin me tela
dhe shkoi larg,larg në Amerikë ,
nuk tha ku isha e ku erdha
veç çapitej me habi dhe frikë.
Më jepni pak zë rënkimit t'i falem
për poetin që u shua si flaka e dëshpërimit
ditë e natë tani Deti Jon ia dëgjon fjalën
atje në Sarandë për krah Hasan Tahsinit.
E përshëndesin zambakët e i thonë : je poet
me ballin lart thotë : po ,jam.
i ledhatoj bustin : ç' po thua o poet ?
me ballin lart ofshanë dhe bronxi : jam Çam!
