🟢 Ă‹NDĂ‹RRIMET E 22 MARSIT 1992(Gazeta “Egnatia” mars 1995 f.5 & 11)
Nga KOLEC P. TRABOINI
Kush po e shet e kush po e blen ekonominë shqiptare?
Kryepyetja duhet tĂ« jetĂ« kush e shkatĂ«rroi atĂ« qĂ« me mundin e gjakun e popullit ishte krijuar, por meqenĂ«se pĂ«r kĂ«tĂ« politikanĂ«t akuzojnĂ« njĂ«ri-tjetrin pĂ«r oratori, duhet ta anashkalojmĂ«. Edhe pyetja e shtruar nĂ« titull mund tĂ« pĂ«rballohet me njĂ« pĂ«rgjigje tĂ« koncentruar: E shesin dhe blejnĂ« parallinjtĂ«. Se kush; punĂ«torĂ«t e papunĂ« apo inxhinierĂ«t e pastrehĂ«, ish tĂ« burgosurit apo pensionistĂ«t qĂ« mezi mbajnĂ« frymĂ«n gjallĂ«, funksionarĂ«t e lartĂ« apo artistĂ«t e mbetur rrugĂ«ve pa shprese, ballistĂ«t apo legalistĂ«t qĂ«, megjithĂ«se dolĂ«n tĂ« mundur nga lufta, ju doli pĂ«r hair ajo punĂ«, sepse u kthyen nga bota si bosĂ«. Kush e blen pra ShqipĂ«rinĂ«, ata qĂ« bĂ«nĂ« pare tĂ« madhe me trafikun e drogĂ«s nĂ« ZvicĂ«r apo emigrantĂ«t qĂ« flinin deri vonĂ« nĂ«n urĂ«n e LarisĂ«s apo nĂ« malin e Varit pĂ«rball detit? NĂ« sytĂ« e kasapĂ«ve tĂ« ekonomisĂ« kjo mund tĂ« duket njĂ« retorikĂ« e mĂ«rzitshme e pa rĂ«ndĂ«si, se nĂ« fund tĂ« fundit, nĂ« plan historik, tĂ« mirĂ« a tĂ« kĂ«qij, tĂ« ndershĂ«m apo matrapazĂ«, burra tĂ« urtĂ« apo mĂ«ndje çartur, nĂ«punĂ«s korrekt apo tĂ« korruptuar deri nĂ« palcĂ«, tĂ« gjithĂ« kĂ«ta shqiptarĂ« janĂ«. Prandaj edhe pĂ«rgjigja e rrumbullakosur gjendet: ShqipĂ«rinĂ« po e blejnĂ« shqiptarĂ«t (ndĂ«rsa populli saktĂ«son: kusarĂ«t). Por ndoshta edhe populli gabon!!!Dhe akoma mĂ« pak rĂ«ndĂ«si ka njĂ« vend tepĂ«r tĂ« varfĂ«r si ky i yni, qĂ« gjĂ«ja e parĂ« qĂ« bĂ«jnĂ« funksionarĂ«t kur vinĂ« nĂ« pushtet Ă«shtĂ« tĂ« korruptohen. Ă‹shtĂ« krejt e natyrshme. Historia edhe me parĂ«, por edhe tani, na ka treguar se sa mĂ« patriot shiten politikanĂ«t nĂ« rrugĂ«, kafene e mitingje, aq mĂ« shumĂ« i bĂ«jnĂ« hyzmet kolltukut. Pastaj, gjithsekush ka tĂ« drejtĂ« tĂ« quaj veten patriot duke rrahur gjoksin deri nĂ« rraskapitje. PolitikanĂ«t natyrisht kanĂ« njĂ« arsye mĂ« shumĂ«. Nga ana tjetĂ«r duhet marrĂ« nĂ« konsideratĂ« se pushteti, jo vetĂ«m nĂ« ShqipĂ«ri, por nĂ« tĂ« gjithĂ« botĂ«n e qytetĂ«ruar dhe paqytetĂ«ruar, Ă«shtĂ« si ai kali gĂ«rmuq qĂ« pjell flori pĂ«r tĂ« zotin.E pse ne duhet tĂ« bĂ«jmĂ« ndryshe nga tĂ« tjerĂ«t? Prandaj dhe pyetja qĂ« shtron gazeta “Demokracia”, se, «ku shkuan 20 miliard dollarĂ«, vlerĂ« me tĂ« cilĂ«n nĂ« vitin 1994 u shitĂ«n 2500 ndĂ«rmarrje nĂ« ShqipĂ«ri, tĂ« deklaruara nga ish-zĂ«vendĂ«skryeministri Bashkim Kopliku?» na duket disi pa vend. Ose e thĂ«nĂ« saktĂ« gjysmake, se pyetja mund tĂ« bĂ«hej: Ku i morĂ«n shqiptarĂ«t varfĂ«r 20 miliardĂ«t qĂ« ja dhanĂ« QeverisĂ«? E sa pĂ«r atĂ« se ku shkuan, nuk ka rĂ«ndĂ«si. Qeveria ka xhepa boll, edhe thesin e ka tĂ« shpuar, tĂ« pafund. Prandaj parat andej nga erdhĂ«n, andej shkuan. Si nĂ« motivin poetik «Nga luftĂ«rat vijmĂ« - nĂ« luftĂ«ra shkojmĂ«!», por nĂ« kĂ«tĂ« lojĂ« parash, duku- zhduku, nuk ka asgjĂ« poetike.Nga ana tjetĂ«r, kurrkush tĂ« mos ketĂ« iluzionin se ShqipĂ«ria po shitet e ato para do ti ndajmĂ« nĂ« mes tĂ« shqiptarĂ«ve vĂ«llazĂ«risht. Edhe staticienĂ«t e ekonomistĂ«t e sĂ« ardhmes tĂ« mos presin bilance, llogari e hyrje-dalje financiare, sepse me njĂ« qeveri qĂ« krasitet e shartohet me ministra tĂ« rinj vazhdimisht, me funksionarĂ« zyrash qĂ« ndĂ«rrojnĂ« sipas padronsisĂ« politike e tarafit tĂ« shefave nĂ« kabinet, kurrgjĂ« e dokumentuar nuk mbetet. A nuk po vihet vĂ«rdallĂ« si miza nĂ« qyp, me muaj e vite, pĂ«r 1 milion e 500 mijĂ« dollarĂ« qĂ« kanĂ« dalĂ« nga Banka pĂ«r nĂ« xhepat e Nikolla Arsidit. RrinĂ« e merren me thĂ«rrimet e tryezĂ«s se Arsidit, qĂ« qenkan kthyer prap tek funksionarĂ«t tanĂ« «bujarĂ«» Hoti, Tartari, Saliu, Xhyheri dhe njĂ« tjetĂ«r. Te krij0het pĂ«rshtypja se kĂ«to janĂ« gjyqe spektaklesh televizive qĂ« televizioni ynĂ« (Tele Blu) i ka fort pĂ«r hosh, se kĂ«shtu realizon planet partiake e shtetiake tĂ« partisĂ« mĂ«mĂ«. Edhe gjyqi i deputetit adoleshent, qĂ« hyri nĂ« politikĂ« si tĂ« hynte nĂ« valle, Arben Lika, tĂ« duket fare qesharak. I qenka bĂ«rĂ« hataja ekonomisĂ« shqiptare se s' paska paguar doganat Beni. Merru me merlucat kur peshkaqenĂ«t shqyejn rrjetat. Gjithkush e di se Ben Lika nuk Ă«shtĂ« dopio gjashta, guri mĂ« i rĂ«ndĂ« i dominosĂ« sĂ« korrupsionit. Me siguri ndonjĂ« bos i madh ka thĂ«nĂ« qĂ« tĂ« hedhim me jek-e-jek nĂ« tavolinĂ« pĂ«r tĂ« mashtruar partnerĂ«t nĂ« lojĂ«. NdĂ«rkohĂ« hidhet dritĂ« e dyshime pĂ«r cigaret, armĂ«t nĂ« BosnjĂ«, e kushedi sa tĂ« tjera qĂ« u pĂ«rket e nesĂ«rmja. Nga ana tjetĂ«r, pĂ«r zhvillimin mund tĂ« flasĂ«sh me gjuhĂ«n e shifrave sepse janĂ« ngritur punishte pastash, floktore moderne grash e kozmetikĂ« bukuria, kioska. Mund tĂ« flitet me shifra gjithashtu pĂ«r 17-20 mijĂ« makina tĂ« amortizuara, qĂ« po i hanĂ« kokĂ«n njerĂ«zve nĂ«pĂ«r rrugĂ«t qĂ« janĂ« pĂ«r tĂ« qarĂ« hallin, makina kĂ«to tĂ« sjella nga emigrantĂ«t, si dhe mijĂ«ra e mijĂ«ra thasĂ« me plaçka tĂ« vjetra, qĂ« kanĂ« kaluar nĂ« doganĂ«n e KakavijĂ«s. NdĂ«rkohĂ« qĂ« “dallĂ«ndyshja e parĂ« e ekonomisĂ« kapitaliste shqiptare” siç u tha me pompĂ« nĂ« inaugurim, po siguron prodhim tĂ« bollshĂ«m Koka-Kole. Kur dallĂ«ndyshja ka mbetur e trishtuar, pa qiell e pa shoqe, njerĂ«zve s' u mbetet veçse te pinĂ« njĂ« Koka-Kole nĂ«n hije tĂ« manit dhe ti bien mandolinĂ«s pĂ«r ti thurur kĂ«ngĂ« ekonomisĂ« qĂ« po vendnumĂ«ron. E megjithatĂ« (o zot, si nĂ«pĂ«r pĂ«rralla) ajo na paska ritme mĂ« tĂ« larta zhvillimi se tĂ«rĂ« Europa Lindore, madje se Polonia e Çekia. Dhe propagandistĂ«t e rinj nuk e vrasin mendjen pĂ«r tĂ« gjetur ndonjĂ« shaka tjetĂ«r mĂ« pak tĂ« hidhur se sa kjo pĂ«r ekonominĂ« tonĂ«.
Kriza e moralit politik e qytetar
Padyshim që morali shoqëror është ai që ka pësuar persekutimin
më të madh në epokën e demokracisë. Mund të shihet në shumë plane e mund të nxirren
shkaqet e pashmangshmërisë së këtij fenomeni të shëmtuar. Sidoqoftë, e vërteta
mbetet ajo që është: ish të persekutuarit stimulohen, ndërsa morali shoqëror
persekutohet. Mund të na lehtësojë disi barrën e përgjegjësisë historike fakti
se këto shëmtime i sjell tranzicioni, se janë pjellë e një pjelle të dikurshme,
të kaluar (Edhe Hoxha akuzonte të kaluarën e hidhur zogiste), qelbëzime të plagëve
të mbyllura me zor që në kushte të reja shpërthejnë si epidemi. Mund të shpjegohen
si revoltë e instinkt çlirimi nga çdo gjë që e frenonte dhe e shtypte njeriun në
monizëm e diktaturë, si dalje nga një moral bajat e hipokrit e nga një
ideologji shterpë që përpiqej të kalçifikonte mendjen e njeriut. Ka edhe më për
të justifikuar marrinë e shkatërrimit moral e që ata që merren me sociologji e konsiderojnë si kriza
e moralit. Të ndodhur në një boshllëk
shpirtëror, të ardhur prej diku ku e dimë çka ishte dhe duke rendur pas asaj që
nuk e dimë çka do të jetë, çdo marri e çdo shpërfytyrim i cilësive të njeriut
gjen shkaqe, gjen motive gjen justifikime. Kështu tragjedia e Pukës (para 22
Marsit) kishte në thelb marrinë e njerëzve, që ishte marria e marrisë se një kryeministri,
z. Ylli Bufi, që mesa dimë rri i qetë në shtëpinë e vet pa i dhënë llogari as
gjyqit publik, por edhe as ndërgjegjes së vet, megjithëse në me natë të hidhur
kombëtare u dogjën të gjallë rreth 70 shpirtra njerëzorë. Klithmat e tyre Ylli
Bufin duhet ta ndjekin edhe në varr, e megjithatë, meqenëse jetojmë në një
epokë kur përgjegjësinë për ndërgjegjen e moralin tonë ja lëmë gjysmën të
kaluarës e gjysmën tranzicionit, mund të shpëtojmë lehtësisht edhe nga
gjyqësia, por edhe nga vetëgjyqësia. Harakiri për skandale në këtë epoke nuk
mund të ketë e as mund të mendohen. Këtu nuk është fjala për të hyrë në
labirintet e shpirtit të njeriut, por për at që ka duk në mjedisin shoqëror, në
pushtet, në politikë, në masmedian tonë. Sot thuhet hapur e pa kurrfarë droje
se nuk gjen një pushtetar a një
politikan të cilit nuk mund ti vihet damka e skandalit (Xhevdet Shehu - Zëri i
Amerikës). Ajo që tha Zef Brozi, Kryetari i Gjykatës se Kasacionit, para se të kërkonin
ta gozhdonin në kryq, se ai nuk vinte dorën në zjarr për kurrkënd nga
gjyqtarët, ishte shprehje sintezë e një realiteti shoqëror. E pikërisht ky
realitet ju kthye titullarit të drejtësisë trajtën më të egër e më
të paskrupullt, pikërisht se
guxoi thotë një të drejtë. Kur me një të rënë mund të shembësh tempullin
e drejtësisë, çfarë mund të presë njeriu i shkrete, ai i thjeshti, i panjohuri,
i rrugës?! Kur kurrkush nuk ve dorën në
zjarr për gjyqtarët, si mund vihet dora në zjarr për të tjerët, që nga shtetasi
anonim e deri tek qeveria. Kur e shkreta
perëndeshë gjokszbuluar e symbyllur, simbol i drejtësisë, shihet nga shtetasit
si një femër rrugësh, me një trup të kolme ku mund të shuajnë epshet të gjithë
ata që luajnë gishtin, atëherë merret me mend morali i perëndive të tjera, që
nga Marsi i Luftës - i Mbrojtjes e deri tek Dionizi i Qejfit - i Turizmit.
Nëpër këto labirinte shkallësh ngatërrohet e shkatërrohet morali shoqëror i një
vendi. Morali politik ka të veçantën e vet. Ai nuk është statik. Ai vazhdimisht
luhatet. Ai më shumë i ngjet lavjerrësit të një ore muri e cila punon vetëm kur
lavjerrësi përshkon harkun e tij. Nuk e di pse gjithmonë më ka pëlqyer që
politikën ta krahasoj me atë që bën akrobati duke ecur në tel. Ai e ruan
ekzistencën e tij atje lart në tel, nën vështrimin e një publiku në ankth. Sa
më shumë pehlivanllëqe të bëjë aq më i dashur është. Por ndryshe nga pehlivanët
e telit, të cilët pas fitores i pret të nesërmen një ankth tjetër, pehlivanët e
politikës, mbas fitores, ulen në
kolltukun e butë dhe shohin me qetësi e nge pehlivanllëqet e krahut tjetër, që
u rrezikon qëllimin e jetës se tyre, KOLLTUKUN. Mihal Grameno ashtu i
quante-Kolltukofagë. Megjithëse morali i politikanëve është një spektakël i
pranueshĂ«m, argĂ«tues pĂ«r publikun, edhe ata kanĂ« “rrethin e djallit” tĂ« cilin
nuk mund ta shkelin sepse mund të pësojnë fiasko. Pa e shkelur këtë rreth,
mjaft politikane arritën të shkëputen nga baza fillestare e të krijojnë aleanca
e parti të reja (Ceka, Kalakula, Bushati e tjerë), por nuk ndodhi kështu me
politikanin Laço, i cili e shkeli rrethin e djallit dhe bëri atë që populli e
klasifikon si “politika Ă«shtĂ« kurvĂ«”. Ndryshe nga tĂ« parĂ«t, tĂ« cilĂ«t nuk e
humbën reputacionin, ish socialdemokrati Laço dha shembullin më të shëmtuar të
pelivanit politik që sakrifikon çdo gjë, edhe reputacionin e vet, për një
kolltuk ministri. Atë kolltuk që më së fundi, me shumë zor dhe mbasi e lodhën
dhe e rraskapitën, e braktisi megjithatë me nder ministri Anagnosti. Dhe më e
keqja e të gjithë të këqijave është se të gjitha këto, ky soj politikanësh me
papion e syze të errëta, u servir si Moral i Ri, kur ky nuk është gjë tjetër
veçse moral i ri i imoralitetit politik. Laço sot është me një emër që nuk ka
kurrfarë peshe e rëndësie në jetën politike të Shqipërisë (ndoshta nesër për të
lind dielli), por gjithsesi meriton vëmendje se është një fenomen i ri. Po vjen
epoka e dhelprave në politikë. Është e natyrshme që në këtë sfond të krizave
politike e të skandaleve në ekonomi, të shfaqën edhe kriza të tjera në shoqëri
e të cilat kanë në bazë jo ambiciet pushtetore, por varfërinë e tejskajshme dhe
shkatërrimin ekonomik. Kështu më shumë se urrejtje ndien dhembje për ato vajza
shqiptare që kundër moralit të popullit të vet shesin trupin e tyre nëpër
bordellot e Romës, Brindisit dhe Athinë. Sipas shtypit shqiptar, në Itali zënë
vendin e dytë për nga sasia në raport me prostitutat e ardhura nga vendet e
tjera, ndërsa në Greqi zënë vendin e parë për nga intensiteti i punës dhe
pronarët e shtëpive publike i konsiderojnë si miniera floriri. Ndoshta ndonjë
politikan në kolltuk do të ngutet duke u justifikuar se, në të kaluarën morali
ka qenë fals. Po tani mos është i vërtetë?! Po merr përmasat e një tragjedie kombëtare hakmarrja,
vëllavrasja. Shqiptari vret shqiptarin pa ju dridhur dora e qerpiku. Me keq se
në fillim të shekullit. Bëhet vrasja politike e një të riu, Gjovalin Çekinit në
Shkodër, në mes të qytetit dhe policia, hetuesia, gjyqet, qeveria dhe vetë
shteti nuk janë të zot të gjejnë fajtorët. Fundja a njihet fenomeni dorëheqje
në Shqipëri? Lajme tronditëse në veriun e Shqipërisë, ku po kthehet jeta në
mesjetĂ« e me forcĂ« dramatike e tragjike si tek “Prilli i thyer” i l. KadaresĂ«.
Me qindra e qindra familje në kulla të ngujuar, me mijëra njerëz, me dhjetëra e
dhjetëra fëmijë kanë drojë me shkue në shkollë se i vrasin dhe ata!!! Mesa
duket, të nxirë nga sytë e nga mendja, njerëzit nuk po respektojnë as Kanunin e
Lek Dukagjinit. Dhe as atë të Enver Hoxhës që është në fuqi edhe sot e kësaj
dite, vetëm e vetëm se dikujt i pëlqen me luejt cic-micin parlament-referendum.
Kjo kokëfortësi kushtetuese po i jep me kuptue popullit se dikush po do me e
pas Kushtetutën ligj personal, dhe Shqipërinë bahçen e vet. Për fatin tonë të
keq a të mirë nuk e dimë, por Shqipërisë kurrë nuk i kanë munguar Ali Pash
Tepelenat.E sa për fytyrën që po lemë sot në botë kjo të le me
dyshim. I dëgjohet krisma e armës se bashkëkombësit tonë në mes pazarit të
Frankfurtit, ku shqiptari vret shqiptarin si me vra një qen duke lemerisur mijëra qytetarë
gjermanë. Kuptohet se ç' mendojnë e ç' thonë ata për ne. Në Zvicër drogaxhijtë
më të mëdhenj janë bashkatdhetarët tanë. Në Greqi vrasim njeri-tjetrin për
kurrgjë, për një grindje, për një dorë pare. Në Shën Thanas të Selanikut shoku
vret shokun me të cilin kish marrë rrugën e kurbetit e kish qarë hallet, vetëm
për ti marrë rrogën e një muaji e pastaj
trupin e 17-vjeçarit pa jetë e hedh në një kanal, e mbulon me gurë të rëndë,
duke menduar se sa më e rendë të jetë pesha mbi varr, aq më i lehtë është
ankthi i krimit e barra e turpit.
Nga balli i Europës... në bisht të Orjentit.
Ă‹ndrra jonĂ« e madhe pĂ«r oborrin e ndaluar tĂ« familjes sonĂ« Europiane Ă«shtĂ« thelbi i çdo gjĂ«je pĂ«r tĂ« cilĂ«n Ă«shtĂ« Ă«ndĂ«rruar e luftuar. Kjo Ă«ndĂ«rr e vjetĂ«r zĂ« fill herĂ«t nĂ« histori, ka taban nĂ« epokĂ«n e SkĂ«nderbeut, rrĂ«njĂ« e degĂ« nĂ« Rilindjen Europiane, qĂ« nga Barleti, Beçikemi, Maruli, Viktor Karpaçi e tek L. Tomeo i madh, mĂ«sues i Kopernikut, tĂ« cilĂ«t kolltukofagĂ«t e sotĂ«m a nuk i njohin nga mungesa e kulturĂ«s, ase, se e konsiderojnĂ« veten pinjollĂ« lindorĂ« tĂ« ardhur nga shkretira aziatike. Edhe ashtu mund tĂ« jetĂ«. Edhe pse kalojnĂ« shekuj jo rrallĂ« kthen gjaku tek gjaku i vet. Prandaj ndodh qĂ« gjen emra turqish (qĂ« na kanĂ« mbajtur nĂ«n shpatĂ« pesĂ« shekuj), nĂ«pĂ«r rrugĂ«, sheshe e shkolla, ndĂ«rsa emrat e kĂ«tyre burrave qĂ« kishin prush nĂ« zemĂ«r pĂ«r atdheun e vet, kurrkund emrin nuk u a gjen, Por s' ka gjĂ«, historia nuk shkruhet vetĂ«m sot por edhe nesĂ«r. Ă‹ndrra europiane ka qenĂ« e shumĂ« brezave, ka qenĂ« e zjarrtĂ« tek Naimi i madh, tek njerĂ«zit qĂ« shtypi e mbyti diktatura, por edhe tek ata qĂ« pĂ«rpiqeshin tĂ« mbijetonin duke mos i rĂ«nĂ« nĂ« thonj asaj. Ajo Ă«ndĂ«rr na mblodhi tĂ« gjithĂ«ve nĂ« sheshin e pĂ«rbaltur tĂ« asaj dite nĂ« Qytetit Studenti, ku e para dhe me e madhja parullĂ« ishte “E duam ShqipĂ«rinĂ« si gjithĂ« Europa”. Po ja qĂ« u harrua shpejt, dhe pĂ«r turp tĂ« tij dhe tonin, u harrua sĂ« pari nga Kryeoratori qĂ« thĂ«rriste e çirrej mĂ« shumĂ«. Ishte ai qĂ« Ă«ndrrĂ«n tonĂ« e futi nĂ« kotec, nĂ« kotecin e KonferencĂ«s Islamike. A ka menduar ndonjĂ«herĂ« ai, apo ndonjĂ« tjetĂ«r qĂ« e bĂ«n kĂ«tĂ« krushqi djallĂ«zore, se si do tĂ« shpĂ«tonin nga linçimi i demonstruesve tĂ« zjarrtĂ«, po tĂ« thĂ«rrisnin nga tribuna “E duam ShqipĂ«rinĂ« si vendet islamike”? Natyrisht kĂ«tĂ« nuk mund jo vetĂ«m ta mendojnĂ«, por as dhe ta shohin nĂ« Ă«ndĂ«rr, sepse do tĂ« ishte njĂ« tmerr i vĂ«rtetĂ«. Dhe kur (ky apo ai qĂ« i udhĂ«hoqi ShqipĂ«risĂ« karvanin pĂ«r orient), do tĂ« bĂ«jĂ« vetĂ«gjyqĂ«sinĂ« e do tĂ« shpjegohet para popullit? Do tĂ« ishte njĂ« tuafllĂ«k i madh tĂ« mendohej se mund te kalohet pa dhĂ«nĂ« llogari pĂ«r kĂ«tĂ«. Cili Ă«shtĂ« motivi qĂ« u bĂ« me akt, apriori, duke nĂ«pĂ«rkĂ«mbĂ« dĂ«shirĂ«n e Ă«ndrrĂ«n e njĂ« populli. NĂ« fund tĂ« fundit kush Ă«shtĂ« Sovrani? Populli apo rrondokopet e historisĂ«? Mos vallĂ« sot nĂ« ShqipĂ«ri ka njerĂ«z qĂ« e mendojnĂ« veten me pushtet hyjnor dhe, kur e si te duan, heqin diellin dhe venĂ« gjysmĂ«hĂ«nĂ«n nĂ« qiellin e ShqipĂ«risĂ«. A nuk mendohet shija e keqe qĂ« kane lĂ«nĂ« nĂ« opinionin europian aleancat tona me vendet islamike, nĂ« tĂ« cilat shtypet me dhunĂ«, gjak, zjarr, çdo ide e lirĂ«, ku rrafshohen me automatik gazetarĂ«t dhe u pritet koka nĂ« mes tĂ« shesheve poetĂ«ve. Si tĂ« mjerit poet tĂ« ArabisĂ« Saudite, Sadok Melabah? (nĂ« njĂ« shkrim nĂ« faqen speciale tĂ« numrit tĂ« ardhshĂ«m do t' ju sjellim njĂ« tabllo rrĂ«qethĂ«se tĂ« tragjedisĂ« sĂ« iIntelektualĂ«ve nĂ« kĂ«to vende). KĂ«to qĂ« po shkruajmĂ« nuk janĂ« njĂ« oratori nĂ«pĂ«r mitingje, por njĂ« dhimbje, me ulĂ«rimĂ« pĂ«r atĂ« qĂ« dikush e pĂ«rdhosi Ă«ndrrĂ«n tonĂ« tĂ« bukur europiane.
