Kadare nën Kryq - nga K.P. Traboini

KADARE NËN KRYQ
Tej e përtej skenografisë funerale

Nga Kolec P. Traboini

Të gjithë e panë e askush nuk foli. Vetëm një fëmijë e pa e tha....dhe e vërteta doli në sheshit, ka shkruar i madhi Andersen.
Duke parë skenografinë e arkmortit të shkrimtarit nën kryq po pyes me naivitetin e një fëmije: A ishte Ismail Kadare katolik?
Në jeten e shkrimtarëve të medhenj nuk mbetet asgjë e pa ditur. Nëse jemi përpara faktit se shkrimtari Kadare është kthyer në fenë e të parëve, çfarë është një simbolikë e madhe, ndoshte At Zef Pllumi diçka ka dashtë të thotë në mënyren e tij kur dolën në fotografi e u shpreh që unë jam me Kadarenë. Nëse edhe skenografia funerale ka dashtë të thellohet në thënien e At Zefit, atëherë jemi përpara një fakti se shkrimtari e mbylli ciklin e jetes i kthyer në origjinë. Dikur në gazetën "Egnatia" kam polemizuar me Milaim Zeken, që në vitin 1995 nga Zvicrra a Gjermania pas një takimi të shkrimtarit me Diasporën, jepte lajmin e "madh" "Kadare ka deklaruar se është mysliman", duke shuar në ndofarësoj etjen e fanatikëve fetar që i ishin ngërdhucur Kadaresë se ky në një bisedë të mëparshme kishte hedhur me të drejtë idenë, të shohim nga perendimi dhe mirë është të kthehemi në fenë e të parëve. Melaim Zeka që tani ka emision në Tiranë në Top Chanel, atëbotë ua qetësoi shpirtin e trazuar fanatikëve fetarë me mendje në Anadoll. Madje edhe atyre filizave orjentalë që mbante rreth vetes Abdi Baleta e lëshonin mallkime publike mbi Kadarenë. Janë të shkruara. Ka ca të vërteta që të djegin duart dhe përpiqemi ti mbajmë sa më larg në pamundësi për ti harruar. Por nuk harrohen.Ende janë të nxehta dhe djegin.
Nëse ka ndodhur kthimi i shkrimtarit në origjinë, duke u përpjekur të deshifrojmë domethënien e skenografisë së arkmortit nën kryq, lind pyetja, pse në të gjallë është mbajtur e fshehur.
Respekt për çdo besim, por njerëzit e mëdhenj të një kombi udhëheqin edhe nëpërmjet shëmbellësës së vet. Ka dhe një gjë, katolikët, kur vjen fundi, ju afrohet prifti dhe rrëfehen e si marrin sakramentin e shenjtë shkojnë në amshim të çliruar prej mëkateve. A ndodhi kjo me shkrimtarin e madh, pyesin shkrimtarët e vegjël që nuk kanë kurrfarë ambicje t'ju flasin në mort Kryeqeveritarët që mendojnë se politika të ngre në qiell e të fut në dhe si ti dojë qejfi, me Bibël a me Kuran, apo si ateist me librin e Darvinit "Prejardhja e llojeve".
Po le të kthehemi te skenografia e datës 2 korrik 2024. Simbolika e kryqit, duam apo nuk duam, është Kalvari i vuajtjeve e sakrificës sublime të Krishtit, por kjo nuk përkon dhe aq me jeten e shkrimtarit të madh, atëherë mund të mendojmë se ka të bëjë me një hulli tjetër. Katolikët e kanë kryqin simbol të amshimit, madje edhe mbi varr, por...ka diçka të munguar në këtë mes. Nëse shkrimtari ishte kthyer në fenë e të parëve, skenografisë se funeralit i mungonte i gjalli, bariu i shpirtrave të mëkatarëve të kësaj bote, Prifti. Ai nuk i priu homazheve, nuk bëri shartet e fesë, dhe kësisoj ndodhi ajo që vetë shkrimtari në një poezi të tij "Kohë e pamjaftueshme" ka shkruar se do të bëj shënjë të pakuptueshme dhe do të ik".
Është më të vërtetë e pakuptueshme çfarë donte shkrimtari i madh Kadare nën kryq, a thënë ndryshe, çfarë donte kryqi mbi arkmortin e shkrimtarit Ismail nëse ai nuk ishte kthyer në besimin e të parëve?

5 korrik 2024

"Historiania" mohon Aristidh Kolën

"HISTORIANIA" MOHON ARISTIDH P. KOLËN
Në vështrimin e një historiane që kopjon titullin e librit të tij.

Zonja historiane Elena Kocaqi që e ka dubluar në titull veprën e Aristidh P. Kolës nuk na erdhi në përvjetorin e Arvanitasit të madh. Po të vinte do ti linim vend në presidiumin e nderit. Por dhe do ti kërkonim të na thoshte se pse i vuri librit të vet titullin e veprës madhore të Aristidh P. Kolës. Ku e kishte qëllimin pasi edhe ja rikujtuam para se ta botonte.
Se cili është qendrimi i kësaj zonje ndaj Aristidh Koles dhe vepres së tij nuk është e vështirë ta kuptosh pasi të lexosh mesazhin që ajo që i ka derguar një kolegu emigrant. Lexojeni dhe kuptojeni si e pse luftohet Aristidh P. Kola që nga akademikët e deri ata që fshihen pas terminologjisë boshe veç për pak publicitet.

----------------------------------

"Elena...

19:39

Pershendetje

Sa per sqarim
Libri im nuk ka asnje rresht nga Kola
Asnje nuk e kam cituar fare Koleb
Pasi kam pare arkivat osman
Pra eshte teme krejt tjeter
Kola nuk ka citime tek libri
Dhe ne historianet profesionist nuk citojme me kollaj nje historian amator pa citimw"

-----------------------------------

Konkluzioni Aristidh Kola është një amator( kështu thonë dhe shovenistët grekë që kot e paskan vrarë) dhe ani pse nuk e paska lexuar ajo e ditka se në vepren omonime, me titull të kopjuar prej saj, nuk paska referime.
( Po si moj zonjë e nderuar kopjon titullin e veprës së një "amatori" kur ti je historiane me "citime"?!
E kam thënë me satira, por po ta them edhe seriozisht unë shkodrani amator në histori, se Shkodra nuk është Troja, Troja është Tropoja.
Zonja historiane me citime a pa citime, jepja popullit si sihariq këtë zbulim!



Shënim: edhe ky pasazh historiko-komik do të jetë pjesë e librit përqeshës "SIMBOBOLET" me deçiturën historike me citime nga mendja ime:
"Mos i bjer dy herë në një vend, se i del bishti e bëhet qen!"

Pse qajnë turmat? - nga K. P. Traboini

 

Turmat e përlotura në homazhet për Diktatorin prill 1985

PSE QAJNË TURMAT?

Nga K. P. TRABOINI 

Sindroma e Stokholmit nuk është veç një ngjarje, por një filozofi e tërë se si tredhen mendjet njerëzore që ato të mos kenë më aftësi riprodhuese, por të artikulojnë me shabllone të parapregatitura.

Rri e lexoj këto ditë që nga lavdëruesin më qiellor e deri te mohuesi total, pa u përzierë në sherrnajën publike dhe përditë e më shumë bindem se pandemia më e madhe njerëzore në botë është shplarja e trurit të njerëzve. Ndryshe nuk ka si shpjegohet ngushëllimi për një shkrimtar që humb jeten sot duke e cituar në emrin e një shkrimtari tjetër vdekur 3 apo 4 vjet më parë. Pra padijeni e thellë shoqëruar me një mallëngjim hipokrit të pa cak. Këto njerëz flasin thjeshtë se dinë me folë, madje dhe në një ceremoni mortore ku kërkojnë pak publicitet.Hipokrizia është kthyer në një sistem.

Historikisht, por edhe deri në ditë të sotme, këtë përgjërim publik, më mirë se askush e kanë bërë dhe vazhdojnë ta bëjnë kallamarët ideologjikë nën hije sundimtarësh. I kemi përditë parasysh në media kazanët televizive. Ata shpesh shfaqen euforikë deri në zgërlaqje.

De Goli duke e ditur këtë përgjerim të falcitetit publik me lotë krokodili kërkoi që në vdekje të tij të mos ishte asnjë pushtetar, asnjë minister, deputet apo kryebashkiak, asnjë njeri jashtë rrethit të tij familjar. Dhe u varros larg zhurmave, në një varr të thjeshtë në vendlindje.

Se edhe mallëngjehen turmat, edhe qajnë në publik apo intervista televizive, sikur ti kish vdekur një pjestar i familjes. Kështu qanë e u bënë helaq kur vdiq ai Malukati i madh, që i vriste, i shtypte e i shtryllte më shumë e më fort se pushtuesi më i egër. Po ka ende, jo pak në Kosovë që qajnë për Sulltan Muratin, por as ju shkon mendja të kujtojnë arbërorin dardan Millosh Kopili që vrau sulltanin, të cilin dinakërisht, duke parë marrakotjen tonë, përpiqen ta marrin si hero kombëtar serbët. Ky mallëngjim fallc është skizofreni publike dhe asgjë tjetër. E pështirë sa më s'ka.

Personalisht do të thosha njëjtë, siç citova për De Golin, privatësinë e prologut të jetës për veten time duke shtuar se ato dy tre njerëz që duhen për të kryer punën në Rrmaj të paisen me kartpeceta, që kur të mallëngjehen si turmat, të fshijnë qurrat e të mos bëjnë pis barin e blertë, mbretin e mbretërve të gjithë botës.

Ai as nuk qan e as nuk qesh, thjeshtë bleron ani pse ne shpesh e shkelim me këmbë në të gjallë dhe kur vjen fundi nën pushtetin e tij të përjetshëm do të tretemi.