Dallkauket me Flamur
"Posi.... u ba Shqipnija. Dalin te marret e vikasin rrnofte Shqypnia! Ti i mencem pergjigje tue bertit ne kupe te qielles : Rrnofte, po, e shpejt me porosite flamuj. Na shkyeju rrnofte, e ti shit, ban pare tue tregtue mbi ndiesit tona." (Ernest Koliqi: Tregtar flamujsh).
Nga Kolec Traboini
Ka nje dallgedisje e tollovi te madhe neper festa kombetare. Paraqiten ne krye te festimeve ca njerez per te cilet cfare te flasesh, nje tufe megallomanesh qe atdhetarine e kane si disingtiv. Po kjo jo vetem ne Shqiperi ku parallijte, qe i kane mbushur xhepat me para droge, prostitucioni, kontrabande e korrupsioni e kane dyqane e hotele ne cdo skute, por edhe ne Diaspore, ku emigrantet e nxjerrin jetesen me djerse e mundime, shfaqen ca individ qe mbahen si te ishin bej katundi ne kohe te Tanzimatit. Me bej nene qe te ngjaj, tepke si ne Shqiperi. Kur shoh se si spekullohet, se si organizojne ca darka me nga 70-80 e 100 e kusur dollare per nje kembe pule ne tryeze, sepse tre te katertat e bilietes ja hedhin xhepit, me vjen te peshtire, me kujtohet ai krijimi qe s'ka vdekje i Ernest Koliqit "Tregtare flamujsh" e u them sikter darkave me ahenxhe si ne kohe te Turqise se vjeter. Me mire pi nje gote vere ne familje, ve flamurin ne balkon te shtepise time qe eshte buze nje bulevardi ne Boston dhe jam me i kenaqur edhe une , edhe flamuri, por edhe bostonianet qe kalojne perketej dhe e perkedhelin me sy.
Me vine nje dite nentori me vranesira ca honxho bonxho, sic thoshte i madhi Mihal Grameno, qe i kam quajtur perndryshe edhe takem i ri ne qytet te vjeter, patriot me bateri sic thone ne Prishtine, e me thone keta vurcanjare qe te vish ne qender te Bostonit se do te ngreme Flamurin.
Une ne fakt mbaja nje flamur te madh ne dore e do ta vija ne balkonin e shtepise sime, sic bej pervit, sic ben edhe miku im Sotir, qe ngre Flamurin njeqindvjecar te gjyshit te vet, te madhit Josif Pani nga Dardha, mikut me te mire te Faik Konices ne Amerike. Mesa duket menduan se isha i pergatitur te shkoj pas tyre e te beja rrumba tumba ne Copley Square ne mes te Bostonit.
- Po cilin Flamur?- i pyeta- Se Flamurin e ngre Bashkia, kryetari, italiani Tomas Menino sic ben per te gjithe komunitetet. Ju pse po doni ta personalizoni sikur e ngrini ju, si te ishit Ismail Qemalat e Amerikes?!
Ata nuk m'u pergjigjen vec rrinin si guake, se mendjeshkurter jane. Ju ka ba mendja dollare. Ju ktheva:
- Shkojeni e ngrijeni se une vije pak me vone se nuk me pelqejne rremujat. Sa te ngre kete Famurin tim ketu ne ballkon.
- Te ndihmojme ne - u nguten, e zgjaten duart te me rrembenin Flamurin.
Por nuk i lashe. Saken se ma prekni Flamurin me ato duart tuaja te felliqura, u thashe e bera per me tutje.
- Ikni, se e ngre vete, - vazhdova jo pa shpoti.- Ne shtepine time Ismail Qemal jam une e jo ju!
Thartuan fytyren.
Kur e pashe se po ikin me bisht nder shale dhe sec mermerisnin kunder meje, me hipi ne koke e u thirra:
- Une nuk vij fare!
Ne fillim u fandaksen. Si te mos veja fare kur ata ngrinin Flamurin. Bah! Pastaj si hilanjoz qe jane, menduan se me zune si miu ne dhokan.
- Turp!-me thane .- Je dhe bir patrioti qe ka derdh gjak per kete Flamur, qe ka luftuar krah per krah me Ded Gjo Lulin. Po ti paske qene tradhtare i babes tend, more, po ne te dinim per atdhetar te madh, ndaj erdhem.
Menduan se me groposen se gjalli dhe i lane duart me mua.
- Po dale bre, mos u ngutni,- ua ktheva. - Une nuk thashe qe nuk vij fare ne Copley Square.
- Atehere do te vish? - ndrruan ceren atdhetaret me bateri duke u qetesuar.
- Do te vij per ta ulur!
Sikur ra bomba. U hodhen perpjete sikur t'i kish pickuar zekthi ne te prapme .
- Ti qenke cmendur fare - m'u hakerryen.- Ke rrjedhur!
- Nuk jam cmendur e as kam rrjedhur ore, jo. Por sikur une te mos e ul, cfare do ngrini ju vitin tjeter, pa me thoni!... Se Flamurin do ta grise era, do t'a kalbe shiu e bora, se rrobe eshte de, jo shajak per gune bariu. As per darken qindollareshe qe keni sajuar mos me prisni, se nuk kam ndermend te cpoj xhepat e mi per te mbushur te tuajat.
U skuqen si spec i kuq djeges e mu be se Flamuri im qe kisha ne duar, u zverdh nga qe nuk i duronte dot ata dallkauke e delenxhinj qe shtiren si flamurtar. Pa le kur do te shkruanin ne gazeten e komunitetit se Dadani me Kamkamin e Zejnepja me Peqe Lepen e kane ngritur Flamurin ne Boston, ne Nju Jork, ne Detroit, ne Cikago e kah mos. Por edhe ne Vikipedia do te shkruajne pa hesap qe ta dije historia e brezat qe do vine se kush jane Flamur- tartaret e Diaspores shqiptare te ketij fillim shekulli. Ja keshtu shkruhet e pershkruhet historia nga llaskandraqet e etur per lavdi. Keshtu shkruhen e pershkruhen edhe meselete me Flamurin.
E kush e di cfare dhembje ndjen i shkreti Flamur, kur bie ne dore banditesh, zuzaresh, mashtruesish, megallomanesh, ne duart e kacabujve te atdhetarizmit, qe gelojne si brumbuj bajge, qe kane krijuar tarafe, qe e quajne njeri tjetrin "burra te medhej", cfare Nolit e Konices me kursim ua thone.
E po nuk bere si thone e si duan ata, egoistet lavdimedhenj, te bejne gjemen, te gozhdojne si Krishti ne ca hartime moralistike ne gazeten e komunitetit, te shpallin armik, te nxjerrin edhe nga ato paloshoqatat te shpifura rapsodike qe ka me vandake ne Amerike, apo nga ca lista pseudogazetaresh ku neveritshem i perkedhelin bishtin njeri tjetrit...
A nuk bente edhe Enver Hoxha keshtu?! Por Enver Qafiri i bente bemat e veta ne Shqiperi ku nuk kish liri e as drejtesi, po keta kallam-kusur-kallamaret tane i bejne ne Amerike.
Lum si kombi yne qe i ka lindur, por lum edhe Amerika, te ciles i polli groshi me dallkauket, shoqatamaniaket dhe mashtruesit me flamur.
