QE TE JEMI TE LIRE SOT DUHET TE KUJTOJME TE DJESHMEN....

QE TE JEMI TE LIRE SOT DUHET TE KUJTOJME TE DJESHMEN....

Një film dhe një intervistë per masakrimin e Klerit katolik Shqiptar nga diktatura
bashkë me librin "Kujto poetin".

Kineasti dhe poeti Kolec Traboini dha një shfaqje filmash dokumentar ne AQSHF, nder te cilet terhoqi vemendje filmi i shkurter dokumentar "Martiret", realizim i vitit 2011. Ai dha gjithashtu intervistë per Televizionin ABC News dhe aktivitetin e shfaqjes se filmave te tij e pasqyruan mediat ne Tirane duke përfshire gazetat dhe televizionet.

Kolec Traboini gjatë intervistes me gazetarin e televizionit ABC News Enkel Demi.



Kolec Traboini paraqiti para shikuesve edhe librin e tij të fundit me bashkautor "Kujto poetin".


KOLEC TRABOINI, PORTRET ARTISTIK NE ARKIVIN E FILMIT

E kanë menduar si një takim ekspoze nga krijimtaria e Kolec Traboinit. Arkivi Qëndror Shtetëror i Filmit (AQSHF), më datë 23 nëntor 2011, organizoi një takim-ekspoze nga krijimtaria e Kolec Traboinit, gjatë së cilës do u shfaqen filmat: “Dëshmi nga Barleti”- dokumentar historik, realizim i vitit 1990, “Martirët”, realizim i vitit 2011, që ka si subjekt masakrën që është bërë në vitet e diktaturës ndaj klerit katolik shqiptar, ku u ekzekutuan 32 meshtarë, njerëz të kulturës dhe të dijeve, poetë, studiues dhe folkloristë. Traboini paraqiti gjithashtu edhe dhjetë etyde filmike të realizuara prej tij vitet e fundit si sintezë poetike e krijimtarisë së vet si poet dhe kineast.
Kolec Traboini, autor i 16 librave me poezi, prozë dhe esè, u lind në Shkodër dhe është i biri i patriotit të njohur Palok Traboini - mësues, publiçist dhe sekretar i Dedë Gjo Lulit, Flamurtar i Deçiqit më 6 prill 1911, pjesmarrës në dy luftëra kombëtare, ajo e Pavarësisë dhe Lufta e Koplikut 1920.
I mbetur jetim në moshë të vogël, jetoi për disa vite në Shtëpinë e Fëmijës në Shkodër. Ka ndjekur për dy vjet shkollën Pedagogjike "Ndrec Ndue Gjoka" në Tiranë. Pas kryerjes së shërbimit ushtarak në Tropojë, ka punuar rreth 4 vjet në Kombinatin e Drurit në Shkodër. Më pas ka vazhduar studimet në Universitetin e Tiranës, dega Gazetari. Gjatë kohës që ishte student botoi librin me tregime "Petalet e bajames së hidhur" 1973, i cili u vlerësua me çmim inkurajues në konkursin Kombëtar të Letërsisë dhe Arteve.
Pas mbarimit të studimeve është emëruar redaktor-skenarist në Kinostudio, Tiranë, ku punoi 16-të vjet, ndërsa për një dekadë drejtoi redaksinë e filmit dokumentar. Është fitues i kupave për filmat dokumentarë në dy festivale kombëtare të filmit shqiptar: "Asdreni" 1976, "Kështjella e këngëve" 1990. Filmi "Dëshmi nga Barleti" me skenar e regji të K. Traboinit u vlerësua si filmi më i mirë i Kinostudios për vitin 1990. Eshtë autor i mjaft filmave të vlerësuar, si "Kol Idromeno", "Hasan Prishtina", etj, si dhe skenarist edhe i disa filmave vizatimorë ndër të cilët "Portreti" me regji të Artan Makut, film i cili stigmatizonte me guxim megallomaninë e udhëheqësve të kohës së diktaturës. Eshtë skenarist i filmit dokumentar "Përse kështu"(Estetika e veshjeve) që kritikonte të metat e dobësitë e sistemit të prodhimit konfeksional në kushtet e mekanizmit të vjetëruar të ekonomisë së ngecur shqiptare(1989-1990), film që u ndalua të qarkullonte sepse organet e nomenklaturës komuniste e konsideruan nxirje të realitetit socialist (Gazeta Mapo, 17 mars 2011).
Situatën e krijuar në 1990, Traboini e priti me entuziazëm dhe mori pjesë gjallërisht në veprimtarinë demokratike. Në 16 janar 1991 boton në Gazetën "RD" shkrimin me titull "Vlera e simboleve kombëtare", ku kërkonte publikisht heqjen e yllit komunist nga flamuri kombëtar. Eshtë nisiator dhe organizator i të parit tubim të krijuesve dhe intelektualëve të Tiranës në përkrahje të zhvillimeve demokratike, e cila u kthye në një demostratë të fuqishme antikomuniste.
Traboini largohet nga Shqipëria në 28 shkurt të vitit 1991 dhe vendoset si emigrant jo legal në Athinë. Kjo gjendje pasigurie nuk e pengoi atë që më 10 Prill 1993, të krijonte e të shpërndante ndër emigrantë, të parën gazetë në gjuhën shqipe në Greqi “Egnatia”. Në Greqi bashkëpunoi me presidentin e arvanitasve të Greqisë, studiuesin e publiçistin e madh, Aristidh Kola (1944-2000). Gjatë viteve të jetës si emigrant në Athinë botoi tre libra midis të cilëve “Balada e largësive” - i pari libër në gjuhën shqipe i botuar në Greqi, një album me poezitë e emigrantëve shqiptarë.
Në gusht 1995, Traboini me status legal emigroi në SHBA dhe u vendos në qytetin e Bostonit. Në Amerikë shkroi e botoi rreth dhjetë libra me poezi, prozë e publicistikë ndër të cilët: “Katërkëndëshi i mundimeve”-prozë, “Mos vdis dashuri”- poezi, “E vërteta përvëluese e Aristidh Kolias”-esè, “Requiem për një gjethe”-poezi, “Lufta e Maleve-Palok Traboini”-letërsi dokumentare, “Koha e prostitutave”-lirika&etyde. Në vitet e fundit ka botuar "Itaka grua"-lirika, “Kujto poetin”, një album poetik për 40 poetë që nuk jetojnë më, në mes tyre pesë të ekzekutuar nga diktatura si dhe përmbledhjen e fundit me lirika “Lule Pellazgjike”. Së shpejti sheh dritën e botimit libri i tij me shqipërime nga poezia botërore “Nga Safo tek Bukowski”.
Në dekadën e fundit ka realizuar mbi pesëdhjetë krijime filmike të metrazhit të shkurtër, duke përfshirë filma dokumentarë si “Martirët”, realizim i vitit 2011, që ka si subjekt masakrën e bërë në vitet e diktaturës ndaj klerit katolik shqiptar, ku u ekzekutuan 32 meshtarë, njerëz të kulturës dhe të dijeve, poetë, studiues dhe folkloristë. Traboini është autor i dhjetra etydeve filmike - poezia në ekran, të realizuara prej tij si sintezë e krijimtarisë së vet si poet dhe kineast.
Për veprimtarinë poetike dhe esèistike është vlerësuar me çmimin e përvitshëm letrar “Pena e Artë-Kadmus” 2008 nga Klubi i Shkrimtarëve “Drita” Athinë. Në vitin 1994, Kolec Traboini është pranuar anëtar i Federatës Ndërkombëtare të Gazetarëve, me qendër në Bruksel, ndërsa në nëntor 2001 nga Kongresi i Lidhjes Shqiptare në Botë mbajtur në Prizren, është zgjedhur anëtar i këshillit drejtues të LSHB-së. Eshtë ndër krijuesit shqiptaro-amerikanë më aktiv në shtypin e Komunitetit Shqiptar në Amerikë dhe Diasporë.

Gazeta "Metropol" 23 nëntor 2011 Nr. 2521 f.22
gjithashtu në "Telegraf"22 nëntor 2011 Nr. 282(1832) f.18, "Shqip" 23 nëntor 2011,Nr.320 f.29, "Shekulli "23 nëntor 2011, Nr. 3516 f. 19.

Presidenti Arvanitas Jorgo Jeru në Tiranë

JORGO JERU & KOLEC TRABOINIPresidentin e Arvanitasve te Greqise studiuesin JORGO JERU ishte ne Panairin e Librit Tirana 2011. Studiuesi shqiptar Niko Stillos kishte hapur nje stende te veçante me libra te tij studimore per etrusket dhe pellazget, kishte vendosur gjithashtu edhe mjaft botime te studuesve arvanitas.

RRENACAKE ME FLAMUR

RRENACAKE ME FLAMUR

Shkruar nga Kolec Traboini

Përtej populizmit pragmatik nuk di tjetër ku po rreh kjo lëvizje politike me Flamur. Fort po drue se atë të shkretin flamur, me të cilin ka një shekull që po tregtojnë laskandraqët e historisë, e kanë veç si strehë. Nuk e kam të qartë asprogramin e tyre. Më shumë më duket si bashkim fansash të ekipit kombëtar të futbollit. Ata që e komandojnë në prapaskenë apo dhe në tribunë, nëse kanë ambicje politike së pari duhet të jenë të qartë në programin e tyre.
E them këtë sepse të gjitha grupimet në Shqipëri, që kur mbahet mend historia,i kanë shërbyer kryetarit të fisit, të klanit, Njëshit, me Zog e me Enver, me dhelpra e sorra, e me të gjithë ç’kanë ardhur më pas.
Mjerisht ndër shqiptarë ideal është kulti. Ende nuk jam i qartë se kush do të jetë kulti i këtij pështjellimi pa formë. Nuk besoj se mund të dalë prej rrjedhave historike për të qënë ndryshe. Sepse edhe kur thonë sot ndryshe ata janë kurrgjë më shumë se kopja e së djeshmes.
Në Shqipëri kur je nr.1 i një partie ke si platformë dy qëllime, të jesh absolut dhe i përjetshëm. Dhe prezenca e numrit 1 të partisë të jetë në plan të parë kahmos.
Ne jemi një vend i vogël, aq i vogël sa konsiderohemi të papërfillshëm në hullitë e zhvillimet historike të kësaj bote. Mirëpo kemi nja 100 liderë partish që janë prezent kudo, sa na kanë mbirë në sy deri në shpifje.
Në Amerikë askush nuk e di kush është lider i partisë Republikane apo i Partisë demokrate. Ejani e më thoni kush janë liderët e partive të shtetit më të fuqishëm në botë. Nuk i dini me shkakun e thjeshtë se nuk i shihni të dalin kurrkund në Median e shkruar e vizive. Ja që nuk i njeh kurrkush as në Amerikë e as në Shqipëri....
Pse duhet të ndodhë ndryshe tek ne? Pse duhet që Pinxho Kapella i partisë lëng groshe të njihet nga kushdo dhe të llomotisë në TV sa të çajë menderen.
Sa për Kreshnikun e vogël kaçurrel të lëvizjes populiste për t`u bërë parti e për të kërcyernë kolltuk e qeveri, do të thosha se kam një përvojë të hidhur të hipokrizisë së këtij udhëheqesi të ri të Aleancës Kuqe Zi.
Duke parëse tërë shtigjet ku mund të kërkonte drejtësi, në këtë vend ku korrupsioni merret si virtyt, i kishte të mbyllura, i kam këshilluar gruas së një komandanti të UÇK-së të vrarë në luftën e 2001 në trojet shqiptare, Dëshmor i Atdheut, (kur e nxorrën në rrugë me dy fëmijë jetimë nga gjykata mediokre e Tiranës dhe deputeti i lëvizjes “Vetvendosja” F.K., një ish-spekullator në New York me paratë e fondit"Vendlindja thërret"), të shkojë pra tek dera e zyrës së Kreshnik Spahiut, që është nënkryetar i Këshillit të Lartë të Drejtësisë, t’ikërkojë drejtësi sepse gjyqi, si palë epaditur që ishte, i kish zhvilluar seancat e nxjerrë vendimin pa i lajmëruar dhe pa praninë e tyre. Pra të kërkonte prej Kreshnik Spahiut, nën/kryetar i KLD-së së këtij vendi që drejtësia të bëhej drejtësi e jo lesh e li në Gjykatën e Tiranës.
E çfarë bëri ky burrë i vogël që kërkon të bëhet politikan i madh....Nuk e priti.
Sekretari që rrinte në portë të tij tha se nuk qe në zyrë, por në të vërtetë Kreshnik Spahiu ishte në zyrë ku në vend të drejtësisë merrej me politikë të madhe. Edhe të nesërmen e njëjta skenë. Kreshnik Spahiu gjoja nuk gjendej në zyrë. E megjithatë aty ish. Një hipokrizie gjallë dhe e paprinciptë për një njeri që pretendon të mbikqyrë drejtësinë shqiptare.
Si nuk i dhëmbi shpirti për dy jetimët e Dëshmorit të Atdheut që edhe sot e kësaj dite vuajnë për faktin që një gjyqtar mediokër apo një gjykatë e kopromentuar i la pa strehë, kur ata i kanë dhënë këtij kombi jetën e babain e tyre, i cili kurrë më nuk mund t’u kthehet.
Nëse të vdekurit ndjejnë, çfarë torturë është për Dëshmorin e Atdheut, Komandant Teli, kur fëmijëte tij janë braktisur e lënë pa strehë pikërisht prej këtij shteti që duhej të shfaqej si prind e jo si despot mbi ta. Faqja e zezë. Turpi i të gjallëve.
Mjerimi i mjerimit për një popull është kur harron bijtë e vet që kanë sakrifikuar jetën që ai të gëzojë dritë e liri. Mosmirënjohja në këtë rast konsiderohet si shkatërrim i vlerave mbi të cilat ngrihet një shtet.
Si e ndjejnë veten sot dhe si do ta ndjejnë në të ardhmen këta fëmijë të braktisurnga drejtësia shqiptare, të anashkaluar nga nënkryetari i Këshillit të Lartë të Drejtësisë. E si mund të kemi besim që ky farë burri me kaçurrela përmbi hundë se mund të bëjë diçka për Shqipërinë e shqiptarinë. Jo more jo. Nëse nuk bën dot asgjë për Njerinë, asgjë nuk mund të bësh për Shqipërinë. Ndaj i kam hequr vizë se është një kameleon i ngjyer kuq e zi, por shpejt do t`i dalë e kuqja e do të shfaqetsi fundi i tenxheres...
Kështu përshtypja ime për Kreshnikun e vogël që kur i vura shënimin në faqen e tij internetike për serbët që u shfaqën si nëpër tymra mesjete tek Pallati i Kongreseve, u kujtua që të nesërmen të shprehte një qëndrimme dy rrjeshta (më ka çue nana me la gojën) kur tregtarët serbët po iknin, pa harruar të hiqte shënimin tim, se mos i binte reputacioni njeriut që i mbeti dora në shkop të flamurit. Kështu doli në skenë si kofini pas të vjeli beniamini i ri i politikës në skenën zhurmëmadhe shqiptare ku yjet veç lindin e kurrë nuk shuhen.
O Zot, deri kur do të fahemi me kësisoj rrypash e qypash, kësisoj rrenash e kësisoj rrenacakësh kësulkuqë.
Tanimë edhe rrenacakë me Flamur!