11 November 2021

đŸŸ© DJALË TROPOJE, nga K. P. Traboini


DJALË TROPOJE
-Për shokun e bankës në pedagogjike, Shkodër,
Zeqir Lushaj (1949-2021)

Nga K. P. TRABOINI

Me mbarimin e shkollĂ«s pedagogjike 2 vjeçare nĂ« TiranĂ«, Ministria e Arsimit nuk pranoi tĂ« na pajiste me diplomat e arsimtarit dhe na rekomandoi tĂ« ndiqnim shkollat Pedagogjike nĂ« rrethe.  Mua me njĂ« grup shokĂ«sh e shoqesh na caktuan nĂ« ShkodĂ«r. U paraqita nĂ« shkollĂ« dhe u regjistrova nĂ« vitin e tretĂ«. Klasa ku mĂ« caktuan kishte mĂ«suese kujdestare Emine OktrovĂ«n. Dija se ajo ishte bashkĂ«shortja e regjisorit tĂ« njohur tĂ« teatrit “Migjeni”. Kur u gjenda nĂ« klasĂ« mĂ«suesja po lexonte emrat nĂ« regjistĂ«r pĂ«r tu njohur me secilin nxĂ«nĂ«s. Pasi thirri emrin tim, mĂ« tha tĂ« ulesha nĂ« njĂ« bankĂ« me Zeqirin. UnĂ« nuk e dija kush ishte Zeqiri. VĂ«shtrova pĂ«rreth dhe me ra nĂ« sy njĂ« djalĂ« i qeshur, i cili ngriti dorĂ«n duke mĂ« treguar se do tĂ« isha shok banke me tĂ«.

Ka qenĂ« e njohur ndĂ«r nxĂ«nĂ«sit e shkollave tĂ« mesme se shoku i bankĂ«s ishte disi mĂ« i afĂ«rt se sa bashkĂ«nxĂ«nĂ«sit e tjerĂ«. Pasi u ula, Zeqiri mĂ« dha miqĂ«sisht dorĂ«n e mĂ« tha “Jam Zeqir Lushaj prej Tropoje” e unĂ« ja ktheva “ Jam Kolec Traboini nga Hoti”. As e kisha idenĂ« nga binte Tropoja se kisha qenĂ« dy vjet nĂ« TiranĂ«, kisha shkuar edhe nĂ« Korçë tre muaj, nĂ« ShĂ«ngjin tek kushĂ«rinjt e mi vllaznit PjetĂ«r e Ndoc Ujka, por nĂ« asnjĂ« qytet tjetĂ«r. KĂ«shtu u bĂ«ra shok me Zeqirin. Ajo çfarĂ« mĂ« pĂ«lqente tek shoku i bankĂ«s ishte natyra e tij e çiltĂ«r. Ai nuk nxehej kurrĂ«, nuk fliste ashpĂ«r e nuk mbante mĂ«ni edhe kur ndonjĂ« i binte nĂ« qafĂ«. Se adoleshentĂ« ishim e frynim erĂ«. Madje e kalonte gjendjen me njĂ« buzĂ«qeshje tĂ« sinqertĂ«. QĂ« nĂ« njohje i thashĂ« “djalĂ« Tropoje” tĂ« cilĂ«n ai e priti mirĂ«. Por nĂ« klasĂ«n tonĂ« nĂ« shkolle Pedagogjike nĂ« ShkodĂ«r nuk kishim vetĂ«m Zeqir LushĂ«n nga Tropoja. Mbaj mend se ishin edhe katĂ«r djem tĂ« tjerĂ« nga Tropoja, Frrok Vuka, Rifat Hajdarmataj, Halil Gjoni dhe Sadri Ponari, por mua mĂ« pĂ«lqente qĂ« vetĂ«m Zeqirit ti thosha “djalĂ« Tropoje”. Ajo çfarĂ« ruaj nĂ« kujtesĂ« Ă«shtĂ« sĂ« njĂ« herĂ« qĂ« Zeqiri shkoi nĂ« TropojĂ«, na solli gĂ«shtenja. GĂ«shtenja kishte edhe Shkodra andej nga Reçi, por gĂ«shtenjat e TropojĂ«s ishin mĂ« tĂ« mĂ«dha dhe u shkĂ«lqente lĂ«kura. Vija re se ndĂ«r biseda herĂ« pas here me fliste pĂ«r vendlindjen. KĂ«to biseda mĂ« sĂ« shumti bĂ«heshin kur ishim nĂ« konvikt. Dimri, bora, pranvera, ShkĂ«lzeni, Maja e Hekurave, Maja e Fushave, Sopoti, Grija, Dragobia, Valbona, ajri i pastĂ«r, gĂ«shtenjat, por edhe arrat, pa harruar kumpirat, se kĂ«shtu u thoshte patateve.NjĂ« prej atyre ditĂ«ve qĂ« po fliste me pasion pĂ«r TropojĂ«n mĂ« tha: “Kur tĂ« mbarojmĂ« vitin mĂ«simor e tĂ« vemi me pushimet e verĂ«s, do tĂ« marr nĂ« shtĂ«pinĂ« time tĂ« rrish tĂ«rĂ« verĂ«n nĂ« TropojĂ« e do tĂ« bindesh sa e bukur Ă«shtĂ«. Dhe mĂ« tej mĂ« pyeste: “Do tĂ« vish?”. “Po!”, - ja ktheja,- “do tĂ« vij”. E kisha ndare mendjen, do te shkoja sa tĂ« vinte vera. MirĂ«po pĂ«rpara verĂ«s ishte dimri, po afronte dhjetori kur pa pritur mĂ« thirrĂ«n nĂ« DegĂ«n Ushtarake ShkodĂ«r. Nuk e dija pĂ«rse. Sapo hyra nĂ« ndĂ«rtesĂ«n e DegĂ«s Ushtarake vura re njĂ« grup djemsh tĂ« rinj qĂ« prisnin nĂ« korridor. Na thirrĂ«n brenda njĂ« e nga njĂ« dhe gjĂ«ja e parĂ« qĂ« na thoshin ishte “zhvishu”. NjĂ« doktor ushtarak na vizitonte e thoshte “i aftĂ«â€. Si mbaruam vizitat na thanĂ« se pĂ«r dhjetĂ« ditĂ« do tĂ« shkonim ushtar. Madje na caktuan edhe datĂ«n.Kuptohet dĂ«shpĂ«rimi im. Do tĂ« ndahesha nga shkolla dhe shokĂ«t pĂ«r tĂ« shkuar kush e di se ku. MĂ« vinte keq se kĂ«sisoj mĂ« prishej edhe Ă«ndĂ«rrimi tĂ« bĂ«hesha mĂ«sues.“KĂ«shtu, djalĂ« Tropoje”,- i thashĂ« shokut tim tĂ« bankĂ«s Zeqir Lusha kur ndamĂ«!- “Por ti mos u mĂ«rzit se unĂ« do tĂ« vij nĂ« TropojĂ« kur tĂ« mbaroj ushtrinĂ«, veçse ti mbaje fjalĂ«n.”U ndamĂ« tĂ« pĂ«rmalluar. Por ndodhi ajo qĂ« nuk pritej. MĂ« vunĂ« nĂ« kamion me njĂ« grup rekrutesh shkodranĂ« e drejtĂ« e nĂ« TropojĂ«. “Eh, more Zeqir Lushaj”, - thashĂ« kur u gjenda nĂ« TropojĂ« nĂ« mes tĂ« dimrit e ku bora binte deri nĂ« brez, - Si ma ndolle kĂ«shtu, o djalĂ« Tropoje!”I shkrova njĂ« letĂ«r duke i thĂ«nĂ« se tĂ« gjitha ato bukuritĂ« qĂ« mĂ« ke thĂ«nĂ«, o djalĂ« Tropoje, mĂ« dolĂ«n “tĂ« vĂ«rteta,... por ke harruar tĂ« mĂ« thuash se kĂ«tu tĂ« ngrijnĂ« veshĂ«t e tĂ« dridhet mjekra”.Dimri ishte i gjatĂ«, madje njĂ« herĂ« na ra borĂ« edhe nĂ« mes tĂ« majit. Por kur erdhi vera, vĂ«rtetĂ« vendi kishte njĂ« bukuri mahnitĂ«se. BjeshkĂ«, ajĂ«r i pastĂ«r e i freskĂ«t, qiell i kaltĂ«r, bari i blertĂ« dhe lulet, luginat e malet qĂ« tĂ« shoqĂ«ronin kudo. Kur isha nĂ« shkollĂ« nĂ« TiranĂ« vuaja nga morthi i kĂ«mbĂ«ve dhe duarve, mĂ« Ă«njteshin sa mĂ« bĂ«heshin gjak. Por pĂ«r dy vjet nĂ« TropojĂ« nuk e njoha mĂ« morthin, madje nuk mu shfaq kurrĂ« mĂ«. Tropoja kishte njĂ« tĂ« ftohtĂ« e borĂ« tĂ« shĂ«ndetshme.
Djalin e Tropojës nuk e pashë më. Duhej të kalonin vite që ta takoja. Kur vazhdova studimet universitare e takova shokun e bankës, ai tashme ishte student në Institutin e Kulturës Fizike dhe Sporteve.
TĂ« dy u emĂ«ruam nĂ« TiranĂ«, unĂ« nĂ« Kinostudio dhe ai nĂ« gazetĂ«n “ZĂ«ri i RinisĂ«â€ e kĂ«sisoj takoheshim herĂ« pas here. Kishim edhe njĂ« shok tĂ« pĂ«rbashkĂ«t gazetar, Tonin Shtjefnin me tĂ« cilin Zeqiri e bashkonte puna. Pastaj ndodhi emigrimi. Me gjithĂ« atĂ« nuk u harruam. Ishte dhe nĂ« AmerikĂ«, por vendosi tĂ« kthehej nĂ« ShqipĂ«ri dhe zgjodhi si vendbanim ShĂ«ngjinin. KĂ«to ditĂ« nĂ«ntori Zeqir Lushaj ishte shtruar nĂ« spital i infektuar me Covid, sĂ«mundje qĂ« i mori jetĂ«n.
Paç dheun e lehtĂ« shoku im i bankĂ«s, djalĂ« Tropoje, Zeqir Lushaj! 
 
11 nëntor 2021

 

Editor: ©