25 August 2024

Tollovia ndjellakeqe - nga K. P. Traboini


TOLLOVIA NDJELLAKEQE
 

Shkruar nga K. P. TRABOINI
 
Një tollovi ogurkeqe, një erë plot re të zeza, një stuhi fjalësh të vrazhdëta shpellore që dalin jashtë kontekstit të artit, letërsisë, kulturës e traditave shqiptare më shtyn të ulem e të shkruaj këtë reagim e thirrje për ti qëndruar larg tundimeve ndjellëse të atyre që në barqet e veta si kazana të pistë gatuajnë gjellën e shtrigave.. Nuk mund të jem i qetë, kur shoh se ajo luftë marroqe me mullijë e erës që është shpifshpallur nëpër faqe të tjera elektronike, a në shtyp në Prishtinë, po don shesh për mejdan edhe tek forumet mediatike në Internet.  
Mirëpo Zemra e mirë nuk i duron tollovitë e ndjellakëqeve. Zemra është vendi i mirësisë, burim jete e jo errësire, prej zemrës buron dashuri e jo urrejtje. Ndaj mbetem pa mend kur shoh këtë agresivitet të atyre që këto Media shqiptarësh, që duhej të ishin për dije e   kulturë, me pseudonime e komente lloj lloj,  duan ti kthejnë në fushbeteje për të larë hesape e për t’i nxjerrë sytë njëri-tjetrit. U marrofshin!
Ndonëse kam patur njoftime prej miqëve të mi se edhe emri im është lakuar mbarë e mbrapsht prej do xhagajdureve, që nuk dinë gjë tjetër të bëjnë veç luftë, grindje, çpifje krejt rrallë kam reaguar. Për më tepër nuk kam hyrë në atë qorrsokak ku të grishin injorantët  dhe fanatikët fetarë sepse e di që debatet e do shqiptarëve janë si të pallmat e gomarëve. 
Askurrë më pak e asqysh më shumë, kjo sepse ne nuk respektojmë rregullat e bashkbisedimit në debate e polemika. Sa herë nisim një diskutim serioz, dalin ca tipa-rripa, kryesisht anonim dhe bëjnë sulme personale. Nuk na i kursejnë me të shame as robtë e shtëpisë, çfarë ne, malësorë më origjinë, e kemi fort rëndë psikologjikisht. 
Nuk i shahet nana tjetrit, nuk bën kurrë ti shaj nanën e motrat shqiptari shqiptarit. Mirëpo ky atavizëm jeniçerësh anadollakë, në këtë kohë zhburrnimi me përmasa katastrofike si komb, po ndodh edhe në parlamentin shqiptar. Sikur të jemi ende në kohën e mesjetës kur beu i fushave fuste në shtrat tërë nuset e reja të fshatarëve, duke i zhburrëruar deri në shpërftyrim e brirëzuar sa as fëmijët nuk i kishin më të vetet të mjerët fshatarë të varfër , por të beut që ish bërë bej pasi kish shërbyer vite luftrash në ushtrinë osmane. 
Të mos po biem viktimë të dhunës e perversitetit të pinjollëve të jeniçerëve, të cilët, gjëja e parë që bënin pas pushtimit të trojeve të vendeve tjera ishte, të digjnin e shkretonin, të vrisnin burrat e të përdhunonin gratë për të tjetërsuar genet e atij populli? Ndryshe si mund të spjegohet ky shpërthim verbal dhune e perversiteti në tërë shkallëzimet e shoqerisë shqiptare, por deri dhe në Parlament. Me kësisoj incidentesh me ndyrësi fjalësh që lë pa gojë jo vetëm popullin tonë në dy shtetet, por edhe mbarë Europën, kjo ka të drejtë të na shohë ende me skeptiçizëm për kah civilizimi, se për nga ekonomia nuk dimë ku kemi kokën, s'ka rul e shul që e vë ekonominë tonë në shina sa të jenë Ali Babat e Al Kaponet në qeverisje të shqiptarëve.
Këta gojëpistë sikur mos me qenë shqiptarë, por pjellë e egersisë që u dynd nga Mongolia duke shkatrruar kulturën europiane të lindjes si dhe shkretuar Ballkanin. Se si shkojnë debatet ndër shqiptaret e di fort mirë edhe kurrizi im. Madje edhe prej ndonjërit që sot shfaqet predikues (ashtu qoftë) për paqe e miqësi, (mirë bën që predikon) dikur kanë qënë promotor të tinëzive e thikave pas shpine nga pozita fanatike fetare, kamufluar kinse pas ca partive levozhgë. Mbështjellur dhe pas një lloj kinse nacionalizmi por fetar (anipse fetë rallë i njohin kombet) që e kanë zanafillën tek Haxhi Qamili dhe Beqir Grebeneja me Bab Sulltanin në zemer se mendje nuk kishin.  
Ani. Fali zot. Kurrë nuk është vonë për t’u kthyer në udhën e mirësisë, por në qoftë pendimi i rremë, ai është më i rrezikshëm se sa mospendimi. Kam qënë viktimë e fjalëve e shpifjeve deri në atë shkallë sa për 4 vjet ka qëndruar në internet nekrologjia e sajuar për vdekjen time, kinse nga droga e marrëzira të tjera, katranosur nga një skuthe e një skuth interneti në Nju Jork, që i kam epitetuar publikisht si Gaforrja e Kuqe dhe Kapterri i Benxolit. Pasi i kam indentifikuar (shiten kinse si shkrimtarë që të dy këto shkarpa interneti), i kam shumëzuar me zero, sepse janë njerëz të cilët as nuk ja vlen ti llogaritësh se rrojnë në këtë botë, sikurse nuk e vrasim mendjen për krimbat e dheut e brumbujt e llomit të bajgave.
Të tillë ka plot. Të shumtit janë me pseudonime. Janë nofka, skutha, braca, kulima. Nuk kanë karakter, nuk janë njerëz që dalin hapur. Se po të dalin hapur me emrat që kanë të paktën je më i qetë sepse ke përpara një njeri që e di se ekziston. Ata më së shumti përpiqen ta kruajnë qerosen e vet me duart e të tjerëve.
Keq të vjen që disa kosovarë, me t’u çliruar Kosova nga pushtimi serb prej aleateve tanë Amerikanë (pa mohuar luftën e djemve trima të UÇK-së), nxorrën pallat e vjetra anadollake e filluan të luftojnë njeri-tjetrin me egërsi bishe. U bënë trima ca Lavderima, sa shkuan deri në Siri për të prerë koka me shpatë. Allaraxolla! Për pira u qoftë e për koka të veta që i lanë si mercenarë të së keqes dhe errësirës. Por veç “trima” me vra e prè njeri-tjetrin e me ja ba zemrën mal armikut, është si me ba vetvrasje si popull e si komb. Mirë e kish Konica, shqiptari armikun më të madh ka veten. Boll u kam bërë thirrje palëve t’i përfundojnë këto beteja sharlatane, por nuk ka qënë e mundur që të arsyetojnë e ftohin gjakrat.
Të dy palët duke përfshirë profesorë dhe nënpunës biblotekash, shkrimtarë e publiçistë kosovarë, sulmojnë njeri-tjetrin madje edhe në gazeta si ajo "Express", në Prishtinë, me të njëjtën akuzë të rendë, agjentë të UDB-s. Tash del edhe ish kryeministri Ramush Haradinaj si kofini pas të vjeli dhe na thotë "mrekulline" groteske se paska zbuluar që Albin Kurti ka qenë agjent i Serbisë. I kisha thanë Ramush Hajradinajt, e ke mbush plot kovën me tamël e tash mos e derdh. Ke ditë me ba luftën e nuk po di hiq me ba politikën.  Je krejt amator në politikë, ndaj nuk kupton gja prej gjaje nga politika që ban Albin Kurti, i cili nuk don t'i leje marre vedit siç bane ti kur i dhe Çakorret shtetit fqinj si të ishin arat e tua e jo të popullit. 
Por akuzat që sjellin e mbështjellin janë të vaketa e jo bindëse, veç fjalë e pa asnjë dokument arkival. Tani këtu ka një konfuzion në akuzat ndërmjetëse, ku të gjithë akuzojnë të gjithë. O kanë qënë të dy palët agjentë të UDB-së, o s'ka qënë asnjëra veç bëjnë bla-bla pa bereqet për interesa politike. Veç këta njerëz akuzues duhet të mos spekullojnë me ca mikrofakte, se gjithësecili duhet të gjykohet nga rrethanat dhe pasojat që ka sjellë veprimi i tij. Ndokush mund të jetë kompromentuar, tu jetë nënshtruar presioneve të dhunëshme psikologjike dhe fizike burgjeve, por mund të mos ketë bërë kurrfarë krimi ndaj bashkqytetarëve të vet. Kosova ka qënë nën pushtim dhe pushtimet nën shtete shovene si Serbia, dihet se sa të rënda janë. Sa të frikëshme aq shtypse për personalitetin njerëzor. Ndaj nuk i shoh serioze akuzat e bëra publike, por vetëm si qëllim për të poshtëruar njeri-tjetrin dhe për të fituar diçka politikisht nën moton shpif, shpif, se diçka do të mbetet.
Për t'ju shmangur konflikteve që mund të lindin prej kësaj folnaje gjigande mos ua vini veshin provokimeve, mos i dëgjoni e mos i lexoni, madje as ata që ju thurin lavde sot e nesër të thonë ke qenë spiun, a ke vjedhur veze në qymezin e komshiut kur kë qenë dhjetë vjeç. Kështu mu sul një këngëtar pordhshitës që miklohet politikisht, i cili më parë më kishte bërë lëvdata të mëdha "O poeti i fjordeve" se isha në Boston e ai në New York  aso kohe, kur krejt e papritur u shfaq si gjeluc maj plehut duke vjell vrer e duke nxjerr zorrët e veta, por nuk ja vura veshin. Shumëzimi me zero është një medikament social i dobishëm, a thënë ndryshe një deodorant për heqjen e erës së keqe që prodhojnë kësisoj memurresh.
Duke kaluar një jetë plot trazime, por jo pak edhe më konflikte, kam  mendimin se shpesh tollovia ndjellakeqe është ogurzeza dhe kërkon të terheq në vorbullën e vet të shpirtligësisë e konflikteve q
ë mund të përshkalzohen deri në hakmarrje primitive! Aq më tepër mos u armiqësoni me njeri për hir të një tjetri se kjo botë është më tepër se sa duhet tinzare.  Mjerisht prapësite i bëjnë të liqtë, por e pësojnë të mirët. Shume djemte të rinj kanë humbur jetën e shumë plagë janë hapur prej ngatrresave që krijojnë njerëz të papërgjegjeshëm. 
 Një mësim urtësie ka dalë prej historisë se maleve tona, trimëria pa mençurinë nuk vlen kurrnji grosh. Ndaj pastrojeni haurin, fshini të gjitha debatet-helmet e ogurzinjëve gjëmësjellës e mos lini në faqet tuaja mediatike  asnjë plesht ngatrrestar. Zbojini, i bllokoni duke shfrytëzuar mundësit teknike që ju jep elektronika e si gjyqe behari le të shkojnë t’i bëjnë vezët në ndonjë fole tjetër por jo tek ju. Kohët janë fort të pista, por veç edhe në llom bagtish ta futësh margaritarin ai prap në rreze të diellit vezullon. Koha grryen shkëmbin por jo karakterin e njeriut fisnik dhe të kulturuar.
Fola se nuk mund të rrija pa folë, fola se tash kudo nëpër Media po zien kuvendimi si në kazan shtrigash, me rend e pa rend, fola sepse po të mos flisja sot do të më randonte ndërgjegja nesër, por fola bash tash, kur punët ende nuk janë çatrafilue e kam shpresë në arsyen e shëndoshë se punët do të vinë për kah e mbara, për nga mbrothësia siç thoshte zemërzjarrti Naimi Frashëri.
Fola me mendimin t’i dal të keqes përpara sepse, trimëria pas lufte e mençuria pas kuvendit nuk vlejnë, hamadreq, kurrnji grosh. Do ta mbyll me fjalët lapidar të Gjergj Fishtës:
 
Por i urti kurrë nuk ngutet
Prej trimnisë e jo prej tutet!
 
🔻--> BESA BESË NUK JANË SHQIPTARË!



Ikën për të mbetur në këngë - nga K.P. Traboini


IKËN PËR TË MBETUR NË KËNGË

Nga K. P.  TRABOINI

Atë dite shkurti isha ne Shkoder tek Nena ime e cila si gjithnje kur shfaqem perpara saj nuk mungon te me thoje se çfare ka ngjare ne mungesen time nder kushurinj, fis e te njohur ne Shkoder dhe ne Hot. Nder njoftimet e para qe me beri ishte "Ka deke Bardha e Zefit!". E ndjeva se tek fjalet e saj kishte dhimbje te thelle. Pastaj shtoi "Nuk ka pas gru ma te mire, se Bardha, nusja ma e mire e Hotit."
Ish fjala per Fatbardhen gruan e kompozitorit Zef Lekaj qe kishte ndrrue jete ne janar ne qytetin e Shkodres.
E pamundur te shkonte ne varrim se tashme nena ime qe shkon ne te 88 ka zene shtratin, dikush nga familja e motres se saj, tezes sime, e cila eshte martuar me vellain e Zefit, Luigj Lekaj, i kishin sjelle fotografine e Fatbardhes.
Me duar qe i dridheshin prej moshes nxorri nga nje zarf fotografine qe e ruante me kujdes e ma dha. Si e shikova gjate, nen imazhin e kujtimeve te largeta te kohes, e fotografova me aparatin celular per ta sjelle ketu ne kete faqe nen mendimin e tundimin se, per shume shkruhet e thuhet, por qe te ik nga kjo jete nje grua e jashtzakonshme si ajo e te mos kete ndonje lajm ndokund, te vjen vertete e hidhur. E pra dikur, kenga e kompozitorit Zef Lekaj, kushtuar asaj, madje me emrin e saj Fatbardha, kendohej thuaj çdo dite ne Radio. Ishte nje kenge lirike e ngrohte qe pelqehej nga te gjithe, qe nga njeriu me i thjeshte tek ai me i kulturuari i kohes. Veçansi e kengeve te Zef Lekes ishte karakteri i theksuar shqiptar, qe nga fryma, idete, bota emocionale, mbeshtetur ne traditen e kenges popullore, plot drite e gezim, cfare i bente ato te paperseritshme ne llojin e vet. Sa here qe e degjonim ne ate kohe femijerie thonim, sa e lumtur do te jete kjo Bardha, nusja e bukur e Zef Lekes. Gjithe Shqiperia e degjon dhe e kendon kengen me emrin e saj.
Ajo vertete ishte e lumtur se kish gjetur njeriun e mrekullushem qe ja mbushi jeten me tinguj lirike te gezuar.
Por ah, koha pa kohe do ishte e pameshirshme per Zefin dhe Fatbardhen. Koha e diktatures u tregua si shtrige.U dha te kafshonin nje molle me helm. Se shtriga kohe e kuqeluar prej gjakut nuk e donte te bukuren. Nuk e donte liriken e shpirtit. Ma sakte e urrente cdo gje qe krijonte shpirti i bute e i ndjeshem. Ish koha kur kendohej per beton e hekur,per skela, per shqiponja te çelikta, per gra me kaminoshe e duar te medha. Por Zefi e Bardha kishin nje shpirt te bute e te brishte si te parat lule te pranveres. Ndaj ua mbyllen çdo shteg jete.
E megjithe ata i rrezistuan stuhise dhe egersise se nje rregjimi shnjerzor. Zefin e privuan nga liria, por vetem dashurin nuk ja cenuan dot. E mbante ne gjoks, ajo i jepte shprese. Kur Zefi doli nga burgu e gjeti Bardhen aty ne shtepi qe e priste bashke me femijet, madje edhe niper qe kishin lindur ne mungese te gjyshit, per ta vazhduar se bashku jeten qe ua kishin ndare mizorisht.
Zefi ndrroi jete ne vitin 1999, tashme edhe Bardha shkoi pas tij. Por nga kjo dashuri e madhe shumecka ka mbetur. Nuk e kam fjalen per femijet Leoni, Sokoli, Edmondi, Diana e niper e mbesa, qe fale zotit ju bene te mire e njerez te nderuar e respektuar, por te asaj qe quhet dashuri e jetersuar ne art.
Kompozitori Zef Lekaj ani pse ishte nje krijues me vepra kompozicionale te shumta, ai mbahet mend nga gjithe populli shqiptar brenda e jashte kufinjeve per kengen "Qingji i vogel", por mua çuditerisht qe ne femijeri me eshte ngulitur ne mendja nje tjeter kenge, ajo qe hapte programin me muzike te kerkuar ne Radio Tirana thuajse çdo dite, me nje tekst qe me kujtohet e vagullt e ku dilte si nje zane e perkore emri dhe imazhi i Fatbardhes

"...Pret gurra pret dardha
N'at hije t'kundrojn'
Sa t'nisin e Bardha
t'na flasin me gojë."


Ne ditet e janarit te ftohte 2011 e mira Fatbardha Lekaj iku nga kjo bote, per tu bashkuar ne Amshim me bashkeshortin e saj kompozitorin Zef Lekaj. Iku per te mbetur ne kenge, nen dashurine e mirenjohjen e gjithkujt.
Sepse, sic me tha plot dhimbje nena ime,...ajo ishte nusja me e mire e Hotit, por jo vetem e Hotit...

Nga libri i te birit Leon Lekaj, "Një artist nën pentagrame të kryqëzuara" ju percjellim nje fragment ku Fatbardha sjell kujtimet e saj per bashkeshortin Zef Lekaj.

“…Në një dramë, ku edhe unë kisha një rol të vogël, u njohëm nga afër. Kuptova se brenda shpirtit të tij diçka mbante të ndrydhur. Shqetësimet i mbante për vete pa i kaluar te të tjerët dhe kjo ishte një pjesë e karakterit të Zefit. Ishte fjalë pak dhe shumë i rezervuar. Ndoshta ndonjëherë edhe donte të shpërthente për të lehtësuar sadopak shpirtin e brengosur, por duket se i mungonte kuraja. Ai kishte forcë ta frenonte veten, pasionet dhe dëshirat. Qe i ndershëm, i drejtë, dhe i sigurt për çdo hap në jetë. Kjo njohje prej gati një viti u bë shkak që dalëngadalë të lindë ajo ndjenjë, që nuk erdhi vrullshëm, por krejt natyrshëm.
Ne u dashuruam.
Zefi gjithmonë ishte i frikësuar e i pasigurt për të ardhmen, për kushtet e vështira të jetës. Më vonë, para se të kryente shërbimin ushtarak, mori kurajën dhe u rrëfye plotësisht. Asgjë nuk ndryshoi me sinqeritetin e tij. Unë isha e vendosur dhe kjo bëri të isha bashkudhëtare në jetën e tij, në ditë të mira e në të këqija. Tek e fundja ai meritonte gjithçka. Në gusht 1952 celebruam martesën…”

© Traboini 2011

Vidio "Qingji vogël" Traboini Studio You Tube në:
http://www.youtube.com/watch?v=ZrccF3kJKJo

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRm7t4xkEpil_4ZPo7cvj1rP25hRQ66VT-p-WXRAnYqgCF9TW73KKa6NA_aFAKfVkfNcyc74Zl9C65TfZpgpULDwPkoA5QBqITQfz737Ts3dDiZOpjlYR5u0YwLcLoQq7r5Jn4aAg2Rio1/s1600/ornament+gree.png

18 August 2024

Të papërgjegjshmit - nga Ismet Toto



LUFTËTARI I MADH I DIJES DHE I PËRPARIMIT KOMBËTAR, ISMET TOTO
(Heshtje e turpshme ndaj kujtimit të tij)

ISMET TOTO (1908-1937), i lauruar nga Universiteti Sapienca Itali, u ekzekutua nga mbreti sharlatan e karagjoz i përparimit Ahmet Zogolli me varje në litar në burgun e Gjirokastrës ende pa mbushur moshën 29 vjeçare, më 12 korrik 1937.
Në gjyqin zogist nuk u vërtetua asgjë nga veprimtaria kryengritëse e tij. I vëllai Ethem Toto, që udhëhoqi kryengritjen e Delvinës që ishte ministër i Brendshëm, vrau veten ose e vranë zogistët. 
Ismet Toto ishte gazetar, një nga intelektualët e rinj më me influencë në rininë shqiptare. Kishte shkruar plot shkrime me frymë përparimtare, kish botuar librin biografik për Mustafa Qemalin, kish përkthyer Platonin dhe një libër i mbetur në dorëshkrim, por i zhdukur nga vandalët e pushteteve. Ismet Toto shkruante se Shqipëria kishte dy alternativa: me neoshqiptarizëm, kulturë e dije përëndimore të bëhet Zvicër ose me mentalitet orjental të kthehet në Afganistan. A nuk vazhdojmë të jemi me këtë dilemë edhe sot pas afro 100 vjetësh?
E çuditshme është se ndaj komunisteve Zogu u suall butë ndërsa intelektualin e shquar I. Toto e ekzekutoi në litar. Urrejtja ndaj dijeve e dritës ishte e lemeritshme.
Ismet Totos, frymës së tij për një Shqipëri të mendjeve të ndritura e jo anadollake, Zogolli ja kishte frikën më tepër se komunistëve që më pas do ti bënin gjëmën e gjakut Shqipërisë. Pa mbushur ende 29 vjet të jetës, pamëshirë e vuri në litar në burgun e Gjirokastrës. Në letrën e lënë para ekzekutimit Ismet Toto shkroi:
"Bota është e atyre që digjen e jo atyre që ngrohen".
Një mendje e ndritur si Ismet Toto meriton një monument si luftëtar i madh i dijes dhe përparimit të Kombit, po kush t'ia bëjë, zvarranikët historikë që i ngrejnë monument vrasësve?
Rrëzuam Enver Hoxhën, ndërsa të tjerë që ja kishin me hile demokracisë ngritën Ahmet Zogun. Nga 4 vëllezrit Toto, 2 vrau palo Mbreti dhe dy të tjerë Enver Satani. 
Dy monstra në historinë e Shqipërisë, e mjerisht ka ende turkokallë e trushkalë që frymëzohen prej këtyre dy kriminelëve.
Jemi nisur diku, por nuk e dimë ku vemi.

Kolec P. Traboini
 
🔻◾◾◾◾◾◾◾◾◾◾🔻

TË PAPËRGJEGJSHMIT
Nga ISMET TOTO

Njerëzit që përbëjnë një shoqëri njerëzore, një popull dhe mbasandaj një shtet, ndahen në shumë klasa e kategorira. Një nga këto ndarje është dhe kjo: Njerëz që ndiejnë përgjegjësira dhe njerëz që nuk ndiejnë përgjegjësira.
Të parët kanë një kuptim të thellë të historisë, kanë një shqetësim për të ardhmen dhe veprojnë tërë jetën e tyre si misionerë të ndritur për respekt të vlerave të ndryshme që u janë lënë trashëgim nga të parët dhe për të krijuar kondita më të bukura, më fisnike dhe më të shëndetshme për brezat që vijnë. Këta e kuptojnë jetën si një vazhdimësi të pambaruar dhe jetën e tyre personale si një nyjë të ndërgjegjshme në këtë zinxhir të gjatë. Veprojnë paprerësisht duke pasur paprerësisht në mëndje të shkuarën dhe të ardhmen në një përfitim tërësor. Shpesh herë ndjenja e përgjegjësisë së njeriut historik arrin lartësirat e frikshme të heroizmës, faza më e shenjtë dhe më shkëlqyer, që dallon qënien njerëzore nga qënie të tjera.
Në kundërshtim të madh me këtë lloj njeriu vjen ai që s'ndien përgjegjësira. Ai rron një jetë të thjeshtë biologjike, si çdo qënie. Si çdo qënie tjetër e gjallë, ai kujdeset vetëm e vetëm për "krodhën e bukës", për "strehën”, për "veshjen” të shumtën për shëndet abondant. Jashtë këtyre gjërave nuk i intereson gjë, përveç disa dëfrimeve, të cilat i kërkon çdo gjë e gjallë, sipas natyrës së saj. Ky lloj njeriu rron në shoqëri, i adaptohet çdo situate që krijojnë të tjerët, paguan, mundohet të përfitojë me mënyra të ndryshme dhe mjaft. Nuk nxier zë, nuk interesohet çdo të ngjasë nesër dhe as e kupton rrezikun, ngjersa i ka dalë aktualisht përpara syve të tij. E kupton jetën personale, të shumtën, brënda katër mureve të familjes së tij. Shoqëria jashtë shtëpisë ekziston vetëm për t'ia bërë të mundur që ai të punojë dhe të fitojë ç'i duhet.
Gjithë kjo është fare natyrale për shumicën dërrmonjëse të turmës së pa zhvilluar dhe primitive. Foshnjëria e mendjes së saj, instiktet shtazarake të pa punuara fare, ngushtësia tmerronjëse e pikëpamjeve të saj egoiste, janë mjaft që ta justifikojmë tërë këtë papërgjegjësi që tregon kundrejt jetës shoqërore.
Po kur hedhim një vështërim në mes të klasës së zhvilluar të shoqërisë sonë, në mes të atyre njerëzve, që kanë mbaruar nga një shkollë, që dinë të jetojnë, që dinë se çështë shoqëria dhe qytetërimi dhe kur shohim se 90% e kësaj klase është e përbërë nga njerëz fare të papërgjegjshëm, nuk mund të mos tmerrohet njeriu.
Avokatë, mjekë, inxhinierë etj., kemi plot të tillë që jashtë punëve të zyrës së tyre as duan të dinë se ç'bëhet, ose që dhe tregojnë një farë interesimi nëpër bisedat e kafeneve, e bëjnë vetëm për të mbuluar skandalozitetin e sjelljes së tyre, ose për të kritikuar ndonjë tjetër që vepron!!!
Kur u plak Shqipëria kaq shpejt? Kur u fyshkën ndjenjat e atdhedashurisë? A kaq shpejt u tha dhe u zhduk dhe pika e fundit e gjakut të dëshmorëve tanë? Apo u bë kaq e fortë Shqipëria, sa mund të mos kujdesemi më për të? 
Turp dhe turp i madh t'u vijë të papërgjegjshmëve intelektualë!!!
Dikush do të paguajë një ditë dhe kurrkush më fort se të papërgjegjshmit, që fryhen e majmen në këto çaste me rëndësi të jetës sonë kombëtare!

"Illyria", 15 korrik 1934

10 August 2024

Nisiativa e Deçanit dhe fanatikët fetarë - nga Kol Shkodrani






FANATIKËVE FETARË NUK JU KONVENON NISIATIVA E DEÇANIT PËR KTHIM NË ORIGJINË

Nga KOL SHKODRANI

Hall i madh e paska gjetë një ish deputet demokrat e mysliman i Shkodrës....se kush po ndërron fe në Kosovë, e kush po dëshiron të kthehet aty ku ka kenë.
Nuk është puna jote as e Partisë tende se kujt i falet qytetari dhe si po e kthen timonin. Ne kemi Hero Kombëtar Gjergj Kastriotin dhe jo Sulltan Muratin, Mehmetin a Sulejmanin që ua çuan në shpatë kokat shqiptarëve dhe i ktheu në islam, që ishte ideologjia sunduese e kalifatit osman.
Se po kthehen ku kanë qenë do shqiptar në Deçan e nëpër Kosovë, pse po të ha meraku ty? A ndjehesh shqiptar a jo. Ky është thelbi.
Por ti ke një hall tjetër. Duket halli juaj një orë larg. Po ju as Kishën e Kalasë të rrënuar që Turqit e kthyen në xhami në Shkodër nuk po e ktheni, por e mbani peng germadhë sepse keni nostalgji osmano islamike. Neo osmanët si ata barbarët e vjetër që u përngjasin, gjanë e vjedhun nuk e japin. As bijt e tyre mbetur si atavizëm historik në trojet shqiptare gjanë e vjedhun nuk e lëshojnë. Disa,o qe besa i ka tredh sulltani e gja në botë që ua kthen burrninë e traditës nuk ka. Të shartuarit e trupit dhe tredhja e mendjes vështirë është ti kthehen origjinës. Ndoshta edhe pse e kanë të përziem gjakun me anadollakët.
Kthimi në origjinë, në indentitet, në traditë kombëtare tregon pjekuri të ndergjegjes se shqiptarëve të Deçanit e jo qysh po përpëliteni ti shpjegoni.
Dhe krejt kot e pa dobi pizmoseni për nisiativën e Deçanasve për kthim në origjinë, në krenari, në traditë e në çdo gjë që na la trashigim hyjnori Gjergj Kastrioti.
Mjer mëndja që flë, lum shpirti i Arbërit që zgjohet!