Nga KOLEC TRABOINI
- Djemtë e UÇK-së janë Danko-t e popullit shqiptar -
(Publikuar në internet me 31 mars 1998)
Të gjithë e dinë se sipas legjendës, Danko nxori zemrën e tij nga gjoksi e me të në dorë çau errësirën e pyjeve dhe udhëhoqi popullin e vet drejt dritës - mirëpo jo të gjithë mund ta bëjnë këtë sakrificë vetëmohimi. Në Kosovë këtë po e bëjnë djemtë trima të UÇK , të cilët sot janë Dankot e popullit shqiptar në tërë trevat tona të Ballkanit.
Ata po shkruajnë histori - ndërsa ne për fat të keq po zhargitemi! Deri kur?!
31 Mars 1998
"Albanian Gazette of Boston"
"Albanian Gazette of Boston"
EPILOGU I NJË KRIMI BIBLIK
Përderisa Shalli i Rugovës nuk është magjik, përderisa mendjet e Qoses dhe të Demaçit nuk pjellin mrekulli, përderisa pushkët e Hashim Thaçit dhe Ramush Hajradinajt nuk janë plotësisht të mjaftueshme, përderisa trimëria pa mençuri - e mençuria pa trimëri nuk bëjnë dot, nuk mbetet alternativë tjetër veç të ulim kokat, t’i japim dorën njëri-tjetrit dhe të organizojmë në fillim qëndresën (se po ikim si bagëtia në livadhe), e pastaj gradualisht do të vijë edhe çlirimi edhe liria.
Nuk mund të themi që ajo që ndodhi është e re dhe e papritur, sepse kjo që po ngjet ka ndodhur së pari këtu e 85 vjet e nuk ka prà kurrë.
E keqja jonë ka qënë (e mesa shohim do të jetë edhe më tutje) se ne nuk duam të mësojmë nga historia. I kam ndjekë lajmet për Kosovën gjithmonë - por tash tre vjet përditë. Dhe nuk më hiqet nga mendja ajo kohë, ose ato ditë, kur në Drenicë dilte tymi e flaka, digjeshin njerëz të gjallë, ndërsa në Prishtinë rinia kosovare e kalonte kohën kafeneve e duke shëtit bulevardit, sikur ajo çka po ngjiste nuk kishte të bënte me ta. Prej militantëve të UÇK-së, djem të rinj dhe ata, por të devotshëm, rinisë së Prishtinës u janë
E, ata pak që janë përgjigj prej rinisë universitare, shkuan në luftë, u vranë, ranë dëshmorë për Atdheun që nuk do t’i harrojë kurrë.
Ata të tjerët, të cilët nuk iu përgjigjën thirrjes për luftë, një pjesë u vranë pa rezistencë, e një pjesë tjetër mbase shpëtoi duke ikur jashtë Kosove. Se, kur vjen hataja e zezë e nuk ke kurrgjë në duar që të mbrohesh, nuk ka çka bën tjetër veç të ikësh nga sytë këmbët përpara një force mizore të armatosur deri në dhëmbë, siç ishin falangat pushtuese serbe....
Tash vjen pyetja: Politikanët e Kosovës, a e kanë dashtë lirinë e pavarësinë apo kanë bërë me këto fjalë lodra demagogjike.
Si e kanë menduar se do vijë liria? Si e kanë menduar se do vijë pavarësia?
Po si mundet me ardh kjo liri duke bërë një politikë si ajo që është bërë deri më tash? E kam shkrue një llaf dikur në gazetë se "Liria nuk mund të vijë duke e nda tortën në pjatë paqësisht me Serbinë". Këtu e tre vjet kjo, pra dua të them se nuk janë gjëra të reja këto që ngjasin, por është koka jonë e vjetër, e ngjeshur, që nuk do të kuptojë një realitet.
Edhe tash, kur Kosova u këput e ra përdhe e mbytur me gjak, prapë kokëngjeshurit e politikës kosovare po ia shtojnë vuajtjet popullit të vet që po bredh muhaxhirë nëpër botë.
Kaq e vështirë është të ulet Rugova me Thaçin e Qosen (të vijë në dashtë edhe Bukoshi për të dorëzuar llogaritë bankare kaq të përfolura) e të organizojnë bashkë luftën për çlirim?!
Nuk ka fitore pa unitet. Këtu nuk është fjala për përralla marksiste por për një kusht të domosdoshëm nëse duam të arrijmë qëllimin.
Dëgjoni si flet përditë Klintoni për unitetin e 19-shes.
E ne që jemi kaq të pakët në numër dhe kaq tragjikisht në situatë, pse ta konsiderojmë unitetin si një përrallë marksiste dhe kërkojmë t'ia përplasim djemve të UÇK-së që po luftojnë e po japin jetën?. Si guxojnë në Shqipëri t’i quajnë marksistë?!
Përderisa Shalli i Rugovës nuk është magjik, përderisa mendja e Qoses dhe Demaçit nuk pjellin mrekullira, përderisa pushkët e Hashim Thaçit e Ramush Hajradinajt nuk janë plotësisht të mjaftueshme, përderisa trimëria pa mençuri - e mençuria pa trimëri nuk bëjnë dot pa njëra-tjetrën, nuk mbetet tjetër veç të ulim kokat, t’i japim dorën njëri-tjetrit dhe të organizojmë në fillim qëndresën (se po ikim si bagëtia në livadhe) e pastaj, gradualisht do të vijë edhe çlirimi edhe liria.
Kurrë nuk mund të bindesh se shqiptarët nuk mund ta dëbojnë serbin nga vatrat e veta. Nuk janë serbët me trima se shqiptarët.
Ndryshimi qëndron në radhë të parë në unitetin e qëllimit. Të gjithë serbët janë në një mendje sa i përket qëllimit dhe metodës për zhdukjen e shqiptarëve nga Kosova, ndërsa ne nuk jemi të gjithë në një mendje për ta përballuar agresionin, për ta ndaluar gjenocidin, për t’u kthyer përsëri në vatrat tona, për ta fituar përsëri lirinë.
Nëqoftëse do të vazhdojmë edhe më tej të ushqejmë në popull idenë e mbrapshtë "realiste" se, po të dojë Serbia për tre ditë na shkul, të jeni të bindur se ato tre ditë të qametit i kemi ndjellur vetë sepse kemi tmerruar popullin, i kemi prerë krahët, e si rrjedhim, ai nuk sheh a gjen shpresë dhe as qëndresë në vetvete, si njeriut që i ka vdekur ora para se t’i dalë fryma. E gjithkush e di çdo të thotë fjala orëvdekur.
Në qoftë se politikanët kosovarë nuk e ndjejnë përgjegjësinë e asaj çfarë ndodhi, në qoftë se nuk reflektojnë me qëllim për të shmangur amullinë në udhëheqje, në qoftë se nuk e ulin kokën e nuk nxjerrin mësime nga disfata e tragjedia, ata do ta çojnë të mjerin popull në greminat e disfatave të reja.
Kështu, me dashje ose pa dashje, edhe ata kanë dhënë kontributin e tyre në pellgun e këtij krimi biblik, i cili për botën që ka qenë indiferente ndaj fatit të shqiptarëve mund të jetë e re dhe e papritur, por për ne shqiptarët nuk ka kurrgjë të re e të papritur...
Shkoni e pyeteni Prof. Zekëria Canën për këtë. Ai, më mirë se kushdo, i ka bërë anatominë këtij gjenocidi barbar që zë fill në krye të këtij shekulli dhe shpresojmë se në fund të këtij shekulli, aq mizor në fatin tonë kombëtar, të shpëtojmë një herë e mirë prej pushtimit dhe robërisë skllavëruese.
Ajo që po ndodh nuk është kurrqysh e re dhe e papritur. Për ne shqiptarët ajo që po ndodh është epilogu i një krimi biblik.
E keqja jonë ka qënë (e mesa shohim do të jetë edhe më tutje) se ne nuk duam të mësojmë nga historia. I kam ndjekë lajmet për Kosovën gjithmonë - por tash tre vjet përditë. Dhe nuk më hiqet nga mendja ajo kohë, ose ato ditë, kur në Drenicë dilte tymi e flaka, digjeshin njerëz të gjallë, ndërsa në Prishtinë rinia kosovare e kalonte kohën kafeneve e duke shëtit bulevardit, sikur ajo çka po ngjiste nuk kishte të bënte me ta. Prej militantëve të UÇK-së, djem të rinj dhe ata, por të devotshëm, rinisë së Prishtinës u janë
E, ata pak që janë përgjigj prej rinisë universitare, shkuan në luftë, u vranë, ranë dëshmorë për Atdheun që nuk do t’i harrojë kurrë.
Ata të tjerët, të cilët nuk iu përgjigjën thirrjes për luftë, një pjesë u vranë pa rezistencë, e një pjesë tjetër mbase shpëtoi duke ikur jashtë Kosove. Se, kur vjen hataja e zezë e nuk ke kurrgjë në duar që të mbrohesh, nuk ka çka bën tjetër veç të ikësh nga sytë këmbët përpara një force mizore të armatosur deri në dhëmbë, siç ishin falangat pushtuese serbe....
Tash vjen pyetja: Politikanët e Kosovës, a e kanë dashtë lirinë e pavarësinë apo kanë bërë me këto fjalë lodra demagogjike.
Si e kanë menduar se do vijë liria? Si e kanë menduar se do vijë pavarësia?
Edhe tash, kur Kosova u këput e ra përdhe e mbytur me gjak, prapë kokëngjeshurit e politikës kosovare po ia shtojnë vuajtjet popullit të vet që po bredh muhaxhirë nëpër botë.
Kaq e vështirë është të ulet Rugova me Thaçin e Qosen (të vijë në dashtë edhe Bukoshi për të dorëzuar llogaritë bankare kaq të përfolura) e të organizojnë bashkë luftën për çlirim?!
Nuk ka fitore pa unitet. Këtu nuk është fjala për përralla marksiste por për një kusht të domosdoshëm nëse duam të arrijmë qëllimin.
Dëgjoni si flet përditë Klintoni për unitetin e 19-shes.
E ne që jemi kaq të pakët në numër dhe kaq tragjikisht në situatë, pse ta konsiderojmë unitetin si një përrallë marksiste dhe kërkojmë t'ia përplasim djemve të UÇK-së që po luftojnë e po japin jetën?. Si guxojnë në Shqipëri t’i quajnë marksistë?!
Përderisa Shalli i Rugovës nuk është magjik, përderisa mendja e Qoses dhe Demaçit nuk pjellin mrekullira, përderisa pushkët e Hashim Thaçit e Ramush Hajradinajt nuk janë plotësisht të mjaftueshme, përderisa trimëria pa mençuri - e mençuria pa trimëri nuk bëjnë dot pa njëra-tjetrën, nuk mbetet tjetër veç të ulim kokat, t’i japim dorën njëri-tjetrit dhe të organizojmë në fillim qëndresën (se po ikim si bagëtia në livadhe) e pastaj, gradualisht do të vijë edhe çlirimi edhe liria.
Kurrë nuk mund të bindesh se shqiptarët nuk mund ta dëbojnë serbin nga vatrat e veta. Nuk janë serbët me trima se shqiptarët.
Ndryshimi qëndron në radhë të parë në unitetin e qëllimit. Të gjithë serbët janë në një mendje sa i përket qëllimit dhe metodës për zhdukjen e shqiptarëve nga Kosova, ndërsa ne nuk jemi të gjithë në një mendje për ta përballuar agresionin, për ta ndaluar gjenocidin, për t’u kthyer përsëri në vatrat tona, për ta fituar përsëri lirinë.
Nëqoftëse do të vazhdojmë edhe më tej të ushqejmë në popull idenë e mbrapshtë "realiste" se, po të dojë Serbia për tre ditë na shkul, të jeni të bindur se ato tre ditë të qametit i kemi ndjellur vetë sepse kemi tmerruar popullin, i kemi prerë krahët, e si rrjedhim, ai nuk sheh a gjen shpresë dhe as qëndresë në vetvete, si njeriut që i ka vdekur ora para se t’i dalë fryma. E gjithkush e di çdo të thotë fjala orëvdekur.
Në qoftë se politikanët kosovarë nuk e ndjejnë përgjegjësinë e asaj çfarë ndodhi, në qoftë se nuk reflektojnë me qëllim për të shmangur amullinë në udhëheqje, në qoftë se nuk e ulin kokën e nuk nxjerrin mësime nga disfata e tragjedia, ata do ta çojnë të mjerin popull në greminat e disfatave të reja.
Kështu, me dashje ose pa dashje, edhe ata kanë dhënë kontributin e tyre në pellgun e këtij krimi biblik, i cili për botën që ka qenë indiferente ndaj fatit të shqiptarëve mund të jetë e re dhe e papritur, por për ne shqiptarët nuk ka kurrgjë të re e të papritur...
Shkoni e pyeteni Prof. Zekëria Canën për këtë. Ai, më mirë se kushdo, i ka bërë anatominë këtij gjenocidi barbar që zë fill në krye të këtij shekulli dhe shpresojmë se në fund të këtij shekulli, aq mizor në fatin tonë kombëtar, të shpëtojmë një herë e mirë prej pushtimit dhe robërisë skllavëruese.
Ajo që po ndodh nuk është kurrqysh e re dhe e papritur. Për ne shqiptarët ajo që po ndodh është epilogu i një krimi biblik.
Botuar në "Albanian Gazette of Boston", 28 maj 1999
MOTIVE POETIKE PËR KOSOVËN
KU JE O ZOT ?!
- Kosovë 1998-
ngrejmë sytë nga qielli
e thërrasim:
O Zot!
Nuk dimë a është revoltë a thirrje për mëshirë.
Por gjithësesi,
sado e trishtueshme të jetë gjëndja,
gjithmonë mbetet shpresa
ky flamur i reckosur e dalë boje
në zemren e akullt të Europës plakë
si kafka qindvjeçare e një kali në Vaterlo.
mallkimin me urrjetjen
dashurinë me mëshiren
aspiraten me fatin e çdo njeriu
atje në thellësi te pusit të zi
të skëtërres njerëzore
Shpirterisht jemi të thyer prej asaj errësire
Të thyer prej këtij shekulli mizor e hipokrit
që nuk e vuan vrasjen e ndergjegjes
përpara masakrave mizore
përpara therjes në fyt të engjejve
përpara gulçeve të gjakut e çarjes së kafkave
përpara tankeve që shtypin krahë të njomë
pëllumbash
përpara mesjetes që
për të zhdukur e shfarosur një popull.
kthehem e them:
Ku je o Zot?!
MASAKRA
udhën e ndriçoni tek ky fshat i vrarë
se permes kufomash shteg nuk gjen të ecësh
e qiellit korbat krokëllijnë kra-kra.
varuni nga lartësitë me gjëmin
tu lajmë plagët kafkave të çara
nëpër pellgje gjaku plot pikëllim.
e qeleshet tua vëmë në kokë
se kanë patur veç një jetë të ndershme
e varrimin e duan me nderim në tokë.
duart e nënave t’ua vëmë pranë
gjijtë e bërë copë nga thika sllobosh
qumësht e gjak ngrirë e bërë kallkan.
rrëzohuni në Reçak me rapëllimë
i mbulo me bozhuret e Kosovës
të shkretët kufoma që kërkojnë amshim.
USHTARI I PIKËLLUAR
në llogore rri e mendon për miqtë e vjetër...
Kanë mbetur në kujtimet e tua si hije
nëpër mugëtira e ankthe ikjesh
për të shpëtuar çfarë të mundin në kolapsin njerëzor
e duke lëne në shpirtin tënd dhembjet e plagëve
që nga nxitimi pas i lanë
për t'i shtuar shpirtit tënd mundimet...
që në kujtime nuk gjen ngrohtësi
ndërkohë që një dimër i acartë,
e një stinë shtrëngatash përçudnuese
copë-copë ta bënë kapotën e vjetër
e çorapeve të leshta s'u gjenden me as fijet.
I pikëlluar se në vezme ke pak fishekë
e fare pak bukë për qëndresë
sepse ata që janë pas, në prapavijë të luftës
ikën...të harruan...
që s'ka urdhër as të sulmojë e as të tërhiqet
e duke ndezur një cigare jeton me kujtimet
e ankthin e mungesës tënde në këtë botë
të nesërmen e betejës së pritme...
kur miqtë e tu të vjetër do të brohorasin
deri në kupë të qiellit për fitoren
me degë dafinash nëpër duar e gjokset rrahur erërash
me flamuj te shpalosur në të katër horizontet
ndërkohë që mbi varrin e ushtarit pikëllojnë
një palë këpucë pa lidhësa
e një kokore e bërë shoshë nga plumbat.
Boston, 28 Nëntor 1998
