SI I MUNDA NEKROFAGËT....

SI I MUNDA NEKROFAGËT....

Letër kolegut Aleko Likaj

O mik i dashur e njeri i mirë, mos u shqeteso se shëndosh e mirë jam, ka dashur Hyji!
Le të gazmenden me veten ata njerëz që u sjell kënaqesi hartimi i nekrologjive, që lumturohen me idene e vdekjes së tjetrit që gjallnon më tepër se ata. Ai është qëllimi i jetës së tyre, të cilën e jetojnë se prapthi si gaforret e kuqe. Grryerja e eshtrave është pasioni e ankthi i nekrofagëve të errësirës, dënuar me anonimitet të përjetshëm, ndaj endërrojnë sa të jetë e mundur më shumë kufoma. Por sido t’a kenë dëshirën, babëzinë e makuterinë e tyre e mund mirësia dhe drita, e mund virtuti njerëzor. Do sjell një rrëfim se çfarë ndodhi me mua, kur u ndodha para lajmit të stisur të vdekjes sime prej ca shqiptarëve mizorë, që them se gjithçka mund të jenë, por jo shqiptare. Mund të jenë atavizma biologjike të barbarëve që na kanë mbajtur nën zgjedhë si komb e si popull qindra vjet. Kur e lexova lajmin e stisur kobëzi, në mbrëmjen e datës 16 qershor, në ora 11 të natës, e kuptova se nekrofagët, duke parë humbjen e vet përpara të vertetave që kam kurajo t’i them a t’i mbroj, thirrën në ndihmë Vdekjen. E kë mund të thërrisnin tjetër, kur ata nuk i përfill kurrkush, veç ndonje zë minor marroq. Natyrisht u inatosa, pastaj i thashë vetes, është rasti më ideal të gjej forca në vetvete të qetësohem. Jeta është provë për karakterët e fortë. Po si të qetësohem?! Pyeta veten e vetja m’u pergjigj: duke bërë një të mirë! Po unë jam i varfër e bamirës nuk bëhëm dot, se kush në botë e pranon dhuratë varfërinë e poetëve? Atëherë më shkoi mendja të sajoj ndonjë faqe elektronike për ndonjë kolegun tim poet.
Mund që kjo nuk ka ndonjë vlerë materiale, por lë përshtypje të mirë tek njeriu, autori, për përkujdesjen ndaj veprës e tij. Kësaj radhe zgjodha poeten Luljeta Lleshanaku, sepse e kam dobësi si krijuese. Poezia e saj më impresionon, më fisnikëron, më bën të ndjehem me një dimension tjetër. Me këtë ndjenjë shkrova dhe esènë për këtë poete “Luljeta-poezi”.
Punova tërë natën deri sa u gdhi. Si krijova Blogun poetik e ndjeva veten të qetësuar e plot vitalitet... E kisha mundur vdekjen me bukurinë e jetës. E kisha mundur vdekjen me poezitë e Luljeta Lleshanakut. Kisha mundur vdekjen dhe nekrofagët me fuqinë që të jep akti i krijimit, ndaj shkova të fle me një ndjenjë lumturie. I qetë " si çdo njeri që ka kryer detyrën e tij thotë Ricosi i madh. Telefonat e alarmuar të miqëve e të mikeshave të mia të artit të krijimit binin pa pushim. Ishin Merita, Iliriana e të tjerë por unë nuk i ndjeja se kisha rënë në një gjume të butë, e zilet me vinin si rrjedhjet e currilave te shiut mbi parvaz, me atë shushurimen magjindjellëse, që të tret e harron ndër enderrime.
Ajo cfarë perjetova atë natë në vetmine time pa vetmi, ishte se kish peshen e vet edhe ajri që thithja. Më lumturonte ideja e të qenurit pjesë e jetës e jo e vdekjes... Është kënaqesi të jetosh. Të jesh, anipse një qelize sado e vogël e kesaj botë njerëzore, pjesëz krijuese e jo shkatrruese e saj.
Ne ato çaste, ne mes te krijimit dhe vdekjes, e ndjeva vehten për herë të parë si një Budë e nxorra mësimin e mënçur se e keqja mundet prej të mirës. Thyhet e shkërmoqat siç bëhet fir errësira kur lind dielli e zgjon gjithësinë ne ripërtritje. Më erdhi ndër mend Krishti e thashë, tërë madheshtia e tij ndër shekuj qëndron më shumë tek fjala se tek ringjallja. Ringjallja si akt është mrekullia e kthimit, por fjala është magjia çudibërese e shërimit. A nuk i tha Krishti një të verbëri, pasi i preku me duar zgavrrat e syve, “shiko” dhe ai shikoi...Magjia e fjalës është e gjithëpushtetshme në këtë botë, ndaj dhe poeti nuk vdes.

poeti nuk vdes

jetoj tragjikomiken që dhjetë vjet
njëri me ngjall e tjetri më vret
më vrasin armiqtë e më ngjallin miqtë
çuditen njerëzit "si u ngjall e si vdiq!"

e unë vazhdoj të rivdes çdo pranverë
pa mundur të më varrosin as dhe një herë

tre herë m’a shpallën vdekjen nekrofagët
ata që më duan tre here më ringjallën!
por me kot lodhën të dy palët
poeti veç lind, as vdes e as ngjallet.

KOLEC TRABOINI
18 Qershor 2008

BLOG-PORTAL

LULJETA LLESHANAKU - POEZI

LULJETA LLESHANAKU

L ULJETA

P OEZI

Luljeta Lleshanaku shfaqet si një nga poetet më impresionante në poezinë shqipe pas vitit 1990. E lindur në vitin 1968 nën diktaturë, që e përndiqte familjen e rrethin e saj, destina e kësaj vajze me shpirt të ndjeshëm ishte për të heshtur e për t'u thyer, ndaj ky fakt shpesh më kujton se, sa fati i saj do të ishte i ngjashëm me shpirtin e dhëmbshur e tragjik të poetes Drita Çomo. Por Luljeta në kohën e rinisë së saj përjetoi çlirimin prej hallkave të shpirtit të burgosur në harrim dhe shpërtheu.
Kjo fontane poetike ishte mbajtur mbyllur e veç kohen e kthjellimit të qiellit priste.
Megjithëse shumëkush në shtypin e përditeshëm lakon emra poetesh me shumicë, mashkullorë e femërore, Luljeta Lleshanaku është një sfide e vërtete per garden e mplakur te rondokopeve poetike të cilët ende krijojnë në mënyre skematike dhe ngjasin me njërit tjetrin si dy pika uji. Diktatura, të cilës i kënduan sa u çirren, i bëri si vëllezër siamezë dhe potenca krijuese ju rërëzua. Luljeta poete ështe ndryshe. Kaq të natyrshme i ka poezitë e krijuara nga dora e shpirti i saj, sa të duket se kurrë Luljeta në vajzerinë e saj nuk ka rëndur pas poezisë, ka qënë poezia që e ka rrembyer atë , duke e shtërnguar në krahë e duke e bërë bijë të frymës e të shpirtit të vet. Luljeta ashtu si e ka emrin Lule e Jetës, breron e gjitha lirizëm poetik.
Kushdo që e ndjen sadopak poezinë, nuk mund të mos bjerë nën efekt a flirt me polenin e shpirtit të saj, që kullon e tëra poezi. Është si hoje mjalti poetik. Dashuruar pas poezisë së saj, krijova blogun internetik Luljeta-Poezi, thjeshtë nga dëshira që poezitë e Luljetës, në mungesë të pasjes së librave të saj, ti kem në mes të faqeve të mia internetike të grupuara në Blog Portal TRABOINI© Coonect, një tip Antologjie Virtuale. Ti kem ato si burim i pastër kristal poetik, në kushtet e një Sahare internetike, varfërie gjuhësore si dhe vetshpallje masive të tërë mërgimtareve shqiptarë në SHBA, Itali, Gjermani e gjetkë, kushdo që ka kompjuter, si poet e shkrimtar. Në këto kushte pra, të tysninë së mediokrritetit, jam përpjekur të mbledh çfarë më shume ndjej, vlerësoj e respektoj nga krijimtaria e kolegëve të mi të poezisë, me të cilët bashkudhëtoj çdo çast e çdo orë, kaloj nëpër të njëjtat shtigje të mundimëshme me ta, paçka se mbase pa arritur të takohemi kurrë.
Po fundja le të takohemi në vargjet e lirizmit të shpirtrave tanë. Se, poetët e poeteshat, njihen apo nuk njihen ndër vedi, janë miq me njëri tjetrin. Janë profetët e shpirtrave njerëzore. Kështu e kam takuar e do ta takoj gjithjë edhe Luljetën, poeten që sa herë që e lexoj, më ngjiz një frymë magjie e misteri, duke më tërhequr në skutat më të thella të shpirtit të saj, drejt thellësive të atij deti të pa fund, prej të cilit ajo gjithnjë nxjerr perla që flirtojnë me rrezet e diellit e lexuesit i bën të emocionohen e dashurohen pas fjalës së bukur shqipe.
Edhe si lexues edhe si autor unë e le vehten me kënaqesi të rrëmbehem e përfshihem nga dallgët, kreshtat, honet e sterkalat e shpirtit të poetes me emrin Luljeta.

TRABOINI
Blog Editor , qershor 2008
___________________________

Luljeta Lleshanaku: Është autorja e këtyre vëllimeve me poezi :
“Sytë e somnambulës” (1994),
“Këmbanat e së djelës” (1995),
“Gjysëmkubizëm” (1997),
“Antipastorale” (1999),
” Palca e verdhë” (2000),
“ Fresco” (Sh.B.A, 2002) e tjerë.

Impresion:

DIJA & POEZIA

....e thjeshtë dhe e bukur si zambak Prizreni,
e mistershme si fantazi persiane

Nga KOLEC TRABOINI

Leximi i poezive të Radije Hoxhës - Dijes nga Prishtina( lindur në Shkup) më shpalosi një botë ndjenjash e emocionesh si dhe mendimesh filozofike për kohën e njerëzit, për zjarrin e dashurisë e trishtimin e largimeve të akullta, largime vetmitare që herë herë na i mbushin zgavrrat e gjoksit me zemër akullnajash. Tek lexoja, meditova e u tundova bashkë me të. Shkova nëpër ato vende, vise e popuj pas gjurmëve të saj poetikë, shkova pranë atyre njerëzve, pranë atyre dhëmbjeve e gëzimeve, prane atyre riteve a besytnive, dëshirave në fantazi persiane që ajo i kishte prekur me flatrat e shpirtit. Pastaj u ktheva e u shtrova të pi një kafe me Nexhmije Pagarushen, miken e poetes Dije, bilbileshen e Kosovës, të cilës i putha dorën siç në eter, në rininë time, i kisha puthur zërin, atë zë që këndonte bareshen, zërin që elegjonte Rexhën dhëndërr, i vdekur në grazhd të kalit. Aso kohe kanë qënë kufijtë të mbyllur e shpirtërat e kyçur, kish frikë t’a takonte njeriu njeriun. Por falë Zotit erdhën kohë të tjera, erdhi shekulli i ri, e... Tung Pagarushë e bukur si Dielli! Ja ku të gjeta tek vargjet e Dijes.
U mundova që nëpërmjet poezive të lexoja njeriun. Diç arrita, megjithëse duhet lexuar edhe rrjeshti i fundit për të arritur tek njeriu që i ka filtruar vargjet përmes frymës së gjoksit. Është sa reale aq mistike Radije Hoxha, mjeke nga profesioni, shkrimtare nga pasioni. Dija-poete në strukturat poetike, në tërë qelizat, indet e mishërimin e tyre, bashkon mistiken e finesen Lindjes persiane, nga e ka çuar në mjaft vite udha e fatit dhe e detyrës, me mjeshtrinë e artit modern perendimor. Ndërkohë që është tokësore, e kapshme, e dukshme, aspak hermetike. Mendimet, ndjenjat dhe emocionet e saj janë të drejtpërdrejta, çdo gjë e punuar bukur si filigranë argjendari, deri në detajet më të imta, çfarë tregon se para se të shkoj Dija tek Poezia ka ardhur dhe e ka përqafur Poezia atë. Ndaj i shoh të përqafuar aq perjetësisht të dyja...Lum si ajo, Poezia që ka i ka hedhur krahet një krijese jo vetëm të mënçur, të ndjeshme por edhe të bukur... Por lum edhe si ajo, Dija, në atë dashuri për artin sublim që nuk ka mortje...E thjeshtë dhe e bukur si zambak Prizreni, e mistershme si fantazia persiane. Ndaj të duket, ndoshta jo gabueshem, se vetë Dija është një poezi.
Pas leximit impresionues e ndjeva për detyrë të krijoj një blog internetik prezantues për poeten Dije nga Prishtina, së pari që edhe të tjerët të shijojnë mrekullinë e poezisë së saj, së dyti për të kujtuar se mirënjohja është një nga aspektet e fisnikërisë së shpirtit, që kurrë nuk vdes si cilësi njerëzore. Një lexues duhet të jetë mirënjohës për një poet a poete që i ka shpalosur thellësitë e ndjesive e skutat e mendimit të vet. Tek lexoja librin e saj "Gjeniu pleqnon çmendinë time, u ndjeva mirënjohës, e thashë "të faleminderit Dije! Ma shfaqe shpirtin në duar si një pëllumb".
Këtë lloj komunikimi eteror e sublim ta jep si mundësi vetëm arti, ndaj, për hir të artit të magjisë së frymës e ndjesive, tërë botën le t’a mbjellim me trendafila. Dhe për Dijen nga Prishtina një tufë trendafila të kësaj pranvere lirie, gjithashtu…

Qershor 2008



Poezitë e Dijes nga Prishtina në blogun:

http://www.dija-poezi.blogspot.com