TAKIM ME AMBASADORIN ARVIZU - nga K.Traboini

TAKIM ME AMBASADORIN ARVIZU

Në promovimin e fondacionit “Ivanaj” nga Drita Ivanaj, shqiptaro-amerikane me banim në New York,  rasti m’u dha të takoj ambasadorin amerikan Alexander Arvizu e të zhvilloj me të një bisedë të shkurtër.
I thashë Ambasadorit se kisha shkruar një libër “AKT NOW”- sipas idesë së tij për ndryshimin e gjendjes në Shqipëri,  përkitazi  “Zhgënjimit Ambasadorit Amerikan”, pjesërisht edhe në anglisht dhe ia kisha dërguar në Ambasadë.
- E kam marrë –tha z. Arvizu, pastaj vazhdoi- ti qenke autori? - Dhe nisi të buzëqeshte lehtë.
- Shpresoj ta keni lexuar- i thashë ambasadorit.
-E kam lexuar natyrisht. Ju faleminderit për librin, por...- e ndërpreu fjalën duke me parë me një vështrim të thellë e të zgjuar...- por është pak i ashpër - dhe buzëqeshi në mënyrë kuptimplotë.
-Po, – i thashë, - i ashpër është sepse unë nuk i besoj politikës dhe politikanëve të sotëm, më duken jashtë kohe.
Pastaj bëmë një fotografi dhe i shtrënguam duart përzemërsisht njeri-tjetrit. I thashë se ishte kënaqësi takimi me Ambasadorin e shtetit tim në shtetin tim. Edhe ai shprehu kënaqësinë e tij për këtë takim.

Kolec Traboini 29 nëntor 2012

RRUGET LE TE NA ÇOJNE ANDEJ NGA E KEMI KOMBIN

 RRUGET LE TE NA ÇOJNE ANDEJ NGA E KEMI KOMBIN

Nga Kolec Traboini

Për këtë rrugë ka shumë anatema ashtu si dhe përshendetje. Shumë kush e politizon. Duke qenë se nuk i sherbej askujt e nuk më hyn në sy asnjë lloj politike veç asaj kombëtare, kalova neper këtë rrugë me ndjesinë e atdhetarit.E di që kudo vjedhin, madje edhe këtu kanë vjedhur se vjedhja është zanati i parë e më i vjetër i botës, por të paktën këtu diçka ka mbetur, diçka që i kalon kufinjtë historike dhe shkon tej e përtej jetëve njerëzore. Përtej asaj që përjeton drejtpërdrejte, mvaret se çfarë në atë moment të bashkangjitet nga nënshtresat e kujtesës.

Nëse je në idene se kjo rrugë është viktimë e çerdhe e hajnisë së madhe, nuk të pelqen... por nëse të shoqëron mendimi se një shekull kemi qënë të ndaluar - të pelqen e je vërtetë i gëzuar që ja arrite kësaj dite. Kam udhëtuar plot herë nga Tirana në Bajram Curr e Kukës në vitet 70 dhe e di se çfarë tmerri ka qënë, ndaj jam entusiast. Aq sa ç'mund ti gëzohesh apo hidhërohesh një gjysmë gotë vere... Nuk dua të motivoj as hajnitë dhe as demagogjitë e politikës por kjo rrugë është ndoshta e vetmja gjë vertetë e mirë që është bërë në 20 vjet. Rrugët le të na çojnë andej nga e kemi Kombin!

© Kolec Traboini

http://youtu.be/kwbZp-pSnsQ

🟩 TOM BOJAJ - njeriu që e takon dhe nuk e harron kurrë

In Memoriam  Tom Bojaj (1967 - 2010)

TOM BOJAJ
njeriu që e takon e nuk e harron kurrë

Nga KOLEC P. TRABOINI

Tomë Bojaj ishte një atdhetar i madh, një djalë i Malësisë me vizionin e të ardhmes e të përparimit. I pari që hapi Televizionin shqiptar në Tuz të Malësisë me emrin TV BOIN në nëntor 2001, i cili sot shihet deri edhe tek shqiptarët e Amerikës. Rasti më ka sjellë ta takoj në vitin 2007 gjatë një vizite në Tuz kur ai më kërkoi një intervistë për Televizionin e tij. Në aq pak kohë sa ndenja me të e pyeta se çfarë e shtyti ta bëjë këtë akt, këtë veprim që unë e konsideroj tejet atdhetar. Më tha se kamera ishte pasioni e profesioni i tij dhe se e shqetësonte fakti se shqiptarët në Mal të Zi kishin vetëm një mundësi, një program të shkurtër në TV shtetëror e asgjë tjetër. E kishte filluar me shumë sakrificë. Besa, pati nga ata që e quajtën aventurë, u përpoqën ta pengonin, por Tom Bojaj ishte një malësor me vullnet të hekurt. I bindur në drejtësinë e tij ai mori përsipër çdo sakrificë. Dhe televizioni anipse me sakrifica u konsolidua. U bë pjesë e indentitetit të malësorëve, të Hotit, Grudës, Trieshit e më gjerë.

Por pikërisht atëherë, kur ishte në kulmin e energjive të derdhura në këtë mjet të ndërkomunikimit të shqiptarëve, Tom Bojaj sëmuret e tragjikisht ndërron jetë në moshën 43 vjeçare. Ishte një dhembje e madhe. Tom Bojaj tashmë qe kthyer në një figurë të nderuar e të respektuar ndër shqiptarët e Malësisë dhe Tuzit. Vdekja e tij sikur u preu krahët. Çfarë do të bëhej me Televizionin e shqiptarëve - TV BOIN? Amanetin e shokut të jetës e mori në dorë për ta çuar më tej, e shoqja, Sandra. Tom Bojaj kish lënë pas Televizionin, pasionin e jetës së tij, fëmijët dhe gruan e vet. Ishte ajo që do t’i premtonte se nuk do ta lëshonte e braktiste kurrë qëllimin e jetës së Tomës së saj të dashur. Dhe ashtu bëri. Dhe sa sakrifica përballon. E takova këtë nëntor në Tuz. E ngushëllova. I fola me aq respekt të meritueshëm për Tomën e saj, që nuk ishte më i saj, por i të gjithë shqiptarëve e jo vetëm në Mal të Zi, por edhe në Shqipëri e Kosovë, edhe në Amerikë e kudo ku jetojnë shqiptarët. Një atdhetar i madh dhe dashamirës i kulturës e traditave shqiptare nuk mund të harrohet. Dhe shpreha njëkohësisht pakënaqësinë time që një rrugë e Tuzit nuk kishte emrin e tij. Ky emër, Tom Bojaj nderon çdo qytetar të Tuzit dhe të Malësisë, na nderon edhe ne që fati na solli edhe pse bij të Malësisë të jetojmë larg vendlindjes së prindërve.

Sa herë e shoh fotografinë e tij ulur aty në zyrë, ku ka vënë në një vend të dukshëm portretin e Gjergj Kastritoti-Skenderbeut, më ringjallet në mendje ajo bisedë që bëra me Tom Bojaj një natë shtatori te vitit 2007 në Televizionin BOIN të Tuzit.

Ishte nga ata njerëz që i takon një herë e nuk i harron më kurrë

 1 dhjetor 2012

PERSHENDETJA IME PER ADEM DEMAÇIN

PERSHENDETJA IME PER ADEM DEMAÇIN

Qëndresa e tij e pashembëllt i dha kohës e brezave shqiptarë në dy anët e kufinjëve, a thënë më saktë në katër anët e horizonteve shqiptare një shëmbëllesë që nuk vdes kurrë. Ai tashmë është një simbol, por jo vetëm simbol qëndrese e vetmohimi, por edhe një realitet i përditshëm sepse ai di të jetojë me popullin e vet e jo ta shohë atë nga nga maja e piramidave të honxhobonxhove partiakë.

Ne kemi nevojë për trimëri por ne kemi nevojë po aq edhe për mënçuri, qe besa kemi nevojë për të dyja, edhe për Adem Jashara por dhe për Adem Demaça. Ti mësosh brezave se si ta duan popullin e vet, si një objekt dashurie e adhurimi e jo një kaloshinë përfitimesh vetjake, do të thotë se je mishërimi i atdhetarit të madh.
Dhe i tillë ishte e mbetet i madhi Adem Demçi.

Kolec Traboini
1 dhjetor 2012

GJERGJ KASTRIOTI- SIMBOLI ME I BUKUR I LIRISE SE SHQIPTAREVE

KY ESHTE SIMBOLI ME I BUKUR I 100 VJETORIT TE PAVARESISE - KY SIMBOL SHKON PERTEJ SHEKUJVE!

MUNGESA E MADHE E DED GJO LULIT- nga Kolec Traboini

Ded Gjo Luli me të birin Kolën

MUNGESA E MADHE E DED GJO LULIT

 Ismail Qemali e quante “Pushkë e ngrehun për Shqipërinë”

Nga KOLEC TRABOINI

Shumçka në këtë 100 vjetor te Pavarësisë po vihet në vendin e merituar. Edhe shpata e përkrenarja e Gjergj Kastriotit- Skënderbeut erdhi nga Vjena që shqiptarët të shohin nga afër armët e burrit më të madh të këtij kombi; erdhi dhe Meshari i të madhit Dom Gjon Buzuku; tashmë Ismail Qemali dhe Hasan Prishtina janë në vendin që e meritojnë.

Mirë kish qënë të ishte edhe Dom Nikoll Kaçorri dhe Luigj Gurakuqi, sepse nuk mund të shkruhet historia pa këto burra. Por ndjehet mungesa e një tjetri që përbën lavdinë e kombit, flamurtarit të madh të 6 prillit 1911, bash e atij që Ismail Qemali e quante “Pushkë e ngrehun për Shqipërinë”, është kryefjala për kreshnikun e Malësisë së Madhe, burrin e panjollë, Ded Gjo Luli që u shkri megjithë familje për shqiptari dhe  i mungon dukshëm këtij jubileu të madh të shqiptarëve të gjithë botës.

Kur ka qënë puna për luftë ai është ndodhur i pari, madje duke dhënë jetën e vet dhe bijve të vet, por tash në paqe e në festime legjitime nuk është. Nuk ndjehet kurrkund. Nuk e përmënd kurrkush në asnjë fjalim a shkrim a thua se ai ishte vetëm heroi ynë, pra i Hotit dhe Malësisë. Por Ded Gjo Luli ka luftuar për Shqipërinë e jo vetëm për Malësinë. Se kështu i tha Deda ministrit të Perandorisë Otomane kur u shfaq në  Podgoricë duke u mburrur se erdha me ju takue:  “S’na ka marrë malli me të pa,  por meqë erdhe dëgjo”,-   e Ded Gjo Luli theksoi : “Ato pika të Librit të Kuq i duam jo veç për vedi e Malësi, por për tanë Shqypni”.  Ky ishte Ded Gjo Luli!

Tash Shqipëria feston e Ded Gjo Lulin po e harron, aq sa u darovitën në Kuvend Popullor plot tituj e ndere. Disa prej të cilëve për katragjyshët e vet, por nga ata luftëtarët e Ded Gjo Lulit asnjë. E vajtueshme kjo pamje. E turpshme përpara historisë. Vërtetë ju dha titulli “Nderi i Kombit”  Malësisë së Madhe, por malësia pa bijtë e vet nuk është gjë tjetër veç një grusht male. Eshtë njeriu pa është mali e fusha, lumenjtë e deti.

Mbi dhjetë vjet më parë, në nje polemikë me titull "Trumani apo Ded Gjo Luli" me milionerin shqiptaro-amerikan Ekerem Bardha,  kam ngritur zërin si hotian më shumë sesa si gazetar, që në atë shesh që ndodhet në rrugën “Ded Gjo Luli”, të mos ngrihet busti i Trumanit siç propozonte Ekerem Bardha, që do ta financonte, por busti i Ded Gjo Lulit. Prej presioneve edhe të malësorëve shqiptarë të Detroitit, Ekerem Bardha u konsultua me Ismail Kadarenë, i cili e këshilloi të tërhiqej duke thënë se aty në rrugën “Ded Gjo Luli” do të ishte mirë të ngrihej monumenti i tij e jo një tjetri. Ekerem Bardha atëherë deklaroi se hiqte dorë nga projekti Truman e madje do të kontribonte me njëmijë dollarë për bustin e Ded Gjo Lulit që do të ngrihej në atë shesh përpara restorant “Piazza” të tij. Qysh atëherë kanë kaluar shumë kohë. Herë pas here e kam ngritur këtë problem jo vetëm në shtyp por në çdo rast që kam patur mundësi, i kam kërkuar angazhim edhe Fondacionit Ded Gjo Luli në New York, por në vesh të shurdhër gjithçka. Edhe sot e kësaj dite ky shesh këndor prapa Muzeut Kombëtar mbetet me karrige kafenesh. Bardha, që tashmë merret me vreshta e prodhimin e verës e ka shitur Piazza-n tek një pronar tjetër, por busti i Ded Gjo Lulit nuk po vihet aty ku i takon.
Po pse shqiptarët e Amerikës me origjinë prej Hotit e Malësisë së Madhe nuk po ndjehen kurrqysh për këtë punë të monumentit të Ded Gjo Lulit. Shoqata me emrin Ded Gjo Luli në New York bën organizime me shpenzime për turnamente sportive e nuk  po bën kurrnji veprim për të krijuar një fond për këtë monument. Edhe shoqata me të njëjtin emër në Tuz mund të angazhohej me këtë veprim atdhetar anipse Ded Gjo Luli e ka një shtatore në Tuz që sheh përballë malit të Deçiqit. Ndërsa shoqata Ded Gjo Luli në Shqipëri me çfarë kam konstatuar, pas vdekjes se kompozitorit Zef Leka që e mbante me veprimtari, tashmë është inaktive e thuajse nuk ekziston. Sot që Tirana është bërë një qytet i madh ku vijnë nga të gjitha trevat shqiptare, në mes tyre dhe bijtë e Malësisë së Madhe do të ndjeheshim bash mirë që krahas Ismail Qemalit e Hasan Prishtinës të vizitonin e të vendosnin një tufë lule në shtatoren e Ded Gjo Lulit. Por ky monument për fat të keq nuk është në kryeqytetin e shqiptarëve të tërë botës.

Këtij kryeqyteti  mjerisht i mungon kryekreshniku i Malësisë së Madhe e i kryengritjeve që sollën Pavarësinë që gëzojmë sot.

27 nëntor 2012

Botuar në gazetën "Koha javore" # 544, 29 nëntor 2012, Podgoricë,  Mali i Zi.

Disa nga shkrimet në blogun Traboini-esé:

Oso Kuka- trimëria që sfidoi legjendat/ K. Traboini
"Muhaxhirët" e Faik Konicës/ nga Kolec Traboini
Kriza e artistit dhe supërkriza e kulturës-Traboini
Disidenti i heshtur Zef Zorba - nga Kolec Traboini...
Kadare-një mal drite që nuk i shpëton hijes së vet-Traboini
Poetika e Dritero Agollit- nga Traboini
Dallandyshe pa qiell- nga Kolec Traboini 
Edgar Allan Poe - më së fundi i kthehet vendlindje...
Mungesa e madhe e Ded Gjo Lulit - nga Kolec Traboini
Shkodrania aktore e parë e Turqisë- nga Kolec Trab...   
Dy kryeministra ma vodhën Mitingun- Traboini
Akademia e mykur e Tiranës- nga Kolec Traboini 
Kinostudio- në vend të ullinjëve mbollën beton- Traboini
"E vërteta"... e pavërtetë e prof. Emil Lafe - nga...
Aristidh Kola - një libër i ri i Kolec Traboinit
Presidenti Wilson- ëngjëlli mbrojtës i Shqipërisë -Traboini
Kështu vret vetëm mafia - nga Kolec Traboini 
Atë Martin Gjoka kompozitor e mësues i madh - nga ...
Epika blu e Edison Gjergos- nga Kolec Traboini 
Ardhacaket e Ballkanit Sofie-Safete Juka
Boston- një shekull përballë greqizimit
Punë kulturash - nga Tirana në Prishtinë - nga Kolec Traboini
Lazarati në tym - shteti në delir- nga Kolec Trabo.
Seks për një vend pune - nga Kolec Traboini
Zeusit i lajkatohen të gjithë- nga Traboini
Big Show me Canabis Sativa- nga Kolec Traboini
Njerka shkon në ballo- nga Kolec Traboini
Vasil Josif Pani- ne krye të oborrit të shqiptariz...
Dekorimi politik i Kol Idromenos- nga Kolec Traboi...
Dhjetë vjet thirrje për bustin e Ded Gjo Lulit- ng...
Prejardhja e Hotit dhe Flamuri i Deçiqit - nga Kol...
Requiem i Verdit në vjeshtën politike të Tiranës- ... 
Kur shpresa s’është veçse një kurvë...- nga Kolec ...
Stina e mjekrrave të hajthshme - nga Kolec Traboin...
Udhë e mbarë, o Sizif!  
Dada ime Katrine- bija e Motres Tone Idromeno-Skanjeti

KATËR INTERVISTA NGA KOLEC TRABOINI

Disa nga shkrimet në blogun Traboini-esé: Oso Kuka- trimëria që sfidoi legjendat/ K. Traboini "Muhaxhirët" e Faik Konicës/ nga Kolec Traboini Kriza e artistit dhe supërkriza e kulturës-Traboini Disidenti i heshtur Zef Zorba - nga Kolec Traboini... Kadare-një mal drite që nuk i shpëton hijes së vet-Traboini Poetika e Dritero Agollit- nga Traboini Dallandyshe pa qiell- nga Kolec Traboini Edgar Allan Poe - më së fundi i kthehet vendlindje... Shkodrania aktore e parë e Turqisë- nga Kolec Trab... Dy kryeministra ma vodhën Mitingun- Traboini Akademia e mykur e Tiranës- nga Kolec Traboini Kinostudio- në vend të ullinjëve mbollën beton- Traboini "E vërteta"... e pavërtetë e prof. Emil Lafe - nga... Aristidh Kola - një libër i ri i Kolec Traboinit Presidenti Wilson- ëngjëlli mbrojtës i Shqipërisë -Traboini Kështu vret vetëm mafia - nga Kolec Traboini Atë Martin Gjoka kompozitor e mësues i madh - nga ... Epika blu e Edison Gjergos- nga Kolec Traboini Ardhacaket e Ballkanit Sofie-Safete Juka Boston- një shekull përballë greqizimit Punë kulturash - nga Tirana në Prishtinë - nga Kolec Traboini Lazarati në tym - shteti në delir- nga Kolec Trabo. Seks për një vend pune - nga Kolec Traboini Zeusit i lajkatohen të gjithë- nga Traboini Big Show me Canabis Sativa- nga Kolec Traboini Njerka shkon në ballo- nga Kolec Traboini Vasil Josif Pani- ne krye të oborrit të shqiptariz... Dekorimi politik i Kol Idromenos- nga Kolec Traboi... Dhjetë vjet thirrje për bustin e Ded Gjo Lulit- ng... Prejardhja e Hotit dhe Flamuri i Deçiqit - nga Kol... Requiem i Verdit në vjeshtën politike të Tiranës- ... Kur shpresa s’është veçse një kurvë...- nga Kolec ... Stina e mjekrrave të hajthshme - nga Kolec Traboin... Udhë e mbarë, o Sizif! KATËR INTERVISTA NGA KOLEC TRABOINI

Copy and WIN : http://bit.ly/copy_win

AVNI RUSTEMI EDHE I VDEKUR I TMERRON TRADHTARET

Avni Rustemi 1895-1924

AVNI RUSTEMI EDHE I VDEKUR I TMERRON TRADHTARET

-Para se te jesh çam a diç tjeter o Shpetim Idrizi duhet te jesh shqiptar e jo zagar qe ju leh heronjeve.-

Loja cic-mic e partive politike te sotme eshte vec nje handrak, nje pisllek qe luft

on per kolltuqet e veta. Ky eshte opinioni im per politiken e politikanete dhe nuk influencohen nga askush vec ndergjegjes sime. Rrofte Bashkimi Kombetar! Dhe poshte ata qe duan te heqin bustin e Avni Rustemit dhe duan te na sajojne bufonada prej balte historike. Avni Rustemi ka vrare kryetradhtarin e Kombit Esat Toptani, figura me e erret e historise ndersa ideali i Avni Rustemit ishte Atdheu dhe keto nuk e di ai pordhamani politik Shpetim Idrizi, qe mesa duket po ben lojen e grekeve duke denigruar palcen e historise se kombit shqiptar. Para se te jesh çam a dic tjeter o Shpetim Idrizi duhet te jesh shqiptar e jo zagar qe ju leh heronjeve.
Ky mjeran ne vend qe te luftoje per Çamerine e ne Çameri vjen e qendron per bukuri ne parlamentin shqiptar si marionete e ben lojra politike dhe guxon te hedh idene te rrezoje nje hero kombetar qe ne te gjalle te Avni Rustemit. Ti heqi emrin sheshit te birit te Libohoves e te gjithe Shqiperise, ate qe Kosova e zgjodhi deputet por e vrau Ahmet bej Pisqolla!
O Shpetim Idrizi, o mize e vogel, trus b...e largou nga Avni Rustemi se ky hero i shqiptareve edhe i vdekur i tmerron tradhtaret. Sepse Ai ishte e mbetet Avni djali, biri me i dashur e me trim i Nenes Shqiperi!

KAMBANA E ZOTIT PER MIKUN TONE KISH RA...

KAMBANA E ZOTIT PER MIKUN TONE KISH RA...

                                                                           Daniel Gazullit

 Nga Kolec Traboini

Gjithçka mund të shkruash për Danielin veç fjalën vdekje jo për besë. Nuk ka të bëjë vdekja me Danielin. Ishte teper vital në fjalën e tij ndaj nuk mund të mësohemi me idenë se ai nuk mund të shkruaj më. Ishim mësuar ti lexonim shkrimet e tij të cilat më së shumti kishin pathos atdhetar, ngulmonin në nxjerrjen në evidencë të traditave kombëtare por edhe në fushë të letërsisë.  Padyshim kur vinte fjala për Gazullorët pasioni i tij ishte i ndezur, sepse vinin që nga Gazulli i madh në kohën skenderbejane e deri tek të fundit vëllezrit martir Dom Gjon e Dom Nikoll Gazulli.

Daniel Gazulli ishte një njeri me vizion të gjërë, nga ata njerëz që tundohen tërë jetën për fatet e kombit ani pse nuk kanë ndonjë ofiq a kollutuk nëpër zyra qeveritare. Jo rrallë ka ndodh e vazhdon të ndodh që ata që nuk e kanë atdheun për kurrgjë, dalin me shitmendje në krye të kombit, ndërkohë ata që punojnë për komb e atdhe  pa zhurmë e bujë heshtohen.

Miku ynë Daniel ishte nga të heshturit, por që punonin përditë duke nxjerrë prej shpirtit fjalë e mendime të bukura.

Edhe natyra e tij ashtu ishte, e bukur. Buronte një urtësi tek ai, një dinjitet i meritueshëm për gazullorët me emër në histori.

Çfarë e bënte fjalën e Danielit aq të urtë, aq mirëdashëse, aq të thellë? A  thua veç prej ndikimit të gazullorëve të mëdhej të kombit. Nuk besoj se ishte vetëm kjo megjithëse kjo i jepte një dinjitet të lartë ardhë prej genit tepër vital. Por ndikonte edhe fakti se Danieli ka qënë mësues, një mësues i mirë, që përçonte tek nxënësit jo vetëm fjalën e bukur e të mënçur, pra dijen por e jeptë atë edhe nëpërmjet qëndrimit të tij, ndaj shumë e thërrisnin Profesor Danieli. Një emër plotësisht i meritueshëm anipse nuk ja dha ndonjë akademi apo institut, por atë ja dha vetë populli që di të dallojë e të vlerësojë.

Edhe atëherë kur shëndeti po e lodhte ai nuk reshti së shkruari.

Më ka ra shëndeti, më shkruante  në një letër, por megjithatë, ço e rrëzo, përpiqem me dhanë ndonjë kontribut.
Dha aq shumë me shkrime e letërsi të mirëfilltë duke përfshirë ato tregime të mrekullueshme për vendlindjen, poezitë, esét që mirëpriteshin nga lexuesit e shumtë e admiruesit e vet.

 Pat shkue me shpresë shërimi në Itali. E erdh një çast që u shkëput. Pastaj u dëgjua një zë të cilin nuk deshëm ta besonim. Teksa bisedoja me një mikun tonë të përbashkët i thamë njeri tjetrit se ka edhe keqkuptime e fjala hapet ndonjëherë edhe pa qënë e vertetë çka thuhet. Por doli se qe e vertetë. Gjëma kish ndodhur. Kambana  e Zotit për mikun tonë kish ra.  Ne ende nuk duam të bindemi. Duam të vazhdojnë të rrimë me mendimin se ka shkuar në Itali për tu kuruar e do të kthehet. E rrimë e lexojmë ato gjëra të bukura që ka shkruar. Në të vertetë jemi ne që shkojmë pak e nga pak tek ai. Kjo ështe jeta. Një kalim gjatë të cilit duhet të lëshosh sado pak dritë.

E miku ynë Daniel Gazulli e lëshoi dritën e tij.  

Kolec Traboini 12 nëntor  2012
Ky shkrim është botuar në gazetën shqiptaro-amerikane "Illyria" New York # 2199 13-15 nëntor 2012

Botuar në gazetën shqiptaro-amerikane "Illyria" New York # 2199 13-15 nëntor 2012