28 June 2013

🔮 Del nga dera e hyn nga dritarja - pasi e kemi qarĂ« me lotĂ«- nga Kolec Traboini

Del nga dera e hyn nga drituarja pasi e kemi qarë me lot


Nga Kolec TRABOINI
PamĂ« tĂ« qajnĂ« ca itharĂ« tĂ« liderit qĂ« tha njĂ« fjalĂ« se do tĂ« ikte. Ata po qanin krejt pa ditur se ku po ikte udhĂ«heqĂ«si i madh i PartisĂ« ngarkuar me bagazhin e rĂ«ndĂ« tĂ« humbĂ«sit. Mos ishte nĂ« njĂ« avion e po shkonte kahmos e pa kthim. PamĂ« tĂ« qanin jo vetĂ«m ca riosh qĂ« nuk do tĂ« ngurronin tek shtĂ«pia e liderit tĂ« thĂ«rrisnin emrin e Liderit,   Ă§farĂ« u muar vesh se ishin bijtĂ« e atyre qĂ« gjatĂ« kĂ«tyre tetĂ« vjetĂ«ve a me parĂ« kishin ardhur me shumicĂ« nga vendlindja e kryeministrit, kishin  gjetur edhe punĂ« e ishin sistemuar pĂ«r bukuri kur djemtĂ« e TiranĂ«s vinin vĂ«rdallĂ« pa asnjĂ« shpresĂ«. Po lotĂ«t u panĂ« edhe tek zĂ«dhĂ«nset e shtypit tĂ« partisĂ«. Kishim kohĂ« qĂ« nuk kishim parĂ« tĂ« tilla elegji kolektive publike qĂ« nga koha e pĂ«rcjelljes nĂ« botĂ«n tjetĂ«r tĂ« diktatorit Enver Hoxha e ku na shfaqet nĂ« film edhe intervista e  funeral pikĂ«llimit tĂ« vetĂ« Mehdi GĂ«rdeci. TashmĂ« dihet kush Ă«shtĂ« Mehdi GĂ«rdeci ministri i Qeveris Berisha pĂ«r tetĂ« vjet, tĂ« cilit pas masakrĂ«s sĂ« orkestruar prej tij,  populli i vuri epitetin kobĂ«zi. Njeriu kob. NjĂ« soj njeriu qĂ« nĂ« saj tĂ« zgjedhjeve parlamentare me lista siguron imunitetin e deputetit  dhe pandĂ«shkushmĂ«rinĂ« e pĂ«rjetĂ«shme. Nuk e dimĂ« nĂ«se ka qarĂ« ky  lider republikan kĂ«saj herĂ« pĂ«r Kryeministrin siç qante pĂ«r Enverin.
Pra nĂ« kĂ«tĂ« histeri na u krijua pĂ«rshtypja se mĂ« nuk do tĂ« na e shihnin sytĂ« liderin e shpartalluar prej popullit mĂ« shumĂ« se sa prej opozitĂ«s. Por çfarĂ« gĂ«njeshtĂ«r pĂ«r guiness. Kryeministri doli nĂ« darkĂ« nĂ« ballkon nĂ« shtĂ«pinĂ« e tij  pĂ«rshĂ«ndeti dhe ...ne shkuam tĂ« flinim tĂ« qetĂ« me mendimin se mĂ« nuk do ta shihnim nĂ« lajmet çmĂ«ndurake televizive ku ai na kish mbirĂ« nĂ« sy. Por e nesĂ«rmja nuk na buzĂ«qeshi ne por atij. Sa hapĂ«m televizorin dhe i pari lajm qe Sali Berisha nĂ« mbledhjen e qeverisĂ« sĂ« tij duke folur pĂ«r suksese e fitore tĂ« cilat nuk kish mundur me sa duket ti rrumbullakoste nĂ« fjalimin e lamtumirĂ«s sĂ« mbrĂ«mjes sĂ« kaluar.  I kish mbetur diçka nga fitoret pa thĂ«nĂ« pĂ«r ti shprehur tĂ« nesĂ«rmen pĂ«rpara ministrave tĂ« tij tĂ« shushatur qĂ« mĂ« shumĂ« e kishin mendjen si tĂ« fshihnin paratĂ« e pasuritĂ« se sa tek fjalĂ«t e Kryeministrit pĂ«r gazsjellĂ«sin TAP. Kryeministri doli. Delirant si gjithnjĂ«. Fitimtar si gjithnjĂ«. Autoritar si gjithnjĂ« por veç edhe i squllur mĂ« shumĂ« se kurrĂ«.  KĂ«shtu asnjĂ« shĂ«njĂ« se po na ikte nuk kish. Po ai ishte nĂ« tĂ« drejtĂ«n e tij sepse edhe kish theksuar, unĂ« po iki po ky nuk Ă«shtĂ« fjalimi i fundit i lamtumirĂ«s. Si tĂ« thuash mos u ngutni tĂ« mĂ« bĂ«ni nekrologji politike. LojĂ« fjalĂ«sh me  dykuptime. Shteg pĂ«r tu kthyer saherĂ« tĂ« donte.
Po pse ike o Kryeministër dhe sa shpejt erdhe....jo me shumë se dhjetë orë mbasi the po iki dhe u përlotën njerëzit e tu, e ca adoloshentë që u shkrehen fare e fshinin hundët fort. Edhe ti Kryeministër në fakt i fshive dhe me shami në hundë u pe në të gjitha gazetat e Europës e deri në Amerikë.
Në të vërtetë të tilla ikje nuk i kishim parë që mote e mote. Një ikje pa ikje. Një rrënë me bisht. Një bisht që mblidhet e përdridhet rrotull nesh. Mu kujtua një e ngjame që tregonin në një fshat, për një kohë të largët e humbur në histori. Kështu mund të konsiderohet koha kur sundonin me dorë të hekurt turqit osmanllinj.

 NjĂ« fshat i largĂ«t pra, qĂ« shquhej pĂ«r shpirtin e butĂ« e tĂ« mirĂ«, e pĂ«sonte keq prej pushtuesve tĂ« cilĂ«t vinin dhe herĂ« pas here, si gjenin njĂ« sebep, mblidhnin gjithĂ« fshatin dhe i shtronin nĂ« dru qĂ« tĂ« gjithĂ« burrat nga 16 nĂ« 70 vjeç. TĂ«rĂ« sebepi qe njĂ« djalĂ« i fshatit qĂ« e quajtĂ«n Luciferr( drita e ferrit pra vete djalli) i cili  bĂ«nte shumĂ« sherre, vidhte, vriste, digjte e bĂ«nte çfarĂ« ti thoshte koka e tij prej çmĂ«nduraku. NjĂ« sherr bĂ«nte ky sebepliu dhe lĂ«shoheshin jeniçerĂ«t  turko- osmanĂ« dhe e  zhdĂ«pnin nĂ« dru tĂ«rĂ« fshatin. Ju nxi jeta njerĂ«zve.
Po njeriu ngandonjĂ« herĂ« na qĂ«nka mĂ« i duruar se vetĂ« kali. U  sĂ«mur njĂ« ditĂ« sjellĂ«si i fatkeqĂ«sive tĂ« fshatit e u shtri sa gjatĂ« gjĂ«rĂ« nĂ« mes tĂ« njĂ« lĂ«ndine. ErdhĂ«n njerĂ«zit dhe meqĂ«  ishin zemĂ«rmirĂ« nisĂ«n tĂ« pĂ«rlotĂ«n.
- A mi falni fajet e mĂ«katet se po vdes -  tha Luciferri.
Njerëzit të pikëlluar se bir të fshatit e kishin i dhanë fjalën se e falnin prandaj të prehej i qetë nën dhé.
- Jam i penduar- tha Luciferri, - e këtë pendesë do ta marr me vete edhe në botën tjetër.
- Po si- e pyeten njerëzia.
- Krejt thjeshtë- ua ktheu Luciferri.- kur të më varrosni më vini një litar në qafë ma lini sipër varrit.
Kështu bënë. E varrosën. Ca lotuan e ca jo, të tjerët u kënaqën se shpëtuan e shkuan e bënë një gjumë të qetë për herë të parë pas kaq vitesh. Mirëpo ky gjumë me ëndërra të bukura nuk zgjati shumë.
TĂ« nesĂ«rmen andej pari kalon njĂ« grup ushtarĂ«sh turko-osmanĂ«.  VĂ«nĂ« re litarin mbi varr dhe e tĂ«rheqin pĂ«r tĂ« parĂ« çfarĂ« fshihej pas litarit. TĂ«rhiq e tĂ«rhiq e litari nĂ« kokĂ«n e Luciferrit mblidh e mblidh deri sa doli nĂ« siperfaqen e dheut kufoma e tij.
U tmerruan ushtarët. Si e njohën, thanë se me siguri e kish varur dikush nga fshati. U leshuan si të tërbuar turko-osmanët dhe i nxorrën tërë burrat e fshatit në lëndinë.
- Pa na thoni - u tha komandanti turk -  kush e ka vrarĂ« Luciferrin?
Jep e merr njerĂ«zit, thonin e kish vrarĂ« Zoti,  po komandantit turko-osman nuk i mbushej koka me fjalĂ«t e fshatarĂ«ve se Zoti nuk i vriste njerĂ«zit me litar. I rreshtuan fshatarĂ«t e shkretĂ« nĂ« shesh tĂ« fshatit e i rrahĂ«n me kamxhik sa ju thyen brinjĂ«t e u dilte gjak. Fshataret shihnin kufomĂ«n e Luciferrit e u dukej se  zgĂ«rdhihej e u thoshte:
- TĂ«rĂ« jetĂ«n ju kam gĂ«njyer, tĂ«rĂ« jetĂ«n jeni rrahur dhe kĂ«tĂ« e kishit hak se jeni naiv- budallej e  besoni gjithçka.
Kjo histori a ka farë kuptimi me ikjen e liderit nga dera e me hyrjen jo më shumë se tetë orë përmes një dritarje të vogël të Televizionit.
Edhe nĂ« pastĂ« e mos pastĂ« ngjashmĂ«ri kjo ngjarje me ikjen e Lider, diçka rĂ«nqĂ«these i bashkon. Ky popull gjithnjĂ« Ă«shtĂ« rrahur, Ă«shtĂ« rrahur e detyruar tĂ« ikĂ« me mijĂ«ra nga atdheu, detit e skĂ«rkave tĂ« GreqisĂ«, Ă«shtĂ« rrahur kur humbĂ«n shtĂ«pi e katandi nĂ« piramidat e parave, eshte rrahur ne 1998 kur lideri u pĂ«rpoq tĂ« bĂ«nte njĂ« grusht shteti  po dĂ«shtoi se nuk e pranuan euro-amerikanĂ«t, ky popull Ă«shtĂ« rrahur e vrarĂ« nĂ« GĂ«rdec, ky popull Ă«shtĂ« vrarĂ« mĂ« 21 janar 2011, dhe tani qĂ« erdhi koha tĂ« pĂ«rfundojĂ« kjo historia me Lider-Luciferr ka mbet puna nĂ« ik e mos ik....cic-mic me fatet e ShqipĂ«risĂ«.
Tashmë shqiptarët, që po heqin kaq shumë prej liderëve të vet, me këtë litar që kanë në fyt, shpresat i kanë tek Zoti, kush e di bën kujdes ai se të gjallët nuk kanë çfarë i bëjnë ketij Lider-Luciferrit që del nga dera e hyn nga dritarja pasi e kemi qarë me lotë...

28 qershor 2013


Editor: ©