✝️ Krishti është dashuri - reflektim nga K.Traboini

Skulpturë e Mikelangjelos në Kishën e Shën Pjetrit në Vatikan.

KRISHTI ËSHTË DASHURI

- reflektim -

Bisedë me një mike që është më pranë engjëjve të qiellit se sa unë mëkatari i dashurisë tokësore, që ndjek më së shumti atë udhë të Hyjit që quhet revolta hyjnore e Jesu Krishtit ndaj sarafëve dhe mashtruesve në tempuj.

Nga Kolec TRABOINI

Fjala besim është shumëplanëshe. Nuk ka vetëm kuptimin e bindjes së verbër. Nuk ka vetëm kuptimin e mosvënies në dyshim të koncepteve që kemi trashëguar brez pas brezi, por ka edhe kuptimin e humbjes së baraspeshës të emocionit e mendimit brenda vetes, ku ti nuk flet me priftin, por flet në një intimitet të thellë me Atë që në çdo hall e nevojë i drejtohemi me fjalën, "O Zot!". E kam lexuar Biblën me mendje të kthjellët. Atje veç mësimit të besimit e përkushtimit, ka edhe katrahurën njerëzore, dënimet që Zoti, para se të trupëzohej e shfaqej si Krisht, i jepte njerëzimit sepse ai , njerëzimi, kish shkuar tepër larg e në tjetër shteg e jo në atë që krijuesi kish parathënë, ndaj më duket mbrapshti tinëzare kur për çdo marrëzi e ligësi që bëjnë njerëzit të themi "Kështu desh Zoti." Jo ashtu nuk desh Zoti i vërtetë, por zoti i rremë, vetë njeriu, sepse Zoti i vërtetë, sipas asaj që kam lexuar e kuptuar, ka hequr dorë prej njeriut me shkakun se mori udhë për skajore që nga momenti i ngjizjes. Sepse Zoti e ka krijuar njeriun për ta bërë botën të bukur brenda dhe jashtë tij! E ne që tashmë e lexojmë historinë ungjillore të botës, e dimë se ndër dy pinjollët e parë që lindën në këtë dhè, Abeli dhe Kaini, ndodhi një vëllavrasje. I dyti e vrau të parin pa dhembje e pa mëshirë. Pas mëkatit të prindërve Adam dhe Evë, ndodhi krimi i parë i botës që do të për-shumohej me një vras-ti marramendëse deri në ditët e vona. Ndaj për t'a ndaluar rrjedhën e gjakut u shfaq Krishti, fryma e Zotit e mishëruar në trajtë njeriu, se ndoshta kështu do t'a bindej të ndërronte udhën që kish marrë drejt greminave të shpirtit. U shfaq për t'a shpëtuar njerëzimin. Por ndodhi ajo çfarë nuk mund të mendohej. Njeriu kish shkuar aq larg në shtigjet e errtë të së mbrapshtës sa ishte gati të vriste vetë Krijuesin brenda trupëzimit si Krisht. Dhe e vrau tupin, por në të vërtetë njerëzimi bëri vetëvrasjen më të madhe në tërë historinë e ekzistencës së vet, mëkat që nuk është shlyer kurrë , ndaj dhe të gjithë qeniet njerëzore konsiderohen si pjesëz e botës mëkatare. E kështu na quajnë, madje edhe ne vetë, vetëquhemi mëkatarë. Që nga momenti që u shfaq në tokën e Izraelit, Krishti është Zot për ne katolikët, tek ai sendërtohet gjithçka, me atë ne e perceptojmë jetën në cikle të ripërtërira në breza të pafundmë. Misioni ynë ndaj tij është para se devocioni, ripërtëritja, çfarë nënkuptoj se popujt janë grigja e Krishtit, pasuria e vetme e tij si Zot, sepse çdo gjë tjetër e gjithësisë që shkon në skaje të pa matshme e të pafundme, është veç gur, zjarr e shtjella gazi e yjesh, vrima të zeza thithëse të gjithësisë që përpijnë e shuajnë planetë. Misioni i çdo ardhësi në këtë botë është devocioni e ripërtëritja, të cilat mishërohen në atë që quhet dashuri. Çdo lloj dashurie së pari lind të Krishti, tek dashuria e sakrifica e tij për njerëzit, e pastaj kjo dashuri e madhe e zemrës së tij shumohet në miliona njerëz që përfytyrohen si një pishtar që kurrë nuk duhet shuar. Këtë pishtar e mban gjallë dashuria. Ajo që vret është urrejtja, smira, ligësia, pasioni i egër për karrierë, egoja për lavdi tokësore. Ajo çfarë në pamje te par; ndodh në jetën e përditshme e marrëdhëniet njerëzore, dashuria, martesa, lindja, është vetëm një shkak për të mbajtur ndezur pishtarin e Zotit në tokë. Ndaj gjithnjë kam thënë e them se Krishti është dashuri. Ndjej ta dua Krishtin shumë e shumë më tepër se ekipet e kuadruara e të veshur bukur të klerikëve, të cilët vërtetë përkushtohen, por më së shumti këtë e bëjnë për interesa vetjake profesionale apo sepse janë me profesionin klerik dhe është një lloj përkushtimi i kushtëzuar. Mbetëm me mendimin se Krishti është dashuri, e kurrsesi allçi, parafinë, statuja të rëndomta nga artistë gjysmakë nëpër hije e skuta monastiresh, të cilat të largojnë aq shumë nga e vërteta hyjnore, trupëzojnë hyjni në objekte materiale e fare pak e shpirtëzojnë atë tek qeniet njerëzore, mesa duket shpesh e harrojnë se Krishti është pjesë e jetës dhe jo e vdekjes. Kalvari dhe vdekja në kryq nuk shënon largimin e Zotit nga njeriu, braktisjen e tij, por shënon katarsisin, mësimin nga mëkati, çfarë do të thotë se që nga shfaqja e Krishtit e përkëtej, Zoti më shumë ka hyrë tek njeriu. Përjashto këtu shfaqjet e rrema, kur njeriut i duket vetja si zot, vendos pushtetin e tij të egër mbi të tjerët, kur në të vërtetë ai është një Luciferr a Kryedreq. Sa më përket mua mund të them se, i përqasem asaj pjese të grigjës që ndjek me dëshirë e vullnet e pa ndikimin e askujt udhën e Hyjit, në aspektin që quhet revolta hyjnore e Jesu Krishtit ndaj sarafëve dhe mashtruesve në tempuj. Të jesh në paqe e harmoni me veten dhe hyjninë, nënkuptoj të shfaqësh bukurinë njerëzore të shpirtit e cilësive të larta të mirësisë e dashurisë, sepse për këtë destinë në eterniti e ka krijuar Zoti njeriut.
Krishti është dashuri! Dashuri dhe dritë! Amen!

🔴 KERTHIZA APO JATAGANI - nga Kolec Traboini

KERTHIZA APO JATAGANI

Kujdes! Që në themele të mos hyjë baltë Kaurri...
KAMBER II-të, Vargje Osmanike

Nga Kolec TRABOINI

1. Themeluesi

       Duke parë zellin e madh, me të cilin po rimëkëmbet tërë historia, si dhe dalja e mjaft figurave të shuara e të harruara edhe ne po përpiqemi të sjellim një ndihmesë, në mbështetje të studimit të letërshkruesit Skënder Jasa, botuar në «K.J.» datë11.05.1994, mbi origjinën e Tiranës, rrënjët e saj historike që u lidhkan me bollëk dhe me fije të pazgjidheshme me trungun e perandorisë osmane dhe asnjë fije me Marin Barletin, jetëshkruesin e Gjergj Kastriotit, heroit të Shqiptarëve, që u vuri turqëve shtegun tek thana. E pra ky Barlet (Ah, të mos ishte prift!), e përmend i pari, në historinë e letërsinë e shkruar të Shqipërisë, emrin e Tiranës. Aferim e paç ymër të gjatë Skënder Efendi (Jasa), se kështu ti na e nderon vatanin. Për të mbeshtetur, që të mos çahet kazani në sy të botës, po të sjellim studimin tonë mbi të paharruarin themelues, të ndriturin Sulejman Pashë Kurrkushi, që me izën e vetë Sulltan Salepit të 13, hodhi themelet e një qyteti perandorak në zemër të Europës, për inat të kaurrve të gjithë botës.

2. Me kallam e me ferman

      Deri në çastin që marrim kallamin për të shkruar për vulehumburin Sulejman Pashë Kurrkushi, për Sulën pra, kurrkush nuk mori mundimin të hedhë një bishtuk dritë mbi këtë rrepirë të historisë sonë. Këto male (edhe kodra) e rritën Sulën me qumështin e zanave, më pas ai i mbështetur në traditën popullore, shumë sisë kishte për të pirë, por mbi të gjitha atij do ti pëlqente sisa e turkeshës Aishe... Por të mos ngutemi, të tatëpjetat e historisë janë të mundimëshme, prandaj i duhet rënë anës e pas anës. Termat e historiografisë së kalur ? Historinë e bën populli." apo të sotmit, “Historinë e bëjnë historianët”, nuk i marrin në konsideratë, po nisemi në bazë të parimit principial “ Historinë e kanë herë e do ta bejnë Sulejmanët”, Sulejmanët që nxorrën emrin e adashit të tyre nga greminat e historisë dhe e vunë, faqe me nder, në një shesh në ballë të Tiranës (diku pranë gropës së Hajdin Sejdisë). Kështu historianët vunë në vend nderin e vet dhe një ditë nëntori me shi të vitit 93, shpëtuan dhe të ziun Sulejman nga 300 vjet vetmi.

3. Kërkime në qorrsokak

    Heroi ynë Sulejmani në figuracionin popullor njihet me shprehjen poetike “Mu tek pusi i Sulejmanit”. Pra del se ka pasur pronë të tij të trashegueshme, për të cilat sot i takon të marrë letër me vlerë. Por, as pse ja vunë pusit emrin e tij, as hollësi të tjera biografike nuk dihen. As emri i babait, i nënës , as gjyshe, e sa për motër e vëlla nuk bëhet fjalë. Mirëpo, pikërisht në hapësirën që quhej Tiranë, diku pranë Saukut, gjendej dhe një kodër e vjetër që quhej Kodra e Kopilit. Duhet menduar, duhet hulumtuar, se, a kishte fare lidhje Kodra e Kopilit me Pusin e Sulejmanit. Sepse Sulës së shkretë, duke mos iu gjetur kurrkush afër si sfond historik, i mbeti veç onomati pashë, dhe me këtë emër në kurriz ngjiti të përpjetat e historisë plot lavdi.

4. Hani me dy porta

         Të dhënat e padhëna thonë se Sula, para se të bëhej pashë, ishte një zabit azgan, dy metër i gjatë, e shkonte e vinte me araba pas atyre që mernin taksë e vergji për Sulltanin. Bëri punë të ndershme, mblodhi lira e mezhida me bollëk, mblodhi dhe djem për t’i çuar në Arabistan si jeniçer të Sulltanit. Kush s’e dëgjoi Sulën shkoi në degë të rrapit, kush e dëgjoi la kockat në Jemen. Zgjidh e merr!
      Sulejmani bëri përpara deri në Oborr dhe një ditë u gdhi pasha. I vuri punët mbarë, mblodhi ushtri të madhe në Petrelë dhe me force zboi gjithë fshatarët nga Fush e Tiranës.     Ngriti fushimin ushtarak dhe aty ku sot është shatrivani i Tiranës, vendosi shtatoren e vet. Dy fjalë tha Sulejman Pasha, para asqerëve të vet:

      1. Këtu do të ngre një Han.
      2. Ky Han do të hyje në histori me emrin Hani i Sulejmanit.

     Mori izën nga Sulltani, i cili bashkë me fermanin i çoi dhe dhjetë turkesha të ëmbla, të cilat ishin çengijet më të bukura të perandorisë, e që Sula i sistemoi në Hanin e vet me dy porta.

5. Sulejmani dhe divani

        Gjatë hulumtimeve në arkivat e oborrit perandorak ku gjenden spiunimet e Taksirat Qelepirxhiut, del ne pah fakti se, e para femër që u fut ne dhomën e posaçme të Sulës, në mes së cilës ishte vendosur një nargjyle dhe një divan, ishte Aishe Hanemi, turkeshe e ëmbël, kumbull fare, e cila pasi i tërboi tërë oficerët e gardës, u bë shkak të thereshin me bajoneta dhe eunukët që ruanin haremin e Sulltanit; ky i fundit megjithëse me dhimbje, e hoqi qafe, duke ia bërë peshqesh shërbëtorit besnik Sulejman Pashë Kurrkushit, që po hidhte themelet e një qyteti të ri perandorak në perëndim dhe kishte nevojë për femra pjellore. Kështu e keqja apo e mira (këtë historianët nuk e spjegojnë) mbeti në derën e Sulejmanit, i cili ra në një dashuri magjike pas tuleve të Aishesë. U ndez, u përvëlua, u shkretua. Historia botërore dhe vetë arti klasik njohin çiftëzime ideale, që nuk ndahen as në shtëpi, as në varr e as në histori. Qëllimi i studimit është që, duke zbuluar vlerat e kësaj dashurie dramatike, të bëhet e mundur që edhe emri i Aishesë të përjetësohet në historinë e Shqiperisë dhe një rruge, që del tek Sheshi i Sulejmanit, t’i vihet emri i saj. Kështu që, ashtu siç ishin bashkë në han e në divan, të jenë përjetësisht edhe në memorien e banorëve të kryeqytetit të arnautëve. Nga ana tjetër, do të bëhet e njohur në rrethet intelektuale, brenda e jashtë vendit, se ashtu si Eva e Adami u bënë krijues të njeriut, Aishja e Sulejmani u bënë krijues të një kryeqyteti.Nga pikpamja estetike dhe emocionale, krahas Evës e Adamit mitologjik, të Romeos e Zhuljetës romantike do të kemi dhe çiftëzimin e ri Sulejman e Aishe shqiptaro-osmanike.

6. Lavdia dhe krevati

     Në fushë të historiografise dy çeshtje mbeten akoma pa u zgjidhur. E para, pse Sula e fsheh emrin e Aishesë, mos vallë për të mos ndarë peshën për krijimin e një qyteti, megjithëse ajo e shkretë e ndjente pothuaj çdo natë peshën e tij sa i thyheshin kockat. Merre me, mend, kur kënga popullore e Zall Bastarit thotë: “180 kile burrë, nga mendja s' u poqe kurrë”. Çeshtja e dytë specifike është karakteri i Sulës, si i trajtonte ai gratë e haremit, në mënyrë humane( këtu ata të Albanian Human Rights bëjnë shumë kujdes) d.m.th. nga cili parim nisej, nga ai socialist, mbani rradhë se ka për të gjithë, apo ai kapitalist, ujku i fortë çan gjithë kopenë. Kurrfarë konkluzioni historik nuk mund të definohet pa zgjidhur këtë enigmë të historisë.

7. Sula në bronx - Aishja në vargje

      Kështu sheshit emri ju vu e historia u rishkrua. Por ideja e një skulptori të çmendur që bustin e Sulës derdhur në bronx ta vinin në mes të sheshit, u kundërshtua rreptë nga zyrtarët. Jo e madhe për zgjidhje kompozicionale,- Sula i derdhur në bronx në mes të sheshit, rri në kanape e thith nargjylen me vështrin të humbur diku... Ç 'janë këta heroj të pergjumur?! Kështu në mënyrë të vetvetishme u poq mendimi që përpara tij duhet vendosur busti i Aishesë në një vallëzim çengijesh. Kështu veshtrimi i Sulës do të ishte i motivuar, i menduar... Ah, moj Aishe, sa e bukur je, apo diçka tjetër.
U shkruan edhe vargjet që do t’i viheshin si diçiturë çiftëzimit skulptural.

      Sulejman o xhan, o Sulejman
      Aishe me ferexhe, o Aishe
      E shkritë jetën që të dy në divan,

Mor, aman.

      Tek mendonit e punonit për Atdhe.

      Bërthama e kësaj filosofie erotike, që duke bërë dashuri ne i shërbejmë Atdheut, u duk si një zgjidhje racionale dhe për këtë ra dakort dhe presidenca.

8. Kërthiza dhe politika

        Në  këtë konkluzion arriti ekipi i lartë studimor ku përfshiheshin historianë, funksionarë, poetë dhe bashkfshatarë të Sules, të cilët sugjeruan që Aishja të realizohej lakuriq nga kërthiza e sipër për të qenë shprehëse e epokës bashkëohore që po tejkalojmë... Por, kërthiza e Aishesë, ashtu siç u bë objekt sherri në haremin e sulltanit, shumë shpejt u bë si leshtë e Arianës, mollë sherri e dardhë grindjesh në opinionin publik, që shkallë- shkallë do të përhapej si epidemi e Kërthizës (shtypi thotë e Krizës). Grindje në rrugë, në shtëpitë, në shkollat, në ndërmarrjet që s'punojnë, në zyra politikanësh që merren me llogje, në zyra financierësh të korruptur, nënpunës që marrin rushfet, në kokat boshe të diplomatëve, apo të deputetëve, të cilëve iu shkon goja lëng nëpër seanca parlamentare kur kujtojnë kërthizën e ëmbël të turkesheës. E ka qarë në vargje edhe Dritëroi turkeshën. Pozita e Opozita janë në një nga betejat me të ashpra. Në qoftë se për probleme sociale a komunale mund të bien dakort, kur vjen puna tek kërthiza nuk lëshojnë pe, ngulin këmbë si mushka, madje duke kërcënuar me zgjedhje të reja. Njera palë, që Aishja të jetë lakuriq nga kërthiza e lart, tjetra - nga kërthiza e poshtë. Ndërkohë Sulejman Pash Kurrkushi nuk është dakort me asnjerën palë. Ai e do Aishenë, si nga kërthiza e lart ashtu edhe nga kërthiza e poshtë, krejt të zhveshur. Eshtë shumë modern në këtë anë Sula. Seksi është bota! Por kush ia var teneqenë atij. Ia mbyllën gojën shumë shpejt, duke i kujtuar se i dhanë më tepër se i takon, madje në kundershtim me ligjin për moskthimin e tokave...e kun e mes të Tiranës. Prandaj pa ç’pa Sula i shkretë, ngrysi vetullat e ra në mendime duke thithur nargjylen e tij. Ndërkohe mendonte: “Të mos ish kërthiza e ëmbël Aishes edhe emri im do të ishte shkuar e harruar!...” Për këtë u bind më tepër kur dëgjoi ca të rinj që lanë takim tek lokali i ri "Dea" por i thanë njeri tjetrit” Takohemi tek Kërthiza e Aishes”

9. Lavdi me panik nën sqetull

    Kështu, ndërsa Sulejman Pash Kurrkushit po i kthenin krahët, peërdryshe, siç thanë gazetat, lavdia e Aishes ngjitet lart e më lart duke zënë faqet e para të gazetave me seks e pa seks që kanë pushtuar sot Sheshin e Sulejmanit. Madje në një mbledhje të redaksisë së gazetës “Eros”, botuesi i kishte thënë me zë të lartë kryeredaktorit: “Fotografinë lakuriq në faqen në faqen e parë me titull, “Aishe, seks -bombë!”
    Te gjitha këto copëza biografike të Aishesë na pelqejnë ne burrave (pula e tjetrit) , mirëpo ca lajme të fundit në Urën e Lanës po na trondisin. Një tubim grash e vajzash, që përfundoi në një grevë urie, doli me kërkesën “E duam Sulën të zhveshur”, “Duam seks si gjithë Europa”, e vuri opinionin gazetaresk në dilemë, ndeërsa Sulejman Pashë Kurrkushit i futi tmerr e frikë, sepse ec e mos u zhvish kur të urdhërojnë gratë. Dridhet Sula i shkretë e u thotë historianëve: “Ç’më bëtë! Ç’më bëtë! E çfarë me duhet mua lavdia bythjashtë në sy të botës?” Aq më keq kur në një buzëmbrëmje dëgjoi dy veta, veteranë të luftrave mesa dukej, qq i thonin njeri-tjetrit: “Kjo ndodh kur historia shkruhet me b...” ndërsa akoma më tej, një burrë që po hante akullore evropiane, ia ktheu të dyve: “Mos me çani... Sulën!”. Çfarë donte të thonte ai me atë fjalë? Ndërsa në mes të bulevardit, dy gra po flisin për një të tretë, që nxitonte e pispillosur: “Shkon me i ba fresk Aishes!”

10. Enigma e madhe

Çështjet "Kush ia vuri?", "Si ia vunë?" e "Pse ia vunë?", mendojmë se janë të kapercyera e nuk përbëjnë më interes historik. Përpara historianëve të vjetër e të rinj, -kopetentë e ipotente. Mbeten të shqyrtohen dy çeshtje, e para, Aishet apo Sulat e bëjnë historinë (Kërthiza apo Jatagani?) dhe e dyta(këtu ka shumë dilema historike), a është Kërthiza e Aishesë Qendra e Botës?! Ziejnë debatet, shkruajnë gazetat, grinden deputetët, por kurkush nuk merr mundimin të pyesë të zotin e punës, Sulën e shkretë, i cili  rri si qyqar i menduar tek sheshi, pranë Gropës së Ajdinit, thith nargjylen me vështrimin thellë në kërthizë! Por një zë i brendshëm vigjëlues i thotë: “Sulë, shtërngo ushkuret! Lavdia është Sidë!”.
      Parashtresa është vetëm një pjesë e biografisë së Sulejman Pash Kurrkushit, sepse bëmat e Sulës janë aq të mëdha e aq të ndrituara, sa duhen dhe kapituj të tjerë, të cilat autori nuk do t’i lerë të humbasin nëpër skërkat e rrëpirat e historisë, por herë me bishtuk e herë me qiri, do t’i ndrisë, do t'i përshkruaj, e do t'i nxjerrë në dritë të diellit, faqe ( me nder) gjithë botës.

Nga libri ironik "Rapsodi ushtore", Athinë 1995 

AVENTURA EROTIKE E GISHTO PËRRALLËS - Nga K. P. Traboini

AVENTURA EROTIKE  E  GISHTO PËRRALLËS

    Nga KOLEC P. TRABOINI

 

            Gishto Përralla i shkruan letër të dashurës

 

- Hej ti baby girl. I love You. Ta marrsha!

Jam unë, ai i përbrëndëshmi. Ai i vogli, Gishtua. Jemi takuar një herë e një kohë tek Muzeu i Pushkinit në Petërburg, ku lexuam bashkë ato fjalët brilante të poetit, shkruar një miku të vet pasi bëri dashuri me Ana Kernin: “O Zot,  sot e .... Ana Kernin”, e më the disi e pizmosur se, pse të kisha çuar pikërisht tek ajo relike e poetit : "Unë nuk jam Ana Kerni.".  

Është e natyrshme që ti nuk ishe ajo se, ehuu, këtu e njëqint e pesëdhjetë vjet, asaj bukuroshes së Petërburgut i janë bërë kockat pluhur, po ç' i thua kësaj mendjes sime, që ty të përfytyron si ajo, kjo ndoshta për faktin se për atë Ana Kernin, m'a ka bërë gjithmonë zemra trrak.

Tani dua të njoftoj se unë shpëtova nga sikletet që kalova kohët e fundit e do të mund të kushtoj më shumë vemendje pas atij tërmeti që pësova nga ndarja me vetvehten. Tani, në ke durim, unë do të spjegoj një për një se çfar ngjau e si u katranosën punët gjithnjë brenda vetvehtes.

Ai Trapi, profesori, që ma heq vehten se di shumë e shumë  gjëra, më vuri një shtupë në gojë e unë nuk arrita të thosha ty në telefon,  të gjitha ato që doja, që gëlonin në trupin tim të vogël…( se zemrën e shpirtin ma ka marrë ai tjetri- më ka operuar, më tha, përgjithmonë). U mburr gjithashtu për vehten se,… unë, Profesor Trapi, jam shpirti, idealja, ndërsa ti, Gishto Përralla (e kishte fjalën për mua), je kurrgjë më shumë se materia brutale që kërkon natyrë mundësisht të egër e të pazhvilluar, gjithashtu jashtë teknologjive marramëndëse të kohës.

Kemi pikëpamje të ndryshme që po na e shkatërrojnë njëjtësinë, për të na kaluar në dyzimin që e pësoi edhe një gjeni si Majakovski, poeti i mjerë që ia hoqi vehtes se, të tjera kishte në shpirt e të tjera detyrohej të këndonte prej diktaturës.Mirëpo ca thonë shkaku ishte e dashura Lili Brik, që krisi e iku në Paris dhe e la me gisht në gojë këngëtarin e revolucionit bolshevik. Mirëpo tani nuk është koha as e Pushkinit me nostalgji e as e Majakovskit me buri. Jetojmë në një botë të lirë. Absolutisht të lirë. Mua më pëlqen të ha një mollë, ai më thotë, lere, është e bukur e mos e prek. Këtu  ështe thelbi i tërë filozofisë së tij. Shpirti platonik, thotë  është burimi i të gjitha arteve të bukura të botës. Më shkoi jeta me gënja me atë njeri.Unë shoh ndonjë vajzë të bukur, lere më thote ai, largohu e sodite nga larg këtë krijesë, kreatyre të Zotit se brenda saj, shpesh bën fole edhe djalli.

- Po zoti për atë punë e ka bërë,- i them unë.

- Brrutal –më ofendon ai,- ke gusto fshatari. Je mësuar të mjelësh  gjijtë e lopës e këtë punë do të bësh me femrat moderne si ta zemë  si Lisa Preslin. Këto që ke ti në gjak Gishto, - më thotë, duke më sqaruar,- janë instikte që i ka spjeguar me kohë Frojdi.

- Ku rri me shtëpi ky Frojdi- i them, - se në qoftë në New Ingland, do t'ia gjej vrimën ku është fshehur. Do të shkoj t’i hedh një katruve me ujë që t’i vijnë mendtë, në atë kokë se nuk paska mend fare.

- Nuk merr vesh ti nga psikologjia - më thotë profesori i ditur.

 

*     *     *

 

Mbrëmë, si ç’të kam informuar në një mesazh të shpejtë elektronik, ndodhi hataja. Mirë që nuk erdhi policia se do të ishim bërë qepaze. As unë e as ai, nuk i lëshojmë më asnjë kut njeri-tjetrit. More as një inç,  siç i thonë këta amerikanët njësisë matëse, se këta, moj shpirti im i vogël, i kanë masat krejt ndryshe që ta bejnë mendjen  çorap. Njerëzit që ishin rreth e qark shtëpisë dëgjonin grindjet tona e thonin: "Ky zihet me vetvehten. Keq e ka. Ka për të dallgëdisur shpejt, e po bëri ndonjë të pabëre lajmëroni menjëherë 911-tën".

Mirëpo nuk ishte ashtu. Ai nuk zihej me vehten por me mua. Ai vehten e ka sikterrisur me kohë e me vakt në art. Katran art, thuaj, që nuk nxerr një para të thatë të paguash billat. Nuk  është fjala për Bill Klintonin, por për faturat e dritës, gazit, telefonave, ujit e... plot Bill - Billa të tjerë.
Unë e dua vehten në jete. Ai në teknologji e në etikë mondane. Mjerane, thuaj. Nuk puqemi e mori fund. E kur nuk shkojnë mirë, në një rreth të ngushtë siç jemi unë e ai, duhet që pa tjetër të vijë ndarje.

Fjalë që thua lehtë, po hajde bëje këtë ndarje. A ndahet shpirti nga trupi? As me sopate e as me ligj nuk bëhet ajo punë. I ndan vetëm zoti. Por kur i ndan Zoti, i ndan e i  çbën fare. I kthen prap aty ku ishin.Punë balte.
Dje mbrëma më lidhi pas karrikes. Bëj të iki unë. Bahh! Iu luta.Hiç ai. Aty ngulur të dy si qullashë.

- Të dalim more- i thashë. -Njeriu ka nevojë për ajër.

- Ja ku janë kondicionerët - ma preu si sopata e mikut tim Sotir nga Dardha e Korçës.E shtoi:

 - Freskohu. Jemi në epokën e teknologjisë.
Mirëpo una ia ktheva me inat se nuk më rrihej:

- Po ne nuk hamë hekura por mish. Ke parë njeri që natën e martesës të fusë në krevat një nuse prej lecke?

- Jo -me thotë,- por ka dhe ashtu..

-Si ashtu e kështu?- pyes duke vërtitut gishtat e mija të vogla për t’i treguar një gjë që bëjne meshkujt e femrat kur i ka zënë vapa.

- Ti je teveqel e prapa botës, o Gishto!

- Mirë profesor, e pranoj se jam prapa, pa më thuaj  ç'bëhet përpara. Pra, si  është ajo puna e asaj....

- Seks elektronik- u ngut e më tha.
U hodha nga karrikja e rashë përdhe. Gishto jam e falë zotit nuk u vrava shumë.

- Po unë nuk e kam prej elektroniku por prej vërteti,- i thashë i tërbuar, duke vënë dorën në mes të këmbëve se mos më kishte bëre ndonjë sherr teknologjik ky rrufian profesori. Për fat isha në rregull. Atëhere, duke parë injorancën time, profesori me durim më spjegoi se, kishte një dyqan seks shop në qytetin Dedham që i kishte të gjitha brenda. Si e do ti ose ajo, ic ap tu ju,- më tha që unë e mora vesh që ishte fjala, varet prej meshkujve a femrave se si e sa e duan, të madh apo të vogël, me ngjyra apo bardhë e zi…

- E do të vogël paguan më pak,- vazhdoi profesori.- e do të madh paguan më shumë.

- Po mirë - i thashë,- meqë njerëzit i shikojnë këto kursimet, nuk ka ndonjë artikull atje në qytetin e Dellit që ta blesh për të vogël e ngadalë të bëhet i madh.

- Ah jo - më tha.- Kjo nuk bëhet. Ti dashke t’i vesh flakën bisnesit. Të fusësh Amerikën në krizë.

- Dale more i thashë, - nuk jam unë nga ata të Bin Ladenit që i ka flokët e mjekrrën si ka çurrel seksi, e mos më fut mua në politikë more vesh. Unë Amerikën e dua se këtu kam rrojtjen. E dua edhe Bush llapatushin, e kam xhan, por s'ta kam llafin për krizë por për kërthizë.

- Atëhere shpenzo më tepër - më tha - dhe përsëriti - ic ap tu ju.

- Nuk të fola për cjeprit, ore, të fola për njerëzit. Ky që the ishte pazari për hallatet e burrave, po për plaçkat e grave, si i bëhet puna?

- Ka edhe nga ato -më tha - me bollëk. No problem.

- Pika -thashë unë.- Si me bollëk? Mos kanë prurë femra prej Europi?

- Jo - më tha - ato janë të shtrejta, por  është prodhimi vendas më i lirë dhe i sigurt.

- Si i sigurtë?!

- Domethënë nuk shqyhet shpejt. Nuk  çahen gjatë përdorimit.

- O ty t’u shqyftë koka, t’u shqyftë!- i thashë i zemëruar.

 

*     *     *

 

Nuk kisha dëgjuar ndonjëherë se duke bërë seks ndonjë femër, të jetë  çarë a shqyer tej e përtej. Pse,  çfar janë ato, një copëz thes?! Kur bëhen operacione  çezariane, prej hallit doktorrët, siç ia shqeu Mark Bruti Qezarit, mikut të vet barkun me thikë, ashtu dhe u hapin barkun femrave që të dalë fëmija e të mos vdesë pa lindur. E për këtë kishte marrë emrin e fatkeqit Qezar.Po kjo që po më thoshte, kjo ishte jashtë llogjike. Se fundja, kush kishte ndërmend t’i fuste të dashurës së tij poshtë barkut ndonjë thikë a një shpatë kur bënte seks. Po mendoja se mos ky Profesor Trapi kishte nisur të luante nga fiqiri. Çfar nuk ngjet. Edhe çmendet i varfëri njeri në dhè të huaj.- thashe me vehte.Kisha mbetur me gojë hapur si krap Shkodre në zall tek dëgjoja Profesor Trapin që vazhdonte me durim të më spjegonte:

- Në fakt ato japonezet janë më të vogla e praktike në përdorim.

- Edhe mua më pelqejnë - u nguta të hyja sërish në muhabet sepse edhe mua sikur më pëlqenin japonezët, megjithëse, po që të flas të drejtën, nuk i kisha provuar. Mirëpo çfarë nuk sjell e nesërmja në këtë botë. Njeriu rron me shpresë...

- Kemi furnizim edhe nga Kina, - vazhdoi profesori plot entusiazëm. Por vura re që pastaj iu pre zëri kur zbriti nga Japonia në Kinë.Ato koreanet nuk i zuri në gojë fare.

- Kinezet - vazhdoi ai,- janë më të lira dhe kanë shitje.
Më ra damllaja,  ç’prralliste ky? Po ku të linte Kina të eksportoje femra jashtë shtetit, dhe ku. Ti çojë femra imperializmit amerikan, tigrit prej letre, siç thoshte kryetari Mao, ishte baraz me tradhëti kombëtare. E kush, shoqet gardiste të kuqe të dacibaove të shaloheshin nga amerikanët.

Shkova tek çezma e oborrit të prapëm të shtëpisë dhe futa kokën në ujë. Isha si një i damllarënë. Me peshqir në kokë u ktheva prap duke menduar se biseda qe ndërruar tashmë e ajo temë qe harruar. Sapo u ula , profesori "krrëk", nisi të fliste si bilbil, e sikur ushtronte oratorinë në Boston Universiti:

- Më parë nuk sillnin, por tani kinezët të lusin se duan dollarë

- E kështu- shpotita unë, - shyqyr zotit i kemi dyqanet plot me mall badiava.A kanë garanci?

- Kanë garanci të plotë!

- Domethënë mund t’i përdorësh e t’i kthesh prap.

- Po brenda një muaji je në rregull.

- Gut for ju - i thashë. Por kjo qenka një treg me interes edhe për shqiptarët ,- thashë, - se vijnë pa para, janë të varfër . Pra kanë të drejtë t’i mbajnë kinezet në shtëpi një muaj e t'i kthejnë prap e të marrin paret, siç bëjnë me televizorat.

- Shurr - tha ai , e unë ngeca se nuk po e kuptoja, po më fliste shqip apo anglisht.
Nuk po i bija kurrkund në sinor idesë së tij.Mirëpo,edhe mua nuk më rrinte rehat goja e ia mora avazit të tij:

- Po sikur të mbeten me barrë, si i bëhet - i fola unë me zë të lartë.
Profesori lëvizi nga kolltuku prej lëkure të zezë.Mesa duket tërë çipsat e truve të tij bënë lidhje të shkurtër. Ishte një atak kaq i fortë sa vetëm u kthye nga unë, me pa me habi si të ishte një tutkun çmendije. I ishin ngritur ato pak leshra të kokës përpjetë.

- Mirë - i thashë në vazhdim,- ai rregulli i shitjes njësoj është?

- Njësoj -më tha prerë e vazhdoi me seriozitet - Të njejtat kritere ndiqen edhe për meshkujt edhe për femrat.Të voglat shiten më lirë dhe të mëdhatë më shtrejtë.

O, po e paska marrë lumi, Amerikën, thashë. Si  është e mundur që të voglat që janë më të mira e të njoma, e pas të cilave vërtiten të burrat zullumqarë të botës, të shiten më lirë. Pastaj, kush  është ai krriç gomari që vete të paguaj sa frengu pulën një femër si pelë. Këtë as ta besonte njeri në këtë botë, në botën tjetër kushedi, se ndoshta djajtë paguajnë se duan më shumë mish për të pjekur në ferr.

- E, punë cipsash - më tha.

- Çfarë janë cipsat?

- Të përbrendëshmet.- ma ktheu.
Duke menduar se të përbrendshmet e atyre që u shitkam me bollëk janë të linjtat e grave, nuk durova e i thashë:

- E po mirë de, të paktën i shesin me brekë se ashtu pa brekë fare nuk bën t’i lenë se qeshin njerëzia.

-  Çfar thua, more tutkun – m’u vërsul Profesor Trapi. - Çfarç brekësh, mor mullixhi fshati.Se mos na thua i veshin me thes mielli.

- Pse thua ashtu-ju ktheva - Pse më ofendon. Nuk e di ti se shqiptarët dikur me thasët e sheqerit që vinte nga Kuba bënin mbathje për gra e për burra. Nuk ke parë ti Made in Cuba në prapanicë të kalamajve të fshatit kur laheshin në kanalet vaditëse.Nuk e di ti se babai i një fëmije me Made in Cuba në të prapme, e pagoi me dy vjet burg për këtë punë, e kur mbaroi burgun, meqë u prishëm me Fidelin, e reabilituan dhe e vunë brigadier të komandonte fshatin. Ja pra e tërë kjo histori për një thes brekësh.

- Mos u lodh se i mbeshtjellin me qese plastike.

- U plaskan vape të shkretat, u qava hallet atyre vajzave nga Kina e Japonia.

Mirëpo një fytyrë me shkonte e një fytyrë më vinte. Profesori më thoshte gjëra të  çuditëshme që mendja ime e praktikës nuk i kuptonte. Ishte teknologji e sofistikuar që në shqip u përktheka e ngatërruar se mua plot ngatërresa më solli.

Ç'më ka gjetur mua s'ka gjetur njeri. Pa le kur ngulemi në televizor. Shih ai, kënaqu. Shih unë mos u kënaq. Me se të kënaqem,me përralla në beze.

- Shiko këtë Sara Bulldokun -me thotë -sa e mirë që  është. E pëlqej shumë, është speshëll.

U ngrita për të parë se mos po lehte ndonjë qen bulldog përjashta. Por kurrgjë s'pipëtinte në oborrin e përparmë. Edhe në të prapmin gjithashtu . Ndenja ca kohë përjashta e mendoja hallet që e kanë zënë njeriun e krisur në dhè të huaj. Pashë një yll që pikonte e atje, në atë  çast, m’u duk se po vinte në krahët e mi Borëbardha ime. Nuk po të quaj Ana Kerni se të hypën inati edhe ty si këtij profesorit tim, që më pret për të më qullosur trutë. Ah, thashë të isha tani te Borëbardha ime në Shqipëri. Aty në Tiranën tonë të bukur që e ka bërë cigane laramane për ta pirë në kupë ai Edi Rama. Si u freskova disi edhe të dergova një puthje qiellore, pashë  ç'pashë e hyra brenda ku më priste ai profesor Kishoti im që në vend te mullinjeve të erës kishte si armë teknologjinë e sofistikuar. Hyra brenda e i thashë të mos merakosej se nuk kishte përjashta këmbë qeni. Ai ose nuk ma vuri veshin, ose nga që ishte i përqëndruar pas ekranit, i kishte marrë tjetër për tjetër fjalët e mia.

 

*     *     *

 

Si kaloi ca kohë e si mendoi se i kapërcyem keqkuptimet, ai më cyti:

- Të pëlqen kjo Xhulia Roberts.

- Kjo hundpërpjeta, thua.

- Po - tha- hundëpërpjetë po ka ndrruar nja pesë burra. Ndërsa e ajo Xheniferr Lopez, që ke përballë, është në rradhë për të tretin.  Është mpleksur me Benin.

- Mos është shqiptar nga Tirana?

-  Çfarë thua, mor njeri i paditur - më tha.- E kush t’i  merr Ben-at e Tiranës, Xhenifer Lopes?

- Pse  çfarë kanë Benat e Tiranës? Të gjitha i kanë. Janë të kompletuar nga të gjitha anët. Të gjitha natyrale. Ka Bena që të luajnë tepelekun e kokës, në daç për bukuri, në daç për artistë, në daç për tregti, për sport, në daç edhe për kallash...

- Harroje atë këngën e kallashit, pa më thuaj pse nuk të pëlqen Xhulia Roberts, pse ka ndrrua burrat?

- Jo - i thashë - nuk më ha meraku se sa burrave i ka hipur sipër Xhulia. Në zverk - shtova pastaj se mos më keqkuptonte

- Po atëhere- tha ai duke ndërruar kanalin televiziv satelitor, - e sheh këtë personin këtu ?

- Këtë me syze që rri si rri grremc fiku e sheh shtrembër si ata pleqtë e Krujës majë shkëmbit? Qenka plak zevzek e antipatik- i thashë pa e zgjatur..

-  Çfarë thua mo - ma ktheu profesor Trapi. - Antipatik ky, antipatik Larry Kingu që ka ndërruar 17-të gra.

- Shiko i thashë- me durim të humbur. - Ky mbiemrin e ka mbret, por ky qenka dem. Pse nuk ja venë mbiemrin Demi se i shkon bukur - dhe vazhdova - Po për hamshor e mbajnë, mor profesor. Si atë kryeministri tonë që ndrroi gruan e mori një të re, Xhoin që e le pas bishtit këtë Xhulia Robertsin tënd .Ke parë ti se, që at’here, kryeministrit i erdhi shansi në derë e u bë popullor si Papandreu me Dhimitrën në Athinë.Të gjithë kryeministrat e botës janë si kurvat , mendoj unë Gishtua, vetëm me një ndryshin, ndërrojnë gratë se gjoja burra janë vetë, po kallami gjithmonë luan tjetërkund.

-Ti me këto fjalë, Gishto Përralla- më tha profesori i inatosur- do të kalbesh në burg. Atje në Sing-Sing. Tmerri i burgjeve.

- E pse?! Çjanë keto burgje. Diktaturë do të bësh ti mo,  që po më flet si ai Makarti i makartizmit.

- Po ja, the fjalë të rënda për atë punën e kryeministrave e të kallamit. Po të të mblidhen kryeministrat e të të hedhin në gjyq, siç hodhi Meksi Abdi Baletën, ti do ta kesh pisk.

- Po pse,  çfarë thashë unë. Jetojmë në një botë të lirë dhe gjithëseicili e luan kallamin sipas qejfit të vet. Këtë do të them, le të  më  çojnë po deshën edhe në Hagë te ajo mo, si quhet, Karla Ponte.Tani do t‘u them,  ligjet e kanë njohur lirinë e kallamit. Madje nuk e di ti se në Nju Ingland, priftërijtë me kallam kanë bërë hatanë.  Ç'ne  unë. Unë as kallamin tim s'po mundem ta luaj se më ke bllokuar brenda e nuk shoh femër me sy, jo më të shkoj e të ruaj, se kush ja fut e nxjerr kallamin grave të kryeministrave. Ej, thirri mendjes. Jemi në liri këtu- e drodha unë, veç të dilja nga laku, se më futi në të thella. Pastaj e tërhoqa muhabetin akoma më tutje - ne po flismin për atë Lari Kingun.

- Lari King nuk e mbajnë për ato që mendon ti, por se flet bukur.

- Atëhere- konkludova unë, -këtë e mbajnë sepse ka arritur të mundë me llapë, ose llapa-llap, merre si të duash, shtatëtëmbëdhjetë gra. Pika burrit. Nuk e merr në telefon e i thuaj të pushojë.

- Bah nuk bëhet.

- Po pse. Çdo qytetar e merr lirisht CNN.

- E merr, e merr- mor Gishto, por ai atë do, ndizet më keq e nuk e lëshon mikrofonin deri në mëngjez. Sepse ai atë kerkon, tema të reja.

- Shyqyr -thashë -që nuk thua se ai kërkon gra të reja, se kështu, me këtë vrull që ka ky plaku i CNN, i la burrat amerikanë të sharrohen. Se ku t’i gjejnë ata gratë, si t’i marri të gjitha ky Lari Mbret.

- Joooo - më qetësoi profesori.- Se ato që le ky, i marrin të tjerët.
Hajde qarkullim bujqësor, hajde, thashë me vehte, por profesori siç duket i lexoi mendimet e mia dhe vrap e ndërroi stacionin. Si e pa një pasazh filmi, më pyeti sërish:

- Po kjo a të pëlqen?

- Cila kjo - i thashë,-  këtu në dhomë nuk kemi ndonjë femër.

- Kjo artistja- më tha. - Kjo që ke në ekran, Elisa Dushku.

- Jo i thashë.

- Po -, e këtu ai e zgjati shprehjen duke menduar se do të më zinte në grackë , - kjo është shqiptare.

- Hiç fare, - ia ktheva pa menduar.

Kur e pashë se e kisha shkelur në ndjenjat tona nacionaliste, se nuk i kisha pëlqyer Dushkun shqiptare, atëhere përfitova nga rasti e i shfryva tërë dufin:

- Po  ç'jam unë, o njeri, një robot i Hollivudit?  Ç'më duhen mua sekset plastike,  ç'më duhet mua ajo e bulldogut në ekran,  ç' më duhet kjo shqiptarja e Dushkut kur unë more mik, nuk ju ndjej as frymën e nuk u prek as mishin. Po për të  çmëndur më merr ti mua. Po unë femrën e dua prej mishi, kockash e gjaku e pa asnjë cen, se sa për ekran e plastikë, ja ku ke një rrotë makine e shko e shfryhu po deshe. Bah....

 

*     *     *  

 

Kurrsesi nuk puqeshim. Atëhere bëra plan ta heq qafe se ashtu siç thotë e flet ai  është  çmenduri. Të shkojë gruaja të blejë një bisht gome me cipsa e ti thotë burrit, pa m’u qero nga sytë, më mirë një rrip i vogël pa tru, se sa një burrë hu.

Kur i thashë fjalët e fundit, më mori e më lidhi pas karrikes e më tha ta shijoja tani artin e madh teknologjik. Më hipi tërbimi.

- Po ty ndonjë gome llastiku të ka pjellë, more profesor Trapi.

Do ti që për një  çast shpëtova e t’i futa përdafe me të shara e të palara sa e bëra pistil. Më shtiret Profesor, më shtiret poet, më shtiret shkrimtar, gomar thuaj më mirë. Kur nuk di të sajdisesh një femër të kolme, siç je ti shpirti im( i imi- e jo i atij tjetrit se unë bëhem xheloz sa më çohet kallami përpjetë...kallamsheqeri që lëpijne kalamajtë them, e mos ma merr për keq, vogelushja ime ), për  çfarë i do të gjitha këto ndere e ynere-i thashë. Doktoratat ç'i do. Që ti pshurrin qentë.Si i pshurrin tashmë ato të Hoxhës. Se, ta kam llafin, u zunë keq. Unë e zgjidha gojën fare. Edhe ai  çfarë nuk më thoshte tek nxirrte shkumë nga goja. Jo më  çnderove, më bëre qepaze me një zonjushe për të cilën kam konsideratë virtuale e sublime( hajde trapllëqe që thua, i thosha unë), jo me nxorre bojën e reputacionin si shkrimtar...( shkrimk..).- ja ktheva unë menjëherë e ai më gjuajti me dosje nga ato që mban në dhomën e tij të kompiuterit. U përleshëm. Unë edhe pse më i vogël, arrita ta zboj atë delenxhi që mendon se meqë gratë hedhin përsipër një fustan, nuk kanë asgjë përposhtë fustanit, pa le breçkave, se nga ato ai nuk merr vesh.

Lere -lere por dhe ashtu, i kopsitur njeriu nuk mund të jetë. Se thua ti, që nuk the asgjë moj shpirtkë, kjo botë jallane rrumbullake si sisa grash, vërtitite e vërtite sa të duash, pi qumësht si i babëzitur, po ato sisa janë e nuk kanë ku shkojnë. Mbuloi ti me jorgan po deshe, ato sisa mbeten edhe sikur qeni qepën ta hajë.Mirëpo ata profesorët, ata hajvanërit që qullosin vjersha m’i quajnë me figura, jo planete e jo erë pjeshkë, me ca aroma e ca krahasime të tjera që të llahtarisin kur i lexon. Se ku ka më të mirë se sa aroma e vetë trupit, e kam fjalën kur është i larë. E për mua, moj shpirtkë sisa e femrës nuk ka si t’i ngjasi pjeshkës, nuk e kam fjalën tek forma por tek burimi i rradhës së krijimit. Primare të dalë sisa e jo pjeshka, pra mund të krahasosh pjeshkën( poetët jane të marrë) duke thënë se kjo pjeshkë është si sisa e një vajze( ah të shkretën), por kurrë -sisa e vajzës nuk mund të krahasohet me pjeshkë për faktin( e këtu profesori zbulon injorancën e vet), sepse zoti më parë krijoi prej baltës Adamin e Evën, u vuri baltë sa deshi nëpër pjesë të trupit e vajzës i vuri dy toptha në gjoks e Adamit i vari një bisht baltë nga poshtë. Se pse e bëri këtë as vetë Zotin ta pyesish sot, nuk e di. Se shumti kur krijohet nuk vritet mendja shumë për domethënien e gjërave. Se pyete një nënë, kur i erdhi mendimi që të krijojë një bebe e ajo ose do të përgjigjet kur më erdhi qejfi, ose do të zëre me gurë e të lëshojë qentë e fshatit të shqyejnë. Pastaj Zoti, që ta vazhdojmë llafin, duke kopjuar krijesat e veta, sipas formës së gjinjëve bëri format e frutave, ta zëmë të pjeshkës e, sipas baltës së varur të Adamit, bëri bishtajen, bëri kastravecin, bëri bananen. Patëllxhanin nuk po e zemë në gojë së është prodhim orjental e bota nga këta orjentalet ka fort frikë se ja, Sida, Sarsi, Ngarsi, Fanatizmi, Terrorizmi, Pederastizmi( këtu ja fusin kot se ata pederastët janë në kishat e Nju Inglandit të Amerikës),

Dreqi e di. Kapitalizmi që të jep djathë pa bukë,  është aq i zgjuar dhe di ta vërtisë punën të të bindi për atë që thotë. Domethënë  ç'të duhet buka kur ke djathin. Ose: ti, nuk je  mi që ha vetëm djathë.E ti  çfarë t’i thuash, kur ai e mban djathin në dorë e po e kundërshtove s'ta jep.

 

*     *     *

 

E kështu deri këtu llafin e ngamë mirë. Tani ku ta mbajmë revanin. Për  çfar të flasim?Kë do të zemë në gojë e kujt do t’ja fusim bishtin( më fal, gishtin)?
E lamë pra tek pedantizmi i Prof. Trapit.

Unë mendoj se ia kam gjetur mirë emrin, edhe ti ashtu ta quash pa frikë, se të dal zot unë. Po të tha gjë, heeee..ia marr shpirtin atij shulaku( se  është i shkurtër ai, mos pandeh se  është fyell si ata gjato gjatojat e Tropojës), i rras kallashin, nuk më njeh mua ai... nuk e le unë të prekë as me bishtin e dorës. Këtë punën e gishtit me bishtin e ngatrroj gjithmonë. Në të vërtetë, ai gishtat i ka si bishta, por kurrë nuk i mbledh ndonjëherë tre sipër e të mesmin poshtë, siç bëjmë ne, gjithë ditën që ka falë zoti. Për kulturë, po të them se, amerikanët e kanë ndryshe atë shenjën, tre gishtat e shputës i ulin poshtë e të mesmin e ngrejnë lart. E di pse e kanë sajuar këtë? Sepse, sipas qypit tim të vogël, kurrsesi se janë superfuqi e supermen e ua fusin të gjithëve, por se gjoja, atyre u ngrihet më shumë se europianëve. Vere re. Europa gishtin e mesit poshtë, Amerika gishtin e mesit lart. Këtu diçka ka mirëpo, Profesor Trapi këtë nuk e nget më tutje se gjoja janë gjëra diplomatike të ngatërruara. Mirëpo po të ishte kështu, pse e prodhuan Viagrën në Amerikë kur këtyre amerikaëve u rrika gjithnjë lart e më lart? E pse nuk u prodhua në Europë kur këta e paskan poshtë e më poshtë?! Kjo  është një  çudi. Ndoshta  çudi e shekullit që shkoi, mirëpo ky shekulli i ri që hyri me pompë as nuk e  çan te prapmen për të vjetrin.

Me këtë studim po merrem unë se me pëlqejnë këto me të futura, mirëpo Prof.Trapi më qesëndis e më thotë do të  japin çmimin Nobel ty, mor derdimen. E pse jo?- e kundërshtoj unë. A nuk ja dhanë  çmimin atyre që bënë ilaçin për t’ua ngritur njerëzve? Edhe unë këtë analizë po bëj. Tani unë po vras mendjen se  çfarë bëjnë studiuesit franko-gjermanë, nga inati i pushtimit të Irakut, a nuk po zbulojnë ndonjë gjë që tua ulin amerikanëve, që t’i bëjnë edhe ata si vehten të paktën. Ambicje të mëdha për këto punë.Thanë se po bën një studim Shiraku i Francës, por financat ishin shterrur dhe thesarin nuk mund ta preknin kurrsesi.

Sepse, që të dalim prap tek Prof. Trapi,se atje e kam gjithë inatin , ai sikur ka gëlltitur okllainë. Di ti  çfarë është okllaija? Ta tregon lala ty. Se unë, Gishto jam por i di të gjitha. Një shkop është. Bojagi i gjatë si bisht qeni. Le të shkojë e le të merret me profesorllëqe a me doktorata, s'm’u ça trapi mua. Nuk pyes unë. Unë jam ai që i nxjerr bojën gjithnjë. Ai nisi të katranoste një libër seriozisht dhe e di se ç’ndodhi. Në fillim e qullosi, e po të mos të hyja unë si personazh ngeli profesori bythjashtë para lexuesve.

Tere lezeti i librit jam unë, Gishtua. Futem e dal kudo. Në çdo qoshe e në  çdo skutë. Tani ai ka dëshirë të shkruajë një diçka si një tregim të gjatë për një emigrante e ca kusure të tjera. I thashë, fut sex në libër, si tek ai "Njëqind ditë që e bënë botën pleh " ku hallatet dalin açik fare. Jo, ai. Nuk pranonte. Trap e okllai bashkë.

Futi mor ca gra bjonde të llakosura e buzëlopë si buallica Karbunare që të tunden e shkunden, i thashë me marifet. Ngec, ai. Nuk hante sqepar. E unë tani kam vendosur, si Gishto që jam, të futem në subjekte pa e kuptuar ai trap autori, pra, kur ai të shkruaj, unë të ngjishem në mes të fleteve dhe e di ç’do të bëj? Hatanë do të bëj.Do të futem poshtë fustaneve( unë i vogël sa një gisht jam ndaj më thonë Gishto) e do t’ua këpus llastikun e brekëve të gjitha grave pa përjashtim.

Ha-ha-haaaaaaaaa!

Bota do të gajaset kur të venë të marrin librin në kioskat e Tiranës a në panairin e madh dhe të gjitha gratë personazhe të librave të mbeten pa brekë. O zot i madh, tani unë po e mbaj barkun me dorë për gazin që do të kaplojë të tjerët në përurimin e librit të profesor Trapit tek Piramida se atje e ka syrin.  Pa le, kur mendoj se si do t’i fluturojnë syzat nëpër ujvara qiejsh autorit. Dhe ti, shpirti im, mos prano të gënjehesh prej atij mahmurri, se do ta pësosh keq. Kurrsesi nudo, si i thonë këta të kulturës, se unë i them popullorçe lakuriq, si andej nga lagja Mangalem e nahija e Urës se Goricës.Ti nuk e di ku bien Ura e Goricës e kthesat e Gomsiqes, moj shpirt? Jo?! Ta them U , siç thoshte për Dullen ai Devol Koçja, që i ngeci bytha në sediljen e drogës dhe hëngri 6 muaj burg kot na si koti. Ky Profesor Trapi, më duket se edhe ai kështu do ta pësojë. Do t‘i fusë ndonjeri ndonjë qeskë me miell të bardhë e në vend që të vijë në porto Romano, do të gjendet në Porto Palermo e të përfundojë në ndonjë qeli në porto Venecia, si Vaso Pasha, kur ishte student e u përzie me kryengritjen e frymëzuar prej Manzonit. Fundja mirë t’i bëhet se çfarë pret nga ai. 

 

*     *     *

 

Të zhgulet nga nahija e botës tjetri e të rrije si guak, përpara atij gjoksi, oh zot, e atij trupi, leri të përbrendëshmet, s'po i zemë në gojë, se ato janë t’i lëpish në kupet, mirëpo dinjitari  ështe si gomari, pëllet në qejf të vet. Por s'ka gjë se jam unë për këtë punë. Unë, Gishtua, që më thonë ndonjëherë edhe Pinxho, por unë nuk mërzitem se i vogël-i vogël por punën e bëj të madhe.

Epo, do thuash ti, se jam sa një gisht. Epo edhe gishti ka vendin e vet. Pa një gisht të jesh, turp të vjen. Nuk ke dëgjuar dikur kur i fusnin plumbin ndonjë antari ( unë gjithmonë u kam thënë ank....)të Biros Politike, e ne tek njeri-tjetri pasonim lajmin "Ja futën gishtin edhe këtij". Ja pra shpirt , edhe gishti bën punë. Domethënë të bën hatanë. Dhe unë kështu ia bëra atij Profesor Trapit, i futa gishtin, sa mos të dinte ku të  vente e më tha: "Unë kurrë më në jeten time nuk do të përdor këtë e-mail. Do të vete, tha minus 1996". Tani  çfar  do të thoshte ky cjap komune me këtë fjalë, nuk e di, por gjasat janë të kërkojë me ty linja të tjera që unë të jem larg se i prish muhabetin dhe ja humbas seriozitetin kuvendimit. Një mut të madh që të hajë me të gjithë ata që ja rrisin mendjen duke i  thënë: "Ne nga Profesor Trapi mësojmë shumë gjëra. Krijimet e Profesor Trapit janë frymëzime plot figura të bukura poetike. Ai është Dostojevski  ynë. Të ketë shëndet profesor Trapi për të mirën e thesarin e Letërsisë Shqipe se e kemi kollonë çeliku e vinç drageti", aq, sa mua më vjen për të vjellë. Sa më shumë që e mburrin, e sa më shumë që atij i bëhet qejfi, aq më shumë bërtas e u them, ju thoni  çfarë të doni, por Trapi i Profesorit nuk bën një lek. Ai  është një bishtqen që s’e ka shokun. Poezitë e tij janë jo për t’u përshendetur por për t’u pjerdhur. Ndërsa prozat për t’iu shpuar faqeve një vrimë në mes e tu futësh.....gishtin. Ja kështu dua t’u them. Por nuk më dëgjon njeri.

Mesa duket janë edhe ata si ai. Njerëz në këllef që bëjnë për çdo libër nga dy promovime, një në Tiranë e tjetrën në Nju Jork  ku mblidhen ca derdimenë me bibilino që duan kafe qyl. Nuk ke dëgjuar të thonë për kësisoj njerëzish se janë si këllef  …k…., kryetari desha të them. Ja pra dëgjoje... Se unë ty ti them të gjitha, të gjitha shpirti im, se ti je jetë, je gëzim, ke nevojë të qeshësh, të hidhesh, të përdridhesh, të bësh sparkatën, të lodrosh, të shtrihesh ....e deri tek  fjala e fundit që vjen sipas kësaj rime mallëngjyese e të cilat nuk i kanë fjalorët shtatëokëshe të akademikeve( o zot sa të marrë janë), por njerëzit si njerëz që janë,  i përdorin, se ashtu u a ka ënda…

Shiko shpirti im. Mos i harxho as bateritë e as talentin me atë Profesor Trapin se në këllefin e tij nuk ka asgjë vetëm eufori e mendjen humbëtirë si qielli i Teksasit ku vijnë e shkojnë hurrukejn-uruganët sipas qejfit. Se unë, Gishtua, vërtetë e kam këllefin ( reputacionin them) të vogël, se edhe unë i vogël jam, por punën e bëj tamam. Prandaj sikterrise atë trap që nuk ka dy koqe mend në tru ( ja kanë hëngër mizat mesa duket) dhe eja te unë, Gishtua kokërrvogël.

 

I vogël jam

por një  zemër të madhe kam

sa një mal

se të kam brenda ty, moj xhan.

Profesor Trapit i them ndal

se kam buzëkuqin në ballë

kur më puthe me aq mall.Pallë, o pallë!

 

Ah,  ç' vete! gallatë fare. Unë vdes për poezitë me qe palla. Kështu e kam qejfin. Profesor Trapi do të më thoshte: "Ashtu do ti, të bësh koqen e qejfit, por nuk të le njeri". "Hajvan Profesor mbete tërë jetën- do t’i them unë Gishtua. Po ti mor Profesor Trapi, kur nuk di të kthesh ato fjalë që the, koqen e qejfit, në sens të kundërt ku di ti ta vërtisësh një femër në krevat.

Si nuk e kupton ky i fandaksur pas letrave, se tjetër është të thuash Profesor Trapi e tjetër Trapi i profesorit. M’i rroftë filozofia që ka bërë në kolegj. U dhjefsha mu në leksione. Lëre  ç'merresh me të. Lere të thartojë trutë nëpër dosje e internete se aty i shkarkon baterite ai. E sa për krevat...se ke atë. Për krevat jam unë Gishto Përralla.

Herën tjetër kur të nis rrëfimin e ri, do të më marrësh në prehër, moj shpirt, moj tul e kockë e zemër bashkë, por mos më fut poshtë fustanit se të bëj hatanë.

Jam Gishto Përralla unë.

Tani që po i vjen fundi  letrës, po citoj edhe fjalët e tua, nga mesazhin plot mallëngjim, që ma dërgove nga Tirana. 

 

Ai tjetri!.. eh, ai tjetri foli dhe po ngacmon para kohe po fundja lëre se ty të ndihmon të ndihesh më i lirshëm me mua, kurse mua më shkriu së qeshuri..ha ha ha s’kam qeshur kurrë kështu, besomë, ah ti shpirt trazovaç brenda vetes, ti? Sa të dua . Të puth e të shtërngoj larg nga Tirana jonë ku të pres deri sa të vdes, Gishtua im i vogël!. .

 

Për të puthur të puth edhe unë se të dua, moj shpirti im,moj girlfriendja ime, por më je larg, ku Tirana e ku Bostoni, pastaj, ku e si,  të puth ekranin e kompiuterit, bah, nuk jam unë ai, Profesor Trapi që bën nga këto gjëra. Jam Gishtua. E fundja kam edhe unë disa dyshime të vogla. Këto fjalë të ëmbla m'i thua mua apo atij Profesor Trapit se jemi dy gjëra të ndryshme, dhe po nuk e zgjidhe ti këtë punë, unë Gishto Përralla do t’i kërkoj duel siç i kërkoi Pushkini kundërsharit të tij që ia shau Ana Kernin, se gjoja se ia kishte bërë edhe ai ashtushi... Pastaj po u vrava unë si Pushkini, si do të bësh ti pa mua, Gishton e vogël. Fundi fare, kush do t’i shkruaj ato fjalët e bukura për Ana Kernin tim, ato fjalë që ti kam thënë në intimitet në Muzeun e Petërburgut, por ai trap trapi m’i ka fshirë nga Interneti.

Prandaj, ma ndaj këtë punë e më thuaj me kë je ti? Me mua apo me atë? Me Gishton apo me Trapin, sepse dy bile në një kaçile nuk futen, (e kam fjalën për bilat e biliardos.)

Pra ta kam llafin je me njeriun apo ariun?!

Unë Gishtua i vogël dua të puth në buzë e në faqe, por jam shumë i shkurtër, shpirti im, e nuk të arrij prandaj, ja, "ngec" një të puthur në mollaqe. Nuk i thonë kot " I madhi për harxhet e i vogli për kësmet".

Tashi ti je me Kësmetin e po me Harxhetin? Eja me mua t‘i ndjesh lezetin!

©️Gishto Përralla, Boston, më 17 të Gushtit 2003