(1912-1980)
Imzot
Ernest Çoba, ipeshkëv i butë, i ëmbël, simbol i gjallë i dashurisë së
krishterë. Në periudhën e diktaturës komuniste e dëshmoi me heroizëm të pashoq
Krishtin ndër tortura mizore, që ia shkurtuan edhe jetën. U bë kështu model për
të krishterët e grigjës që i qe besuar. Vuajti me durim të pashoq, me
shqetësimin e vetëm që t'i ngjante sa më shumë Krishtit në Kalvar, derisa vdiq
në spitalin e burgut në Tiranës më 8 janar 1980.
Më 8 janar 1980, vdiq në burg dëshmitari i fesë së krishterë, imzot Ernest
Çoba, kryeipeshkëv i Shkodrës, pasi, në kundërshtim me natyrën e tij të butë e
të brishtë, e dëshmoi me heroizëm të pashoq Krishtin ndër tortura mizore, që ia
shkurtuan edhe jetën. U bë kështu model për të krishterët e grigjës që i qe
besuar.
Imzot
Ernest Çoba lindi më 16 shkurt 1912 në një familje të vjetër qytetare
shkodrane. Mësimet e para dhe ato të mesme i kreu në Seminarin Papnor. U
shugurua meshtar më 9 shkurt 1936. Kreu detyra të ndryshme pranë seminarit
papnor, ku ishte përgatitur. Shërbeu edhe si mësues i besimit ndër shkollat e
qytetit. Pas vdekjes së imzot Gaspër Thaçit dhe arrestimit të dom Mikel
Koliqit, kreu njëherësh detyrën e zëvendës-famullitarit dhe të famullitarit të
Shkodrës. Ishte një nga ipeshkvijtë që u shugurua në kohën më kritike për
Kishën, kur bëheshin përpjekjet për ta shkëputur nga Selia e Shenjtë. I vetmi
ipeshkëv që ishte ende gjallë e jo në pranga, imzot Bernardin Shllaku, e
shuguroi imzot Ernest Çobën, së bashku me ipeshkvin e Durrësit, imzot Pjetër Demën
më 20 prill të vitit 1952.
Vishte
petkat (paramentet) liturgjike me ngjyrë të kuqe, në kohën kur kjo ngjyrë
simbolizonte gjakun e sivëllezërve të tij, që derdhej pa kursim ndër zaje të
shkreta për Fé e Atdhé. Ai merrte në duar një mision, që i ngjiste shumë
misionit të ipeshkvijve të parë të krishterimit, të cilët shumë shpesh e bënë
më të theksuar të kuqen e petkut të tyre, duke e ngjyrosur me gjakun e derdhur
amfiteatrove për t'i qëndruar besnikë Krishtit dhe Zëvendësit të tij mbi tokë,
Papës së Romës. Pak kohë pas shugurimit të tij, imzot Shllaku vdiq. Dioqeza e
Shkodrës, që mbas shkëputjes nga dioqeza e Tivarit, kishte pasur pesë ipeshkvij
të mëdhenj: Imzot Karl Pooten, Pashko Guerinin, Jak Serreqin, Lazër Mjedën e
Gaspër Thaçin, mbeti ndër duart e ipeshkvit të butë, të ëmbël, simbol i gjallë
i dashurisë së krishterë, imzot Ernest Çobës.
Ja
si e përshkruan, ipeshkvi ndihmës i Shkodrës, pas rënies së diktaturës
komuniste, imzot Zef Simoni në librin e tij "Portrete klerikësh
katolikë":
Imzot
Ernest Çoba" kishte trup të shkurtë, sy të shkathët, gjysmë të mshehun
mbas syzeve të errëta kur shërbente në kishë apo në zyrë. Kishte cilësi të
mira: ishte i përvujtë, kryeulun, i qetë, i matun, i palodhun në shërbime, deri
ndër ato që nuk i përkitshin si ipeshkëv. Monsinjori do të gjindej çdo ditë,
mbasi kremtonte Meshën e orës 6, mbi krye të sëmurëve të qytetit, ndër koliba,
tue çue sakramendet shenjte, ndërmjet fëmijëve në orë katekizmi masiv, kur
Kisha e madhe gumëzhinte nga zanet fëminore. Kjo bani të fitonte popullaritet
të madh e simpati, sidomos ndërmjet të vorfënve.
Qe
drejtues i shoqnisë së Kryqtarëve të vegjël pranë etërve jezuitë, njohës i tri
gjuhëve të huaja, specialist i teologjisë morale dhe i lëndëve të besimit, e jo
ma pak, meshtar praktik në punët e fesë e të liturgjisë. Nuk mujti të marrë
pjesë në Koncilin II të Vatikanit por, me largpamësinë e tij, bani të depërtojë
fryma e Koncilit në gjithë jetën e Kishës. Pati guximin të mblidhte një grup
dëshirtarësh për rrugën e meshtarisë dhe të shuguronte shatë prej tyne, ashtu
si dhe guximin të mbante lidhje të ngushta me Selinë e Shenjtë, duke shfrytëzue
të gjitha mjetet dhe rrugët e mundëshme".
NĂ«
prag të mbylljes së Kishave, në një të diel të hidhur, në sa ishte thirrur që
të akuzohej nga regjimi komunist, imzot Ernest Çoba u kthye në akuzues, duke
mbajtur një fjalim të zjarrtë, që i ngjiste predikimii, për të mbrojtur Zotin e
sulmuar, Kishat në prag të rrënimit të madh. Megjithatë, jo shumë kohë më vonë
dyert e Kishave e të Tempujve tjerë të Zotit, do të mbylleshin. Atëherë imzot
Ernest Çoba u detyrua të kthehej pranë familjes. Prej derës atërore doli me
pranga ndër duar. Ishte viti 1976. Gjyqi komunist e dënoi me 25 vjet burgim, si
të ishte më i madhi kriminel. Akuzohej se kishte mbajtur lidhje me Selinë e
Shenjtë me anën e legatës italiane.
Vuajti
me durim të pashoq, me shqetësimin e vetëm që t'i ngjante sa më shumë Krishtit
në Kalvar, derisa vdiq në spitalin e burgut në Tiranës më 8 janar 1980. Ishte
një vdekje misterioze, - siç dëshmon në librin e lartpërmendur Imzot Simoni.
Mbyllte sytë pas një injeksioni që iu bë në ditët e para të janarit 1980, pak
ditë para përkujtimit të Shën Ernestit. Për figurën e tij është shkruar disa
herë, por nuk janë bërë ende përpjekje serioze për të mbledhur dëshmitë mbi
qëndrimin heroik dhe fundin e tij.
Vatican
News, 7 janar 2020
