Seç më ndez një mallë ndonjëherë për me shtërngue një mandrino tornoje e me përdor kalibrin, ndoshta kjo si shkak i pengimit dhe ndalimit që shpesh më janë gjendur në jetë e të cilat me një vullnet të qëndrueshem i kam kapercyer. Por pengu mbetet peng ani pse ti mund të kesh ikur më larg e më lart. Edhe pse me dëshmi të kategorisë së III fituar në një kurs me provim për tornitor, nuk e ushtrova kurrë, as dhe një ditë profesionin, sa sot askush nuk e di se isha nje tornitor profesionist. Kur u ktheva nga ushtria, me dëshminë e tornitorit në dorë, i rekomanduar nga Zina Franja që ishte kuadër i lartë partie në Shkodër (do te tregoj ndonjëherë se si ju qepa dhe e kandisa shoqen partiake të më ndihmonte por pa rezultat), nuk me pranuan as Esat Vukatana i Parkut e Automobilistik të Mallrave dhe Shefqet Cungu, i ofiçinës së Kombinatit të Drunit Shkodër. Ndërsa i pari më refuzoi sapo dëgjoi emrin Traboini duke më treguar derën, ky i fundit me tha, (edhe pse kisha rekomandimin e shoqes Zina, kandidate e KQPPSH si dhe të drejtorit të Kombinatit të Drurit Ramiz Kuçi, që me mua u suall respektueshem, Shefqet Cungu më tha: "po të kisha një vend për tornitor do të merrja në punë kushurijt e mi e jo ty". Ramiz Kuçi kur vajta e i thashë se nuk më pranon përgjegjesi i ofiçinës, tundi kokën e me dha të kuptoj se drejtor ishte, por Shefqet Cungu i kishte gurët më të fortë e nuk kishte çfarë ti bënte. Më dërgoi tek inxhinjeri Bujar Bedalli, një njëri jashtëzakonisht korrekt, i sjellshem dhe komunikueshëm që më priti me mirësi dhe më gjeti një vend në sheshin e stivimit të druve. Ai më tha se është punë e rëndë e mbase do të lëmë përkohësisht deri sa të gjendet një vend në ofiçinë, por unë i thashe se e mendoj këtë punë të përkohshme sa për të mbajtur veten, sepse kisha ndërmend të vazhdoja shkollën prandaj do rri këtu deri në fund. E kështu, unë tornitori i kualifikuar me kategori të tretë, punova 4 vjet në sheshin e stivimit të druve në shi, borë, e diellin përvëlues të Zallit të Kirit.
Por edhe me tej jeta ime perseritet në një spirale të çuditëshme. Pasi arrita të mbaroj Universitetin në gazetari dhe punova 16 vjet në Kinostudio, u gjenda si Guliver në Greqi, emigrand, ku pranova të bëj çdo lloj pune. Ndihmës i perimeshitësit Aleko, pjatalarës në restorant peshku që kishte motra e tij Zoi në Kesariani( Genc Çobani e di Kesarianine, se atje jetonte asokohe), më pas pastrues sa rasti ma solli të pastroj dhe agjencinë nderkombetare të lajmeve Rojter në Athinë (unë gazetari) dhe, si në një magji përrallash, mekanik tornitor tek Jorgo. Ky ishte një pis burrë, trupvogël, një tip miu, të cilin kur e dëgjova të shante nënën e vet, një grua plakë e urtë, veshur me të zeza që punonte me ne "gamisu!", që nuk e them dot në shqip, mua kujtua Oresti i tragjedise Eskiliane dhe ika nga sytë këmbët. Shokut tim emigrant nga Korca, Sotiri, që punonte marangos po me Jorgon i thashë, po iki e nuk vij më në këtë punë se në ardhsha gjëja e parë që do të bëj do të vrisja Jorgon. Ishte hera e parë në jetën time që me kishte lind ngasja e vrasjes. Por ika, dola nga makthi që me sillte ai njeri i poshtër. Jo jo, në shqiptarët nuk i shajmë nënat tona ashtu. Pas ca ditësh dërgova Vasil Malitën për të marrë paratë që më kishte hak pune Jorgo pisi dhe kurrë më nuk e pashë atë fytyrë. Pas ikjes nga Jorgo synova hapjen e gazetës së emigranteve. Ngjarja me Jorgon ka ndodhur pikërisht me 3 mars 1993, pas më shumë se një muaj me këto dyluftime shpirtërore, hapa gazetën e parë në gjuhën shqipe në Greqi "Emigranti-Egnatia" më 10 prill 1993.
Kam kaluar plot kësisoj peripecish me ngritje e ulje, mundim e vuajtje, por gjithmonë e mbaja veten me kurajo duke thënë" Disa sakrifica duhen bërë sepse shtigjet e jetës nuk janë të lehta dhe pa sakrifica nuk ikën dot larg. Jeto të sotmen, por mendjen ta kesh tek e nesërmja. Dhe me çfare kalova në jetë, me çfarë synova dhe përafersisht arrita nuk mendoj se kanë qenë të pakuptimta sakrificat kalimtare.
3 mars 2021
Në foto: K. P. Traboini, tornitor në Athinës 1993
