19 September 2013

Sokol Balla me kollaro purpuranti pyet Edi Ramën - nga Kolec Traboini


Sokol Balla me kollaro  purpuranti  pyet Edi Ramën:
-A DO TA MBASH KAMARIEREN NË PUNË  z. KRYEMINISTËR?

Nga Kolec TRABOINI

Gazetari  televiziv Sokol Balla në intervistën me Kryeministrin e ri të Shqipërisë në Top Channel kishte bërë supërkujdes për të vënë kollare purpuranti, sikur t'i kish fituar ai zgjedhjet e jo Kryeministri . Krejt pa sens kjo paraqitje. Një shprehje prej servanti.  Po ca mendime shkojnë me tej,  se kollaroja në të njëjtën ngjyrë me flamurin e PS  ishte një sinjal për ti thënë Kryeministrit më bëj drejtor në ndonjë dikaster, ose drejtor në TVSH sepse Petrit Becit i ka ardhur koha të ikë,  sepse e ka mbushur edhe kohën edhe kupën. Mënçuri fshatarake.
Ndërsa viheshin re përgjigjet e qeta e të matura të kryeministrit Edi Rama që ishin në lartësinë e dinjitetit të fitimtarit të kulturuar e modern, pyetjet e gazetarit televiziv vinin pa kurrfarë niveli madje deri në absurdin:
- A do ta mbash kamarieren e Kryeministrisë (e cila paskësh qënë edhe kamariere e Saliut dhe Fatosit).
Mu nxinë sytë kur e dëgjova. Kësisoj flitet tek kafeneja e Rremës,  rrugës kur shkon për në Tufinë.  Por le të vazhdojmë më tej.  I bën Kryeministrit Rama edhe këtë pyetje:
 - Çfarë ju kujton kjo dritare e Kryeministrisë, që e shihje nga jashtë në demostratë me 21 janar 2011.
Për të vazhduar më pas me pyetjen skandaloze për kush i di mardhëniet mes dy liderëve socialistë e makinacionet antiRamë të Nanos, shto këtu  dhe flirtet e këtij të fundit me Berishën.  Kinse nuk e dinte Sokol Balla se nanoistët, ky biçim njerëzish pa ideale si Kastriot Islami e ndonjë tjetër, lanë PS dhe u futën nën sqetullen e skifterit Sali Berisha që e ka bërë partinë e vet si plehërishte. Pyetja ish:
- A je mirënjohës per Fatos Nanon?!
Se çfarë donte Fatos Nano në këtë intervistë, as Zoti e as dreqi s'e dinte. Per ta kuptuar duhet pasur mendje Sokol,  që harron se mirenjohje duhet patur popullit që e zgjodhi  e jo atyre që losin role dhelprash në skakierat e politikës herë në Tiranë e herë në Vjenë, sepse falë posteve të larta që kishin,  i kanë mbushur bankat plot duke e keqpërdorur pushtetin. Kryeministri Rama ju shmang me zgjuarsi pyetjeve që donin ta nxisnin të dilte në situatën pozante dhe euforike të triumfatorit.
Përgjigjet e Kryeministrit kishin bonsens por pyetjet për të ardhur keq pa ndjenjën e realitetit shqiptar që pret nga qeveria shumë më tepër se sa emocionet personale të uljes në një kolltuk.
Kam parë  e dëgjuar në Amerikë me qindra intervista personalitetesh të realizuara që nga i madhi nga Larry King i CNN-it plot inteligjencë e nivel të lartë, apo gazetarë të tjerë,  po kësisoj pyetesorësh si kjo e Sokol Ballës kurrë.
Pyetjet shprehin kulturën dhe dijet e gazetarit, por edhe nivelin mediokërr ndonjëherë.

19 shtator 2013


Për të njohur më gjërë gazetarinë e Sokol Ballës ju rekomandojme të lexoni në këtë link:
http://oraeshqypnise.blogspot.com/2013/09/sokol-balla-kapet-ne-flagrance-si.html

18 September 2013

🔵 THE DISAPPOINTMENT OF THE U.S. AMBASADOR - by Kolec Traboini


THE DISAPPOINTMENT OF THE U.S. AMBASADOR

 By KOLEC TRABOINI

Hello dear Ambassador of my country, in my country. It is understandable why i address you like this so, because fate brought me to have two home­lands. I have followed with the utmost attentione your tireless efforts to bring together those who stay ex­tremely far from each other in the stages and back­stage scenes of Albanian politics. As i have felt good about your good intentions and disposition, however i feel extremely disspointed seeing the extreme poles of albanian politics. Undoubtly you must feel disap­pointed at this duplicty in albanian politics or the fact that some may have benefited from your openness and your love for this country and this people, and perhaps they even might have ended up to be treach­erous.

We Albanians, historically have been known for the dinstinctive and striking feature among other peoples, for that of generosity and “besa”. When someone came the Albanian home in “besa”, even if he had killed from that family’s men, he was received and sent off accord­ing to the tradition of giving “besa”. No one could be killed “on the bread”, otherwise shame owould cover that household . So powerful was this sense of “besa”, always told as legends, but these legends have arisen from a reality of events that are in popular memory alive even today.
The Fascist Italy capitulated in September 1943. Their place was taken by German Nazi troops , who exce­cuted any italian soldiers and officers left in Albania, as they were considered defecters. The executions took place without trials.
The German troops in Shkodra had received a notice about an italian soldier hiding in a Greater Highland village sheltered by the mountain families. Once the german troops surrounded the house, they ordered all its inhabitants to go outside in the yard. The German officer began looking into the family members faces, one by one, but never seemed to distinguish who was the italian soldier, as he was integrated in the lives of locals and was not distinguishable. The German offi­cer sure of the italian soldier presence there, gave or­ders that if they did not disclose who the italian was, all would be shot to deth because they had sheltered an enemy. One of the young men in that house, after exchanging a look with his father eye to eye, then made a step forward and said: "I am." The German officer carefully looked, and despite the doubts that he had, ordered his execution before the entire family. Later in his memories the German officer wrote: "I knew that he was the son of the house, he was an Albanian and not the Italian , but such were the laws of war. That Al­banian familiy under Albanian law of “besa” could not deliver the Italian and sacrificed his own son.”
This is not myth, but a real event. But in fifty years, under communism and twenty years of democratic chaos, many virtues are violently distorted and today we are in a miserable state. I'm not talking about or­dinary people, because ordinary people always main­tains their dignity, but for the political classes as they alternate their leading of this country from a chaos into another.
Albania has a great obligation to America, because there is no other state or nation that has done more for Albanians. Liberation and independence Kosovo Albanians is the crown of glory for ever and ever and we will never forget the Americans and NATO allies. This is why the American ambassador is received with the hands over their hearts at every door he may go, considered a great friend of the Albanians, namely that he is representative of the state of George Washing­ton, the inspiring force of the freedom of peoples. I am pleased to say that my own father it probably was the first Albanian who wrote about the great Washington in an article titled : "Tell the truth always", dated Oc­tober 18, 1907.
How is the U.S. Ambassador’s attention and intentions of positive developments in Albania, in order for this country to approach the community of the peoples of Europe, being perceived by the politicians of Albania?
As far as i understand, Albanian political behavior to­wards his friends' advice at large leaves much to be de­sired.
Albanian politics does not exceed provincial judgmen­tal mediocrity. To understand it you must first under­stand the psychology of small Bey in his manors of the Middle Ages. Also there is tremendous impact even from a great lonely Pasha during the Ottoman Empire, Ali Pasha, whose conflict with the high Gate did not bring anything good to Albanians, instead created the premises for the independence of Greece and the de­struction of Albanian ethnic lands. Ali Pasha's policy consisted in building a personal Paschallek, and not a state of the Albanians, not finding any spirit of coop­eration with other pashas as Bushtallinjtë of Shkodra. Instead he entered in conflict with them and he could not wait to make them disappear, as he did with his son-in-law, the pasha of Berat. This clever and the crafty Pasha, who had made his name across European regions, has had a major impact on the entire Albanian politics. Albanians did not accept for a long time a for­eign prince, Vid, on the contrary in the first case they kicked him out, trying to operate in Albania in Ali Pa­sha style. We have Esat Pasha Toptani, who was ready to give away Albania’s pieces to neighbors as long as he had one piece of territory in central Albania for himself. The story continues with his grandson, Ahmet Zog, who mixed the cruel craftiness of Ali Pasha with a kind of practicality trying to keep his possessions in a balance between Serbia, which had brought him to power and Fascist Italy that helped keep his monar­chy regime on his feet. The arrival of Communists in power did not change much in the mentality of people of Albanian politics. Enver Hoxha was a true Ali Pasha, who ruled with an iron fist and set an absolute power over his people. Nothing could be done without being filtered by his apparattus, the puppets of the Politic bureau. Traits for which the Albanian people was dis­tinguished in history, bravery and loyalty, it was de­formed in the most violent way, hence surpassing all previous rulers.
No more talk about courage was possible, as Alba­nians were cruely oppressed and there was not one single chance of resistance. Who has lived in a dicta­torship know’s that Albanians had become a shadow of themselves. There could be no talk of loyalty, what was considered the top trait of the Albanians for centu­ries, called the people of “besa”. But what “besa” could we talk when people were forced to spy on each oth­er, even within a family? Loss of traditional traits by which Albanians previously had been taking pride and honor in, were a big loss, and that was the sad moral state that Albanians found themselves in at the begin­ning of Democracy, when Communism began to col­lapse as an ideology. Numerous events that occurred in conditions of freedom explain this and the rulers al­ways tried to deform the dignity of Albanian character, his high qualities of courage and “besa”, because that how the ruling could be easily sustained.
Certainly the American ambassador praises the Al­banian qualitative traditions, and is trying to be more forthright with them, with both ordinary people and the whole policy makers or the state hierarchy. But un­like ordinary people, hierarchs not only do not under­stand the sincerity of the U.S. Ambassador to Albania, but misuse it. Hierarchs of the politics are masters of manipulation, even manage to manipulate and deceive the name of the ambassador. For, once escaped from a case of corruption, thanks to corrupt judges, a political person has taken the opportunity to drink a coffee with the ambassador and has sold this as a friendly coffee to wash the soiled personality, to stand in front of the me­dia as a pure man of this country, for which the Ameri­can ambassador has special consideration. And not just this case. The emergence of a “burnt”personality as a candidate for president, who was prime minister in a critical situation when the country was shocked, he fled the country with his tail in his legs, in the neigh­boring state, was followed by meeting with the U.S. ambassador. His people conveyed the message from his campaign headquarters that the presidential can­didate had the support of Americans. This may not be true, but such was sold to the media.
There is an insulting use by the hundred and twenty Albanian political parties phalanges of all the meetings with the ambassadors of foreign countries, that may well be held as private and without the media.
Albanian politicians are cunning enough to use every opportunity given to them, to affirm themselves and therefore this does not exclude any, from the simplest clerk to the head of state. On one hand they have a dis­custing servility and on the other, after they make the best of the moment, they throw it out as a lemon with­out a drop of juice.without hesitation. There are those who glorify the current ambassador and demonize the former ambassadors, because here in our country the politician’s moto is the aphorism - "I passed the river, the heck with your horse."
What happened to the presidential elections which were held as a masked carnival parades where ini­tially they attract the American Ambassador to this dance. An insidious game of the Albanian policymak­ers, which only an Ali Pasha Tepelena could devise so beautifully. They presented a candidate who had not a single issue with his past as he came from the leg­islative rather than political branch and kept him un­der tension until the moment came where he was not needed anymore. Because that non-political figure, as Europe sought and as America had advised, was sup­posed to win the politicians the approval of the U.S. Ambassador and EU diplomats, who could then say that - Yes, Albanian politicians listen to us, they are proposing a non-party candidate, so thing are on track in Tirana.
They exploited not only the man named Xhezair Za­ganjori, but also all the diplomats who were engaged probably more than needed in this case of the president, who mostly settled for being a marionette of the poli­tics. The engagement of the American ambassador has been open, frank and constructive, but unfortunately gave no result as the great grandchildren of Ali Pasha in Albanian politics want full command of their vilayet and at the speed of light, picked up a choice of their political avant-garde, so they can expand the power in all instances/institutions and eventually legalizing the impossiblity of punishing the corrupt statesmen.
With this choice the power is consolidated and the affairs are closed. Who dares any more, in this state, to acuse a corrupt minister? No one. After this elec­tion will undoubtedly have a dumbfounded people, because already “Maliqi “ will make the llaw and will put on and lay off across all levels of government who ever he wishes.... "L'état, c'est moi" - I'm the state - said Louis XIV.
No doubt an ambassador of a great country like Amer­ica, can not be quiet before this mascarade. A reaction was expected, but diplomacy requires that feedback be soft and more implicit. He failed to appear in parlia­ment and sent a secretary. But Ali Pashas of Albanian politics feigning not to understand, overlook the fact that the American ambassador, who took part in sev­eral events associations, could not to attend the as­sembly session where President of Albania was being elected. An act of disharmony.
People actually understood his message, the media ac­cepted with half voice, but those for whom his absence was intended, pretended as it had not happened.
The second action was the ambassador’s appeal, ad­vice or suggestion: "Act now!" Which was really a nice move, but unfortunately late. In some media someone tried to deviate this cardinal call, diverting it to the extent that it was a call to Albanian society that girls must continue their secondary education and parents should not prevent them. A banal misuse of a great idea into a problem that had no connection with the call in question. But someone was interested in politi­cal circles to minimize the echo of its effect.
However, this call is a long overdue because people are tired and exhausted. There is no more will to opposse, because people are seeing all these polictical moves which include even the names the ambassadors, say­ing that all works are solved up there, they also have support from outside, drink coffee with ambassadors .... and who asks for us. And the result, the major and meaningful appeal of the American ambassador "Act Now!", as it is time that citizens of this country, civil society to say stop to the politics spirited in confron­tation, politics that damage Albania’s entrance to the EU, that Constructivism is more benefiting than than typical Albanian politicsdeconstructivism, so these ideas, though useful are not doing their effect.
One must understand that this non-reaction, that people know their politicians and know that in every politician, statesman or Albanian parliament member sleeps a little Ali Pasha, who for their own narrow in­terests are ready to sell Albania and Albanians to the Devil.
They unfortunately did not preserve any feature of the Albanian good traditions of goodness and “besa”. They do not truly represent the people, even though they buy the parliamentary elections by lying and steal­ing their votes. People know that it is just to give the vote and that’s it. After that people are never asked. It never happens that if there is a problem, where either central or local area residents are asked how to deal with it. But certainly the rulers do violently interfere and often do as they please. In America you can not operate a local cafe on a street without a debate be­ tween residents of the area who are able to close its op­eration if necessary, because the people’s word carried weight. While in Albania it may just be brought every garbage of the world, even radiocative ones, without asking anyone! Even a popular referendum initiative is bound to be found with a hundred obstacles precisely to prevent that person that enjoys the consent of the government to the CEC(The Central Election Commis­sion), known internationally that made the mess even with the municipal elections in Tirana.
Therefore, the title "Act now!", sounds delayed and without even more that after 21 January 2011 until to­day people publicly saw four murders and those re­sponsible are not punished. People, seeing being taxed more than anywhere in other vountries with higher welfare, seeing that no government or ruler caught red handed is not condemned, seeing that parliamentary immunity is a good tool to stimulate the galloping cor­ruption, seeing that each and every day they become poorer and rich become richer, seeing that the most unscrupulous are the masters of this country, see­ing that the parliament has the most members with bought degrees and are people with no personality, seeing that twenty years is not changing anything in this country, seeing all these, the people prefer to fall in a lethargic sleep.
No calls any longer awakens this people ....perhaps will probably wake up when this country is rrocked by the flaming fire, but that would be a horrible awakening and not without consequences for the popular psyche.


Nga Libri me esé  “Zhgënjimi i ambasadorit amerikan”  Kolec Traboini, Pantheon Books  Tiranë 2012, faqe 9- 27

BRAINWASHING - Trushplarja – Nga Kolec Traboini

BRAINWASHING - TRUSHPLAJRJA –
- E vërteta mbi Kanunin si kurban i ideologjive e sistemeve vrastare-

Nga Kolec TRABOINI

Një mediatik i njohur për lidhjet e tij me pushtetin e që ka bërë një libër me një injektim euforik të qeveritarëve, pas një ngjarjeje tragjike në Malësitë e Shkodrës që tronditi opinionin publik botoi dhe ai një shkrim mallkues për Kanunin. Eureka! Kështu B.F. e gjeti më së fundi shkaktarin e kësaj vrasje mizore duke thënë me bindje të plotë se gjyshi 70 vjeç dhe mbesa 17 vjeçare ranë viktimë të gjakmarrjes sipas zakonit të maleve. Ky mesa duket as nuk e ka lexuar e as nuk e ka idenë se çfarë në thelb është Kanuni.
Lëshon pasthirrma të hidhura pa asnjë bazë e asnjë argument. Si është e mundur t’ia atribuojë Kanunit vrasjen e një vajze 17-vjeçare. Në cilën nyjë të kanunit të shqiptareve e ka gjetur të shkruar ky gazetar se vrasja për gjakmarrje e lejon marrjen e jetës së një femre aq më tepër të një fëmije.
Po në kanun more zotni, kush vret një grua a një fëmije, ai jo vetëm e paguan më shtrenjtë se gjaku, por ai person konsiderohet i fllligët, quhet gjak hupës, atë mund ta vras çdo kush pa kurrfarë pasoje sepse konsiderohet kriminel, njëkohësisht duke u mallkuar për disa breza, duke ia djegur shtëpinë e duke e nxjerrë jashtë nga fshati përgjithmonë.
Më gjeni tani një dënim kaq të rëndë që ka dhënë ndonjë gjykatë shqiptare ndaj një vrasësi të një vajze 17-vjeçare.
Kjo vrasje nuk ka alibi siç po kërkon ta motivojë mediatiku që nuk ka pse ta lehtësojë vrasësin që meriton dënim jo më pak se njëqind vjet burg, çfarë nënkupton se nëse vdes as kufoma nuk i lejohet të varroset nga të afërmit deri sa t’i ketë kaluar koha e dënimit. Sepse një ligj serioz, si ai në Amerikë ta zëmë, vepron mbi të gjallë e mbi të vdekur, përpara tij e ulin kokën të gjithë, qoftë dhe vetë presidenti i shtetit më të fuqishëm të botës. Kjo qorrollepsje me mallkime antikanunore e larg realitetit absurd që po jetojmë, nuk e nderon as gazetarin B.F., por as gazetën “Panorama “ që boton të tilla shfrime që të kujtojnë luftën ëndërrimtare të Don Kishotit , “Mallkuar qofshi” o mullinjtë e erës!”
Duke qenë pjesë e klanit qeveritar dhe nën sqetullat e pushtetit, ky gazetar harron ose bën sikur harron se gjetkë fle lepuri dhe jo tek kanuni i maleve. Le ta kërkojnë gjetkë pra sepse në Kanun të Maleve nuk ka vend për skupe televizive. Kanuni në këtë rast nuk është gjë tjetër veç një kurban i ideologjive e sistemeve të cilat duke mos patur kurajon të kërkojnë e gjejnë të vërtetën brenda vetes, mallkojnë atë legjislacion që ka krijuar populli për të mbijetuar e për të shëruar plagët e veta, jo për të vrarë por për t’u mbrojutr. Në kush¬tet e mungesës së ligjeve ai kanun ka qënë rregullatori, paralajmërimi për t’i thënë çdo vrasësi potencial se nëse qëllon, je vetë i vrarë. Po ky gazetar as nuk merr mundimin të lexojë as studimet që janë bërë për këtë kanun, madje deri në Japoni duke e nxjerrë si një nga Kodet më madhështore të popujve. Do të thonim se jehona e këtij Kodi Zakonor të Shqiptarëve ka qënë jo vetëm në trungun shqiptar, por edhe në Diasporë. Nuk është krejt pa vlerë mendimi se nuk ishte rastësisht Napoleon Bonaparti, me gjak arbërsh, shqiptar pra, që ka hartuar Kodin Civil të Francës, të parin kod modern që u përqafua nga mbarë Europa e qytetëruar.
Ai mesa duket i ka patur të ngulitura që në fëmijëri traditat e popullit prej të cilit erdhi në jetë, arbëreshët e Korsikës, të cilët kishin kode e zakone me të cilat e rregullonin jetën e tyre sepse kanuni para së gjithash ishte një kod që mbronte e pastaj dënonte. Harron jo vetëm ky gazetar që anatemat ia drejton Kodit të Shqiptarëve e jo realitetit absurd ku jetojmë se çfarë u tha gazetarëve albanologu Rober Elsie, që ndenji veç pak kohë në Shqipëri. Iku i llahtarisur duke thënë: - "Po të jetoja tre ditë në Shqipëri do të çmendesha". Ejani na e vërtetoni tani ju, gazetari i mediave proqeveritare e ju tërë mediat e tjera vizive e të shkruar se ne të gjithë që jetojmë në këtë vend nuk jemi sado pak anormale, për të mos thënë të çmendur, përderisa anormaliteti në çdo fushë të jetës është bërë normë.
Natyrisht kur them këtë nuk kam parasysh që secili prej nesh ka nevojë për një psikolog, por se mjedisi ku jetojmë është i mbushur plot me bacilet e çmëndurisë politike e cila infekton mbarë shoqërinë shqiptare fund e krye. Simptomat e tyre shfaqen herë këtu e herë atje tek ca individë me mendje të cungueme, por duhet patur parasysh plot faktorë të tjerë e duhet kërkuar më thellë se kush është shkaktar i të gjitha patologjive individuale dhe se cilët janë faktorët që i nxisin këto patologji të cilat nëse shtohen e kthehen në epidemi, trondisin mbarë një shoqëri duke sjell kaos qytetar, siç ne e kemi njohur në vitin e tmerrshëm ’97.
Le të shohim se përpara cilave shëmbëllesa mbreslënëse ndodhet qytetari çdo ditë e çdo natë në shtypin e shkruar e median televizive. Sa ndikojnë tek ai jo vetëm anomalitë e veçanta, por edhe ekseset politike me konflikte të skajshme përjashtuese duke e konsid-eruar kundërshtarin një armik. Një gjë duhet kuptuar mirë. Për njëzet vjet është punuar me një sistem mediatik tipik bolshevik. Sot më tepër se kurrë është e nevojshme të kuptojmë çfarë ka qënë në esencë diktatura. Diktatura ka qënë shushatja, brainwashing, shplarja e truve, e humbjes së kujtesës dhe e ndjenjës së lirisë. Edhe terrori që është përdorur ka qënë për këtë qëllim. Por në demokraci, mjerisht e paradoksalisht, kjo mënyrë e shplarjes së truve, kjo shushatje është intensifikuar aq sa tashmë po ndjehen simptoma në të gjithë prerjet e hapësirat e shoqërisë shqiptare. Unë kështu i kuptoj edhe aktet e krimeve të kësaj natyre. Eshtë e njëjta simptomë e cila shfaqet kudo. Që nga krimineli që i ka ik truri, por edhe tek gjyqtarët që edhe ata nuk janë normalë sepse e kanë dënuar tjetrin me 13 vjet për një krim të përbindshëm duke marrë dy jetë, 17 dhe 70 vjeç, pikërisht një kriminel që kurrë nuk duhet të shohë më dritën e diellit. Mënyra se si veprojnë këto gjykata që janë kthyer në avangarda të politikës e të interesit, ka një ndikim të jashtzakonshëm në psiqikën e njerëzve kur shohin se kriminelët pasi janë dënuar fare pak, dhe për më tepër dalin e vrasin përsëri, siç ndodhi kohët e fundit në qytetin e Shkodrës.
Në këtë sens Shqipëria po jeton një çmenduri. Nuk ka më njeri besim të gjykatat. Njërëzit përditë e më shumë po e marrin vetë përsipër gjyqësinë. Madje dalin e thonë hapur se nëse gjykata nuk i jep dënimin e merituar kriminelit do të bëjnë vetgjyqësi. E ky shtet që veç em-rin ka shtet, e këto ligje që veç emrin e kanë ligje, nuk kanë asnjë fuqi veprimi sepse janë të paralizuara prej një korruptimi total. Fjalët të luftojmë korrupsionin, sot përbëjnë veç një shprehje groteske dhe nuk kanë asnjë efekt në shoqëri. Askush nuk i merr seriozisht, por veç si slogane spekulative elektorale. Në këto lodra me nervat e publikut hyn edhe loja me heqjen apo jo të imunitetit parlamentar kur kurrkush nga nënpunësit e
lartë të shtetit a qeverisë nuk penalizohet apo gjykohet. Ata tashmë janë të pagjykueshëm.
Askush nuk pyet më për kod penal a kod zakonor por bëjnë çfarë t’u thotë koka. Veç të nxjerrin pushkën e të vrasin. Më thoni tani kush është fajtori. Ku është drejtësia. Çfarë sistemi po ndërtojmë e kush Europë na pra¬non në këtë farë mosfunksionimi institucional ku ligjet shkruhen e nuk zbatohen, ose zbatohen kur gjykatat që duken hapur proqeveritare të detyrojnë të paguash 50 milion lekë, vetëm se ke thënë se aksh person i rrethit politik apo qeveritar është i korruptuar. Pra më shumë paguan për një fjalë se për një të vrarë. Tani më thoni gjithashtu ku është liria. Mos është tek fakti se unë po flas hapur. Po a më garanton njeri në këtë vend se për këto fjalë që shkruaj nuk do të më vënë në një listë që kalon dorë në dorë deri atje ku puna quhet e kryeme. Kush e ka jetën të sigurtë në këtë vend? Kush ka siguri se në derën e shtëpisë së tij nuk do të vihet një kallëp tritol me një celular siç u hodh në erë një njeri familjar nga Palestina që erdhi të zhvillojë biznes në këtë vend? Merreni me mend këtë lajm në botën e jashtme dhe efektin që ngjall tek ata që synojnë të hapin biznese në Shqipëri.
Mos vallë janë interesa gjeostrategjike të qarqeve antishqiptare ballkanike apo më gjerë, të atyre që çështjen shqiptare e kanë halë në sy dhe që gjejnë lidhje me segmentët e politikës e pse jo të shtetit, duke e vënë këtë vend në një zgrip të ekuilibrit psiqik e shoqëror për të krijuar psikozën se shqiptarët janë një popull që në mënyrë patologjike në histori janë njohur për shpirtin anarkist, instiktin vrasës dhe psikozën shkatë-rruese. Ndoshta sot është vështirë të zbulohen, por ata janë të pranishëm e ndjehen kudo. Koha do t’i zbulojë tërë këto rrënjë kanceroze në shoqërinë shqiptare, por mbase atëherë kur ne të kemi shkuar.
Fatkeqësi e madhe është ky zhgenjim i brezit tim, që lindi në diktaturë, desh u tjetërsua në tentativat e totalitarizmit për të na kthyer në makina ideologjike e kur menduam se po shpëtojne gjendemi sërish nën një ndikim psikologjik e intensiv të përditshëm, të mjeteve të shtypit e të televizionit me propoganda partish e u-dhëhëqësish fjalaman e buçitës, në tentativë për të na kthyer, tashmë në kohrat e teknologjive moderne, në robotë ideologjikë.
Na shpëto zot prej shplarjes së truve! Amen!

Nga libri "Zhgënjimi i Ambasadorit Amerikan" Kolec Traboini 2012


NEXT:  Naimi perballe Shen Marise se Onufrit

17 September 2013

Naim Frashëri përballë Shën Marisë së Onufrit- nga Kolec Traboini

 



Naim Frashëri përballë Shën Marisë së Onufrit
- Një alternativë dashakeqëse -

Nga Kolec TRABOINI


Ka muaj që japin intervista në television, por edhe në shtypin e përditshëm për alternativën: Kishë apo Shtëpi Kulture, por tashmë tejet vonë për të na rimbushur mendjen për drejtësinë që do e vendoska policia private përmbaruese, sikur të mos jemi këtu e t’i dimë se çfarë në të vërtetë janë gjyqet shqiptare e çfarë është drejtësia në këtë vend ku veç drejtësi mos kërko se kurrë nuk e gjen. E për çfarë gjithë kjo tërkuzë mediatike që nuk do të prajë?  Për një ndërtesë të vjetër në Përmet me emrin e Naim Frashërit, kur shtëpinë ku ka lindur Naim Frashëri në Frashër e kanë kthyer në gërmadhë - turpi i botës dhe këta as që flasin fare për këtë temë. Sikur të mos e dinë se edhe shtëpia e Luigj Gurakuqit nuk ekziston më, se varri i Kol Idromenos është kthyer në një gjëndje të mjeruar. Po si janë katandisur Kishat e vjetra, afreskat e ikonografëve tanë me emër në botë, Onufri, David Selenicasi e Konstandin Zografi që rripen prej mureve vandalisht sikur të qenë lëshuar vandalët e epokave të errëta në histori. Ku është kryqi i Kishës së Shën Marisë në Labovë,  e lashtë kjo kishë, themeluar në vitin 554  të erës sonë. Është fjala për Kryqin e artë, i cili konsiderohet një nga reliket më të çmuara të orthodoksisë në botë.  Ka mbi dy dekada që është grabitur e dërguar jashtë shtetit ky objekt i shenjtë që vlerësohej në bazë të gojëdhanave se qe ndërtuar me drurin e kryqit në të cilin vdiq Krishti dhe simpas besimtarëve nëpër shekuj, kishte vetinë të bënte  mrekulli shëruese.
Kemi një shtet, kemi institucione, kush u shqetësua dhe u vu në ndjekje të kësaj piraterie që vazhdon edhe sot e kësaj dite me veprat e të madhit Vangjush Mio në Korçë nën hundën e administratës shtetërore.
Një heshtje ogurzezë. Madje edhe në Institutin e Monumenteve të Kulturës drejtuar deri tani nga një partiak me fanatizëm politik, del fjala se nuk i interesojnë ku e si i vjedhin monumentet e kulturës. Bëjnë sikur problemet e shkatërrimit të instucioneve kulturore të mos ekzistojnë dhe përpiqen të hiqen gjoja objektivë.
Flasin për Naimin apo e keqpërdorin emrin e tij në këtë rast, e pikë respekti nuk kanë për Naimin. Edhe në Tiranë do t’u vënë nga pas vëllezërve Frashëri një pallat gjigant që të duken si miniature, kur ata janë kollosë të kombit. Doli dhe një ish-drejtor i ish-pallatit të kulturës Përmet dhe foli. Nuk dinte çfarë të fliste dhe përdori terma spekulative nacionaliste që nuk kanë asnjë lidhje me problemin. Edhe ky gjoja po luftonte për Naim Frashërin. Kam vërejtjet e mospajtimet e mia në çështjen Janullatos, por mënyra si këmbëngulet në përditshmëri dhe pa asnjë kompromis e premisë zgjidhje, po më krijon përshtypjen se kjo histori po merr trajtën e një histerie që ka tendencë të llangoset si antiorthodoksi, por e mbuluar gjoja me një krenari e ndjesi nacionaliste. Krejt kot. Sepse nuk janë atdhetarë ata që flasin, por ata që bëjnë diçka për këtë vend e për këtë popull. Flasin gjithnjë për Naimin, duke e zhvleftësuar edhe vetë fjalën se qëllimi dihet nuk është ndonjë vlerë apo kauzë e madh. Punë tullash.  Atdhetarët e besimit orthodox kanë qënë një prej shtyllave të shqiptarizmës nëpër shekuj. Mendoni sa peshon në historinë tonë kombëtare një Fan Nol?  Të ishte gjallë Naimi i madh do të sillej ndryshe. Do ta falte edhe shtëpinë e vet për nipat e Petro Nini Luarasit, Anton Zako Çajupit, Kristoforidhit  e Thimi Mitkos. Të jemi realistë, të kish qënë pronë e xhamisë e jo e kishës ajo tokë në fjalë, kush do të guxonte të hiqte hoxhallarët zvarrë?! Këta po e bëjnë si Enver Hoxha në të gjallë, që ishte kundër të gjitha feve, por për të pushkatuar, pushkatonte priftërinjtë katolikë.
Kjo histori që të mos kthehet në histeri duhet të marrë fund se po bëhemi qesharakë në sy të botës. Do merret Europa me ne?! Të na rrojë ajo gërmadha me emrin pallati i kulturës pastaj. Do bëhet si sebepi i Berishës me 5 a 6 minoritarë fshatarakë që i burgosi për ca shkaqe spiunlliqësh qesharake dhe e pësuan 500 mijë emigrantë shqiptarë në Greqi me operacionin famëkeq grek me tingull racist “Fshesa”, e cila nisi para njëzet vjetësh e vazhdon edhe sot e kësaj dite nën indiferencen e shtetit tonë, dhe për më tepër tashmë shërben si barometër tregues në rastet e marrëdhënieve të acaruara shqiptaro-greke.
Pse pra vazhdojmë në një qorrsokak me këtë konflikt të kotë, pse nuk po dimë një herë t’i mbyllim gjërat tona me urti duke bërë llogaritë mirë se çfarë është në interesin e shtetit, por edhe të gjithëve: -një ndërtesë gërmadhë apo një unitet kombëtar.
Orthodoksia shqiptare ka nxjerrë martirë të atdhetarisë që kanë dhënë jetën, kujtoni Papa Kristo Negovanin, At Stathi Melanin që  ranë martirë për Atdhe, njëri në vitin 1905 e tjetri në vitin 1917, ndaj them se edhe sikur shteti t’ua falë atë gërmadhë me emrin shtëpi kulture nuk do të qe ndonjë humbje e madhe. Por, këtu lot edhe ndjesia e ligë e antiorthodoksisë të disa individëve qëllimkëqinj, që shtiren krejt rrejshëm si atdhetarë duke i konsideruar shqiptarët orthodoksë grekë e jo shqiptarë.
Për mua, shqiptar që kam lidhjet familjare me të tri fetë kryesore në Shqipëri - katolikë, orthodoksë e muslimanë, kush i fryn kësaj çështje po bën një punë antikombëtare. Marrëzira të tilla ndodhin në Arnautstanin tonë prej njerëzish me mendësi talebane, sepse po i përmendim këtu vetëm tri fakte: një bust të Nënë Terezës që për turp nuk e pranuan në hyrje të Shkodrës, një kishë katedrale katolike që u bë aq zhurmë të mos bëhej në qendër të Prishtinës dhe e treta një Kishë orthodokse në Tiranë në rrugën “Ibrahim Rugova”, që u konsiderua tragjedi prej disa gjoja atdhetarëve por me mendësi fetare islame nga pozita e fanatizmit e jo tolerancës. Ende jemi shumë larg prej mendimit përparimtar të Fishtës së madh që lidhi me drita kompanjelin e Kishës së Fretënve me minaren e Xhamisë në  Fushë Çelë. Në të vërtetë nuk jemi shumë larg asaj kohe, por jemi shumë larg atij mendimi gjenial të atdhetarit të madh Gjergj Fishta. Prandaj mjaft më me një kauzë të stisur si ajo e Kishës së Përmetit që po na e shesin si shtëpi kulture, kur nuk ka asnjë shtëpi kulture në të gjithë Shqipërinë. Këtë e di gjithkush, qytetarët por edhe talebanët tanë që i shkatërruan.  
Nuk drejtohet media me kokën në rërë si struci, kinse nuk po shohin çfarë po ndodh rrotull Shqipërisë. Se nuk është vetëm Përmeti. Edhe një shtëpi shkrimtarësh e artistësh që kishte Tirana, qeveritarët talebanë të kulturës që sapo ikën sepse i zboi populli, e kthyen në një Ministri Kulture dhe as atëherë e as sot nuk po shohim që media t’i thojë të paktën qeverisë së re: - kthejuani ndërtesën që ua morët në mënyrë arbitrare shkrimtarëve dhe artistëve, atyre që vazhdojnë pasionin e madh të Naim Frashërit.
Jo, për këtë punë nuk e duan Naimin. Naimin e duan vetëm kur u vjen ndoresh të lajnë hesapet me orthodoksët, të cilët mendjeçalët tanë i konsiderojnë si grekë e jo shqiptarë. Fundi fjalës, a ka kush t’i thotë mjaft kësaj zhurme qëllimkeqe, sepse janë të panumërta problemet që duhen të zgjidhen, para se sa një ndërtesë e vjetër që një zot e di si  nuk qenka shkatërruar, si çdo gjë që është shkatërruar e rrafshuar me themel në këtë vend.

Fotografia shoqëruese:
Naim Frashëri dhe  Shën Maria e ikonografit të madh shqiptar Onufri.

NEXT:  Requiemi i Verdit ne vjeshten politike te Tiranes