🔴 Vajtim për robëri të shqiptarëvet -nga Faik Konica

Poezi e botur më 1901 nga FAIK KONICA

Faik Konica 1937, foto e zbuluar në Boston nga K. P. Traboini 2007.

Këtë vjershe e shkroi Faik Konica në vitin 1901 për robëri të shqiptarëve nën turqit e sulltanëve, mirëpo pse duhet të jetë aktuale edhe sot? Spjegim i thjeshtë. Ikën turko-osmanët që e shfrytëzonin e shtypnin shqiptarin, por mbeten në Shqipëri një skotë barbarësh që sillen me popullin e vet më keq se sa vetë sulltanët,  ndaj ndjehemi të pushtuar, po kësaj radhe jo nga të huajt, por nga të përbrëndshmit, nga plehrat, mizorët, flliqanët, përversët, mafiozet, nga pjella monstruoze që për baba kanë djallin e për nënë kanë shpellat e egra para njerëzore. Kjo skotë e poshtër i bën të gjitha, nuk ka të ngopur me mizoritë e veta e paturpësisht i thotë popullit të vet të mjeruar "Nuk ke parë gjë akoma!". O Zot çfarë sadizmi cinik e barbar. Po çfarë duhet të shoh akoma ky popull? Nuk e dimë.

Por më mirë se kushdo e dinte i madhi Faik Konica.

VAJTIM PËR ROBËRI TË SHQIPTARËVET

O të humbur shqipëtarë,

Seç qenkeni për të qarë!
Për të qar’ e për të sharë,
Për të shar’ e për të vrarë!

Armiqtë mbë dhé ju hodhnë,
Dhe ju shtypnë sa u lodhnë!
Sa u lodhn’ e sa ju ngopnë
Ju gdhendnë edhe ju rropnë.

As bukë, as brekë s’ju lanë,
Ju punoni, ata hanë!
Nuk ju lan’ as pakë nderë
Q’e kini pasur përherë.

As nder, as turp, as gjak s’kini
Unji kryet dhe po rrini.
I duroni vet armiqtë;
Prisni vdekjen apo vdiqtë?

Shërbëtorë t’Anadollit,
Kleçk e lodra të Stambollit.
Në mos u shove fare,
Ndizu, zemra shqipëtare!

O shqipëtarë barkzbrazur,
Fustançjerr’ e këmbëzbathur
Zemërohuni një herë,
Mprehni kordhët për të prerë,

Mprehni kordh’ e mprehni pallë
Të ju ndritin yj mi ballë,
Ti frikësoni zuzarët
Ç’i shuan shqipëtarët,

E në vend tuaj të rroni
Si të doni e si të thoni!

 

TRABOINI STUDIO VIDEO YOU TUBE

 

🔵 Një brez që nuk e lexon nuk e kupton Itakën- nga K.P.Traboini

NJË BREZ QË NUK LEXON NUK E KUPTON ITAKËN

Ikja nga Atdheu me demostrim publik tregon se shkaqet i ke tek vetja.

Nga K.P.Traboini

Lexova recitimet adoloshente pesimiste të një vajze që kërkon të ik nga Shqipëria, Silvana Begaj (ca thonë pedagoge), me alibinë se Atdheu nuk i jep kurrgjë, e dua ti them dy fjalë poetikisht nga poezia ime për Anita Bitrin, që vdiq aksidentalisht në Amerikë bashkë me të bijën Sibora dhe nënën e saj: "Gjithë bota është e njeriut!". Por ikjet tashmë kanë shkaqe personale. Kur dikush ikën nuk ka nevojë të bejë deklarata publike që ngjallin panik dhe vdesin shpresën. Këta janë hartime adoloshentësh qaramanë, që presin gjithçka tua japin. Dhe harrojne, a bëjnë kinse harrojnë se siç ka ikje, ka edhe kthime. Edhe unë jam i ikur. I ikur dhe i ardhur njëkohësisht. Ikjet e ardhjet në Atdhe janë si gjaku në trupin e njeriut, sa më shumë të lëvizë aq më i fuqishëm bëhet trupi.

Një herë na ndaluan qarkullimin për pësdhjetë vjet dhe desh u mbytëm të gjithë në ujë të ndenjur.

Atdheu percjell - Atdheu pret!

Moskthimet janë gjysmëm-vdekje

morale për njeriun.

Lexoni "Itakën" e Kavafis e mençurohuni sadopak.

KONSTANDIN KAVAFIS

ITAKA

Kur të marrësh rrugën për Itakë

shpreso që shtegtimi yt të jetë i gjatë,

plot aventura e plot zbulime.

Lastrigonëve, Ciklopëve,

Poseidonit të zemëruar - mos ua ki frikën:

kurrë nuk do t`i kesh ata në udhën tënde

sa kohë që mendja jote të jetë e kthjellët,

sa kohë që ti nuk do të kesh tundime

që të trazojnë shpirtin edhe trupin.

Lastrigonëve, Ciklopëve

e të rrëmujshmit Poseidon- mos u vër rëndësi,

sa kohë që ti s’u bën strehë në shpirt,

sa kohë dhe shpirti s ‘t’i sjell para sysh.

Shpreso që udhëtimi yt të jetë i gjatë.

Të kesh atje shumë mëngjese vere

plot kënaqësi të shijosh,

të hysh nëpër gjire që s`i ke parë kurrë;

në portet fenikase për t’u ndalur

gjëra të çmuara për të blerë,

perla e korale, qelibar e dru abanozi,

parfume epshore të çdo lloji,

sa më shumë parfume që të mundesh.

Të vizitosh qytete egjiptiane

të ushtrohesh e marrësh mësime prej shkollarëve.

Mbaje Itakën gjithnjë në mendjen tënde.

Mbërritja atje është ajo që dëshiron.

Mos u ngut t’i bësh shumë shpejt udhëtimet.

E mira është në fund, pas shumë vitesh,

kur të jesh plakur të gjendesh prapë në ishull,

me plot kamje që vure në udhën tënde,

se Itaka s’të bën dot të pasur.

Itaka të dha një udhëtim të mahnitshëm.

Po të mos ishte ajo, nuk do të shkoje kurrkund.

Ajo nuk ka më çfarë të japë tani.

Në e gjen të varfër, s’të bëri të pa mençur.

Nga mënyra si ke ardhur, plot përvoja jete,

do të kesh kuptuar çdo të thotë Itakë.

1911

Shqipëroi: Kolec P. Traboini

nga libri “World Poetica” 2019