Pornopoezia si zabarosja e qenve të rrugës-nga Kolec Traboini

PORNOPOEZIA

- si zabarosja e qenve të rrugës –

Nga Kolec TRABOINI

Njerëzit që pretendojnë të merren me letërsi, por të paftë të trajtojnë probleme me të cilat përballohet individi në raport me natyrën dhe shtetin, me vetveten dhe mjedisin rreth tij, sepse ai është një qenie shoqërore, në përpjekje pra për të tërhequr vëmendje, i lëshohen vulgariteteve duke u përpjekur ti estetizojnë ato me pretendimet e artit. Nga këto vulgaritete të shituara në publik si sapunin për djathë, kryevendin e zëne ato seksuale. Këto vulgaroseksualët tanë shqiptarë bëjnë kinse nuk e dinë se bota eksperimentet poetike me vaginë- penis i ka tejkaluar prej kohësh, dekadash thuaj, sepse nuk kanë sjellë asnjë risi dhe janë braktisur anipse i praktikon ndonjë i fandaksur që i ka ngecur ora në kohë tjetër . Dihet që për të plotësuar epshet një kategori e njerëzve që parapëlqejnë përversitetet, kanë krijuar pornografinë, një lloj prostitucioni në shkrime e imazhe filmike, por që nuk kanë të bëjnë në asgjë me artin e vërtetë. Kuptohet që këtu luan rol edhe ana e tregtimit, sepse është një biznes me fitim të lartë e shpenzime të vogla. Mirëpo kur ky treg ngec, pra pëson inflacion, përpiqen deri në fund që ta bëjnë të pranueshme pornografinë duke përdorur mjetet të cilat i përdor arti nga ana teknike. Kështu siç është video pornografia ka lindur edhe letërsia pornografike po na shpifet edhe pornopoezia a thënë me saktë pornovargëzimi. Por koha e ka vërtetuar se çdo tentative për ta spekuluar artin për qëllime të kësaj natyre kanë dështuar. Askush ndër ata që dinë të shijojnë artin, kur shohin a lexojnë të tilla vepra pornografike të hapura apo të kamufluara qofshin, nuk i merr për art por për stisje të njerëzve të paaftë të bëjnë art të vërtetë që e i shërben shoqërisë. Veç ndonjë mendje e çartur ndoshta që me dëngla përpiqet gjoja të estetizojnë për artin e zgjedhur që u dashka ta kuptojnë vetëm ca mendje të holla që pornoletërsinë e konsideron art. Një masturbim publik ky i neveritshëm. Një spekulim fund e krye, sepse qëllimi i vërtetë është largimi i artistëve nga trajtimi i problematikave sociale, është një dinakëri e ultë për përdorimi i artit si një mënyrë për të dhënë përshtypjen brenda e jashtë Shqipërisë se ky popull e këta njerëz nuk kanë asnjë problem tjetër veç estetizimit të organit të vet seksual. E kështu krijues mendje ngushtë të etur për popullaritet mediatik, behën edhe vegla qorre të atyre që janë shkaktarët kryesorë për gjendjen reale të mjerueshme në të cilën ndodhet shoqëria shqiptare e si të thuash i veshin rroba të reja mbretit tonë lakuriq, i cili në këtë rast është pushteti dhe politika e korruptuar deri në palce. Me gjithë jehonën e përcipte në kategori të ultë në pikëpamje kulturore, apo në ato ekstravagante që e vënë seksin e vet në lule të ballit, ato pornokrijime mbeten surogato pa asnjë vlerë. Kuptohet se këto llokoçitje seksuale kur i kthejnë në libra, do të kenë edhe përkrahje nga disa njerëz që duan përfitime ekonomike apo notojnë në të njëjtin pornopellg shoqëror. Mediokriteti përpiqet të mbijetojë duke thirrur në ndihmë përversitetin tek fjala apo imazhi. Kështu edhe autorë që e konsiderojnë veten poet sepse dinë teknikisht të thurin vargje, siç thuren triko e çorape leshi, këto i janë lëshuar trajtimeve seksuale kinse sjellim diçka të re. Në të vërtet gjendesh para vargjeve shterp sepse janë si ca femra që vërtetë e kanë vaginën (edhe lopët e dhite kanë vaginë), por problemet e pjellorisë së mirë i kanë në mitër e cila nuk ua ngroh vezët e kësisoj konsiderohen shterpa. Këta mjeranë vargjesh të thatë e steriotipe nuk bëjnë art por shou mediatik kinse çuditin botën me seksin e tyre të depiluar a jo (relative kjo), po gjithsesi të parfumuar të cilin e kanë për nën shalë. Vargjet e tyre me kujtojnë zabarosjet e qenve nëpër rrugët e Tiranës. Në konceptin gjuhësor kush bën art të vërtetë e quajnë artist, kush bën filma e quajnë kineast, kush pikturon në telajo e quajnë piktor, punon me dorë e quajnë punëtor, kush punon me penis e quajnë zhigolo dhe kush punon me vaginë e quajnë prostitutë. Ndaj them, ta konsiderosh art çdo vargëzim banal, ku shpreh marrëzia të tejskajshme saqë të kërkosh me vaginën tënde të besh seks me Zotin, nuk është asgjë tjetër veç marrëzi e shkallës sipërore, është prostituim me poezinë, gjithashtu të përdhosësh dhe besimin njerëzor. E kur kjo mizori shkon deri në atë shkallë sipërore, pakrahasimore, sa që të vlerësohet me çmime nga institucionet kulturore e artistike apo instancat e pushtetit atëherë me plot gojë mund të themi se poezia tashme në Tiranën e tallavave konsiderohet si kurvë, madje kurvë e përdhunuar ligsht dhe institucionalisht. Natyrisht kësisoj nuk mund të jetë poezia e vërtetë e cila ekziston në Shqipëri por nuk përkrahet. Sepse përkrahet e stimulohet nga myteberrët e kulturës, ajo që vetëquhen elitare, poezia e marrëzishme, e vaginave shterpë që nuk thonë kurrgjë tjetër veç bla-bla-bla...lesh me qime lesh pa qime. E këtyre, me këtë pornoletërsinë e zgjuar së voni në kohën e postmodernizmit letrar, do tu thosha me plot gojë veç një gjë: Ju pshurrsha artin!

Ja një Info që ta kontretizojmë problemin: Ministria e Kulturës i ka dhënë çmimin libri i vitit 2014 vëllimit poetik "Vrima" nga i cili nxjerrim këtë ekstrat. Të mos harrojmë se për të çuditur botën me vrimat tona, libri është përkthyer edhe frengjisht:

"Tani je në dorën time!
Kush je ti?
 Mashkulli yt.
Çfarë është ky këtu?
Penisi. Preke me dorë.
"Uau… Sa i madh po bëhet?! Lëviz si me magji?!

Tani hiqi brekët, ule kokën dhe shih mes kofshëve…

E nëse nuk pranon shko në manastir e bëhu murgeshë.

Oh…oh Kam dhimbje. Dhimbja sjell lumturi.

Kush na e fali këtë kënaqësi nëse jo Zoti?

Ku e di ti ç’është kënaqësia që të fal Zoti?

A i je dhënë ndonjëherë atij?

Jo se ma kanë prerë kërthizën që më lidhte me të."

Atyre që kanë dalë në mbrojtje të “Vrimës” dhe na konsiderojnë ne, që nuk kemi mendjen e tyre të ndritur, që na konsiderojnë  pra të paaftë  për të shijuar bukuritë e asaj poezia, krejt atyre desha t'ju them: ajo vrima për të cilën na përrallisni nuk është letërsi erotike, por në kufijtë e pornografisë, dhe si e tillë le të kultivohet nga kushdo që ka kohë për të humbur a për të fituar, apo që dëshiron të bëjë ushtrime seksuale. Nuk na intereson aspekti personal çfarë bën tjetri me vaginën apo penisin e vet, ku e çon e kujt ja jep. Por që ti jepet çmim libri më i mire artistik i vitit 2014 nga Mirela Kumbaro një vrime si ai libër, na vjen keq po këtu kemi mospajtime, këtu kemi kundërshti sepse shfaqet një përkrahje e hapur institucionale për letërsinë me tendenca përshkrimesh intime të marrëdhënieve seksuale. Pushteti nuk guxon të stimulojë pornografinë si art apo aty ku ka tendenca të tilla, përkundrazi të ketë program për edukimin e popullit. E dimë që në shkolla bëhen edukime seksuale për nxënësit dhe kjo është gjë e mirë, por letërsinë porno autorët le ta bëjnë privatisht pa pasur nevojë të stimulohet nga shteti. Nga ana tjetër shfrimet seksuale nuk janë letërsi erotike siç po keqinterpretohet me qëllim për ta anashkaluar problemin. Letërsinë erotike e shkruajnë lirisht pothuaj të gjithë poetët, ai është një lirizëm i thellë por i pa bastarduar, nuk mbështetet në organet që përdor njeriu për të kryer aktin seksual, por në ndjesitë shpirtërore që i ngjall prania e të dashurës apo të dashurit, qoftë edhe në momentet më intime. Vrimë kanë edhe lopët edhe dhitë, edhe macet edhe mijtë, por nuk besojmë se edhe ato ja ndjejnë nevojën letërsisë pornografike të çmimit 2014 kur bëjnë seks, siç ja ndjenë ta zëmë honxho-bonxhot e Ministrisë së Kulturës. Kur ta kesh mbushur kupën e marrëzive dikasteriale plot e përplot a nuk është ky rast i dobishëm për të lëshuar vendin e pamerituar të ministres së kulturës shqiptare?

22 dhjetor 2015